Lögberg - 16.05.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. MAÍ 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
Lauru þótti vænna um bjartsýni en svartsýni,
og gat sjaldan séð dökku deplana. pessir óþægi-
legu spádómar ómuðu sem “rugl” í eyrum hennar.
Jana sneri sér að lafði Oakburn og sagði henni
alla æfisögu Clarice, frá byrjun til enda. Húr.
hafði mikil áhrif á lafði Oakbum, sem aldrei
kvaðst hafa heyrt neitt jafn undarlegt og þetta
hvarf. pegar Jana sagði söguna, mintins hún
lauslega á draum sinn um Clarice, sem hafði trufl-
að hugarró hennar stórkostlega. Laura, sem var
að leggja sofandi bamið niður í litlu vögguna,
greip fram í fyrir henni með háðslegum orðum.
“Draumurinn, já, alveg rétt! Maður má
ímynda sér að þú sért gömul fóstra, Jana? Hvern-
íg þú getur dvalið við þessa heimsku, get eg ekki
skilið. Lafði Oakbum starir á 'þig, og til þess
hefir hún sannaríega fulla ástæðu”.
“Að minsta kosti höfum við ekkert heyrt um
Clarice síðan mið dreymdi þenna draum”, svaraði
Jana, og hin lága rödd hennar gaf í skyn, hve mikii
áhrif þetta efni hafði á hana. “pegar Clarice aft-
ur er á meðal okkar, hraust og rösk, þá mun eg
gleyma draum mínum”.
Laura kerti hnakkann og sneri baki að Jönu.
“Eg verð að fara i yfirhöfn mína”, sagði hún
svo við greifainnuna; ‘Iþjónar yðar munu ímynda-
sér, að eg ætli ekki að koma. Eg sendi þau boð
ofam að þeir skyldu bíða, þegar vagninn kæmi
aftur með Jönu”.
Jana hafði séð undrunarsvipinn á andliti lafði
Oakbums, og ávarpaði hana aftur þegar Laura
var farin úr herberginu. “Eg verð að segja yður
lafði Oakbun, sem svar upp á háðsyrði Lauru, að
mig á minni liðnu æfi hefir dreymt þrjá eða fjóra
mjög undarlega drauma. peir hafa staðið í eftir-
tektarverðu sambandi við markverða viðburði,
sem átt hafa sér stað litlu síðar. Eg er ekki að
eðlisfari hjátrúarfull; eg held að mín áskapaða
skoð<|n sé því gagnstæð; en það var óum flýjan-
legt að þessir draumar skyldu ekki festa rætur í
minni mínu, sem eitthvað það, sem hvorki er
mögulegt að gera grein fyrir né skilja”.
“Og þér höfðuð einn af þessum undarlegu
draumum viðvíkjandi Clarice?”
“Já, eg hafði það. Hún var þá ekki orðin
lafði Clarice; það var hræðilegur draumur, og
hann virtist vera fyrirboði dauða hennar. Dag
eftir dag, stund eftir stund verður þessi draumur,
þegar eg set hann í samband við óvissuna um
Clarice, betur lifandi í minni mínu. Eg get ekki
gleymt honum”.
“Hvernig var hann?” spurði lafði Oak-
bum.
“Mér kæmi betur að þurfa ekki að segja yður
hann”, sagði Jana. “Stundum finst mér, að ef
eg segði Lauru hann, myndi h<|n hæðast minna að
honum”.
“pér hafið þá ekki sagt henni hann ?”
“Nei, gagnvart henni verð eg að leyna honum
fremur ödlum öðrum”.
“En hvers vegna einmitt gagnvart henni
einni, lafði Jana?”
“Nú jæja, tilfellið er — en það ómar heimsku-
lega, janvelf í mínum eigin eyrum þegar eg minn-
ist á það, hvað þá heldur í eyrum annara? — Til-
fellið er nefnilega það, að í þessum draumi var hr.
Carlton. maður Lauru, mjög Óþægilega blandaður
saman við atvikin. Hina smáu viðburði eða atvik,
get eg ekki sagt yður; en mig dreymdi að Clarice
var dáin, og hún sagði að hr. Carlton væri orsök
í dauða hennar eða að vissu leyti meðsekur um
hann”.
