Lögberg - 06.06.1912, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
6. JÚNÍ 1912.
AUir saman skipstjórar.
Samúel beiö þangað til þeir beygðu fyrir horn-
iS; þá tók hann til með svoddan ilsku, að þeir vissu
varla hvað þeir áttu að gera við liann; tvívegis komu
póliti og gáfu honum, það ráð, að fara heim áður en
þeim dytti annað i hug, svo hann varð að sitja á sér
og ekki gera neitt1 á meðan Pétur og sá rauði tóku
taki, sinn um hvorn handlegg og sögðust vera að
fara með hann heim.
Hann tók til aftur þegar heim kom og sat lengi
upp við dogg í rúrrrinu og lét dæluna ganga og hlakk-
aði yfir þvi hvaö hann skyldi gera við þá, ef hann
gæti. Svo þegar hann væri nýbúinn að segja, að
hann vildi óska að hann sæi Rauð soðinn lifandi eins
og humrafisk, þá sneri hann við blaðinu, kallaði
hann vænsta dreng og sagði það vera honum ólíkt,
að reyna að hafa kvenmann af gömlum félaga sínum
og að þau hefðu fengið elsku hvort á öðru þegar þau
sáust í fyrsta sinni i sporvagni.
<-Hún er of ung handa þér,” sagði Rauður, “og
oí lagleg líka.”
‘■'Það er verzlunarstaðan, sem hann er skotinn
í,” segir Pétur Russet. “Hérna, Rauður, við skulum
slá um, hver okkar skal hafa hana.”,
Rauður sat á rúmstokknum hjá Sam og sagði
nei fyrst, en á endanum þá tók hann upp dal hjá sér
og kastaði honum upp. Þann dal sá hann aldrei
framar, og þó reif hann Sam fram úr rúminu og
rótaði fötunum fram á gólf hvað eftir annað. Hann
leitaði á fjórum fótum fyrir vist i hálftíma og Satrt-
skaut því fram, að þegar hann væri orðinn leiður á
að leika bjamdýr, þá mætti kannske vonast eftir að
hann hefði sig í rúmið og færi að sofa eins og krist-
in manneskja.
Næsta morgun tóku þeir til þar sem þeir hættu,
en enginn vildi vægja til og lofa einum þeirra að
reyna sig i næði, svo að endirinn varð, a'ð þeir urðu
ásáttir um að sá skyldi hljóta blessanina, sem» mest
ynni til hennar. Rauður keypti hálsklút, sem gerðí
Samúels að engu og Pétur lagði drjúgan skilding i
uppstandandi flibba, sem var svo stór, að hann
gleypti hann hreint klárlega.
Næsta kvöld tíndust þeir inn í búðina til ekkj-
unnar, hver í sínu lagi. Rauði Rikki braut pipuna
sína og þurfti að fá sér aðra í staðinn; Pétur Russet
þurfti að kaupa sér tóbak; og Sam gamli kom sein-
astur, brosandi út að eyrum, með dálitla silfurnælu
handa henni, og sagðist hafa fundið hana.
Það var allra fallegasta næla og Madama Finch
var svo ánægð með hana, að Pétur og sá rauði náðu
.hvorugur upp í nefið á sér fyrir vonzku, að þeim
skyldi ekki hafa dottið þetta í hug.
“Small skip'erra hefir lengi verið fundvís á smá-
vegis,” segir sá rauði svo á endanum.
“Hann hefir lengi fengið orð fyrir það,” segir
Pétur Russet.
“Það er hentugur ávani,” segir Rauður. ”Það
sparar peninga-útlát. Hverjutn gafstu gull arm-
bandið, sem þú fanst hérna utn kveldið, skip’erra?”
segir hann og sneri sér að Sam.
“Gull-armband?” segir hann. “Eg fann ekkert
gull armband. Hvað ertu að þvaðra?”
“Jæja, gott, skip'erra; eg tneinti ekki neitt ilt
tneð því,” segir sá rauði með hendina á lofti. "Eg
þóttist sjá það á syllunni fyrir ofan þig; kannske
rrrig hafi dreymt það. Máske eg hefði lika heldur
átt að þegja um það?”
