Heimskringla - 03.08.1921, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WÍNNIPEG, 3. ÁGÚST 1921
HEIMSKRINGLA
(Stoínuö f
Kfmir flt fl Uverjuin miflvikudegi.
CtKei’emiur <>k eiKen<lur:
THE VIKING PRESS, LTD.
729 SHKKBROOKK ST„ WINNIPEG, MAN.
TalMÍnUt N-6T*:S7
Ver5 blaftMÍn^ er firKanKurina borjr-
ÍMt fyrlr frnm. Allar borKanir «ea41at
rflðKiOHnni Uiaftxlns.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
U«n»fn«krlfí «11 blnSslMK!
THE VlKIXki PRESS, t.«d„ Bnx 31T1,
Wlnnl]>ee, Mnn.
U«anankrlf« «11 ritstJ6raiu<
EDITOfl UEIIISKRINGLA, Boi 3171
WÍBnlpeg, Man,
The "Helmskringla’' is prlnted and pub-
llshe by the Viking Press, Llmlteð, at
72» Sherbrooke Street, Wlnnlpeg, Manl-
toba. Telephone: N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 3. ÁGOST 1921
Friður á jörðu.
Jafnari niðurröðun á auð án þess að
skerða einstaklingsréttinn, virðist erfið ráð-
gáta úr að leysa. Að auðlegðin dreifist sem
jafnast yfir landið, vita allir að er mjög
heillavænlegt, því með því móti afkastar hún
mest í þá átt að framleiða gnægtir þess sem
því eru gefnar af hendi náttúrunnar. Auður
og örbirgð hafa aldrei átt samleið, og hafi
hann nokkurntíma rétt henni hendina, þá hef-
ir handtakið oftast verið svo kalt, að það
hefir læst nístandi ískulda hrolli gegnuim allar
hennar taugar og hún hefir skolfið meira
eftir en áður. Því handtakið hefir verið til
þess að grípa það lítið sem örtiirgðin átti en
ekki til þess að hjálpa henni til að auka það
og margfalda. Gamalt máltæki segir að hver
sé sinnar Iukkusmiður og er það rétt aðeins
að nokkru leyti. Ef allir væru fæddir með
jöfnum hæfileikum bæði sálar og h'kama og
undir sömu skilyrðum, væri málghátturinn
sannur, en slíkt er fjarstæða. Sá sem fædd-
ur er í allsnægtulm af heilbrigðum foreldrum,
boripn á höndum sér, veitt alt sem hægt er
að veita, kent alt sem hægt er að láta hann
læra og síðan veitt tækifæri að hefjast upp
á efstu tröppur mannfélagsins, er vissulega
fæddur undir betri lífsskilyrðum en sá sem
er annaðhvort fæddur af vanheilum foreldr-
um eða alinn upp í armæðu og fátækt, eða
þá hvorttveggja. Auðvitað eru mörg dæmi
til þess, að þrátt fyrir alla erfiðleikana hafa
sumir getað hafið sig af neðstu tröppunni
upp á þá hæstu, en þeir eru samt margfalt
fleiri sem fallið hafa á miðri leið; sem urðu
of þreyttir til að geta haldið áfram, þegar
vonarhæðin var enn í fjarska og urðu frá að
hverfa þegar sól mannsæfinnar var enn hátt
á lofti. Hefðu þessir hinir sömu átt við þægi-
legri lífskjör að búa, hefðu þeir átt tilkall til
þeirra réttinda sem hvert það barn er fæðist
ætti að eiga tilkall til, n.I. þeirra, að vera
gefin nægileg Iífsskilyrði til þess að ná and-
legum og líkamlegum þroska, þá hefði áreið-
anlega þjóðfélaginu orðið meira gagn að til-
veru þeirra. Þetta ætti að sanna iréttindin
fyrir því, að jafnari niðurröðun á auð væri
heppilegri. En hvernig er hægt að gera það
án þess að skerða einstaklings réttinn, spurj-
um vér? ✓
Það hefir verið og er viðtekin regla, að sá
sem aflar sér með sinni eigin vinnu á lögleg-
an hátt einhvers, sé réttmætur eigandi að
þeim feng. Tökum t. d. Iandneimann; hann
tekur sig upp búferlum, flytur út í óbygðir,
nemur sér þar land samkvæmt skilyrðum
þeim sem lögákveðin eru, fer út í skóginn,
fellir trén, teglir þau til og hleður upp bjálka
ofaná bjálka, unz hann að lokum hefir bygt
hús fyrir sig og sitt lið. Hann hefir unnið
starf þetta með sínum eigin höndum, hjá eng-
um hefir hann þegið neitt, nema náttúrunni;
enginn getur haft neitt tilkall þar til, eignar-
réttur hans er þess vegna ómótmælanlegur.