Greifafrúin var alveg laus við hjátrú, og þegj-
andi og kurteis furðaði hún sig á skoðunum Jönu.
En hið hátíðlega andlit og tempraða rödd hafði
áhrif á hana, og henni lá við að fallast á þessa
skelfilegu lotningu.
“Hann var þá ekki orðinn maður Lauru; en
eg sá hann daglega, þar eð hann var læknir föður
mins; og eg segji sjálfri mér, að það atvik, að eg
sá hann svo oft, hafi orsakað það, að hann bland-
aðist saman við drauma mína. Eg segi sjálfri mér
að þessir drauma samfundir hafi hlotið að vera að
eins af tilviljun, en þrátt fyrir þetta, þrátt fyrir
skynsemina, dómgreind mína ög vilja, geti eg ekki
útrýmt mynd þeirri af Carlton, sem eg sá í
draumnum, úr huga mínum, og frá þessu augna-
bliki hefi eg ávalt fundið til hræðslu við hr. Carl-
ton. Eg get ekki búist við því, að þér, lafði Oak-
bum, getið afsakað eða skilið þetta; eg finn sjálf■
að það er alls ekki rétt”. *
“En þekti Carlton Clarice systur yðar?”
spurði greifainnan með mjög mikilli samhygð.
“pað hefir hann efalaust ekki gert. Og þess
vegna er skynsemi mín og minn góði skilningur
mér gagnstæð, en tilfinningin og hræðslan eru kyr
og skilja ekki við mig. Eg gat þess einu sinni við
Lauru, að hr. Carlton væri mjög óþægilega bland-
aður saman við drauminn, og að eg gæti ekki forð-
ast að hugsa um hann án hryllings og ótta, en því
hefir hún að líkindum gleymt. petta var áður en
hún giftist. pess vegna vil eg síður, meðfram
vegna löngun hennar til að hæðast að draumnum,
minnast á þá í nærveru hennar. Eg skyldi alls
ekki hafa minst á drauminn nema til skýringar
á þeirri orsök, að eg varð óróleg og skrifaði Clarice
nokkur bréf, sem aldrei hefir verið svarað”.
“Viljið þér segja mér drauminn?” spurði
greifainnan af hluttekning sinn. “Eg viðurkenni
að eg trúi ekki þeim skoðunum, sem sumir hafa
að draumar séu eins konar aðvörun. Eg er hrædd
um að eg hæðist eins mikið að þeim og lafði Laura,
en mig langar til að heyra þenna draum”.
“Jana hristi höfuðið. “Eg hefi aldrei sagt
nokkrum manni hann. Fyrirgefið mér, lafði Oak-
burn, að eg enn þá neita að endurtaka hann fyrir
yður. Án tillits til míns eigin óvilja, held eg það
mundi ekki vera réttlátt gagnvart Carlton”.
Lafði Oaktmm gat ekki varist brosi, og Jana
sá það.
“Já”, sagði hún sem svar, “eg veit hve
heimskulegt það hlýtur að sýnast. pað er heimsku-
legt, og eg skyldi vera þakklát, ef eg gæti losnað
við þann hleypidóm. sem hann hefir vakið hjá mér
gegn hr. Carlton. Hleypidómurinn er heimsku-
legri en alt annað. Eg finn hve ranglátur hann er,
og þó —”
Litli lávarðurinn í vöggunni greip nú fram í
fyrir þeim. Hann hækkaði röddina með öllu því
afli, sem hann átti í litlu lungunum sínum, og Jana
flýtti sér að taka hann upp og færa greifainnunni
hann.
Á meðan þessu fór fram, fluttist Laura áfram
í vagni lafði Oakbums eftir götum borgarinnar.
Vagninnn hélt í áttina til East-End, fjölbygðum
en ekki helzta hluta bæjarins. Hún ætlaði að
heimsækja föður mann síns, hr. Caríton.
Heimili Carltons var við þéttbygt stræti, sem
var fremur afskekt, þar sem auður og fátækt,
annríki og leti, iðni og afbrot virtust mjög óreglu-
lega blönduð saman. Vagninn ók að ferköntuðu
húsi úr rauðum múrsteini; það var ekki stórt, en
viðfeldið og þægilegt. pað stóð dálítinn spotta frá
götunni, og steinlagður garður var fyrir framan
aðaldymar. Á hurðina var fest málmplata með
orðunum: “Hr. Carlton, læknir”, og yfir dyrun-
um hékk stór lampi með gulu og rauðu gleri.