Sam var á svipinn álíka eins og hann gæti bitið
hann á barkann, sérdeilis af þvi hann sá að Madama
Finch tók vel eftir þessu. þó hún létist ekki gera það.
“O. það,” segir hann svo eftir stríða umþenking.
“Já, eg hafði upp á eigandanum. Þú getur ekki trú-
að því hvað hann varð feginn að fá það aftur.”
Rauði Rikki fór að hósta, og datt 1 hug að gamli
Sam væri sniðugri en hann hafði haldið, og áður en
honum datt nokkuð annað í hug til að segja, þá leit
Madama Finch upp á gamla Sam og fór að tala um
skipið hans og hvað mikið hana langaði til að koma
út í það.
‘‘F.g vildi að eg gæti tekið þig um borð,” segir
gamli Sam og gaf hinum hornauga, “en það stendur
svoleiðis á, að skipið mitt er í Dunkirkju út i Frakk-
landi, Eg skrapj) hingað til London svo sem i viku
eða hálfs mánaðar tíma, að gamni minu.”
"Mitt er þar líka,” segir Pétur Russet. rétt þeg-
ar hinn slepti orðinu. “Þau liggja hvort við annars
hlið þar á höfninni.”
“Nei, er það virkilega?” segir Mad. Finch, lagði
höndurnar í keltuna og hristi höfuðið. “Eg hefði
gaman af að koma út í skip einhvern tima, og eg
var búin að einsetja mér það, úr þvi að eg þekti þrjá
skip’erra.”
Hún leit brosandi á Rjkkard. og Sam og Pétur
horfðu á hann líka og hugsuðu hvort hann mundi
líka leggja sinu skipi við akkeri i Dunkirkju við hlið-
ina á þeirra.
“O, eg vildi að við hefðum kynst svo sem hálf-
um mánuði fyr,” segir Rauður með sorgarsvip. “Þá
skildi eg við mitt skip, Sjóflnguna, og nú er eg að
biða eftir öðru skipi, sem eigendurnir eru að láta
hyggja handa mér, því að þeim þótti hitt of lítið fyr-
ir mig. Hún var gott skip samt.'Sjóflugan, þó lítil
væri. Eg hefi myndina af henni einhvers staðar,
hélt eg væri."
Hann leitaði i vösum sínum og dró upp gamla
brotna ljósmmd af gufuskipi, þar sem hann hafði
verið kolamokari fyrir nokkrum árum, og rétti
henni.
“ Þetta er eg, þarna á kommandó-brúnni,” segir
hann og benti á einhverja figúru með pipuleggnum.
“Það er auðséð á vaxtarlaginu,” segir hún og
rýrir fast á myndina. “Eg þekki þenna vöxt, hvar
sem eg sé hann.”
“Þú hefir aðdáanleg augu, Madama. segir Sam
og gat varla komið út úr sér neinu orði.
“Það sér hver maður,” segir sá rauði. “Svo
stór og blá augu hafa aldrei sézt fyrri.”
Madama Finch sagði honum að láta ekki til
svona, en þeir sáu báðir, Pétur og Sam. að henni
þótti vænt um þetta.
“Það er satt. sem satt er." segir Rauður. “Eg
er bara óbreyttur alþýðumaður og segi rétt eins og
mér þykir vera.”
‘‘Blátt er uppáhalds liturinn minn,” segir Sam,
með bliðum rómi.. “Blá eins og trygðin.”
Pétri Russet fanst hann verða aftur úr, svo að
hann segir: “Eg hélt að móraut^væri þinn litur.”
“Hvað!” sagði Sam og snerist við honum. “Og
því þá það?”
“Eg hefi mínar ástæður,” segir Pétur og kinkar
kollinum og kreistir saman varirnar mikið einbeiti-
lega.
“Elg hélt eínmitt, að mórautt væri liturinn hans”
segir sá rauði. ‘ Eg veit ekki af hverju. Það er ekki
til neins að spyrja mig að því, vegna þess, að ef þú
spyrðir mig, þá gæti eg ekki sagt þér það.”
