Alþýðuvinurinn - 01.01.1914, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUVINURINN
og lifir ei hálfu lifi
—því lúga þeir, guS veit þaö;
þú ve'ttir þeim afl og orku
í æsku viö brjóstin þín,
Þeir kasta’ aö þér klaka í staðinn
—þeir kunna’ ekki aö skammast sin.
Eg veit aö hún Vesturálfa
fer vel meö sín tökubörn,
þótt bein þeirra margra mali
hann Mammon í aura kvörn.
Já, segi þeir hvaö þeim sýn st,
eg syng þér mitt bamalóð,
því móðir er manni kærust,
þó mörgum sé fóstra góö.
Þá hár mitt er oröiö héla
og hugurinn sól og ský,
sem grætur og gleöst af öllu
og gerist eg barn á ný,
hve ljúft væri þá að lifa
og leika v'ð gullin sin,
og þegar mig syfjar síðast
aö sofna—við brjóst'n þín.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Aths.—Kvæöi þetta hefir áöur kom-
ið út í Lögbergi. En með þvi að þaö
lýsir svo heitri og innilegri ættjarðar-
ást, álítum vér það vel þe ss vert aö
það sé birt aftur.
Vonin.
Oss þykir öllum vænt um vonina.
Hún er óbrigðull vinur vor, sem á mót-
lætistinvnum þerrar svitann af andliti
voru og bendir oss á dýrö stjarnanna og
m:nnir á, aö sá sem stjórrar ga"g
þeirra, geti betur en vér fáum s ilð
leitt oss gegn um brimrót lífs’ns.
í fornöld voru reíst hof, sem vor i
sérstaklrga helguö voninni. Á nrkkr-
um rcmverskum minni peningum, er
hún svnd sem ungur kvenmaður, er
he’dur á blómi í herdinni. L'igmynd'r
eru e’nnig til af hQnn;; er hún þar
krvnd rósum. en beldur á axi og öðrnm
erösi’m 'i hendivni. Oft er hún líka
sýnd meö vængjum.
En fegurst og dýpst þykir ávalt sú
líking af voninni, er v‘ér kristnir menn
e:gum, þar sem hún er táknuð með at-
kert, er vér hvílum öruggir fyrir á hinu
stormasama hafi hfs vors.
í grísku goðafræðinni segir, að þeg-
ar Pandora opnaði' kerið, sem ö 1 eymd
heimsins var i, og dreifði henni út um
heiminn, hafi vonin verið á botn' kers-
ins og farið um á eftir eymdinni til þess
að hughreysta og gleðja. Þctta er
skálclieg hugmynd og þó sönn. Enn
þá sjáum vér á meðal vor sömu á-
hrif vonarnnar. Er nokkurt hjarta til,
sem ekki hefir e'nhvern tíma á æfinni
heyrt raust hennar og við það gleymt
sorg sinni?
Deyi von vor, deyjum vér 'álfir.
Að hætta að vona er að hætta að lifa.
Mannshjartað er eins og blómið. Bik-
ar þess lokast þegar sólin —von þess—
er geng'n til viðar.
Skáldin hafa oft kveðið fagurt um
vonina. Af öllum þeim perlum, sem
þar hafa komið í ljós, getum vér ekki
hér bent á nema að eins tvær:
Skáldið Spencer segir, er hann kveð-
ur tun vonina: “Hún er brosandi og
þó tárvot; en þau tár breytast i perlur
er hún stráir yfir þá sem njóta návistar
hennar.”
Fernan Taballero, spánskt skáld, seg-
ir: “Von'n talar ekki ávalt eins og
konungurinn sem getur látið náð og
tign í té ef svo stendur á, en hún talar
ávalt til vor sem móðir, og leiðbeinir oss
e’ns og hún munli gera.”
Og e'tt skáld enn segir þessi djörfu og
gleðjandii orð: “Það sem maður með
e:nlægni og djörfung vonar, það kemur
fram!”
Ef maðurinn gerir ekki eitthvað til þess
að bæta heiminn, þá mun heimurinn
gera eitthvað til þess að gera mann
verri.
Það eru tvær ástæður fyr'r því, að
vér trevstum ekki mönunm. Sú er önn-
ur, að vér þekkjum þá ekki. Hin er sú,
að vér þekkjum þá.