Laura sté niður úr vagninum, og þjónn opn-
aði dyrnar á sama augnabliki og hún hringdi.
“Get eg fengið að tala við hr. Carlton ?”
“Ekki núna. petta er ekki skrifstofutími
hans. Að mínútu liðinni verður hann farinn af
stað til þess að vitja sjúklinga sinna”.
pjónninn benti á óvandaðan vagn, sem beið
þar rétt hjá. Laura hafði ekki tekið eftir honum.
Henni geðjaðist ekki að neitaninni og setti á sig
sinn skipandi svip.
“Húsfoóndi yðar er heima?”
“Hann er heima, min heiðraða frú; en eg get
ekki hleypt yður inn. pað er á þessari stundu,
sem hanh ekur burt, og------þama gengur hann
út að vagninum”, foætti þjónninn við með glaðari
róm, því honum var ógeðfelt að eiga í þrætum.
Laura sneri sér snögglega við; magur maður
um sextugs aldur kom út úr hliðardyrunum og
gekk yfir garðinn. Hún gekk til hans.
“Hr. Carlton gizka eg á?”
Hún hefði ekki þurft að spyrja þannig. f þ’ess-
ari foeinvöxnu, grönnu persónu, með laglega en
kæruleysislega andlitsdrætti sá hún mann sinn á
gamals aldri, eins og hann mundi líta út að þrjátíu
árum liðnum, það er að segja ef hann lifði svo
lengi. í hörðu röddinni gamla mannsins, hinni á-
kveðnu framkomu hans, þegar hann sneri sér við
og svaraði henni, þekti hún sömu hegðanina og
hjá honum, sem var henni svo nákunnugur.
“Já, eg er Carlton. Hvað viljið þér?”
“Eg er komin til að tala við yður, hr. Eg er
komin alla hina löngu leið frá West-End til þess,
að fá að tala við yður”.
Carlton leit til vagnsins. Hann sá jarlskór-
ónuna á dyrunum; hann sá þjóninn og ökumann-
inn í sínum skrautlegu einkennisbúningum; því
enn þá var ekki farið að bera sorg fyrir dauða
jarilsins. En hr. Carlton bar ekki sérlega mikla
lotningu fyrir jörlum í heild sinni, og lokaða vagna
og þjóna leit hann á sem nauðsynlega hluti að eins
fyrir þá, sem höfðu efni á að hafa slíka gripi.
“Mér þykir það þá leitt, að þér komið á þess-
ari stundu, unga stúlka, það er alt”, sagði hann.
“Eg get ekki tekið á móti sjúklingum heima, eftir
að kl. er þrjú, og hún sló fyrir tveimur mínútum
síðan. pér hefðuð geta fengið að vita um þetta
hjá kirkjunni þarna. Ef eg ætti eitt sinn að breyta
reglunni, yrði eg að gera það alt af. Ef þér viljið
koma á morgun kflukkan-------”* 1
“Eg er enginn sjúklingur”. sagði Laura.
“Enginn sjúklingur? Hvað eruð þér þá?”
“Eg er kona sonar yðar, hr. Lafði Laura
Carlton”.
Carlton gamli lét enga undran í ljósi. Hann
horfði á hana eina mínútu án þess að svara, og án
þess að rólega andlitið hans breyttist hið minsta.
Svo rétti hann henni kurteislega arm sinn og
leiddi hana inn í húsið. Aðgöngu á þessari for-
boðnu stundu, sem hann hafði neitað sjúklingum
um, hve mikilhæfir sem þeir hefðu verið, veitti
hann tengdadóttur sinni.
Hann fylgdi henni inn í herbergi á neðsta
gólfi, að öllum líkindum borðstofa, dimt herbergi
með þungum, hárauðum flauelsblæjum, og snotr-
um húsmunum. pjónninn var að taka matarleyf-
ar af borðinu; En húsbóndi hans benti honum að
hætta.
“Ber þú mat á borðið aftur, Gervace”.
“Ekki handa mér”, sagði Laura, um leið og
hún settist í hægindastól. “Eg kýs helzt að neyta
einskis”, sagði hún við Carlton.
