Alþýðublaðið - 03.12.1960, Blaðsíða 15

ium. Gufu lagði upp af laug-
5nni og hún huldi litla ljós-
kastara, sem vörpuðu bjarma
sínum yfi'r laugina og létu
illt virðast óraunverulegt
ns og einhvern töfraheim.
..Gervitunglsljós hvað þá
; imð“, hugsaði Maggie.
„Sky li Cliff Fleming geta
framleitt gerviiþrumuveður ef
íai i iangaði til?“
t jn fór úr baðkápunni og
'=t iana falla niður á flísa-
ag- an bakkann. Svo stakk
íuj . tánni ofan í vatnið til
ej iislu. Það virtist mátulega
e ct svo hún stakk sér til
,ands. FÖlir ljósgeislarnir
teiia á handleggi hennar þeg
-i' hun synti öruggum tökum
r að hinum bakkanum.
Loks fór hún upp úr laug-
; -.iii. Hún stóð um stund og
ralf í svölu kvöldloftinu.
Lvu vafði hún hlýrri bað-
i ’punni um sig. Hún settist
j. steinbeklc, hallaði sér aft-
i a bak og lokaði' augun-
m. IJásamlegur friður um-
iakti hana.
Þráiti eftir Mike var að
heltaka hana þegar hún
heyrði einhvern hreyfa sig á
s völunum. Hún leit við og sá
Chris Rutledge koma gang-
andi í áttina til sundlaugar-
innar. Hann var einnig í bað
kapu og berfættúr.
Lg gat ekki sofið“, heilsaði
haun henni. „Ég sá yður út
un;. gluggann minn og mér
’koni ekiki til hugar að þér
hefouð neitt á móti því að ég
slægist í hópinn.“
„ðTei, vitanlgea hef ég ekki
nent á móti því. Ætlið þér
að synda?“
„Ef til vill. Annars er ég
ekki mikið fyrir að synda að
nóttu til. Ég vil heldur synda
í sólskini.“ Hún fann að hann
harfði fast á hana. „Hvernig
líður yður núna?“
„Mikið betur.“
„Cleatus fannst mikið til
um að þér skylduð fara nið-
ur í námuna. Hana hefur
alltaf langað til að gera það,
en hún segir að fimmtán ár
séu ekkí nægur tími til að
safna kröftum.“
„Ég vjldi ekki heldur
gera það skemmtunarinnar
vegna!“ Maegi hagræddi sér
ögn og vafði kápunni fastar
um sig. „Satt að segja hef ég
alltaf verið hiátrúarfull og
hrædd við námurnar síðan ég
var barn.“
„Hvers vegna?“
„Það var ekki neitt sér-
stakt — ég ímyndaði mér
það aðeins — eins og börn
gera oft. Þekkið þér námur
Salómons konungs?“
Námur Salómons konungs
höfðu verið þær fyrstu og
jafnframt þær beztu, sem
fundizt höfðu í Sky River.
Moldarhaugarnir voru þar ó-
fhreyfðir, steinlásarnir líka,
'hrörlegir og skakkir. Þar var
ekki annað en gapandi hyl-
dýpi. Nótt nokkra hafði nefni'
lega skrifstofuskúrinn og
verkfærgaeymslan hrunið
fyrirvaralaust, það var engu
líkara en undirstaðan hefði
skyndilega látið sig og hrap-
að undan. Næsta morgun var
steinlásinn einn eftir og liall
aðist fram á brún hyldýpis-
ins eins og hann starði undr-
andi niður í djúpið.
„Já, ég kannast við stað-
inn.“
„Ég man eftir því þegar
ég fór þangað í fyrsta sinn.
Ég var lítil. Og ég var ein“.
Hún hló við. „Ég skreið fram
á brúnina og leit niður. Ég
man að svo langt sem ég sá
voru litlar svartar holur,
sem sýndu hvar hliðargang-
amir höfðu verið, og snúnir
lausir teinar úr göngum vagn
anna. Það var líka snjór þar
niðri. Ég gat séð hvernig
glampaði á gráhvítan snjó
þar sem sólin aldrei skein.
Ég hef heyrt að hann hafi
aldrej bráðnað.“
„Þeta var hættulegur leik-
völlur fyrir barn,“ sagði
Chri's.
