Lögberg - 19.06.1919, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JÚNf 1919
Síða S
Vane Nina
EFTIR
Charles Garvice
Þrem mántiðum síðar gekk M-annering eitt
kvöld niður' ©ftir Strand. Klukkan var ellefu,
(>g iír ■elikhúsuunm streymdi skrautklaedda fól:k-
ið út á götuna, sem áður var mannmörg. Man-
nering Ihafði ekki komið peningalaus til London,
Í'ví án þesls að vita [>að, hafði hann tekið með
sér peningapvngjuna, sem hann hjargaði frá
“Alpínu”. En liann skeytti svo lítið um útlit
s;tt, að liann líktist helzt flökkumanni í gömlu,
slitnu fötunum sínum, og við og við litu lög-
reglumennirnir grunsömum augurn á hann, þar
sem hann fylgdi fólksstraumnum kæruleysis-
lega.
Hann leit hvorki til hægri né vinstri, en hélt
áfram hugsunarlaust. Þrengslin, vagnskröltið,
hávaðinn, hrópin, Máturinn og samtalið liafði
huggandi áhrif á hann. En innan um hávaðann
heyrði hann bái'uskvampið á eyjunni og rödd
Nínu, sem kallaði á hann.
Alt í einu varð hann þess var, að hann stóð
fvrir framan Gaiety leikhúsið. Fólkið strevTndi
út úr því. Mannering stóð hjá ljóskerastaur og
beið eftir tækifæri til að halda áfram, hann leit
hugsunarlaust á konur og karla, þegar einn
af þeim síðarnefndu sagði:
“Heyrðu maður minn, getur þú útvegað
okkur vagn?” •
Mannering leit í kring um sig; sá sem fal-
aði var maður, er istóð við hlið fallegrar konu.
Hann þekti þau bæði, en án þess að segja eitt
orð, gekk hann spottakorn ofan götuna og gat
fengið þar vagn.
“Kæra iþökk,” sagði maðurinn og rétti að
honuin skikling. Mannering hló beiskjulega;
inaðurinn leit á hann og hló furðandi og frá sér
numinn:
“Mannering! Hamingjan góða!” — og
áður en Mannering gat svarað eða dregið sig í
Jdé, greip maðurinn í handlegg hans, sneri sér
að konunni og sagði ákafur:
“Blanche, þetta er Mannering; seztu inn í
vágninn; yið komum á eftir þér.”
Hann slepti ekki handlegg Mannerings, og
þegar konan, sem var svo hissa að hún starði
að eins á þá, var farin af stað, kallaði hann á
annan vagn og lyfti næstum því Mannering upp
í hann.
“Flýftu þér inn, í hamingju bænum,” sagði
hann. “Mannering, ert þú hér — og í þessu
ásigkomulagi? Við héldum öll, að þú værir
tf&rinn til Ástralíu. Við Shöfum leitað að þér
allstaðar. Hvað hefir komið fyrir! Þú ert
veikur, er það ekki! Hvar hefir þú verið ! En
það er ekki vert að þú svafir neinni spurningu
fyr en við erum komnir heim.”
Mannering starði á onanngrúann á götunni
eins og í draumi. Rödd þessa manns minti hann
á hið umliðna líf.
“Eg lenti í skipbrofi, Letchford,” sagði
hann loks með hásri rödd.
Sir Clharles Lefdhford leit á hann rannsak-
andi meðaumkunaraugum. *
“Lentir þú í skipbroti! Tjáttu nú bíða að
tala um það þangað til við komum heim. Viltu
vindil, kunningi miun!”
Þetta var hyggileg og vingjarnleg uppá-
stunga. Mannering tók ýið vindlinum, kveikti
í lionum, hallaði sér aftur á 'bak og reykti,
bangað til hann varð rólegri. Síðasta hálfa N
mánuðinn hafði hann ekki haft efni á að fá sér
vindil.
Vagninn nam staðar fyrir framan eitt af
fallegu húsunum í Sloane Court, og Sir Charles
tók Mannering með sér inn í viðfeldna og
skrautlega borðstofu. Ilann leit í kring um sig.
“Þú manst eftir Blanche! Við vorum gift
fyrir tveim mánuðum síðan-----. ” Mannering
kinkaði kolli ósjálfrátt. “Eg sé að hún er enn
ekki komin ofan frá búningsklefa sínum. Komdu
með mér upp í búningsklefann minn og þvoðu
hendur þínar, ef þú vilt það. Kvöldverðurinn
stendur á borðinu. Þjónninn er háttaður.”