Gervace gekk út með bakkann, og Carlton
sneri sér að henni. “pér eruð þá unga stúlkan,
sem sonur minn hefir gifzt. Eg óska yður láns
og ánægju”.
“pér eruð mjög vingjarnlegur”, sagði Laura,
um leið og hún fann til óvildar gegn Carlton.
Hún vissi hve notasælir nokkrir af peningum hans
gætu orðið þeim; hún hataði hann fyrir það, að
bann hafði neitað að hjálpa syni sínum, og var
samkvæmt hugboði komin þenna dag. til að ná
hylli hans og verða vina hans. En það var eitt-
hvað í rólegu augunum ha ns og rólegu framkom-
komunni hans sem sagði henni að hún mundi ekki
ná takmarki sínu, ef það væri það, að fá hann til
að hjálpa sér í fjármálalegu tilliti, og Laura víg-
girti sig með drambi sínu og fór að fá óvild á hon-
um, eins og hún fékk á hverjum þeim manni, sem^
var henni andstæður.
“Eg er í London fáeina daga, hr. Carlton, og
mér fanst að eg ætti að koma og kynnast yður,
áður en eg færi úr borginni. Eg vissi ekki að yð-
ur væri það óþægilegt”.
“Mér er það ekki óþægilegt. pað gleður mig
að sjá yður hér. Er Lewis líka í bænum?”
“Eins og hann mundi ekki vera kominn til
yðar, ef hann væri hér”, svaraði Laura. “Eg var
kölluð til borgarinnai af sorglegum ástæðum”,
bætti hún við, um leið og augnartillit hennar og
rómur urðu blíðari. “Faðir minn er dáinn. Eg
kom ekki nógu snemma til að sjá hann lifandi”.
“Faðir yðar? Eg bið yður forláts, eg gleymdi
hver —”
“Jarlinn af Oakbum”, sagði Laura mikillát-
lega, um leið og hún talsvert móðguð gat ekki trú-
að gleymsku hans.
“Jarlinn af Oakburn, það er satt. pegar eg
las um dauða hans, var eg sannfærður um að eg
kannaðist við þetta nafn, af einni eða annari sér-
stakri ástæðu- en eg mundi ekki, að hann var faðir
konu sonar míns. pér virðist vera reiðar, góða
mín; en ef þér ættuð að gegna því starfi sem eg
geri, mynduð þér ekki furða yður á gleymsku
minni með tilliti til slíks. Lewis og eg skrifuðum
að eins mjög lítið hvor öðrum um hjónaband hans,
og eg er ekki viss um að nafn föður yðar hafi ver-
ið nefnt oftar en einu sinni í bréfum hans. Ýðar
eigið nafn er Laura”.
“Eg er lafði Laura”, svaraði hún með miklum
æsingi.
“Og mjög fallegt nafn er það! Eg átti einu
sinni litla systur með því nafni- hún dó. Og mér
finnast vera margir mannsaldrar síðan, þegar eg
hugsa aftur í tímann. Og hvernig gengur Lewis
í South Wennock? Hann ætti að vera orðinn dug-
legur læknir nú á tímum; hann hefir efni í sér til
þess, þegar honum þóknast að nota það”.
“Honum gengur eins vel og honum getur
gengið sem lækni”, svaraði Laura. “Enginn hjálp-
ar honum. Hann ætti að hafa lokaðan vagn, en
hann hefir ekki efni á því”.
Ef hann hefði haft efni á því, þá hefði kona
hans tileinkað sér vagninn til eigin afnota. Að
aka um kring í vagni með kórónu á og öll önnur
merki um tign og auð, var einmitt viðeigandi
skemtun fyrir Lauru með hennar hégómagirni.
“Ó, Lewis verður að láta sér líka að bíða”,
sagði Cariton. “Eg átti engan lokaðan vagn fyr
en eg var búinn að starfa miklu lengur við lækn-
ingar en Lewis er enn búinn að gera. Segið hon-
um frá mér, góða mín, að þeir sem viti hvemig
þeir eigi að græða, viti vanalega líka hvemig þeir
eigi að bíða”.
“pað vil eg ekki segja honum”, svaraði Laura
djarflega. “Mér finst- hr., að þér ættuð að 'hjálpa
honum”.