Hann fer síðan til verks og yrkir landið og á
þann hátt framleiðir auð, sem orðið ge.ar
meiri en útheimtist til fífs viðurhalds. Væri
nokkurt réttlæti í því, að hann ætti ekki auð
þann sem hann einn hefir framleitt og var
áður álls ekki til? Tæplega. Það mun held-
ur enginn reyna að gera nema sá er lifir í
draumóra landinu ómögulega, — landinu þar
sem enginn á neitt en allir eiga þó alt. Tökum
þá annað dæmi. Af framsýni sinni hefir ein-
hver séð að á vissum stað væri mjög arð-
vænlegt að koma upp verkstæði. Hann fer
því til nokkurra sem hann þekkir, skýrir
þeim frá hugmynd sinni, sýnir þeim fram á
líkurnar fyrir að slíkt muni heppilega takast
©g fær þá til að ganga í félag með sér til að
setja af stað verkstæðið. Fyrirtækið hepnast
og áður en varir er það orðið að stóru auð-
veldi, og félagið sem þessi eini maður með
f Bandaríkjunum hafa sterkar skorður
verið reistar gagnvart innflutningi og hér í
Canada einnig, og væri það rétt ef þær sporn
uðu aðeins á móti þeim flokki sem líklegur
væri til að spilla fyrir landinu eða verða því
að byrði. En því miður eru þær bæði nokk-
framsýni sinni hefir stofnað, orðið að auð- uð hlutdrægar og ein'hliða. Þótt stríðið sé á
félagi. Hefði þessi eini maður ekki séð mögu-
leikana, hefði auðveldi það aldrei myndast.
Hvernig er þá hægt að neita því, að auður
þessi sé réttmæt eign þessa félags, þar sem
sá auður hefði aldrei átt sér stað án tilveru
þess?
Það er samt annað sem hægt er að gera,
og það er, að koma í veg fynr að auður
þessi leggi ekki það smærra, sem vinnur í
áttina til almennra heilla, undir sig, eða geri
samninga við annað félag sér jafnsterkt, til
að geta undirokað alt annað sam vinnur að
sama takmarki, og gera þar af leiðandi alla
samkepni ómögulega. Hvert land ætti að
hafa sterk lagaákvæði er útilokaði öllum
möguleikum að þannig löguðum samningum.
Það ætti að sjá um, að ómögulegt væri að
sölsa undir sig einstaklingsréttinn með sér-
stökum samtökum, og það ætti að reyna að
stuðla sem mest og bezt að því, að hver og
einn einasti borgari þess og búandi geti orð-
ið sjálfstæður. Það væri ekki að skerða sér-
eign auðmannsins þó takmarkaðir væru
möguleikarnir fyrir inntektum hans og fært
landinu í nyt, því til eflingar og upbyggingar,
því ef land hans fer í afturför eða verður
gjaldþrota, þá hlýtur af sjálfu sér auður hans
að eyðast og að engu verða.
Landið er í voðalegum skuldum; skatta-
álögin þyngjast ár frá ári og þjóðin stynur
þungt undan byrði þeirra. Auðurinn er nóg-
ur til, bæði sýnilegur og óáhrærður. Ef þeim
sýnilega auð væri varið til að framleiða
þann ósýnilega auð í þarfir þjóðfélagsins, en
ekki einstakra manna, væri björninn unninn
og hinum þungu álögUm létt. Þjónar vorir,
sem vér kjósum til að sjórna landinu og sjá
um landsmál vor, mega ekki vera hræddir
við að ganga skref út af alfaraveginum og
kanna nýja stigu, ef þeir gæta þess að hygg-
indi ráði fótmáli þeirra. Þeir þurfa ekki að
rífa niður til að geta bygt upp; efnisviðirn-
ir eru nógir til án þess, ef þeir aðeins nota
þá.
