Dagblaðið - 02.11.1913, Blaðsíða 2

12
DAGBLAÐIÐ
Dardenellasundið (Hellusund).
Antonio og Ginevra.
(Saga frá fyrri hluta 14. aldar).
Frh. -----
Þar sem bæn Ginevru var að
engu sint, var hún gift Franc-
eske og fór brúðkaup þeirra
fram með mikilli viðhöfn, sem
öllum var til unaðar og gleði,
nema brúðrinni, er var grátandi
og niðurlút við þessa athöfn, og
lét ekki huggast hversu sem að
var farið.
Eftir giftinguna var hún svo
frásinna, að hún virtist ekki
hafa ánægju af neinu í hinum
glæsilegu sölum manns sins.
Hugur hennar var allur hjá Ant-
onio, fanst henni hún hafa ver-
ið svíft allri gæfu og gleði í líf-
inu og óskaði sér bráðum dauða.
Nokkrum vikum síðar kom
upp mjög mannskæð drepsótt í
borginni, Ginevra lagðist í veiki
þessari og þyngdi henni sóttin
dag frá degi, þótt fengnir væru
hinir lærðustu og bestu læknar
staðarins henni til hjálpar, öll
mannleg liðsemd var árangurs-
laus, að fám dögum liðnum var
hún dáin.
Eftir þá tíðar venju var lík
hennar brátt sett niður í graf-
hvelfingu, undir dómkirkju borg-
arinnar, þar sem grafreitur ætt-
ingja hennar var. í ítölskum
árbókum frá þeim tímum, er
sagt, að kona þessi hafi orðið
mörgum harm dauð í Florenz,
þar sem hún þótti kvenna ágæt-
ust, ung og fögur.
Það var síðla kvölds, er hún
var sett i grafhvelfinguna, þar
sem hinn geigvæni friður dauð-
ans ríkir.
Skömmu eftir að fólkið hafði
yfirgefið lík hennar, raknaði hún
við af dauðasvefni sínum. Það
leið langur tími áður hún vissi
hvar hún var niður komin, en
er hún hafði náð fullri rænu
skildi hún hvernig í öllu lá.
Likklæðin sem hún hafði verið
sveipuð í tók hún af sér. Sjálf-
andi af kulda, nakin og ótta full,
fór hún að leita útgöngu frá
hvílurúmum hinna framliðnu,
Eftir mikið erfiði tókst henni að
komast út úr grafhvelfingunni.
En úti fyrir beið hennar vetrar-
nóttin köld og dimm. Sóttveik
og nakin reyndi hún að ganga
heim til sín og tókst henni með
hvíldum að ná til húss eigin-
manns síns og barði að dyrum.
Langur timi leið og enginn
gegndi; hún barði aftur og aft-
ur. Loks vaknaði maður henn-
ar við höggin og lauk upp glugga
á svefnherbergi sínu, og spurði
hver berði svo hús um nætur.
Ginevra sagði til sín og bað
hann upp ljúka fyrir sér. En
er hann heyrði mál hennar og
að þar var komin kona hans
frá grafhvelfingunni, varð hann
mjög óttasleginn, og hélt þetta
fylgju konu sinnar, er gæti ekki
notið værðar og að hún vildi
biðjast miskunar af kirkjunni.
Hann sá hana líkt og lrvíta vofu
í myrkrinu, og hrökk frá glugg-
anum og skelti aftur; bað guð
sér til hjálpar og margsigndi
sig; á milli þess heyrði hann
kveinstafi konu sinnar fyrir ut-
an. Hann lauk aftur upp glugg-
anum og mælti með hrærðum
hug, að hann skyldi þegar að
morgni láta syngja henni and-
ríka sálnamessu í dómkirkjunni,
svo sál hennar gæti frið fundið.
Lokaði hann svo glugganum án
þess, að svara bænum konu
sinnar öðru.
Hún stóð á strætinu, yfirgefin,
sem þeir dánu; hún vissi ekki,
hvort hún hefði orku til að
haida lengra. Titrandi og skjálf-
andi reyndi hún að komast
burtu frá húsi mannsins síns.
Hún ætlaði til foreldra sinna,
og komst þangað eftir nokkurn
tíma og knúði á dyr. Móðir
hennar kom til dyra og var
undrandi, er hún sá hvíta vofu
fyrir utan, en er hún heyrði
hana mæla svo, sem hún væri
dóttir hennar, hin framliðna,
vissi kerling hvað gera skyldi;
hún hafði heyrt talað um svipi
dauðra manna, sem reikuðu um;
þeir voru illir og góðir, eins og
mennirnir, sem áttu þá; svip
dóttur sinnar óttaðist hún ekki,
en inn vildi hún ekki hleypa
honum. »Guðs friður sé með
sál þinni, dóttir mín«, sagði
kerling og lokaði því næst
hurðinni. Frh,