Hann fylgdi Mannering upp í búningsklef-
ann sinn, og fór svo inn til lafði Letchford.
“Hamingjan góða, Blanche,” sagði hann.
“Eg þekti hann naumast. Eg hélt að hann
væri flækingur. Ilann er mjög sorgþrunginn,
og ráfar um í einhvers konar meðvitundarleysi.
Þú manst eflaust hvernig hann var.”
“Vesalings maðurinn! Já, auðvitað man
eg eftir honum. Sagðir þií það við hann,
Charlie!” spurði hún með lágri rödd.
Nei, eg hefi enn ekki haft tíma til þess. Þú
verður að hjálpa mér, Blanche. Nú skál eg
sækja hann.”
Mannering sat fyrir framan búningsborðið
og þreifaði ósjálfrátt á burstunuin. Sir Charles
fór með hann ofan í borðstofuna, þar sem lafði
Blanche tók á móti þeim mjög alúðlega. Hun
var mjög kvíðandi, af því svipurinn í augum
Mannerings var bæði æstur og sorgþrunginn.
“Það gleður mig að þér eruð kominn aftur,
hr. Mannering. Og þér munið eflaust eftir mér
— Blanche Favasan—” hún roðnaði, þegar
hún nefndi skírnarnafn sitt. “Eg er góð vin-
kona Judith Orme, eins og þér vitið.”
“Eg man vel eftir yður,” sagði Mannering
með djúpu tómhljóðsröddinni, sem var svo ólík
vanalega rómnum hans.
“Fáðu þér nú sæti,” sagði Letchford, og
leit aðvarandi augum til konu sinnar, eins og
hann vildi segja: “Láttu hann nú vera í friði
fyrst urn sinn, og láttu mig spjalla við hann.”
Það leit ekki út fyrir að Mannering tæki
eftir því, að klæðnaður hans ætti illa við skraut-
ið umhverfisvhann; hann hné niður í stólinn óg
fór ósjálfrátt að borða. Letdhford taláði um
hitt og þetta og aðallega við konu sína. Man-
r.ering leit við og við utan við sig til húsbóndans
og konu hans. Þegar þau voru búin að neyta *
matar, stóð lafði Blanclie upp, en maður hennar
iienti hemii a\i vera kyrri.
“Farðu ókki frá okkur, Blanehe,” sagði
hann viðkvæmur. “Við verðum nú að tala al-
varlega við Vane. Segðu okkur fyrst frá hvað
fyrir þig hefir komið, góði félagi minn.”
Mannering leit fj'rst til þeirra hugsunar-
1-mst, svo stundi hann eins og maður,_sem lengi
hafði verið einmana.
“Hvað fyrir mig hefir komið! Alls ekkert.
Jú — auðvitað, eg lenti í skipbroti. Alpína
rakst á sker og sökk. ’ ’
“Hamingjan góða. Þú hefir orðið fvrir
einhverju voðalegu. Það veit eg — þú ert að
eins skuggi af því sem þú varst, Vane!”
“Já, — eg þjáðist mikið,” svaraði Man-
nering. Hann starði á borðdúkinn og lék sér
með ávaxtahnífinn. “Eg þjáðist mikið.”
“ Bjargaðist enginn annar!” spurði Letch-
ford.
“Nei, engum öðrum varð bjargað. Hún
-----rödd hans dó og höfuðið ihné niður á
brjóstið.
Lafði Letchford laut áfram af meðaumkun
og laúða, en maður hennar stóð upp og sótti
vindlakassa.
“Reyktu. kunningi milin, Blanche líkar
það,” sagði liann.
Mannéring greip vindil með ákafa, og með-
an hann revkti varð hann léttbrýnni.
“Og svo komst þú til London,” sagði Leteh-
ford, “Ilefir þú fundið nokkurn af fjölskyldu
þinni eða nokkurn annan, síðan þú komst!”
“Nei, engan.”
“Það er undarlegt — og það er leiðinlegt,”
tautaði Letchford.
Mannering leit til hans. “Ilvers vegna!
Hvers vegna ætti eg að lieimsækja nokkurn?
Mig skorti ekki peninga. Eg á enn þá dálítið
eftir.” Hann stakk hendinni í vasann og tók
upp fáeina skildinga.
Letchford átti bágt með að dylja undrun-
aróp sitt.
“Góði félagi minn, — góði Vnne, Þú átt
þó ekki við að þú hafir ráfað um London eins
og fátækur vesalingur, og að þú vitir ekki að
-----nei, þú verður að hjálpa mér, Blanche!”
