Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.11.1914, Page 3

XXYin , 56,—B7.
þjoðvil;jins
197
áskorun um málið, en þar sem mér var,
og er, það mjög kunnugt, hve afar-áríð-
andi nauðsynjaníál hér ræðir um, þótti
mér þó réttast, að reyna þó enn að nýju
að gera mitt ítrasta til að flýta, sem
unnt væri, fyrir því.
Hér ræðir um mál, sem eigi hefur að
eins þýðingu fyrir allt kjördæmið, sem
og fyrir byggdai lögin, er í hlut eiga al-
sérstaklega, heldur og f'yrir allt landið
i heild sinni.
a) svo að fregnir geti sem fyrst feng-
izt um hafísinn, við norðvestur-
kjálka landsins, vegna siglinganna
fyrir Horn, og
h) svo að fiskiveiðaflotinn, sem opt
er þar úti fyrir, geti bæði komið
frá sér skeytum, og fengið, sér sem
greiðast, fregnir af öðrum pörtum
landsins og frá umheiminum yfir-
leitt
o. fl. o. fl.
Sakir þessa bar eg því, á öndverðu
þinginu, fram svo látandi:
„Frumvarp
til laga um breytmg á lögum
um ritsíma- og talsima-kerfi Is-
lands, nr. 2B, fiá 22. okt. 1912.
Aptan við 3. gr. bætist:
Simalínan til Æðeyjar og Snæfjalla
í Korður-ísafjarðarsýslu, og þaðan til
Höfða í Grunnavík, til Látra í Aðal-
vík (um Hesteyri), og frá Hesteyri að
Höin á Hornströndum.
4. gr. breytist samkvæmt fyrgreindu.
Ákvæði núgildandi laga áttu því að
glöggvast og komast í samræmi við hér-
aðsviljann, og auk þess að flýtast fyrir
símalagningunni, þ. e. að þoka sima-lín-
unni upp í 2. flokks línur.
Málið var síðan rætt á þingfundi neðri
deildar, 16. júlí þ. á., og vísað þá til
ritsímanefndarinnar til íhugunar.
En í ritsímanefndinni voru: Skúli
Thoroddsen (formaður) Bjarni frá Vogi
(skrifari), Ben. Sveinsson, Björn frá Bangá,
sira Eggert Pálsson, Pétur á Gautlöndum
og Stefán í Fagraskógi.
Nefndin ræddi málið síðan á eigi all-
fáum fundum, ásamt 6—7 samkynja mál-
um (úr ýmsum öðrum kjördæmum lands-
ins), og leitaði enn fremur álits lands-
símastjórans, að því er þau öll snerti.
Segir svo í áliti hans, að því er til
fyrgreinds frumvarps míns kemur:
Þessar línur eru ekki rannsakaíar. Siðasta
Alþingi skoraði á stjórnina, að iáta rannsaka
þær þetta árið. Þetta var mér tiikynt í vetur.
Þar eð mér var kunnugt um, að hin nýju kort
hermálaráðaneytisins danska yfir þetta svæði
muni koma út í haust fór eg fram á það við
stjórnarráðið, að eg mætti láta rannsókn þessa
biða til sumarsins 1915, því að með aðstoð
þessara korta er bseði léttara og betra að
rannsaka leiðir þær, sem um er að velja, og
áætla útgjöldin. Þetta var mér leyft. Eg er
sammála flutningEmanni í því,, að linurnar
eigi að leggja, ef hægt er, frá Ogri með sæ-
sima yfir til Æðeyiar, en eg álit að ekki beri
að koma fram með breytingartillögur um þetta
fyr en linuleiðirnar, sem til tals geta komið,
hafa verið vandlega rannsakaðar og áætlaðar.
Öll líkindi eru til þess, að aptur muni koma
fram breytingartillögur, þegar ranr.sóknin er
búin. Af ástæðum þeim, sem áður er getið
um, finst mér vera tilefnislaust á þesBU stígi
málsins að færa þessar línur úr 3. flokki yfír
i 2, flokk.
Yfirleitt lagði hann og á móti því, að
nokkuð væri hróflað við ritsímalögunum
þá á þinginu, — taldi það eigi flýta neitt
fyrir, þar sem lokið yrði lagningu allra
2. flokks linanna, sem nú eru, fyrir árs-
lokin 1916, og yrðu síma-líijurnar, er
frumvörpin ræddu um, þá lagðar á árinu
1916.
Nefndin kemst því og í álits-skjali
sínu — jafn framt því, er hún telur það
þýðingarlaust, að málin séu látin fram
ganga á þinginu — þannig að orði:
„í þessu bréfi2) lofar símastjórinn, að láta
leggja þessar línur árið 1916. — Nú murdu
þær eigi verða lagðar öllu fyr, þótt fram gengi
frumvörpin. — Nefndin vill þvi mælast til
þess við flutningsmenn, að þeir taki aptur
frumvörp sín, en liafi fyriilicit Alþinei^ og
simastjérnar, að simarnir verði lagðir 191G.“3)
ar.-
Samkvæmt útdrættinu úr bréfi lands-
símastjórans, sem birtur er hér að framan,
verdur símaleidin um nor dmht eppana nú
tannsöJcud ad sumri (þ. e. 1916), og þar
við bætist svo fyrirheitið, sem bírt er hér
rétt á undan.