„Ég veit það. Ég mátti
ekki fara þangað, en staður-
15
mín, sem sagði: „Ssh-ssh!“
meðan hún reyndi að róa
mig. Þau vildu fá að vita
hvað mig hafði dreymt, en
ég þorði ekki að segja þeim
það af ótta við að þau vissu
þá hvar ég hefði verið, Því
Ibjó ég til sögu um björn,
sem hefði elt mig.“
„Ég geri ekki ráð fyrir að
þér hafið farið þangað aft-
ur.“
„Jú, það gerði ég! Oft,
mjög oft!“
Alltaf hafði sama ógnin
gagntekið hana, alltaf sama
þráin og í hvert sinn sem
hún fór heim hljóp hún við
fót fegin að hafa sloppið
einu sinni enn! Það var synd
inn dáleiddi mig. Ég vissi að
það höfðu margir menn far-
izt þar — og mér fannst ein-
hvern veginn — það var
hræðileg tilfinning — að
iþeir væru þar enn þarna
undir grjótinu, hálfvegis dauð
ir — hálfvegis lifandi verur,
sem hreyfðust hljóðlaust
þarna niðri í myrkum köld-
um heimi ...“ hún skalf.
„Ég var viss um að þeir
fengju vald yfir mér ef ég
yrði þar nægilega lengi, vald
til að draga mig út fyrir
ibrúnina . . . djúpt, djúpt nið-
ur. Mig dreymdi einu sinni
að mig svimaði þegar ég var
þar ... en mér tókst ekki að
hreyfa mig frá brúninni og
ég fann að ég féll niður. Það
blés ískaldur vindur um lík-
ama minn og ég heyrði hvísl-
hljóð, hvísl margra radda, og
ég vissi að þeir voru inni í
hliðargöngunum og horfðu á
mig- meðan ég fór framhjá og
hlógu að mér.“
Ohris hló feimnislega. „Ég
fá gæsahúð af að hlusta á
þetta.“
„Svo vaknaði ég og vein-
aði. ískaldi vindurinn var
gusturinn inn um gluggann
minn og hvíslið var mamma
að ljúga og vera óhlýðin, en
hún hafði aldrei iðrazt. Það
fróaði henni einhvern veginn
áð geta á þennan hátt gert
uppreisn gegn strangleika
móður hennar, það olli því
að hún varð ekki jafn mót-
tækileg fyrir óhugnanlegum
spádómum Mörthu um eilífa
:glötun Clay Waynescott.
Gæti hún sloppið frá þeim
hvað eftir annað hlaut faðir
hennar einnig að sleppa frá
kvölunum í stað, sem hún
iþorði ekki að nefna! Því
ihafði hún hrósað sigri yfir
móður sinni með leyndarmáli
sínu. ,
. „Hvað svo?“ C'hris Rut-
ledge var vingjarnlegur og
rólegur. „Komst lenginn að
þessu?“
_j,Jú, svo sannarlega!“ sagði
Maggie bitur. „Ég geri ráð
fyfr að einhver námuverka-
maður hafi séð ani'g liggja á
maganum og horfa niður í
hyídýpið og hann sagði
pabba það. Pabbi sagði
mömmu það ekki, en ég vissi
að ef ég færi þangað nokkru
sihni aftur, segði hann
mömmu það. Þess vegna lof-
aði ég að fara þangað aldrei
framar og ég stóð við orð
Eftir Lent Covert
min. Ég vissi að þeir sátul
þarna niðri og skulfu af ógn|
vegna þess að þeir gátu aldr|
ei náð mér.“
„Hugsuðuð þér um það 1
dag?“
„Já!“ Hún hló titrandi
hlátri'. „Meðan við vorum á
leiðinni niður, þegar við fór-
um frsm hjá dimmum opum
hliðarganganna fannst mér
ég ’heyra þá hvísla: Gott,
gott, hér er Maggie Waynes-
cott komin aftur til okkar.
Þér höfðuð á réttu að standa,
ég var hrædd,“ sagði hún
loks hreinskilnislega.
„Mér fannst þér standa yð-
ur mjög vel.“
„Þér eruð alltof vingjarn-
legur,“ sagði hún þurr á
manninn.
„Þvert á móti, ég er heið-
arlegur maður, sem segi það
sem mér býr í brjósti. Segið
mér eitt,“ hann baðaði út
höndunum. „Hvernig lízt yð
ur á þetta allt, eða er ekki'
leyfilegt að spyrja?“
„Nú,“ hún hikað ögn. „Ég
hef aldrei séð slíkan íburð.“
„Nei, það kemur manni á
óvart, ekki satt? Bæði um-
'hverfið og fjölskyldan, já,
allt samn.“
„Já,“ hún yppti öxlum.
„En það er þýðingarmeira
hvernig þeim lízt á mig. Ég
er ný hér, en ekki þau.“
„Ég held að Cliff lítist Vel
á yður. Þér komuð honum á
óvart. Eins og ég hef áður
sagt yður getur ljósmynd
logið og John læknir talaði
alltaf um það hve gáfuð og
dugleg þér væruð, aldrei um
það hve falleg þér væruð.
