Fróði - 22.12.1884, Blaðsíða 3

1884.
I R Ó Ð 1.
144. bl.
283
lega um þetta mál, þá hlýtur hver mað-
ur að álíta ræður hans góðar; já, enda
eumar ágætar. Skyldurækni hans er
framúrskarandi góð, svo hinir yngri prest-
ar hjer á landi mega sumir vara sig, ef
þeir ætla að jafnast við síra M. I þeirri
grein. Honum er sjerlega vel lagið að
taka ljúflega þátt í öllum kjörum manna.
Hann er lítilátur og ljúfur i allri um-
gengni við söfnuðinn. Hann er alkunnur
bindindismaðnr, og eflir það og útbreiðir
eins og honum frekast er auðið. Hann
er í einu orði bezti maður.
Eins óg kunnugt er, voru hjer
8kemmtilegir prestar, hver fram af öðrum
áður síra M. kom að Laufási, og voru
menn ánægðir með þá. En nú er öldin
önnur. það eru til þeir menn í söfnuði
síra M. sem hafa sagt: «að, þeir vildu
helzt aldrei fara til kirkju, meðan hann
messaði», þeir hafa líka ent það. Margir
sögðu líka: «a& þéir sæktu ekkert
gagn til kirkjunnar». Snmir af þeim síð-
ari, hafa að eins jetið þetta eptir öðrum;
hinir aptur hafa verið svo skynsamir að
tala af sannfæringu. Einnig eru menn
tii, er ekkert hafa haft á móti síra M.
og sótt vel kirkju.
þetta tala jeg sjerstaklega til Sval-
barðskirkju-safnaðar, þótt svipað megi
segja um Laufássöfnuðinn.
Hjer á Svalbarðsströnd, eru menn að
jaínaði heldur einrænir, og kyrsætir, og
bundnir fast við gamlan vana; góðir fje-
lagsmenn eru hjer samt til, en margir
aptur lítt nýtir ef á á að herða — en
stundum stendur efnaleysi fyrir þrifum.
En af hverju sem það kemur, þá
sækja menn Svalbarðskirkju furðu iila.
Enginn getur sagt að ieiðin sje löng, ekki
heldur að veðrátta sje hjer lakari enn í
nærsveitunum, enda hefir fólk ekki sótt
kirkjuna þótt gott veður haö verið.
það er sorglegt að fólk skuli fara
til kirkju með óánægju, og til einskis gagns;
það er enn sorglegra, að vita til þess að
bæirnir eru fullir af heiibrigðu fólki um
messudaginn.
það er ilit, að mönnum skuli ekki
þykja ánægja að fara til kirkju í góðu
veðri, þegar þeir eru heiibrigðir; það er
illt, að þeir skuli segja, ef einhver hvet-
ur þá að fara með sjer til kirkju: «Jeg
get lesið mitt guðsorð heima sjálfur.»
Og þegar nær 20 manns er í heimili og
þar af 7 frískir karlmenn, og enginn fer
til kirkju í færu veðri. Er það ekki ó-
sköp!
A þetta að vera þannig? — Menn
eiga að hugsa meira um trúarlíflð, hugsa
meira um að læra eitthvað gott af ræðum
síra M. lieldur en að vera að setja út á hann.
Menn eiga að hugsa um andan en ekki
um tóma s m ám u n i.
jþað er helg skylda alls safnaðarins
að gæta að þessu, og bæta sig, ef hann
vill heita kristinn.
Nú þegar seinast var messað hjer á
Svalbarði, voru að eins 12 menn í kirkju
og það raeð sjálfum prestinum. Og ein-
284
mitt sú stund, vakti mig algerlega að rita
um þetta mál.
fegar jeg leit upp í kirkjunni, og sá
að eins 11 safnaðarmenn í allri kirkjunni,
þá datt mjer í hug: Hv ar eru hinir\
þar eð nú söfnuðurinn er fjelag, sem á
að mæta með kristilegu hugarfari fyrir
drottni í kirkjunni, þá var hörmulegt
að sjá eigi nema 11 menn í kirkjunni. Og
hvar voru hinir?
Ef maður skoðar þetta mál rjett, þá
er grátlegt að jafnlítið mannfjelag sem,
er á Svalbarðsströnd, skuli ekki geta hald-
ið hópinn, í þessu mikilvæga atriði.
Jeg skora þvíá alla menn og konur,
( báðum sóknum síra M. að sækja betur
kirkju til hans, sýna honum meiri vin-
semd ogvirðingu enn sumir þeirra hafa
gert, og gæta þess: að hann er einhver
hinn hreinskilnasti, mannúðleg-
asti og skylduræknasti kennimaður,
og fyrirmynd presta í því að sigra vín-
fýsnina. verða reglumaður, og leggja sitt
litla fje í sölurnar til að útbreiða bindindi
og siðgæði hjer á landi.