“Finst yður það, unga stúlka ? Hvað vinnur
hann sér mikið inn fyrir starf sitt? Sex eða sjö
hundruð árlega?
“Já, það held eg”.
“pað er meira en eg gerði á hans aldri. Og
' eg vil ráða honum til að koma því svo fyrir að það
endist”.
Áherzlan, sem hann lagði á síðustu orðin,
sagði Lauru að engrar hjálpar væri að vænta af
honum. Hún rykti til höfðinu háðslega. par eð
hún bað um þetta hans vegna, sem hún elskaði svo
innilega, en skeytti í raun og veru ekkert um pen-
ingana sjállfa, varð hún reið yfir vonbrigðunum.
Hún stóð upp til að fara.
“Maður yðar þekkir ákvarðanir mínar, lafði
Laura, að eg læt aldrei þvinga mig til neins — og
þér verðið að fyrirgefa mér þetta orð. Segið þér
honum, að eg hafi ekki breytt erfðaskrá minni, og
að eg ætli heldur ekki að gera það, ef hann hér
eftir heldur hylli minni; en verður að bjarga sér
sjálfur á aneðan eg lifi”.
“Mér finst þér vera mjög kaldlyndur faðir,
hr. Carlton”.
“Góða mín, yður má sýnast það, ef yður þókn-
ast”, svaraði hann kæru'leysislega en mjög kurteis
“pér þekkið enn ekki lundarfar eiginmanns yðar
eins og það er. Á eg að segja yður hvernig hann er ?
Hann vinnur sér inn sex eða sjö hundruð pund á
ári, segið þér. Ef eg frá þessum degi að telja,
veitti honum önnur sex eða sjö hundruð í viðbót,
sem yrði tólf eða fjórtán alls. Mundi hann við
árslokin álíta það of lítið og biðja um' önnur fjór-
tán til viðbótar. Lewis mun áreiðanlega nota all-
ar tekjur sínar, alveg sama hvaðan þær koma og
eg vil síður vita peningum mínum, sem eg hefi átt
erfitt með að safna,eytt á meðan eg lifi”.
Laura lét á sig svarta kniplingssjaiið með
hrokafullum svip, og gekk út úr herberginu, án
þess að skeyta tilboði hans um vín og annað gott.
Hr. Carlton gekk einnig út og bauð henni arm sinn,
hefði hann ekki verið tengdafaðir hennar, hefði
hún eflaust neitað honum.
“Hvar haldið þér til í borginni spurði hann.
“í iþví húsi þar sem faðir minn liggur and-
vana”, svaraði Laura fremur æst. “Eg hefði ekki
yfirgefið það vegna nokkurs annars erindis en
þessa”.
“pað hefir glatt mig að sjá yður, góða mín,
pað skal ávalt gleðja mig að sjá yður og Lewis.
Kamið þið nær sem er, bæði tvö, og dveljið hjá
mér. ef að viðskifti eða skemtanir flytja yður til
London, lafði Laura, og ef þér getið verið ánægð-
ar með þenna útjaðar borgarinnar, gerið þá hús
mitt að heimili yðar. pér skuluð vera innilega
velkomnar”.
Hann fylgdi henni út með mestu lotningu og
kurteisi, hneigði sig fyrir henni, þegar hún sté
upp í vagninn, tók ofan hattinn og stóð berhöfð-
aður á meðan hún ók burt.
“Hann er kurteis maður í framkomu þó hann
sé lágt hugsandi”, sagði Laura við sjálfa sig. “Eg
var að vissu leyti hrædd um, að hann mundi ekki
vera það. Og nú get eg skilið hvers vegna honum
og Lewis semur ekki — þeir eru alt of líkir”.
W3
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Striðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
IXÍÖSKINN
Bændur, Veiðlmennn or V'erslunarinenn
LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnakaupmenn í Cnnctía)
213 PACIFIC AV'ENCE..........WINNTPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fjrrir Garur Húðir, Seneca rsetur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖHU YDAK.
LÁTIÐ OSS SUTA
SKINNIN YDAR
Skinnin eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
ÁHöIiD vor skara fram úr allra annara.
VERK vort er unnið af æfðum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara i Canada.
VÉR sútum húðir og skinn, með hári og án hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvað sem menn vllja.
VÉR spörum yður peninga.
