Fjallkonan - 22.11.1906, Blaðsíða 1

Remnr út einu ainní og
tvisvar í vikn, alls 70 bl.
um árið. Verð árgangsins
4 krónur (erlendis 5 krónur
eða l1/, dollar), borgist fyrir
1. júlí (erlendis fyrirfram).
BÆNDABLAÐ
Uppeögn (skrifieg) bnnd-
in við áramót, ógild nema
komin sé til útgefanda fyr-
ir 1. október, enda hafl
kanpandi þá borgað blaðið.
Afgreiðsia:
Stýrimanuastíg 6.
VERZLUJÍARISLAÐ
XXÍII. árg.
Reykjavík, 22. nóvember 1906.
». 61
Augnlœkning ókeypis 1. og 3. þriðjndag í
hverjum máu. kl. 2—3 í spítaianum.
Forngripasafn opið á mvd. og ld. 11—12.
Hlutabankinn opinn kl. 10—21/, og 5*/,—7.
K. F. U. M. Lestrar- og skrifstofa op-
in á hverjum degi kl. 8 árd. til kl. 10 síðd.
Almennir fundir á hverju fóstudags- og
sunnudagskveldi kl. 81/, siðd.
Landalcotskirkja. Gnðsþjónusta kl. 91/,
og kl. 6 á hverjum helgum degi.
Betel sd. 2 og 61/, mvd. 8, ld. 11 f. h.
Landakotsspítali opinn fyrir sjúkravit-
jendur kl. 107,-12 og 4—6.
Landsbankinn opinn hvern virkan dag
kl. 10—2. Bankastjórn við kl. 12—1.
Landsbókasafn opið hvern virkan dag
kl. 12—3 og kl. 6—8.
Landsskjalasafnið opið á þrd., flmtud.
ld. kl. 12—1.
Lœkningar ókeypis i læknaskólannm 4
hverjum þriðjudegi og fóstudegi kl. 11—12.
Náttúrugripasafnið, Vesturg. 10, opið á
sunnud. kl. 2—3.
Tannlœkning ókeypis í Pósthússtræti 14
og 3. mánud. hvers mán. kl. 11—1.
Margarinið makalausa.
Mörg liundruð pund nýkomin í
M Mi
með s/s „(íambetta. *
Alveg f e r s k a r skökur — eins og b e z t a kúasmjör.
Par fæst líka Yega Plantefedt.