Organistinn við Svalbarðskirkju.
Brunnu beggja kinna
björt ljós á mik drósar,
oss blægir þat eigi,
eldúss of við feldan.
Kormakr.
Kossinn hreina mér á rnunn
mær hin yndislega,
og án greina gæzku brunn
geri eg þinn að trega!
|>ú ert eins og blómið blíð,
bjarminn yls í kinnum,
alla mína æfitíð
eg hef slíkt að minnum!
Eins og sólin sí og æ
síðskínandi rjóði
um þig geisla blíðum blæ,
berðu af hverju ffjóði!
Eins og bjarminn unaðsskær
aptanroða á kveldi
af þér varma blikar blær
blessuðum vonar eldi!
Augun brenna blíð og heit,
blökk sem nætur dimma,
af þeim hætt um hyggju reit
hefst iu skæða rimma.
Sarons dætra hrafnsvart hár
hristist þér um kinnar,
af því lifnar ljúf og sár
löngun sálar minnar!
Kol í augum elda bál
eykur sæluveiga:
|>ína væri sæla sál
sæl af vörum teiga!
Sætt það eiga heims í heim
lmllar ljósið dýra,
sælt að arni sitja þeim,
sem þú átt að stýra.
285
Unan væri ár og síð
augna blossa þinna
og ástúðlegan alla tíð
ylinn vífs að finna.
Unan væri allra mest
yndi slíks að njóta —
J>eim mun gæfan þjóða bezt,
er þig skal alla hljóta!
Grísli Brynjúlfsson.
Erfið heimsókn.
Úr ensku.
J>egar jeg fyrir tveim árum ætlaði
til Lundúnaborgar til að fá mjer at-
vinnu sem læknir, var móðursystir mín
svo góð við mig, að skrifa með mjer
meðmælisbrjef til frænda síns Pwllhyll
Jones, er bjó i Kensington, sem er
einn af forstöðum Lundúnaborgar. Hún
hafði opt sagt mjer að hann væri mik-
ilsmetinn maður, og mundi manna bezt
geta komið mjer á framfæri. Hún sagði
mjer einnig, að hann væri mjög ríkur
og ætti eina dóttur barna, mjög fallega
stúlku, sem væri ágætt konuefni.
Einn raf vinum mínnm hafði vísað
mjer á húsnæði nálægt „Strands“, og
jeg fór þangað strax þegar jeg kom í
borgina, var það snemma í desember-
mánuði. Jeg stakk nú brjefi systur
minnar í póstskrínuna og öðrn frá mjer,
í hverju stóð: „Jóhann ítees kand.
med. & chir óskar að hafa þá ánægju
næsta miðvikudag að heimsækja mr.
Pwllhyll Jones1'. Næsta dag fjekk jeg
mjög kurteyst spjaldbrjef frá Mr. Jones,
sagði hann mig velkominn og bauð mjer
til miðdagsverðar næsta miðvikudag kl. 7.
Á miðvikudaginn bjó jeg mig svo
vel sem jeg gat (því allt er komið und-
ir fyrstu áhrifunum). Kl. 6 ók jeg niðri
í jörðinni til Kensington. J>egar þangað
kom mundi jeg eptir, að jeg hafði ekki
strætisnafn eða hústölu á heimili Mr.
Jones, og gat jeg ómögulega munað
það. í Kensington var það, þaðmundi jeg
en meira ekki. Mig rankaði nú við að
jeg hafði brjef hans í vasanum og þreif
það upp, en því miður var þar hvorki dag-
setning eða götunafn, og gramdist mjer
þetta skeitingarleysi Mr. Jones. Klukk-
an var nú að eins gengin einn fjórða-
part til 7, svo jeg hafði góðan tíma, og
afrjeði nú, að spyrja mig fyrir hjá ein-
hverjum lögreglumanni. En þessi góði
lögregluþjónn, þekkti að eins einn Mr.
Jones í Kensington, og hann var pen-
ingakaupmaður, og gat því ömögulega
verið sá, er jeg vildi finna. |>jónninn
ráðlagði mjer að spyrjast fyrir á torgi
þar í nánd. ]?anga<5 fór jeg og spurð-
ist fyrir meðal nokkurra vagnmanna, og
kom þeim saman um að þetta hlyti að
vera Mr. Jones í Beelclyfs-Square. Stökk
jeg þegar upp i einn vagninn og ljet
íaka mjer þangað. Framan á liúsiuu var