“Mórautt er allra fallegasti litur,” segir Mad-
ama Finch. Hún furðaði sig á, hvað gengi að Sam
gamla.
“Blá,” segir sá rauði. “Stór, blá augu; það á við
mig. Sumir halda mest upp á svört eða mórauð,”
segir hann og leit á Pétur Russet og Sam á víxl, “en
bláu augun eru mitt uppáhald.”
Þetta létu þeir ganga alla vökuna, og hvenær
serr» dyrabjallan hríngdi og ekkjan varð að skreppa
fram til að afgreiða, þá sögðu þeir hver öðrum til
syndanna í hálfum hljóðum, og einn ganginn kom
hún fljótlega inn aftur og þá mátti rauði Rikki til
að útlista fyrir henni að hann hefði verið að. sýna
Pétri Russet sprungu á hnúanum á sér.
Rauði Rikki kom fyrstur næsta kvöld og
skenkti henni tekönnu úr postulini, með stórri
sprungu rétt hringinn í kringum bumbuna, þess
vegna hafði hann fengið hana billega, en hann sagð-
ist hafa flýtt sér svo mikið með hana til hennar, að
hún hefði dottið hjá sér, svo kvenmanninum þótti
eins vænt um hana eins og hún væri heil. Hún setti
liana upp á glóðarsylluna og talaði svoleiðis um
Rikka, hvað vænn hann væri og höfðinglyndur, að
Pétur lagði grófa peninga í málaðan nósastamp
handa henni kveldið eftir, og þurfti þó peninganna
með handa sjálfum sér..
Þarna voru þeir þrir vitlausir eftir Madömu
Finch, en hún vandist því mjög fljótt og hafði sig
undan þeim furðanlega. Hún var svo þý'ð og góð við
þá alla sarnan, að jafnvel eftir viku spreng þá var
enginn þeirra viss um hvern hún vildi helzt.
Þeir tóku upp á að skreppa þangað á öllum tím-
um dags, að kaupa tóbak og svoddan nokkuð. Þeir
voru alt af hver í sínu lagi þá. en á kveldin hittust
þeir þar allir og voru artugir hver við annan alt
kveldið,1 og skömmuðust svo alla leiðina heim.
Þá varð það alt í einu að þeir Rauði Rikki og
Pétur Russet steinhættu að koma alveg umtölulaust.
Fyrsta kveldið þá sat Sam og bjóst við þeim á hverri
mínútunni, og var svo hissa, að hann gleymdi að hag-
nýta sér að hann var einn; en kveldið eftir þá byrj-
aði hann á þvi klukkan hálf átta, að taka um hend-
ina á Madömu Finch og kreista hana og var búinn
að koma meiri partinum af handleggnum utan um
mittið á henni klukkan þrjii kort i tíu. Hann gerði
ekki meira það kveld, af þvi að hún sagðj honum að
láta ekki til svona, og hótaði að kalla, ef hann hætti
ekki. •
Hann var kominn hálfa leið heim, þegar hann
fann út af hverju rauði Rikki og Pétur höfðu hætt
að koma, og eftir það þrammaði hahn heimleiðis með
svo breiðu brosi, að allir sem hann mætti, héldu hann
geggjaðan. Hann háttaði og sofnaði með þetta bros
á vörunum, og þegar þeir Péttir og Rikki komu heim
skömmu eftir lokunartíma, þá vaknaði hann brosandi
og spurði hvar þeir hefðu verið.
“Mér veittist ekki sú ánægja að hitta ykkur hjá
Madömu Finch i kveld,” segir hann.
“Nei,” segir Rikki stuttlega, “okkur var farið
að leiðast það.”
“Það var óhollusta að sitja alt liðlangt kveldið
í loftlausri stofukytru,” segir Pétur.
Sam karlinn stakk kollinum niður undir og hló
þangað til rúmið hristist, og gægðist upp við og við
og kókti á þá Pétur og Rikka og tók svo til að hlæja
þangað til hann var rétt kafnaður.
