Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.09.1914, Blaðsíða 7

XXVIII., 46.-47.
ÞJOÐVJLiJINN.
167
„ÞJÓÐVILJAI\S“, sem breyta um
bústaði, eru beðnir að geta at-
greiðslunni aðvart.
Ætíð ber að heimta
kattibætii Jakobs Qunnlegssonar
þar sem þér verzlið. Smekkbezti og drýgsti kaíflbætir.
JE*vi að eins egta að naínið Jakob Grunnlegsson og blátt
dagg með hvítum krossi standi á hverjum pakka.
Kaupendur
getið er hér að framan, lagði af stað héðan til
New York 12. þ. m.
„Morgunblaðið" segir, að visindamennimir,
sem með skipinu voru, hafi talið visinðalega
Arangurinn af dvölinni hér hafa orðið epir öllum
vonum.
Ýmsar húsmæður hæjarins hafa ni nýskeð
gert með sér samtök þeas efnis, að kaupa eigi
brauð hjá bökurum hæjarins, meðan er veröið á
brauðunum er jafn kátt, sem nú er — (brauðið
koraið i 80 aura, ef eigi þar yfir). — Baka þá
sjálfar ölt brauðin, er heimilin þarfnast, meðan
svo stendur, sem nú er.
ý ÁðfaranóttÍD 15 þ. m. (eopt.) andaðist hér
í bænum Arni Arnason, dómkirjuvörður.
Hann var fæddur árið 1867, og kominn þvf
ihátt á sextugs aldurinn.
Banamein hans var lungnabólga.
Heimili hans var á Laugavegi nr. 46, og
iætur hann eptir sig konu og börn.
„Pollux“ lagði af stað héðan, vestur og norður
um land, til útlanda að kvöldi 14. þ. m.
Meðal farþegja héðan var Ouðmundur læknir
Thoroddsen og frú hans og dóttir þeirra hjón-
anna, — voru að flytja sig til Húsavikur-
læknishéraðs, þar sem hann er settur héraðs-
læknir.
Enc fremur fóru og með skipinu: Ludvig
«kraddari Andersen Ólafur kaupmaður Eyjólfs-
son o. fl.
Ungfrú Maron Fétursdóttir (frá Engey) og
Baldur Sveinsson hróðir Ben. alþm. Sveinssonar,
voru gefin samnn i borgaralegt hjónaband hér 1
bænum 17. þ. m.
Ungu hjónin lögðu siðan sama kvöldið af stað
héðan til Isafjarðar.
Blaðið færir þeim beztu hejlla-ósk sina.
Auglýsingum,
sem birtast eiga í „Þjóðv.“ má
daglega skila á afgreiðslu blaðs-
ins i Yonarstræti 12 Reykjavik.
Pr jónfa.txiaÖ
svo sem
nærfatnað karla og kvenna
sokka
trefla og
sjaldúka
er lang-bezt og ódýrast í verzlun Skúla
Thoroddsen’s á ísafirói.
78
nm bann ýmis konar miður fallegar sögur! En þar sem
eg fluttist þá litlu síðar frá Washington, veit eg eigi,
hver endirinn hefir orðið! Svo mikið veit eg þó, að
Morghans-œfttin missti aleigu sína, og hefir þá koruið sér
burt! Er konan hans — hvað heitir hún nú annars?
— rik?“
„Nei, engan veginn!“ svaraði br. Windmuller. nOg
að því er Gio Verden snertir, hygg eg eigi, að henni
bafi, ásamt höllioni, hlotnast auður, eptir afa sinn! Hann
var eigi talinn vera neinn Krösus (þ. e. auðmaðnr)! Annað
mál, að ítalskur aðalsmaður lætur eigi höll sina af hendi
við aðra, fyr en f fulla hnefana! Allt annað, hvað Þjóð-
verja snertir!“
„Eptir föður sinn“, mælti hr. Yrindmuller „hefur
Oio að sjálfsögðu fengið nokkurn arf, en þó tæpast til
muna, þvi að hann var ekki talinn, nema svona og svona
hygginn í peningasökunum, og konan hans italskrar að-
«ls-»ttar!“
flJeg er og sömu skoðunar, sem þér“. mælti hr.
Wettersback. „ Jeg hygg Gío eigi munu hafa fengið arf
að mun, er höllin er frá talin, þ. e. miðað við það, sem
nú >er auður talinn!“
•Þetta mælti Wettersbaok svo blátt áfram, og hispurs-
laust, að Windmuller var þegar sannfærður um það, að
ekki væri það gullið, sem drægi huga hans að Gío.
Litlu siðar, er þeir voru ientir, og hr. Windmuller
einn á reiki á Markusartorginu. fór hann að hugsa um,
kve heppilegt það hefði verið, að hann slógst í ferðina
með Wettersback.
Hann hafði fengið að vita hitt og þetta um Morg-
han, sem hait gat sina þýðingu, væri allt sami maðurinn,
7B
Yenedigborgar, og sé — að öðru leiti gamall frændi henn-
ar, i föðurættina! Annars heti eg eigi verið þar, nema
siðan um hádegi i dag!“
Wettersbaok þagði um hríð, en mælti siðan í nær
biðjandi róm :
„Geti jeg verið yður til hjálpar, þá er eg þess al-
búinn! Fyrst þér eruð kvaddur til hjálpar, getur eigi
verið um neitt áhlaupaverkið að ræða! Veslings Gio
Verden, sem sorgin hefur sótt svo mjög heim; — en
lán er það henni, að eiga nú kost aðstoðar yðar!“
„Ef til vill krefst eg þass, að þér standið við þessi
orð yðar!“ svareði hr. Windmuller, all-hugsandi. „ílyrsta
lagi verð eg enn sjálfur, að fálma i myrkrinu, og eygi
enn alls enga ljósglætu! Og í öðru lagi getur þó skeð
— en þvi trúi eg nú reyadar tæpast —, að allt endi öll-
um að meinlausu! En þér getið þegar hjápað mér á
þann hátt, að styðja að þvi að rett natn mitt dyljist, og
visað á bug nasrgöngulum, eða mér óþgileguum spurning-
um, t. d. á morgun, er Nikkel er komin, sem og er frænka
Gio-ar, í Favaro-höllinni, eða maðurinn hennar, eru við!“
„En hver er þessi frænka hennar? Jeg hafði enga
hugmynd um hana; — hefði ella átt, að beina heimsókn-
inni að þeim báðum! Talaði Gío ekki einnig um ein-
hvern frænda sinn, annan en yður?“
„Nei! Hún minntist að eins á mann frænku sinn-
ar!“ svaraði Windmuller.
„Æ! Þá skil eg!“ svaraði hr. Wottersback.
„Hvort það er nú með réttu eða röngu, er ungfrú
von Verden hefur fremur ýmigust á þessum ættmennum
sinum, get eg nú en ekki borið! Ungfrúin virðist og
hafa mjög sterkar tilfinningar, hvort er um það ræðir,