VÉR sútum eigl leður i aktýgl.
VrÉR borgum hæsta verð fyrir húðir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA IiEIÐ EFTIR VERDSKRÁ.
W. BOURKE & CO.
Meðmæli:
Dominion Bank
505 Pacific Ave., Brandon
*> nHiiimmH
■itimmmmyiiHinmwBiimiiiiB
I KOMIÐ MEÐ RJÓMANN YÐAR í
Vér borgum hæsta verð í peningum út í hönd fyrii
allskonar rjóma, nýjan og súran Peningaávísanir sendai
fljótt og skilvíslega. öllum tómum könnum tafarlaust
skilað aftur. Um upplýsingar vísum vér til Union
Bank of Canada.
Manitoba Creamery |Co., Ltd., 509 William Ave.
k ■ ■ mmii
Húðir, UU
og.... LODSKINN
Ef þú óskar eftir fljótri afgreiðslu og hsesta verði fyrir ull og loðskirn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Hlýleg hugsun til
Blaine.
Alt er gott þá endirinn allra
beztur verður.
pessi einföldu orð duttu mér í
hug þann 7. maí, núna þetta ár,
þegar eg eftir hina löngu leið frá
Blaine, Wash., steig niður úr
vagninum hér á Gimli og gekk
heilbrigð og glöð í fyrsta sinn
inn í húsið Betel. En því varð
endirinn svona góður, og því var
öU ferðin, þessi langa leið hing-
að, svona góð? pessi spuming
kom eins og harmdulin og hik-
andi, einhvers staðar innan að.
— En henni svaraði fljótt ein-
VEÐDEILDAR SALA
á fyrirtaks bújörð.
Samkvæmt lagaheimild urn sölu
fasteigna, er v'eðskuld (mortgage)
hvííir á, verður selt á opinberu upp-
boCi í ráöhúsi Gimli bæjar í Manitoba
fylki, af William H. McPherson,
viöurkendum uppboöshaldara, hinn 28.
dag mat mánaðar 1918, kl. 12 á há-
degi, eftirgreint land.
í Manitoba-fylki, og sem saman-
stendur af Norðaustur quarter sec-
tion (31) in Township Twenty (20)
and range (4), East of the Meridian,
í fymefndu fylki.
Áðurnefnd eign verður seld á á-
kvæðisver'ði, og í samræmi við “War
Relief Act” og Seed Grain Liens, (cí
nokkur eru).
Sölu skilmálar.
Tuttugu af hundraði kaupverðsins
(twenty per cent) greiðist í pening-
um við hamarshögg, en eftirstöðvarn-
ar samkvæmt skilmálum, sem um
verður samið á staðnum.
Frekari upplýsingar fást hjá
hver hljómfögur og angurblíð
rödd frá sama stað: “pað var
guð, sem annaðist þig með hönd-
um og huga þessarar góðu og
hjálpfúsu manna; hann snerti
hjörtu þeirra með sínum ósýni-
lega kærieikssprota, og þér til
hugarléttis máttu nefna þá. Og
vegna þess nefni eg nú nöfn
þeirra hér, með innilegri velvild
HUDSON, ARMOND,
SPICE & SYMINGTON
Solicitors for the Vendor.
303 Merchants Bank Bldg.
Ctsauma Sett, 5 itykki á 20 cts.
Fullkomið borðsett, fjólu-
blá gerð. fyrir ;borð. bakka
og 3 liilir dúkar með sömu
gerð. úr góðu efni. bæði
bráður og léreft. Hálftyrda
{ ferhyrning fyrir 20 cents.
Kjörkaupin kynna vöruna
PKOPLF7S SPECTAIjTTES OO.
og þakklæti. Fyrst Mr. Andrés ,>ept* ,8, P O' ^0* 18S#* vvlnn,Pr«.
Danielsson og kona hans elsku- '’ ~ ,
j notið goðvilja og hylli allra þar,
leg Uuðbjörg, þar næst Mr. Sig- gem eg - einni ^tí6]ginni hugsan
urður Thordarson og hans ágæta þakka hér með innilega_
kona Ingibjörg, öll í Blaine, það-1
an sem eg kom, og þar sem eg Detel, Gimli 8. maí 1819.
hefi dvalið í 9 síðustu árin, og í Guðbjörg E. Guðraundsson.