“Eg veit hvað til kemur,” segir hann svo og
sezt upp og þurkar sér um augun á rekkjóðinni.
“Nú, við getum ekki allir haft sigurinn.”
‘,‘Hvað meinarðu?” spurði Rikki mikið óþýðlega.
“Hún vildi ykkur ekki,” segir Sam. “Það er
mín meining. Og! mig furðar heldur ekkert á því,
ekki vildi eg sjá ykkur, ef eg væri stúlka.”
“Þig er að dreyma,” segir Pétur með fyrirlitn-
ing.
“Rósa-stampurinn þinn kemur sér vel á sínum
tíma,” segir Sam, hugsandi til þess, að hann hafði
af whisky. “Ef eg hefði vitað, að þér lá svona mik-
ið á, þá hefði eg getað sagt þér eins og var fyrri.”
“Það hefðum við átt að gera,” segir Pétur og
hristir höfuðið.
"Segja mér,” segir Sam og setti 4 þá stór augu.
“Segja mér hvað?”
“Af hverju við Pétur hættum,” segir Rikki; “en
kannske þér standi lika á sama?”
“Satna um hvað?” segir Sam.
“Það er makalaust, hvað henni hefir tekist að
haldá því leyndu,” segir Pétur.
Gamli Sam setti upp stóru augun á ný, og þar
á eftir bað hann þá að segja á hreinni ensku það sem
þeir byggju yfir, en ekki að reyna að spilla mann-
orði heiðarlegs kvenmanns, sem væri ekki til staðar
að svara fyrir sig.
“Það spillir ekkert mannbrði hennar,” segjr
Rikki.
“Það er henni til sóma, ef rétt er á litið,” segir
Pétur Russet.
“Og Sam fœr þá ánægju að ala þá upp,” segir
Rikki.
“Ala þá upp,” segir Sam með skjálfandi rödd
og bleikur i framan. “Ala hverja upp?”
“Krakkana hennar, vitanlega,” segir Rikki.
“Sagði hún þér ekki frá þeim? Hún á m,u I”
Sam lézt ekki vilja trúa þeim fyrst í stað, og
sagði að þeir fyndu upp á þessu af öfund. En dag-
inn eftir ranglaði hann inn í kál- og aldinabúð í því
sama stræti, þar sem Rikki hafði rekist inn í nokkr-
urn) dögum áður, og þar fékk hann að vita, að þetta
væri þvi miður alveg satt. Níu börn, það elzta ekki
nema fimtán ára, voru hjá frænd'fólki sínu til og frá
af því að skarlatssótt var i næsta húsi.
Samúel karlinn vappaði heim eins og maður,
sém gengur 1 svefni, með poka undir hendinni, full-
an af appelsinum, sem hann vissi ekki hvað hann átti
við að gera, og gaf Rikka trúlofunar hringinn, ef
hann gæti náð honum, og tók svo fyrstu iest til Til-
bury og réðist i skiprúm til Kína.
fwrsr
Gerty bjargar unnustanum.
W.
eft'ir
W. JACOBS.

"Þakklæti," sagði næturvörðurinn með kuldar
hlátri. “Hú! Minstu ekki á þakklæti við mig. Eg
befi fengið nóg af þvi um dagana. Ef fólk, sem eg
hefi hjálpað, hefði gert helming skyldu sinnar — þó
ekki væri nema helminginn, segi eg — þá sæti eg nú
í nrinum eigin vagni.”
Hann gtrði tilraun til að árétta orð sín með því
aö halla sér aftur á bak, eins og hann væri á ferð í
vagni, en gleymdi að sápukassar eru ekki til þess
gerðir , og var rétt dottinn aftur á bak. Hann náði
jafnvæginu og horfði hvast yfir fljótið og saug pip
una í ákafa. Það var Ijóst, að rangsleitni fyrri daga
kom upp í huga hans.
“Harry Thomson var einn,” sagði hann loksins.