Hún roðnaði Um léið og hún laut áfram og
lagði hvítu liendina sína ofan á hendi Man-
nerings.
“Hr. Mannering, Charlie langar til að
segja yður frá nokkru, og eg er fús til að hjálpa
honum — en það er freinur erfitt, og þér verðið
að vera þolinmóður við oikkur. ”
Mannering leit til hénnar fremur forvitnis-
lega, en hún stundi og bætti við:
“Þér hafið ekki komið til Lesborough!”
Mannering hristi höfnðið.
“Nei, þvtf ætti eg að gera það?”
“Eg veit að yður og frænda yðar, lávarði
Lesborough, köm ekki vel saman,” sagði hún,
“en eg hélt að þér hefðuð máske heyrt------.”
“Nei, eg hefi ekki heyrt neitt. Hvað er
það?”
Letehford stóð upp og lagði handlegg sinn
um herðar vinar síns.
“Það eru slæmar nýungar, Vane,” sagði
hann alvarlegur. “Jarlinn er dáinn.”
Mannering kinkaði kolli og varir hans
skulfu.
“Mér þykir það leitt,” sagði hann. “Mér
þótti vænt um hann, þó okkur kæmi illa saman
að síðhstu. Hann áleit að eg væri um of sjálf-
stæður, — eg vildi ekki þiggja peninga hans.
Hann var góður maður. Ágúst er þá jarl af
Lesborough núna?”
Letchford stundi þungan og leit vandræða-
lega til konu sinnar.
“Það eru fleiri slæmar nýjungar, hr. Man-
nering,” sagði hún með blíðu röddinni sinni.
“Lávarður Ágúst og sonur hans — þeim þótíi
alt af svö vænt um hann, eins og þér vitið.”
Mannering kinkaði kolli. “Já, Harry er
reglulega kjarkgóður piltur,” sagði hann hugs-
andi. v
‘-‘Þeir ætluðu að fara þangað til að vera
við jarðarförina. Það — það—”
“Það vildi til jámbrautarslys,” sagði
Letchford, þegar hún fór að stama. “Ákaflega
voðalegt járnbrautarslys. Fimtán dóu. Meðal
þeirra var Ágúst og sonur hans.”
Mannering leit á þau í leiðslu.
“Deyddur! Djarfi góði drengurinn. En
hvað það er sorglegt. Deyddur,” tautaði hann
með ihásri rödd.
Hjónin litu hvort til annars, og Letchford
laut aftur niður að Mannering.
“ Já, það er sorglegt. Voðalega sorglegt,”
sagði liann hægt. “Og það breytir að miklu
le\di stöðu þinni, gamli vinur. Skilur þú það
ebki ? ’ ’■
Mannering leit til hans.
“Breytir stöðu minni? Hvernig?”
“Getur þú ekki skilið það?” sagði Letch-
ford. “Bæði gamli jarlinn, Ágúst og drengur-
inn hans eru dánir, og þar af leiðir að---”
“Þér eruð jarl af Lesborough,” endaði
Blanche setninguna.
Mannering starði á þau devfðarlegur, svo
fór liann að skjálfa,/ og litlu síðar fól hann and-
litið í höndum isíiium, og táralaus ekki hristi
unga líkamann hans.
IX. KAPÍTULI.
\ i
Stormurinn gerði ekki \-art við sig, fyr en
liinn hagstæði vindur var búinn að flytja Nínu
langt út á hafið á flotanum. Hún vissi alls ekki
í hve voðalega ferð hún hafði ráðist, fyr en eld-
ingarnar og þrumurnar létu til sín heyra; hún
hafði breytt eftir augnabliks hugsun, án þess
að renna hugamnn til þess, liverjar afleiðing-
arnar gætu orðið.
En himininn varð dökkur, að eins elding-
arnar sveimuðu blikandi gegnum skýin. Hræðsla
og iðrun greip liana, hún varð hrædd urn sjálfa
sig, og iðraðist breytni sinnar gagnvart Man-
nering; hér var hún stödd á hinu stormauðga
hafi og hafði skilið liann eftir í hinni voðalegu
einveru á eyjunni.
Hún dró seglið niður og hnipraði sig sam-
an á flotanum; hún breiddi seglið ofan á sig,
til að verjast regninu og vindinum. Að lítilli
stundu liðinni fann hún að flotinn losnaði í
sundur, hún tók kaðal, batt hann utan um sig
og festi hann svo við bjálkana. Hún gerði þetta
að mestu leyti ósjálfrátt, um leið og -liún spurði
sjálfa sig, hvað Mannering mundi hafa gert, ef
liann Ihefði verið eins á sig kominn og hún.