Þess vegna kom okkur þetta
svo á óvart. Ég verð að játa
að ég var hálf efins fyrst til
að byrja með,“ hélt hann á-
fram alvarlegur. „John lækn
ir er vitur maður og einstak-
ur sem manneskja, en jafn-
vel þeir vitrustu og beztu
geta verið hlutdrægir þegar
þeir eiga í hlut. En þér er-
uð allt, sem hann sagði að
þér væruð — og meira til.
Ég dáðist óumræðilega að yð
ur í dag. Meira en ég hef
nokkru sinni fyrr dást að ann
arri manneskju.“ Hann hall-
aði sér skyndilega fram á við
og kyssti hana. Það var svfi-
létt atlot, ekki meira en blíð
leg dúnlétt snerting við var-
ir hennar. Hún varð af undr-
andi til að mótmæla.
„Ég æla ekki að vera frek-
ur aftur,“ sagði hann lágt.
„Við getum kallað þetta eins
konar riddaraslag í stað orð-
unnar, sem ég ekki á.“ Hann
reis snögglega á fæur og leit
niður til hennar. „Ég held ég
sleppi sundinu og leggi mig
heldur. Góða nótt, Maggie.“
„Góða nótt, herra Rut-
ledge.“
„Góða nótt, Chris“, leið-
rétti hann 'hana. „Maður fer
lekki sautján hundruð fet und
ir yfirborð jarðar með manni
off kallar hann svo herra á
eftir!“
, „Góða nótt, Chris,“ hló
Ihún.
Hann hvarf og heit, draf-
oandi .rödd heyrðist inn milli
trjánna. „Finnst yður Chris
ekki aðlaðandi maður?“
Þetta var rödd Díönu! Mag-
gie leit við. Það sást bjarm-
inn frá sígarettukveíkj ara og
Maggie sá hvar Dxana sat á
hækjum sér mli'li. runnanna. 1
Grannur líkami iiSMnar var
vafinn inn í ullafteþpi. Svart
'hærða konan kveikti sér í
sígrettu, svo dó eMúlmin og
það eina sem lýsti tipp myrkr
ið var glóandi endV’SÍgarett-
unnar, sem hreyfðföt ’eins og
eldormur gegnumT myrkrið
þegar Dfana reis -'árfætur og
gekk til hennar. át-
Maggie varð reiðG,,Mjög að
laðandi," viðurkenndi hún
kuldalega. „Við vÍsSum ekki
að þér voruð þarnaÆlruð þér
vön að liggja á hleri?“
, -""f
Hun iðraðist oiþa sinna um
leið, þetta var Jpimsíkulegt
af henni. I,
„Nei', alls eká^v“ Díana
henti sígarettunp^-út í vatn-
ið. „Ég vaknaði að þið
voruð að tala samaip- En þar
með er ekki sagt að ég hafi
neitt á móti því að- liggja á
hleri. Það er oft hægt að
frétta ýmislegt á- þann hátt.“
Rödd hennar var kurteisleg.
„I mínu starfi notum vð á-
kveðið orð um ýmislega hluti,
já, jafnvel menn,-sem nota
skal á ákveðinn hátt. „Merkt
ur“ segjum við. Og Chris er
merktur.“
„Nú?“
„Já, hann tilheyrir mér“.
„Það var skemmileg að
hevra. En því segið'þér mér
það?“
„Það ætti að liggja [ aug-
um uppi'. Þér kysstuð hann.“
„Hann kyssti mig!" Maggie
gat ekki að sér gert að
hlæja. „Það gerir allan mun
’ inn eins og þér ef til vill vit-
ið.“
Það leit út fyrir að Díana
hefði misst allan áhuga fyrir
þessu umræðuefni. „Hvemig
leið frænda yðar?“ spurði
hún.
„Eins og við er að búast.“
Maggie var þreytuleg.
„Hann er góður maður.
Hann hefur gert mikið fyrir
Sky River.“ ,
„Já, það hefur hann.“
„Það eina, sem hann þráir
er að eignast lítið sjúkrahús
þarna uppi. Það væri nokk-
urs konar heiðursgjöf, efeki
satt? Ég held líka að honum
finnist það. Éa geri að vísu
Byggingasatnvinnufélag
lögreglumanna
í Reykjavík.
hefur til sölu fullgerðia UO
fermetra íbúðarhæð við
Álfheima. i
Þeir félagsmenn ter neyta
vildu forkaupsréttar síns,
gefi sig fram við stjóm fé-
lagsins fyrir 12. þ. m.
Stjómin.
Alþýðublaðið — 3. des. 1960 |5