‘Eg skrifaði öll kærustubréfin fyrir hann í sex mán
uði, því hann var óupplýstur maður, og gat ekki gert
annað að því en kossana í endanum, sem liann vildi
alt af setja sjálfur; þvi hræddur var hann um hana,
það var hann. Bara þremur dögum eftir giftinguna
kennir hann einn dag þar sem eg stóð í grandaleysi
og rauk í mig alveg steinþegjandi. Eg var ógiftur
þá og skildi ekki í hvað kom til. Mér datt ekki ann
að i hug en að hann væri vitstola, og með þvi að eg
hefi alt af verið slóttugur og alla tið haft óbeit á
vitlausu fólki, þá lét eg hann elta mig upp á kontór.
Að segja, eg ætlaði að láta hann gera það, en hann
kom ekki, og eg slapp með naumindum frá 14 daga
tugthúsi fyrir fyllirí og uppistand á almanna færi.
Bill Clark var annar. Hann var trúlofaður
kvenmanni og vai-ð leiður á öllu saman, svo eg fór
og sagði henni að hann væri giftur og ætti fimm
tekið utan um ekkjuna, “og eg þakka þér kærlega | börn> af þv; hann bað mig um það. Bill var gleiður
fyrir tekönnuna, Rikki! fyrst, en undir eins og hún fór að daðra við annan,
“Það er þó ekki meinngin, að þú sért búinn að þá kom hann að lritta mig og sagði að eg hefði eyði-
biðja hennar þér fyrir konu ?” segir Rikki og leit til la^t lif sjtt fyrir sér. Vi« komumst í orðakast útaf
Péturs. þvi, vitanlega, og eg eyðilagði tvö rif af því í það
“Ekki fyllilega; en eg ætla að gera það og eg
skal veðja tveimur krónum .slétt, að hún tekur mér.”
Rikki vildi ekki veðja, og Pétur ekki heldur,
jafnvel ekki þó hann hækkaði sig upp i seðil, og nú
sat hann upp við dogg og lét dæluna ganga og mont-
aði af því hvað hann hefði gott lag á kvenfólkinu svo
að þeir fengu velgju af 'að lilusta á hann.
“Eg vildi ekki sjá hana, þó hún bæði mín á
hnjánum,” segir Rikki og reigði hnakkann.
“Eg ekki heldur,” segir Pétur. “Vertu velkom-
inn og haltu til góða, Sam. “Þegar eg hugsa til
allra þeirra kvelda, sem fóru til ónýtis yfir þeirri
feittt kerlingarskrukku, þá finst mér—’ ’
“Þetta er nóg,” segir Sam með skerpu. “Svona
orðbragð á ekki að brúka um kvenmann, jafnvel þó
hún hafi hryggbrotið mann.”
“Jæja, gott,” segir Rikki, “haltu áfram og hafðu
vinninginn, Sam, þú heldur þú sért svo sniðugur
hvort sem er.’
Sam sagðist ætla að gera það, og morguninn
eftir var hann svo lengi að snurfusa sig, að hinir
gátu varla talað alminlega við hann.
Hann rauk út undir eins eftir frúkostinn og
þeir sáu ekki meira af honum fyr en klukkan tólf
um kveldið; þá kom hann með fulla whisky flösku
og var svo kátur, að‘ þeir sáu strax hvað var.
“Hún sagði “já” klukkan tvö í eftirmiðdaginn,”
sagði gamli Sam brosandi, eftir fyrsta staupiði.
“Það var rétt komið í kring klukkan eitt, en þá
hringdi dyrabjallan svo eg varð að byrja upp á nýtt.
Hvað um það. Það var aldeilis ekki leiðinlegt.”
"’Er það meining þin að segja okkur, að þú sért
búinn að biðja hennar þér fyrir konu?” segir sá
rauði og rétti fram staupið sitt tómt.
"T&. eg meina ]iað," segir Sam, “og eg ætla að
vona að þið erfið það ekki ? Henni leizt aldrei á
ykkur, hvornugan; hún sagði mér.það sjálf.”
skiftið. Eg fór upp á spítala að vitja um hann —
þar hefir mér alt af þótt gaman að koma — og þá
talaði hann svo ljótt, að það var sent eftir hjúkrun-
arstúlkunni að heyra það.