aaacri
et ji x

var 1. júlí. Útgefandi tekur því með miklum þökkum, að áskrifendur borgi sem fyrst.
Málmsteina
raDnsakar undirritaður ókeypis, eftir
því sem tími leyfir, og ákveður, hverj-
ar málmtegundir kunna að finnast í
þeim.
Reykjavík í nóvember 1906.
Björn Kristjánsson.
Fániim.
Svo virðist, sem allir menn, þeir
er vér höfum haft spurnir af, séu
sammála um það, að sérstakan fána
eigi Islendingar að fá. En heyrt höf-
um vér skoðanamun um það, hvort
nú sé hentugur tími til þess að herða
á því máli.
Hér um slóðir er mikill meiri hluti
manna á þeirri skoðun, að timinn sé
hentugur nú. Ekki ernm vér í neÍD-
um vafa um það. En einhver minni
hlnti — hvort hann er stór eða lítill,
látum vér ósagt, hyggjum samt, að
hann sé fremur lítill, — er því mót-
fallinn, að fánamálið sé nú sótt tast.
Þeir menn hyggja, að það muni
spilla. fyrir þeim samningum við Dani,
sem í vændum eru. Danir muDÍ hafa
meiri tilhneiging til þess að halda í
við oss, þegar þeirsjii, að sjálfstæði-
kröfur y orar fari svo langt. Ogjafn-
framt muni það verða konungi til
skapraunar, þegar hannkomi að heim-
sækja oss.
Eftir vorri skoðun eru þessar ástæð-
ur léttar á metunum. Yér hyggjum
beinlínis nauðsyn á því, að konung-
ur og Danir fái nú að vita allan
vorn hug um sjálfstæði vora. Nú
eigum vér að vera hreinskilnir. Það
er bein skylda. Vór eigum að gera
alt, sem nnt er, til þess að Dönum
skiljist þetta, að vér viljum vera sjálf-
stæð þjóð. Og vér eigum að gera
alt, sem unt er, til þess að fá rýmt
burt öllum ágreiningsmálum, svo að
vér höfum frið í landinu fyrir þeim
sjálfir, og séum sáttir við bræðraþjóð
vora í Danmörku. Það er beinlínis
landpiága að þurfa að vera alt af að
koma með einhverjar nýjar og nýjar
kröfur, ný og ný æsingaefni. Og það
eykur alls ekki virðingu vora út á
við, ef vér stingum nú einhverju
nndir stól, því sem óumflýjanlega
kemst á dagskrá á næstu árum hvort
sem er.
Allir skynsamir menn sjá það l ka
— Danir alveg eins og vér — að
fánamálið er óumflýjanlegt. Það er
bein afleiðing af öðrum kröfum vorum,
t. d. þeirri, sem tekin er fram í
Ávarpi blaðanna, að ísland skuli vera
frjálst sambandsland Danmerkur.
Engin hætta er á því, að fánamál-
ið geti komið konnngi vorum né
nokkurum dönskum manni óvart, þeim,
er skilur sjálfstæðikröfnr vorar að
öðru leyti. Ef vér þegjum eða drög-
um kraft úr málin nú, þegar það
er komið á hreyfingu á annað borð,
fer naumast hjá því, að Danir kenni
það óhreinskilni vorri, og að það verði
heldur til þess að spilla fyrir góðu sam-
komulagi við þá en hitt — þeir fari
að halda, að altaf séum vér að geyma
oss ný og ný viðkvæm æsingaefni,
og að vér séum mjög örðugir og
þreytandi samningamenn.
Eða þá, að vér höfum ekki einurð
á að segja þeirn það, sem vér hugs-
um.
Vel mælt.
Þjóðólfi hafa verið send mjög
merkileg ummæli eins af foringjum
hægrimanna í Danmörk, N. Ander-
sens etazráðs, um það, hvernig Dan-
ir eiga að snúast við kröfum vor-
nm.
Honum fórast orð á þessa leið í
umræðunum, sem urðn út af hásætis-
ræðu konungs:
„Eg hygg ekki, að vér getum ver-
ið þektir fyrir að hanga í sérkredd-
um, sem nánast hafa „teóretiska“
þýðingn fyrir afstöðu vora gagnvart
íslendingum. Eg hygg, að það sé
hið snjallasta fyrir oss að segja tíjótt
og skýrt já og amen við kröfum ís-
lendinga, ef að eins sambandinu við
land vort er haldið áfram. Verði
sambandinu milli íslands og Dan-
merknr ekki slitið, hygg eg að rétt-
ast sé fyrir oss að ganga töluvert
langt í því að veita íslendingum sjálf-
stjórn, er þeir fyrst og fremst óska,
eins og eðiilegt er, því að það hag
ar alt öðruvísi til hjá þeim en hjá
oss. Eg lrygg, að stj'orn vor geri
rétt í því að verða við óskum Islend-
inga í sem allrafylstum mœli það
er að segja með þeirri takmörkun,
að sambandið við Danmörk slitni
ekki.“
Þetta er vel mælt og viturlega.
Þetta segir einn af helztn íhalds
mönnum Daua. Yér höfum fylstu
ástæðu til sð ætla, að þessi skoðun
sé mjög að ryðja sér rúm í Dan-
mörku. Búast má við, að ekki séu
hinir framsæknari tíokkar þar ófrjáls
lyndari í vorn garð en íhaldsmenn-
irnir, enda hafa heyrst þaðan radd-
ir, sem talað hafa af miklum skiln-
ingi og sanngirni í vorn garð, að
minsta kosti í Östsjællands Folkeblad
og Socialdemokraten.
Því meiri ástæða er fyrir oss til
þess að vera einarðir og hreinskilnir.
Hljómleikar.
Hr. Sigfús Einarsson hefir nýlega
stofnað söngfélag hér í bænum, og
það félag hélt samsöng á laugardags-
og sannudagskvöld, Þar var í fyrsta
sinni sungið híð fagra fánakvæði Ein-
ars Benediktssonar nndir nýju lagi
(kórsöng) eftir Sigfús Einarsson.
Fyrra kvöldið varð að syngja það
fjórum sinnum, áður en tilheyrendur
gerðu sig ánægða með að á öðru
væri byrjað. Fleiri kórsöngvar voru
snngnir. Sigfús Einarsson og frú
hans sungu einsöngva. Skemtun
þótti ágæt.
Smápistiar
úr
þingmannaförinni.
vn.
Miðvikudagsmorguinn 25. júlí, mitt
á milli miðmorguns og dagmála, lögðu
þingmenn upp frá Esbjærg og var
þá förinni heitið út um Jótlandsheið-
ar. Eins og margir munn við kann-
ast, þá kom Dönum einu sinni það
ráð í hug, að taka íslcndinga npp,
flytja þá til Danmerkur og setja þá
niður á Jótlandsheiðum. Þetta var
á þeim árunum, þegar íslendingar
voru komnir í mesta kútinn og þeim
leið sem lakast, þegar eldgosin og
harðindin, sultnrinn og einokunin lagð-
ist alt á eitt með að murka úr þeim
lífið. — En — sem betur fór, urðu
þetta ekki annað en ráðagerðirnar
einar. — Nú áttu þingmenn að fara
’ýmist um það svæði eða nálægt því,
er Danir höfðu ætlað þeim til aðset-
nrs og ábúðar í gamla daga. For-
maður „Heiðafélagsin9,“ Lúttichau
kammerherra, tók á móti þingmönnum
þar sem Studsgaard heitir. Þar voru
35 vagnar til taks; stign þingmenn
og förunautar þeirra í þá og óku
þangað sem heitir Hjortsballehæð.
Það er leiti allmikið og útsýni það-
an sæmilegt yfir heiðina umhverfis og
skógræktarstöðvarnar. Á leiti þessu
var staldrað við stundarkorn og flutti
Dalgas skógarvörður þar stutta tölu
um síörf og framkvæmdir „Heiðafé-
lagsins"; hann er sonur Dalgas þess,
sem mestan átti þáttinn í skóggræðsl-
unum og Danir telja nú einn af
mætustu og gagnlegustu sonum Dan-
merkur á síðari tímum. Hefir áður
verið nm hann ritað í almanaki þjóð-
vinafélagsins; muna því margir við
hann kannast. „Heiðafélagið“ var á
laggir sett 1866 og er því 40 ára
gamalt árið að tarna. Á þeim tíma
hefir það nnnið bæði mikið og þarf-
legt verk, breytt óræktar heiðarflók-