Jafnvel nú treysti hún hönum.
Það var gott að hún tók þessa varúðar-
reglu, því stormurinn fór vaxandi. Flotinn
losnaði í sundur, og hún flaut á þessum bjálk-
um, sem hún hafði bundið við sig. Hávaðinn í
storminum gerði hana næstum heyrnarlausa,
sjórinn blindaði hana og hún lokaði augunum
og beið dauðans. En í stað dauðans féll hún í
meðvitundarlaust ásigkomulag.
Storminn lægði jafn skyndilega og hann
kom, og þegar hiin opnaði augun aftur, sá hún
sólina sklína í gegn um þétta þoku. Blæalogn
var á sjónum. Hún fann til brennandi þorsta,
og hún vissi að hún var að missa vitið. Alveg
eins og Mannering, átti hún langar samræður
við hann; hún endurkallaði í huga sinn allar
giftingarreglurnar, og lifði að nýju ýmSa við-
burði sem átt liöfðu sér stað á eyjunni.
Þegar hún vaknaði aftur, var sjórinn jafn
kyr, og bjálkarnir flutu áfram næstum hreyf-
ingarlausir. Hve lengi hún lá þannig, vissi hún
ekki, en alt í einu heyrði hún fjarlægan hljóð-
færasöng inni í þokunni. Hún|hlustaði devfð-
arlega. Var hún dauð, og kom pessi hljóðfæra-
söngur frá hinurn himnesku bústöðum? Þá
nálgaðist hún það land, sem enginn vfirgefur
aftur. En Mannering — maðurinn liennar —
hann var enn á einmanalegu evjunni. (Vhvernig
gat hún fengið sig til að yfirgefa hann?
Illjóðfærasöngurinn varð hærri og greini-
legri, og alt í einu heyrði hún sterka rödd segja:
“Maður útbyrðis,” og á eftirheyrði hún nokkr-
ar skipanir. Svo sljófgaðist meðvitund hennar
aftur, og þegar hún opnaði augun llæst, mætti
liún meðaumfcunar augnatilliti ungrar stúlku,
sem laut niður að henni.
“Líður vður betur? Getið þér skilið mig?
Eg vona að þér séuð nú komin til <>spiltrar með-
vitundar aftur?” sagði ung og fjörug rödd.
“Eg er betri,” svaraði hún. “Hvar er eg?”
“I skipinu “The British Queen” — sem er
eitt af Weldonlínu skipunum, eins og þér vit-
ið,” svaraði röddin.
Nína vissi það ekki, en hún stundi og sneri
höfðinu burt.
“Við fundii'tn yður bundnar við leifarnar
af flota,” sagði röddin, “og við erum öll svo
kvíðandi yðar vegna. En talið þér nú ekki
tneira! Læknirinn sagði að eg yrði að fá yður
til að vera rólegar, þegar þér vöknuðuð til með-
vitundar aftur. ”
“Hver eruð þér?” spurði Nína deyfðar-
lega.
“Polly Bainford. Eg varð sú fyrsta til að
sjá yður. En nú sneypir læknirinn mig, ef eg
tala meira við yður. Reynið þér nú að sofna.”
Nína sneri sér að veggnum, og augnabliki
síðar svaf hún vært.
Þegar hún vaknaði, sá hún aftur Polly
Bainford við lilið sína. Unga stúlkan kinkaði
kolli til liennar glaðlega.
“Þetta er stórkostlegt. Þér hafið sofið
fullar átján stundir, skal eg segja yður. Og
þér lítið miklu betur út. Þey. Nú kemur lækn-
irinn.”
Skipslæknirinn var ungur nlaður, og lét í
Ijós sjáanlega feimni þegar hann þreifaði á líf-
æð hennar.
“Yður líður miklu betur,” sagði hann.
Nípa ýtti hðndi hans til hliðar, reis upp og
sagði:
“Eyjan! Ilvar er hún? Eg vil fara þangað
aftur. Þér verðið að finna hana. Hann er þar
— þér verðiþ að frelsa hann. Eg skildi hann
eftir aleinan—alveg einmana.”
“Þey!” tautaði læknirinn, en þegar hún
vildi ekki hætta að tala um eyjuna, sótti hann
skipstjórafm. Hann átti sjálfur fimm dætur,
og hann stóð við .kliðina á rúmi Nínu og horfði
á hitaveika andlitið hennar með föðurlegri blíðu
og meðaumkun.
“Hvað er það, barnið mitt?” spurði hann
í huggandi róm.