Þetta eru nú bara tveir; en eg gæti nefnt heilan
tug af }æim, ef eg vildi. Hávaðinn af minu and-
streymi utn dagana hefir komið af því,, að eg hefi
reynt a’ð gera öðrum gott til, og alt það þakklæti, sem
eg hefi fengið fyrir það kæmist fyrir í bjórkollu sem
tekur pott, með pott af öli í.
Eina tilfellið af ósviknu þakklæti, sem eg hefi
heyrt getið um, henti mann sem var á sama skipi og
eg, — unglingsmann, sem hét Bob Evans. Við vor-
um á leið frá Aitckland á barkskipi, sem hét Dreka-
Flugan, þá dettur hann fyrir borð, og annar maður,
Georg Crofts hét hann, einhver sá bezti sundmaður
sem eg hefi vitað, stökk út og bjargaði honumi.
Þetta var 1 bezta veðri, sjórinn eins og stöðui-
vatn og skipið alveg kyrt að heita mátti, en sá sem
heyrði Bob Evans tala, mátti halda að Georg Crofts
væri einhver sá hjartaprúðösti piltur, sem uppi hefði
verið. Honum var ekki neitt um hann áður, heldur
en okkur hinum, þvi að Georg var sýtinn pg sérgóð-
ur nirfill; en eftir að Georg var búinn að bjarga
honum, þá gat hann ekki hrósað honum nógsamlega.
Hann hét þvi. að á tneðan liann ætti fyrir bita eða
sopa, þá skyldi Georg vera velkominn að því og að
hann skyldi gera hverja bón hans, hver sem hún svo
væri.
Það versta var, að Georg tók þetta eins og hann
tsflaði það, og alla leiðina sem eftir var, lét hann eins
og hann ætti hvert bein i Bob, og í þann tíma, þegar
við komum í Eundúnafljót, þá mátti Bob ekki um
frjálst höifuð strjúka. Hann var trúlofaður og fékk
sér verelsi i landi, alt af meðan við stóðum við, og
lifði sparlega, og þegar Georg fann það út þá með
VEGCJA GIP8.
Hiö bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biðjið kaupmann yðar um
,,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
Plaster Board— sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltc/.
Wmnipeg, Manitoba
SKRIFIS) rftir BæKlingi vorum yð-
—UR MÚN ÞYKjA HANN ÞESS VERÐUR.

Rauði Rikki og Pétur Russet gláptu hvor á ann- I það sama settist hann upp hjá honum.
an.
“Hún segist hafa elskað mig alla tíð frá því
fvrsta við sáumst,” segir Sam og helti í staupin hjá
þeim, til að bæta þeim í skapi. “Við fórum út sam-
an eftir te og keyptum trúlofunarhringinn, og eftir
"Það verður þér ekkert dýrara, ef þú ferð rétt
að þvi að segja.”
Bob fór ekki rétt að, en vildi ekki alminlega láta
Georg vita það. af þvi að hann hafði bjargað lífi
hans, og lét hann heyra það. Tlann hugsaði sér að
það fékk hún einhvern til að vera i búðinni og við !áta hann finna smátt og smátt, að hann mætti til að
fórum i hljóða-skála. Pagoda heitir hann, og þar
fram eftir götunum.”
“Eg ætla að vona að þú hafir ekki borgað rmikið
fyrir trúlofunarhringinn, Sam,” segir Rikki, því
hann varð altaf brjóstgcVður eftir tvö eða þrjú staup
fara varlega vegna stúlku sinnar, og fyrsta kveldið
sem þeir voru i landi, þá tók hann hann með sér
þangað 1 kvöldskattinn.
Gerty Mitchell, hún hét svo stúlkan hans, frétti
ekki slysið fyr en Bob sagði henni frá því; hún
hljóðaði upp yfir sig þegar hún heyrði það, lagði
hendurnar um hálsinn á Bob og fór að kyssa hann
framan í Georg og móður sinni.
