Breiðablik - 01.12.1909, Síða 4

IOO
BREIÐABLIK
hendi, þagði hanti og' sagði ekkert, en
horfði i gaupnir sér.
Frjálslyndur var hann í allri hugsan
sinni, bæði í almennum efnum og kirkju-
legum, svo með afbrigðum þótti. Eigi
þvarr það að neinu, er hann settist í þenna
háa embættissess, né heldur vatð hann
liðhlaupi, þó hann gerðist konungkjörinn.
Frelsiskröfur þjóðar sinnar á hettdur
Dönum voru honum sannfæringarmál, er
hann sízt hefði viljað bregðast. Hræðslu
við nýjar rantisóknirí trúarefnum þekti
hann ekki, né heidur kendi hann nokkurs
ótta við tilraunir trúaðra manna með að
samþýða kristindóminn þekkingu aldar
vorrar, en ntiklu fremur fagnaðar og
samhygðar.
Honum hefir eflaust fundist eins og
flestum, sem bera kristindóni þjóðar
vorrar fyrir hjarta, framtíðin að miklu
leyti undir því komin, að kirkjunni gæti
tekist að gjöra þjóðinni trúarbrögðin að-
gengileg. Honum duldist ekki hugur
um, að frjálslyndur kristindómur, sem
ekki leggur hömlur á mannsandann, en
ætlast til að hann tileinki sér satinleik-
ann bezt í fullu frjálsræði, er eina tegund
kristindóms, sem þjóð vor er líkleg til að
halla sér að. Mér er óhætt að segja, að
hann var laus við að vera ljósfælinn mað-
ur og að hann hafði megnan ímugust á
þeirri kristindóms tegund.
Biblíuþýðiugin nýja verður honum
göfugastur minnisvaiði. Sá minnisvarði
ber þess augljós merki, að það setn tekið
hefir verið fram, er ekki út í bláinn.
Fáir menn hafa verið betur máli farnir
með þjóð vorri. í daglegum viðræðum
var mál hans slétt eins og bókmál og er
hann talaði opinberlega, hikaði hann
aldrei, en talaði lýtalausum setningum
og heilum. Hann kunni líka góð tök á
að finna það, sem bezt átti við að segja
við hvert tækifæri og koma fyrir í heppi-
legutn orðum. Hann var því manna bezt
til fallinn að vera fulltrúi annarra við op-
inber tækifæri og lét sér þá ávalt farast
prýðis vel.
Hallgrímur biskup lætur eftir sig kotiu
sína, setn er dönsk, tvo sottu og tvær
dætur. Verða þetta harmajól ástmetin-
uin hans öllum, þó fögnuður sé annars
vegar yfir hvíld frá kvöl og þraut.
Ætlunarverkið.
Ræða flutt á 15. afinælishátíð Tjaldbúðarsafn-
aðar 15. des. '09.
KIRKJAN, sem vér komttm saman
í, er 15 ár.i gömul. Húti er vígð
16. des. 1894. S'ðati hefir hún verið
notuð til þeirra hluta, sem kirkjur eru
vanalega ætlaðar.
í henni hefir börnutn og unglingum
verið kent eftir mætti að þekkja velfcrð-
arlögmál lífsins, — lífslögmálið mikla, er
hann kendi svo óumræðilega glögt, sem
nefndur hefir verið Irelsari mannanna.
í henni hefir hópur karla og kvenna
kotnið saman á hverjum helguni degi
að morgni og kveldi til guðsþjónustu.
Sjálfsagt hefir sú guðsþjónusta oft verið
næsta ófullkomin. í höndum vorum
manna verður flest ófullkomið, hve lílið
sent er. Þá er lítil furða þó eitthvað
verði ófullkontið og annan veg en skyldi
við æðstu athöfn mannsandans. Samt
mun mörgum finnast, að án þessarra
stunda mega þeir eigi vera, og þeir fara
einhvers á mis, er þeir eigi mætti glata,
ef þessar kirkjudyr stæði þeim eigi fram-
ar opnar.
í kirkju þessarri er talað við hverja guðs-
þjónustu um eitthvað,sem hverjum manni
ætti að vera sjálfsagt og hugljúft um-
hugsunarefni. Vitaskuld er það líka
miklu lakar af hendi leyst en vera ætti.
Líklega finnur enginn beiur til þess en
sá, sem það ætlunarverk hefir á hetidi.
Samt sem áður er það stöðug viðleitni
hans, að brýna fyrir söfnuðinum æðstu