“Eyjan,” stamaði Nína upp. “Hún er ekki
langt í burtu; þér finnið hana. Hann er þar
alveg aleinn. Eg bið yður svo innilega að snúa
við og saakja hann. Eg yfirgaf hann — eg held
eg hafi verið brjáluð-----”
f \ Skipstjórinn klappaði hendi hennar og leit
á læknirinn.
“Hvaða eVja?” spurði hann alúðlega.
‘ ‘ Eg veit það ekki. Hvernig ætti eg að vita
það?” tautaði hún. “Hún hefir ekkert nafn.
Við lentum í skipbroti nálægt henni —”
“Vesalings vina mín, við tókum yður upp
í skipið úti á hafinu fyrir mörgum dögum síð-
an,” sagði skipstjórinn í meðaumkunarróm.
“Við getnm ekki snúið við nú orðið.”
‘ ‘ Látið þér mig um hana, ’ ’ sagði læknirinn.
“Iiún talar óráð. Það er að líkindum ekkert
að ma^rka þetta.”
Nína fékk aftur óráð, og hann og Polly
Bainford stunduðu hana með nákvæmni. Það
leið heil kiva áður en hún kom til fullrar með-
vitundar aftur, og þá var skipið farið að nálg-
ast England.
Nína lá með lokuð augu og þjáð af verkj-
úm, hún hlustaði á bylgjusk\rampið við skips-
hliðina. Stundum heyrði hún hlljóðfæraslátt og
söng, og mundi þá eftir deginum, þegar hún
ílaut á sjónum hjálparlaus og máttvana.
“Hverjir eru að syngja og hvað syngja
þeir?” spurði hún.
Polly lagaði rúmfötin.
Auglýsið íbezta ísl. blaðinu, Lögberg.
Þér eruð VTSS með að fá meira brauð og
betra brauð með því að brúka
ueua ur&uo meo pvi ao uruiia f
PURIT9 FLOUR1
(Govemment Standard)
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour Mills Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton.
Ceral Lieense No. 2-009.
Flour License No. 16, 16. 17, 18.

R. S. ROBINSON
Stefnsett 1883
NöfiSitóll $250,000.00
Útlbö;
Kaupir undir elns
RAW FURS
HÚÐIR—^JLL —SENECA RÆTUR
verð jrreitt
Seattle. Wa*h.. 8. S. A.
Edmonten, Altm.
Le Pa*. Man.
Kenora, Oit
No. 1 Afarstór Vor-
• rottusklnn
No.
$2.50
1 Afarfftór
trlfaskinn
>. 1 Afarstór
Dökk Mink
$22.00
$12.00
Smærri skinn ojr léleirri hlutfallsleffft & læera verð.
SendiN vöruna undireins þvf eftir*ipnrnin e.r
óvanalesa mikil.
Afarhátt verö borgaö fyrlr Fisher og Martin — sendltS
annatShvort meC express eða pósti.
• No. 1 Saltaftar nautshútHr 24c.
SENDID BEINT TIL 6?-
No. 1 Ivips 80c. No. 1 Calf 42Vzc.
HEAD OFFICE 157 BUPERT ST.. WINNIPEG
150^—152 Paeifie Avt. Ea«t
BBEHHBBSHBMHDDBHHBHHBBHI
TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir eins til þess aS læra að stjörna biíreiBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskólanum 1 Wlnnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Caigary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda í Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjörnuSu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar orðiS að fara I herþjön-
ustu eSa eru þá á förum. Nú er tími ti) þess fyrir ySur aS Iæra góBa
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylia og fá í laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrtr
ySur, aS læra þessar atvinnugrelnar og stöSumar bíSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á sklpum.
NámiS stendur yfir í 6 vikur. Verkfæri frl. Og atvlnnuskrif-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSurnar aS enduSu námi.
SláiS ekki á frest heldur byrjiS undir eins. VerSskrá send ókeyplg.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hemphlils Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
Útibú I Begina, Saskatooit, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
AT ' * • • L • timbur, fjalviður af öllum j
Nyjar vorubirgðir tegundum. geirettm og aU- !
konar aðrir strikaðir tigIar, hurðir og gluggar.
fComið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir ■
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co,
Limit*ri
HENKY AVE. EAST
WINNIPEG
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
c
VIÐSKIFTABÆKUR
(CODNTER BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU .á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetts einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það r beinn peninga sparnaður fjrrir íslenzka Mat-
vöru- og Alnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bff:kur »ínar bjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Wt)t Columbta $reöö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeá
Tals. Garry 416—417
- _ •