“Eg held þú ættir að kyssa hann líka,” sagði
Mrs. Mitchell og benti á Georg.
Georg þurkaði sér um munninn með handarbak-
inu, en Gerty lét sem1 hún ekki heyrði.”
“Að hugsa sér, ef þú hefðir druknað,” segir hún
og vafði sig að Bob á ný.
“Hann var ekki langt frá þvi,” segir Georg og
hristi höfuðið. “Eg er illa syndur, og samt hugsaði
eg með mér, að annað hvort skyldi eg bjarga honum,
ellegar fara sjálfur í sjóinn með honum.”
Hann þurkaði sér um varirnar með handarbak-
inu á ný, en Gerty skifti sér ekkert af því, annaði en
það að hún sendi Ted litla bróður sinn eftir bjór.
Siðan settust þau að sriæðingi öll saman og Mrs.
Mitchell drakk Georg til í bjór og sagðist vonast til,
að drengurinn sinn yrði líkur honum, Jægar hann
yxi upp. “Mig langar til að liann verði góður mað-
ur og hugaður,” segir hún. “Þó hann verði ekki
fríður, þá gerir það minna til.”
■'Hann gæti orðið hvort tveggja,” segir Georg,
snöggur. f'ÞVi þá ekki?”
Mrs. Mitchell sagðist halda, að þaö gæti vel
látið sig gera, og sló Ted utanundir fyrir að hafa
Hátt meðan hann væri að borða, og annan kinnhest
til fékk hann þegar hann sagðist vera búinn að borða
fyrir góðri stund.
Þeir Georg og Bob urðu samferða heim alla
leiðina og alt af var Georg að tala um hvaö Bob ætti
fallega kærustu og hvað mikil hepni það hefði verið
fyrir hann, að hafa ekki farið i sjóinn. Hann fór
aftur þangað daginn eftir með Bob og eftir kveld-
skattinn sögðust þau Bob og Gerty ætla að vera sam-
an úti um kveldið, og þá lét hann bjóða sér að vera
með þeirn.
Þau fóru 1 sporvagni til hljóða-skála og Bob
borgaði fyrir þau öll. Georg sýndist aldrei muna
eítir því, að stinga hendinni i vasann, og eftir að
sönghljóðin voru úti, þá fóru þau í matarbúð og
fengu sér álastöppu, en jafnvel það léta hann Bob
borga líka.
Eins og eg sagði áður, þá var Bob Evans troð-
fullur af þakklæti, og sýndist varla nema sanngjarnt'
að hann eyddi dálitlu í þann mann, sem hafði hætt
lífi snnu til þess að bjarga honum.'og nú varð hann
aí) hýsa hann og fæða, og borga fyrir hann hvert
sinn er þeir fóru út þar fyrir utan, svo hann eyddi
mikiö meira en hann hafði ráð á.
“Þú ert ekki nema einu sinni ungur á ævinni,'
Bob, sagði Georg eitt kveld, þegar Bob mintist á
að skildingarnir væru fljótir að fara, “og ef eg
hefði ekki verið, þá hefðirðu aldrei lifað það að
verðal gamall.”
Nú með þessu peninga útdragi og svo það að
hafa Georg ait af á hælunum hvert sem þau fóru, þá
stóð ekki lengi þangað til Gerty og Bob sinnaðist.
“Mig langar ekki til að eiga neina gufu,” segir
Gerty. “Tveir geta talað í trúnaði, en þrír ekki, og
þess utan, því getur hann ekki borgað fyrir sig?
Ilann er það gamall. Þvi átt þú að vera að eyða
þirium jteningum 1 hann ? Hann borgar aldrei svo
mikið sem grænan kopar.”