Vér komum þá að síðasta atriðinu: Aukn-
ing mannfjölgunar, og skyldur þjóðfélagsins
gagnvart hverju því barni sem fæðist.
Það er tvent sem aðallega útíheimtir þetta
og happadrýgst hlýtur að verða; það fyrsta
er, að auka fólksfjöldann með innflutningi
inn í landið frá öðrum löndum. Hið síðara,
að gera lífskilyrðin svo þægileg, að fjölgun
hjá þjóðinni sjálfri innanlands fari í vöxt og
óttinn fyrir erfiðleikunum með uppalning
barna hverfi; einnig að þjóðin finni það
skyldu sína gagnvart landinu, að koma ekki
í veg fyrir fæðingu barna.
Fyrir stíðið var stórfé varið til að útbreiða
þekking á landi voru í Evrópulöncfunum, og
orsakaði það innflutning í stórum stíl. Því
miður voru ekki ætíð sem álitlegastir sumt
af þeim innflytjendum er fengust, og sumir
þeirra sem að verki því unnu,
enda og friður kominn á, þá virðast þjóðirn-
ar eiga bágt með að rétta bræðrum sínum og
systrum sem áður voru óvinir, hendina og
segja: Þeir sem réðu ráðum voium sýndist
sitt hverjum og urðu missáttir. Metorð, valda
fíkn og illar tilhneigingar verzlunarguðsins
kyntu hatursbálið og vér börðumst sem
vér máttum hver fyrir sitt land, en nú erum
við sáttir. Gleymum þessvegna því sem orð-
ið er og látum okkur það aðeins að kenn-
ingu verða og lærum að meta hvern einn að
verðugi fyrir það sem hann er og hefir fram
að bjóða, en ekki eins og vér sáum hann sem
óvin vorn.
vandir að virðingu sinni og þeim meðölum 1
er þeir notuðu til að fá fólk til að byggja
upp landið, og þar af leiðandi peningum
þeim sem kostað var til þess, ekki eins vel
varið og vera skyldi; en alt fyrir það feng-
ust stórir hópar af nýtum og dugandi borgur-
um. Það sem hefði átt að leggja aðal áherzl-
una á var að fá bæncfur og fólk sem vildi i
vera sjálfstætt og byggja upp lanciið, en j
minna af lýð þeim er tii borganna vildi flytja, |
með því augnamiði að gerast vinnutól ann-
ara, og hugsa aðeins um að geta unnið nægi- j
lega fyrir fötum og viðurværi sínu. Fólk það |
Iítur vanalega aðeins á klukkuna með öðru
auganu en á tilvonandi dalina með hinu, án
þess að hugsa um, hvort það er að gera land-
inu gagn með vinnu sinni. Því dettur sjald-
an í hug annað en reyna að hafa selm mest
gjald fyrir sem minst verk, og þar af Ieið- j
andi spillir fyrir sjálfu sér og þeim sem það j
er í þjónustu hjá. — Þetta þarf að breytast. J
Landið þarf á innflytjendum að halda, en j
þeir þurfa að vera góðir. Það er nóg af svo- ;
leiðis fólki í gömlu löndunum, sem fegið |
vildi koma hingað ef kjör þess og skilyrði j
fyrir að gera land vort að framtíðar bústað
sínum væru gerð aðlaðandi og aðgengileg.
Þjóðarígurinn þarf að hverfa og enginn nýt-
ur maður eða nýt kona sem til vor vill koma
í þeim tilgangi að gera land vort að sínu
fósturlandi, má til þess finna að hann eða hún
séu útlendingar í framandi landi, setm litið er
niður til líkt og þeir væru á lægra stigi en
vér sem erum fyrir. Orðið útlendingur (the
foreigner) í þeirri merkingu sem það hefir
hér mest verið notað, verður að gleymast og
jhverfa. ÖII þau góðu þjóðareinkenni sem
/þessir innflytjendur flytja með sér ættum vér
að færa oss til gagns. Þau eru stór inntekta-
liður ef þau eru réttiiega hagnýtt.
