Alþýðuvinurinn - 01.01.1914, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUVINURINN
)
ert á móti því. Hún leit inn til okkar
á hverjum degi. AS visu lét hún flytja
sig í vagni, en gakk jafnan á milli vagns-
ins og hússins báSar le'.S'r.
Konan hélt aftur heimleiðis aS viku
liðinni. Hún kvaðst hvorki fi'nna til
verkja né þjáninga í hnénu, að eins l’it-
ilsháttar sLrðleika og vöSvaveiklunar."
Hvers vegna er nú ekki hægt að lækna
á þennan hátt alla þá, er þjást af sams-
konar veiki og þessi kona? ÞaS er
vegna þess, aö nú á dögum er mjög
sjaidgfæt, aS sjúklingar hugsi á sama
hátt og hún. Ef þeir tryöu á m'átt lækn-
isins og teldu sér batann vísan, eins og
hún gerSi, þá mundi aö öllum hkindum
sama raunin á verSa, hver sem hlut
ætti aS máli.
Hugmyndum forfeSra vorra urn guð
og vísindi var þann veg fariS, aS þær
styrktu þá í trúnni á dularfullar lækn-
ingar. Þeir voru aldir upp i þeirri trú,
að veikindi væru þess eölis, aS þau mæ'.ti
lækna á sv’pstundu. Þeir litu svo á, aö
veikindi væru einskonar verur, sem
mætti hræSa eða særa til að fara út úr
líkama sjúklinganna.
Á þeim tímum héldu menn, að lækna
mætti alla sjúklinga. Alt var undir þvi
komið, aS hitta á þann sem gæti gert
það; en þaö gat v ljað til á hverri
stundu. Sumir héldu, aS ef þeir gerSu
yfirbót synda sinna, eSa legSu hart á s:g
í góSum tilgangi, þá mundi þeim verSa
umbunaS meS þvi aS gefa þeim aftur
heilsuna á yfirnáttúrlegan hátt.
ÖSru hverju komu fram menn og
konur, sem virtust gædd yfirnáttúrleg-
um mætti og gátu læknaö þá er sjúkir
voru. LasburSa fólk leit þvi stöSugt
vonaraugum fram í tímann; þaS bjóst
viS og vonaSist eftir, aS þvi mætti auSn-
ast aS ná fundi einhvers, sem gæddur
væri þessum undra mætti. Alt uppeldi
fniSaöi aS því, aS vekja og glæSa þessa
von. Þessir læknar höfSu því ótrúlega
mik'S vald á hugum manna og urSu oft
viSfrægir.
En nú er öldin önnur. Nú er fólki
kent aS trúa á lyf. Nú mæna allra
augu á lyfjaflöskur. Þetta er hamraS
inn í oss frá blautu barnsbeini. Fáum
af oss dettur í hug aS bæn megi aS haldi
koma, þegar vér erum veik. í þess
staS trúum vér á blöndur þær, er lyf-
salar brugga. Vér trúum á þær á sama
hátt og forfeSur vorir trúSu á þjónustu
lækna sinna.
Eflaust vinna lyfjablöndurnar oss oft
stórtjón, en hin góðu áhrif trúar vorrar
á heilnæmi þeirra, lækna oss, þrátt fyrir
skaSs'emi lyfjanna.
Trú á yfimáttúrlegar lækningar, er
aS mestu leyti upprætt. Lyfjatrúin er
enn i alveldi sínu. Hlutverk vort ætti
aö vera aS ræta hana upp líka. Vér
vituin, aS þar er viS ramman re:p aS
draga. Allir þeir, sem lifa á og leika
sér aS lyfjatrú almennings, eru því and-
vigir. En sannleikurinn virSist vera sí,
aS hin andlegu lífsöfl, sem í oss sjálf-
um búa, séu beztu græSarar og verSir
he'lsu vorrar.
FRELSI.
Frelsi mannsins er lokiS, og því á aS
vera lokiS, þegar þaS er orSiS orsök til
þess, aS bæSi sjálfur ha.nn og nágrannar
hans, bíSa'tjón af því.
Hvaö er frelsi án þekkingar og án
kærleika? ÞaS er hinn hættulegasti
óvinur sem t'l er.
Frelsi verSur aS vera takmarkaS, ef
nokkur á aS geta öSlast þaS.
Frelsi á sér engan staS nema i sam-
bandi viS þaö sem aS siSfágun lýtur.
FullkomiS frelsi er í algerSu samræmi
viS 'hin háleitu og helgustu öfl, sem búa
í manninum.
Frelsi er réttur til aS aShafast e'tt-
hvaS eSa vinna eitthvaö innan vissra
vébanla.
IIiS sanna frelsi er i þvi fólgiö, aS
maSurinn á kost á aS njóta síns e'gin
réttar, eins lengi og hann svift'.r ekki
aSra rétti þeirra meS því.
HiS sanna frelsi leggur engar tor-
færur á leiö annara. ÞaS aftrar eng-
um frá þvi aS gera skyldur sínar og
njóta réttinda sinna.
HiS sanna frelsi er ákveðiö og lög-
um háö; fal-kt er óákveSiö o glaust viS
skuldbindingar.
Frelsi á sér aS eins staS í sambandi
viS holl ákvæöi og skuldbindingar.