Bob sýndi henni fram á, að hann ætti ekki hægt
með að tala um þetta, af því að hann ætti Georg líf
sitt að launa, en hann mú.tti alveg eins tala við lukt-
arpóst. Þyí meir sem hann afsakaði sig, því meir
þyknaði í henni, svo að hún segir á endanum; “Tveir
geta talað i trúnaði, en þrír ekki, og ef við getum
ekki farið út, nema Georg Crofts sé á hælunu'm á
okkur. þá skal eg fara út með honum án þín.”
Iíún lofaði þessu ekki upp í ermina sína, heldur
tók hún næsta tækifæri sem bauðst, meðan Bob
skrapp út að kaupa sér tóbak, og fór út einsömul
meði Gebrg. Þau komtt ekki aftur fyr en klukkan
tiu og þá Var hún björt 1 augunum og rjóð í fram-
an eins og* rós. Mamrna hennar fór að finna að við
hana, en steinþagnaði fyrir henni eins og harmónika
á augabragði; svo sat hún næst Georg meðan verið
var að borða kvöldmatinn og hló að öllu, sem hann
sagði.
Bob og Georg töluðu ekki saman eitt aukatekið
orð alla leiðina heim, en þegar þeir voru komnir inn
í kamelsið sitt, þá segir Georg fljótlega meö hom-
augagotu; “Heyrðu, eg bjargaðl lífi þinu, var það
ekki svo?”
'Það gerðirðu,” segir Bob, “og hafðu sæll gert
það.”
“Eg bjargaði lífi þínu,” segir Georg mjög há-
riðlega. “Ef eg hefði ekki verið, þá hefðirðu ekki
getað gifzt nokkurri manneskju.”
“Satt er það,” segir Bob.
Dr. R. L. HURST,
Member of the Royal College of Surgeons,
Eng., útskrifaöur af Royal College of Phy*-
icians, London. Sérfræöingur í brjóst-
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til viðtals,
10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræPingar,
SvantsTOFA.— Room 811 McArtkur
Building, Portage Avenue
Áritun: p. o. Box 1058.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
;; Dr. B. J. BRANDSON ! 1
11
11
Office: Cor. Sherbrooke & William
TBÆPHONK GARRVSaO
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDrrmot Ava
Telkphone garrv :«i 1 , |
Winnipeg, Man.
te
Dr. O. BJORN&ON
Office: Cor. Sherbrooke & William '•
1‘tXEPIIONE, GARRV 32» £
Officetfmar: 2—3 og 7—8 e. h. (!
Hbimili: 806 VlCTOR Strbbt
Tkmíphoni:. carry T03
Winnipeg, Man.
c«

Dr. W. J. MacTAVISH Í
Officb 724J .S'argent Ave.
Telephone .Sherbr. 040.
Office tfmar
li-12 f. m.
3*1 e. m.
f*9 e. m.
— Hbimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telefhone Sherbr. 432,
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG.
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
****** t
| Dr. itaymond Brown, I
Sórfraeðingur í auffna-eyra-nef- og
hále-e j úkdðm um.
336 Somerset Bldg.
Taisfflii 7202
Cor. Donald & Fortage Ave.
Heima kí. io—i og 3—6,
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Trusses-
Phone 8425
857 Notre Dame WINNIPEg
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
om útjarir. AUur útbún
aBur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteiaa
'• 2152
8. A. 8IGURDSON
>1. J. MYER8
Tals. Sherbr, 2786 Tals. Ft.R. 958
SIOUBPSOW & MYEBS
BYCCIftCAF^EjtN og F/\STEICNf\SALAfl
Skrifstofa: Talsími M 446
510 Mclntyre Block. Winnipeg
Njófið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. Kost-
aðeins eitt cent um tímann,
meðan hún starfar og gerir
þvottadaginn að frídegi. Sjá-
iö hvernig húu vinnur.
GAS STOVE DEPARTMENT
Winaipeg Electric Raílway Ca,
322 Maln St. - Fkone Maln 25aa
A. 8. BABDAL,
selui
Granite
Legsteina
alls konar stærðir.
Þcir sem ætla sér að kacp-
LEGSTEINA geta þvf fengið þt,
með mjög rýmilegu vertJi og ætta
að senáa pantanir sem fyks. til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Block