Þá komum vér að síðara atriðinu, að gera
lífsskilyrðin svo þægileg, að fjölgun hjá þjóð-
ínni sjálfri innanlands fari í vöxt, og óttinn
fyrir erfiðleikunum með uppalning barna
hverfi; einnig að hætt sé að koma í veg fyrir
fæðingu barna. Að gera lífsskilyrðin þægi-
legri væri óefað hægt með því að sjá um að
hver fengi sanngjarna borgun fyrir sitt starf
og afurðum af verkum hans væri ekki mis-
boðið með því að láta aðra hafa ósanngjarn-
an ágóða af þeim. Tökum t. d. eins og nú á
sér stað. Vörur bænda hafa fallið svo í
verði að þeir verða að vinna fyrir sama sem
ekki neitt, til að framleiða þær. En hvað
skeður ekki svo, þegar þær eru komnar til
þeirra sem síðast þurfa að kaupa þær; verð-
ið er þá orðið svo gífurlega hátt, að þeir geta
ekki risið við og verða í mörgum tilfellum
án þeirra að vera. Töktfm t. d. nautgrip;
söluverðið sem bændur fá fyrir þá á fæti er
hálft annað cent fyrir pundið, ef þeir eru
reglulega góðir. Það er nóg að gera ráð fyrir
að þeir léttist um þriðjung við slátrun og
kostar því ketið rúm 2cent pundið þann
sem keypt hefir af bændum. En sá sem kaup-
ir það svo aftur í smáufrn stíl út frá kjöt-
salanum, verður að borga frá 15 upp í 54
cent fyrir pundið. Síðastliðið haust kostaði
bóndann að fá þreskt hvert búshel af höfrum
12 cent, en á markaðinum fékk hann aðeins
18 til 28 cent fyrir það, en samt er sex
punda haframjölspokinn seldur í búðunum
á 40 cent. Svona mætti telja upp hérumbil
alla landvöru, og yrði svipað millibil á verð-
Iaginu frá fyrstu hendi til síðustu. Það er
auðsjáanlega eitthvað rangt við þetta, og
hvar þau rangindi liggja er auðfundið ef að
er gáð. Fyrst eru tröppustigin sem varan
verður að ganga eftir alt of mörg og svo eru
samtök heildsöluhúsanna með að halda verð-
inu sem hæðstu til þeirra sem vöruna verða
að kaupa orðin svo sterk, að sá selm fyrir
utan þau vildu standa, hefði ekkert bolmagn
til að rísa þar öndvert við. Þetta þarf að
breytast. Lög landsins ættu að vera svo úr
garði gerð, að þannig löguð samtök færu
ómöguleg. Bóndinn verður að fá það verð
, fyrir vöru sína sem skapað getur honum
ekki nógu , þapgjleg Iffskjör. Með því eina móti er það
hugsanlegt að möguleikar landsins verði
framleiddir og Iandbúnaður verði aðlaðandi
en ekki Iíkastur endalausum þrældómi eins og
nú í alt of mörgum tilfellum tíðkast. —
Þrældóm sem aðeins gefur af sér nægilegt
til að draga fram lífið án allra vona um
happadrjúga framtíð og sjálfstæðis virki-
Ieika. Undir þægilegum lífskjörum mundi þá
fjölgunin skapast af sjálfu sér. Hinn voða-
legi barnadauði mundi réna og foreldrarnir
ala upp hæfari borgara fyrir föðurlandið er
létu sér ant um að sjá velgengi þess. Það er
fullsannað að hver sú þjóð sem flestan og
mestan stéttamun hefir, fer smátt og smátt1
hnignandi. Fátækt í stórum stíl brýtur hið
eðlilega náttúrulögmál, og sama gerir auð-
urinn, sitt upp á hvern máta. Fátæktin getur
ekki séð afkomendum sínum farborða. Auð-
urinn álítur það vera of mikla fyrirhöfn og
skyggja á listisemdir sínar. Afleiðingarnar
verða þær sömu, fækkun íbúanna í stað þess
að ef jöfnuðurinn væri meiri yrði það fjölg-
un.. Til þess eru vond dæmi að varast þau,
segir gamli málshátturinn. Dæmið höfum vér
fyrir augunum. Lítum til sumra Evrópu-
landanna. Þau hafa sum þeirra, t. d. Frakk-
land, nú þegar séð það sjálf og hafa reynt
og það með góðum árangri, að bæta úr því.
Vér getum varast að feta þá braut sem þar
var gengin, og vér getum, ef vér skiljum
hvað þjóð vorri er fyrir beztu, séð um að
þeir einir ráði málum vorum sem leglegir eru arinn
til að leiða þjóðmál vor til farsælla lykta.
