Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1954, Blaðsíða 6

10
odd (Þjms.) og hrosstennur. Gætu þetta verið leifar af heiðinni dys.
Staðinn auðkenndum við með smávörðu. Spjótsoddurinn var nokkru
neðar, í þurri vatnsrás.
15. Norðan við S elj amýri er bæjarrúst, austan í suðurmúla
melöldu þeirrar, er nær frá læknum, sem fellur úr Hafragljúfri, inn
undir Grjótá. Rústin er blásin og sést vel tilsýndar, svo að auðvelt er
að finna hana. (Lýsing og uppdráttur Árb. ’84—5, nr. 11.)
Br. J. getur þess (Árb. ’84 —5, bls. 39), að á Seljamýri séu seltættur frá síð-
ari tímum. Við leituðum þeirra mikið, en fundum ekkert, sem benti á þær. Þeir,
sem kunnugastir eru á þessum slóðum, höfðu heldur aldrei orðið þeirra varir.
Okkur þykir líklegast, að engar leifar af þessum seltóftum sé að finna ofan-
jarðar.
16. Undir L am b h ö fS a eru bæjarrústir í hallanum upp frá
Bergálfsstaðaá, gegnt þeim stað, þar sem undirlendið endar austan
ár. Þær sjást vel tilsýndar að sunnan og austan. Lækur rennur aust-
an við aðalrústina og hefur e. t. v. brotið eitthvað af henni. Rústin er
á moldarbing og sér þar lítið fyrir húsalagi. Þar er mikið af kljástein-
um og nokkurt beinarusl. Hinum megin við lækinn er fjósrúst nokkuð
hærra uppi. Þar standa nokkrar báshellur enn uppi og virðist fjósið
hafa rúmað 18 kýr. Fleiri rústir verða ekki greindar með vissu. Ekki
er vitað um nafn á þessum bæ. Á kortum herforingjaráðsins er hann
nefndur Á s, en það styðst ekki við munnmæli, heldur aðeins ágizk-
un eftir Holta-Þóris sögu. (Lýsing ásamt uppdrætti Árb. ’84—5,
nr. 12.) Þorsteinn Erlingsson gróf hér upp leifar af búri (1895), sjá
RST, bls. 30 og 59—61 (þrír uppdrættir).
17. B er g álf s s t að ir (Jón Egilsson: BeighalsstaSir (Safn I,
32). Nafnið BerghálsstaSir er notað bæði í Jb. og Fbrs. II, 865).
Rústin er ofan við samnefnda grasfit, sem er áningarstaður leitar-
manna. Fitin er allstór, hallar til vesturs og sést langt að. I efri rönd
fitjarinnar er stór, stakur steinn, sem mikið ber á, og er rústin um
80 m beint upp frá honum. Rústin er á hallandi grjótmel og ber hátt
á henni. Undir litlum hluta hennar er moldarþúst, ekki fullblásin,
annars er ekkert að sjá nema grjótdreif á melnum og lítilsháttar
beinarusl, m. a. stórgripstennur. Þarna fundum við hnífsblað og einn
kljástein (Þjms.).
Jb. nefnir tvenna Berghálsstaði, en getur aðeins um sýnilegar
leifar af öðrum bænum. Ekki er nú vitað um aðra bæjarrúst en þessa.
Þorst. Erl. gróf hér eitthvað 1895 (RST, bls. 30), Sjá enn fremur
Árb. ’84—5, nr. 13.