Jeg get því ekki betur séð, en að
málið sé nú í gott horf komið.
Mjög mikilsvert og, er síminn er feng-
inn.
Rvík 16. nóv. ’14.
Sk Th.
^StríDs-æðið.
(Vestur-Islendingar sýktir.)
„í>jóðræknisfund“ svo nefndan héldu.
Vestur-íslendmgar í Winnipeg 9. sept.
síðastl.
Tilgangur fundarins var að íhuga og
taka ályktun um hvern þátt Islendingum
bæri, sem borgurum Canada, að taka í
2) Sama bréfið eða álitsskjalið, sem birtur
er útdráttur úr hér að ofan.
Sk. Th.
3) Auðkennt ei mér.
Sk. Th.
106
„Frá Favaro-höllinni!“ tók presturinn góðlátlega upp
eptir bonurn. „Guð minn — hve systir mín gleðst
af þessu!“
„Zanín!u kallaði hann nú inn i húsið.
„Hvað viltu rnór?“ var svarað.
„Það vill maður finna þig! Flýttu þér!“ svaraði
presturinn, og í sömu svipan kom Zanin út í dyr, snyrti-
lega, — já, tnda mjög skrautlega búin.
WÍDdmuller þekti hana þegar, þótt hárin væru nú
farin að grána, — hafði séð hana i húsi Verden’s, þótt
langt væri nú um liðið síðan.
Hún var og orðin ellilegri, en hún var þá, og þó
enn all-ásjáleg.
„Jeg veit ekki hvort þér þekkið mig frú?“ mælti
Windmuller, og gekk til henDar. „Jeg er gamalkunningi
hr. Verden’s, og er gestur í Favaro-höllinni, sem stendur!"
Assunta Zanin virti hann nú stundarkorn fyrir sér,
en brosti síðan vingjarnlega, og mælti:
„Jú, jeg m n eptir yður! Donna Vanna sagði mér
hve vel þér hefðuð reynzt hr. VerdenP
„Og nú eruð þér kominn hingað í heimsókn til
mín!u mælti hún enn fremur, „kominn til að heimsæja
mig! Komið þá ögn nær uiér!u
„Mór væri kært, að geta talað einslega við yður
frú!u mælti Windmuller. „Það er málefni, sem snertir
ungfrú Verden“.
Windmuller virtist i svip bregða fyrir tortryggni
i andliti hennar.
„Æ —!“ mælti hún, en gerði s:g þó brátt aptur
jafn kurteisa, og alúðlega, í málrómnum, sem fyr.
99
„Æ — veslings fuglinn! Og Kolumbus er auðsjáan-
lega hræddur! Huggið hann heldur, Gío!“
Þarna sést munurinn!1* mælti hún ennfremur. „En
hvað hann Kolumbus er skynsamur, þar sem dúfunum
stendur á hinn bóginn alveg á sama!u
Þó að Kolumbus virtist nú að visu hafa náð sér
aptur, fór Gío þó að ráðum stúlkunnar, og klappaði hon-
um, en Ríta tók dúfuna, er hún hafði látið matinn á borð-
ið, og ætlaði út með hana.
Gío og Windmuller, settust nú að borðum, og mælti
Gío þá: „Ríta! Er ekkert hvoitibrauð til?u
„Það er verið að baka það!u svaraði Ríta „Onesta
fékk það sem til variu
„Þá það!“ svaraði Gío, og yppti ögn öxlum, en
Ríta gekk út.
„Þarna ejáið þér!u mælti hún, eiðan er stúlkan var
farin út. „Onesta er látin sitja í fyrirrúminu fyrir mér,
þóknist henni eitthvað! Hún hefur haft gott lag á, að
láta vinnufólkið bera virðingu fyrir sér! Það er eigi
hveitibrauðið. sem hér ræðir um, en reglan, sem á er
komin! Manna vildi allt til friðarins vinna, og svo verð-
ur það að haldast, sem þá komst á! En á nú að láta
þetta ganga, eða taka i taumana?14
„Meðan eg er hér“, svaraði Windmuller, „eigiðþér,
að láta allt ganga, sem gengið hefur! Að öðru leyti
þakka eg yður fyrir skjölin og traustið, sem þér hafið
sýnt mér! Jeg hefi blaðað i þeim, en eigi rekið mig á,
nema fátt eitt, er lýtur að giptingu Onestu! Og hvað á
þessu er að græða læt eg enn ósagt! En minntist móðir
yðar aldrei á neitt sundurlyndi milli hennar og Onestu?“