Með gleði getum vér Iitið fram á veginn
því vér sjáum að aldan er risin sem vekur
þjóðirnar til sannrar meðvitundar um köllun
sína, köllun þá, að ala ekki öfund og hatur
í brjósti til þess eða þeirra sem eru að reyna
að komast sem lengst áfram í fraimfararbar-
áttunní, heldur að keppast við og
komast það einnig sjálfir, og meira
að segja, rétta lítilmagnanum
hjálparhönd ef hann þarf á að
halda. Ef vér erum trúir sjálfum
okkur, iþá verðum vér einnig trúir
öðrum, því annara velmegan
skapar einnig okkar eigin. Stór-
mennin eru að reyna að leggja
grundvöll fyrir því að varanlegur
friður komist á. Sárin eru mörg
og stór og sum ærið sollin, en með
þeim réttu gróðrarsmyrslum er
hægt að græða þau. Þegar Wilson
lagði niður sínar fallegu friðar-
sáttmálareglur er komu á vopna-
hlé, hefir óefað vakað fyrir hon-
um hin göfugasta hugsjón sem til
er í manneðlinu; hugsjón órjúf-
anlegs friðar, þó honum auðnað-
ist ekki að fylgja því máli fram til
hlýtar, en nú virðist benda á, að
bjartviðri sé í nánd og ef hver
þjóð og hver einstaklingur gerir
sitt til að bæta meinin og byggja
upp úr þeim efnum sem til eru, en
ekki eyðileggja þau, þá veroa sól-
ríkir dagar í nánd fyrir land og
lýð og friður á jörðu.
Ilt er að gera svo
öllum líki.
“Vér skjöllum okkur sjálfa. —
Segið þér mér, hættir ekki mörg-
u/m til þess? — Vér teljum okkur
trú um að vér höfum sent her-
menn vora austur yfir haf til að
vernda Frakkland og England frá
falli og til að vernda mannkynið
yfirleitt frá óréttlæti og allskonar
voða. Þetta er ekki satt. Ekkert
af þessu kom okkur til hugar. Vér
sendum hermenn vora bara til að
vernda Bandaríkin og gerðum það
seint og hikandi. Vér vorum ekki
of stoltir að fara í stríðið, hvað
sem það nú annars þýðir. Vér
vorum ekki hræddir við að berjast.
Þetta er hreinasti sannleikur. —
Vér komum þessvegna í endalök-
in og hjálpuðum ykkur og sam-
bandsþjóðunum ykkar til að stytta
stríðið. Þetta er nú alt og sumt
sem vér gerðum og alt sem vér í
raun og veru segjumst hafa gert.
Auðvitað er það samt sannleikur,
að, ef stríðið befði staðið yfir
þrjú til fjögur ár lengur þá hefð-
um vér sent frá fimm til tíu milj-
ónir hermanna á vígvöllinn, eins
og búið var að ákveða samkvæmt
herskyldulögum okkar, en til allra
hamingju þurfti þess ekki við. Vér
getum þess vegna haldið áfram
að starfa á starfsviði því sem fram
undan okkur liggur og er það
starfsvið mjög svo stórvægilegt,
eins og vér nú fyrst erum farnir
að hafa hugmynd um.”
Þetta er tekið upp úr ræðu
þeirri sem Mr. George Harvey
sendiherra Bandaríkjanna í Eng-
landi hélt eftir að hann var ný-
kominn til Lundúna, og hafa
Bandaríkjablöðin úthúðað honum
mjög fyrir það tiltæki. Meðal ann-
ars segir New York Times að for-
dæmingarnar hafi risið upp sem
sterkur vatnakliður um land alt.
Prestarnir hafa mótmælt því úr
prédikunarstólunum, ræðuskörung
arnir af ræðupöllunum og blöðin
segja að hann hafi með köldu
blóði svívirt hinn heilaga tilgang
þjóðarinnar og hermanna þeirra er
vígvöllinn fóru. Það lætur
stundum illa í eyrum bæði fyrir
einstaklinginn og þjóðina í heild
sinni að heyra sannleikann sagð-
an án þess hann sé fyrst telgdur,
skafinn og svo málaður hjákát-
lega óviðeigandi IituJm, svo hann
ekki særi hinn uppskafningslega,
óheilbrigða fegurðarsmekk.
