Kirkjublaðið - 01.10.1891, Side 4

§2
inn hávaði var að. Meðan guðspjallið var lesið á helg-
um, hjeldu allir að sjer höndum. Víðast var það þá
siður að reka út hunda áður en lestur byrjaði, og sýnir
þetta allt virðingu, sem menn þá voru vanir að bera
fyrir Guðs orði. Títt var a? spyrja börn og ungmenni úr
lestrinum, og fjekk sá ávítur, sem ekkert mundi, en eigi
mun þetta hafa verið eptirtektinni eða guðrækninni yfir
höfuð til bóta, því meir var hugsað um að muna einstök
orð, en efnið.
Góð var kirkjurækni í uppvexti mínum. Þá tíðkað-
ist að messa á miðvikudögum um langaföstu. Mun það
sjaldan hafa komið fyrir, þá er gott var veður, og opt
þó misjafnt væri, að eigi færi fleiri og færri, nálega af
hverju heimili, þegar messa bar á sóknarkirkjunni. Þegar
farið var aí stað til kirkjunnar, tóku karlmenn, að minnsta
kosti þegar veður var eigi því lakara, ofan og lásu bæn
og sjálfsagt Faðir vor, að minnsta kosti var börnum þá
sagt að lesa það. Man jeg eptir að mjer fannst það há-
tíðleg alvörustund, þegar fólk gekk eða reið þannig af
stað, allir þegjandi og alvarlegir, karlmenn berhöfðaðir,
og fannst mjer bæði jeg og aðrir þá nálægri G-uði en ella.
Þegar tii kirkju var komið, og klukknahljóðið heyrðist,
lyptu karlmenn höttum sínum eins og þeir væru að heilsa
kirkjunni og klukkunum; man jeg eptir að mjer fannst
einhver hátíðlegur, leyndardómsfullur og laðandi unaður
við klukknahljóðið og slík áhrif þóttist jeg þá sjá á svip
annara. Áður enn messa byrjaði og meðhjálparinn las
bænina, kom fólkið flest venjulega inn í kirkjuna og gekk
til sætis, og bændi sig þegar það var sezt niður. Kvenn-
menn bændu sig og, þá er prestur las Faðir vor á stóln-
um. Kæmu menn að kirkjudyrum meðan prestur tónaði
pistil eða guðspjall, gengu þeir eigi inn fyr en því var
lokið. Um guðspjall og pistil stóðu menn þá eins og nú,
en sá var munur, að þegar prestur þá nefndi Jesú nafn
í pistli eða guðspjalli, þá hneigði hver maður sig í kirkj-
unni, karlmenn lutu höfði en kvennmenn beygðu knjen.
Þegar menn komu inn í kórinn, lutu menn prestinum, og
eins, ef menn gengu út úr kórnum um embættið, sem
ekki var þá títt, því menn sátu vanalegast kyrrir meðan