....Oodd’s nýmapiílur eru bezte
nýmametSaliS. Lækna og gigt,
bakverk^ hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa fr»
nýmnum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eSa 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyf*öL
um eða frá 'The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto^ Ont..........
fyrir dómarann að hleypa sér ekki
í imikla æsingu. Hann varð að
gá að því að dæma ekki svo aS
hann yrði sjálfur dæmdur.
Hann kallaði hvorttveggju
málsaðila fram, og bauð að sókn
og vörn í málinu skyldi þegar hafin
Eftir að hann hafði hlýtt á alla
máiavöxtu fanst honum ekki eins
erfitt og hann hafði hugsað, a$
komast að því rétta og fella sann-
gjarnan dóm í málinu.
“Mér þykir sérlega fyrir,” sagði
hann við bankastjórann, “að gögn
in sem hér hafa komið fram í þessut
máli þera það með sér, að þú sért
sekur. Eg verð því að dæma þig
til eins árs betrunar'hússveru.”
Lögmaðurinn sem varði mái
bankastjórans lagði þá fram ótal
skjöl og gögn því til sönnunar að
heilsa bankastjórans væri svo slæm
að hann gæti með engu móti tek-
ið út þessa hegningu. Hann hefði
fyrst og fremst þegar hann var of-
ur lítill drenghnokki marið á sér
eina tána, og nú rétt nýveriðw
hafði hann svignað um hnjáliðinn
annan, þegar hann eitt sinn steíg
út úr bifreið sinni.
“Nú,” sagði dómarinn, “þettar
breytir málavöxtunum. Málið
verður þá ekki að svo stöddu lykt-
að.” — Bankastjóranum létti við
að heyra þetta og hann gekk upp-
réttur út úr réttarsalnum, steig.
upp í bifreið sína og rendi á fleygi-
ferð niður strætið og stanzaði ekki
fyr en við dyr bankans.
Klukkan var orðin tíu. Nafn
Jóns Jónssonar var kallað upp x
dómsalnum. Hann var kærður fyr
ir þjófnað. Hann var illa til fara,
óhreinn og ræfilslegur og ódaun-
in lagði af flýkunum sem hann var
*
i.
“Þú ert sekur um þjófnað; get-
urðu neitað því?” spurði dómar-
inn.
“Eg var kominn í dauðann af
hungn.”
“lÞað leysir þig ekki frá að taka
út hegningu,” svaraði dómarinn.
“En dómari sæll, eg var veikur;
fékk hvert sjúkdómsáfallið á fæt-
ur öðru; eg fékk fyrst Iungna-
bólgu; svo kvaldist eg af melt-
ur ingarleysi, og nokkru seinna var eg
skorinn upp við botnlangabólgu;
lækningar við þetta kostuðu al-
eigu mína og drjúgt betur. En við
það ætlaði eg ekki að gefast upp,
og gafst ekki upp fyr en gigtin
‘lagðist svo á mig að eg gat ekki
unnið.”
“Sex mánaSa tugthúsvist,”
sagði dómarinn og -sneri sér
ugur á svip frá manninum.
Dómsorðið.
Klukkan var 9 að morgni. Dóm-
nn var kominn í sæti sitt og
rendi augunum yfir salinn án þess
að snúa höfðinu minstu vitund til
hliðar.Það lá fyrir honum að dæma
í stórmáli, sem Magnús Ketilsson
bankastjóri elti grátt silfur út af
við fylkið. Það var hvorki um
on~
Þuríður Þorbergsdóttir
dáin.
Hinn 6. júlí, síSastlicSinn, and_
aSist a8 heimili sínu í Riverton,
merkiskonan Þuríður Þorbergs-
dóttir, kona Þorvaldar Þorvalds-
sonar, og mófSir þeirra bræSra
Sveins, Þorvaldar sál. og Þoibergs
sem allir Vestur-lslendingar kann.
ast viS.
ÞuríSur sál. var fædd á Dúki, í
SæmundarhlíS, 8. janúar 1838.
meira né minna að ræða en tvær Voru foreldrar hennar Þorbergur
miljónir dala. Það var því betra hreppstjóri á Dúki, Jónson, hrepp-