Dagblaðið - 02.11.1913, Blaðsíða 3
DAGBLAÐIÐ
13
Konstantín XII. Grikkjakonungur.
Alþýðuvísur. Ðýr trygðarof.
Vísu þessa gerði Rannveig
Jónsdóttir á Hlíðarenda við
Sauðárkrók, um forlög sín:
Flest ágæti förlast mér,
fást ei bætur kífsins.
Hverju sætir, að ég er
argintæta lífsins?
Þá lát manns hennar, er
Sveinn hét, bar að höndum,
kvað hún:
Mín burt feykist muna ró
máttarveik og hrakin,
líkt og eik í eyðiskóg
orðin bleik og nakin.
(Etlir frú Ólöfu Pálsson Siglufirði).
Visa þessi er eignuð Guð-
mundi Torfasyni, um óverklag-
inn karl:
Þú heflr unnið strit með striti
og stritið er þér veitt,
en hefir ekki vit á viti
og veizt svo ekki neitt.
Efnahagurinn.
Sveinn Siglvíkingur hafði kveð-
ið eitt sinn visu þessa, er hann
var spurður um efni sín:
Ekki biður svarið, Sveins,
sist eru hagir duldir:
Eg á ekki neitt til neins
nema börn og skuldir.
Ungur Englendingur erfði ný-
lega greifatign og auð mikinn í
heimalandi sínu. En jafnskjótt
kærði ein leikkona hann fyrir
að rjúfa hjúskaparheit við sig.
Við hið fyrsta réttarhald í
málinu, var þröng mikil i rétt-
arsalnum; margar tiginbornar
konur mættu þar og fjöldi af
meyjum borgannnar.
En rétt áður en vitnaleiðsla
skyldi fram fara, var auglýst, að
málsaðilar hefðu sætst á, að jarl-
inn greiddi leikmeynni 250 þús.
dali fyrir ráðsspjöll auk mikils
málskostnaðar.
Var þetta kvennaskaranum og
fólkinu, er troðfylt hafði dóm-
salinn, hin mestu vonbrigði, því
mörgum var forvitni á að vita,
hvað þeim hefði á milli farið,
greifanum og leikkonunni.
Lausar sýslanir,
er ráðherra veitir.
Eftirgreindar próstafgreiðslu-
mannssýslanir eru lausar:
Á Bíldudal. Árslaun 300 kr.
í Flatey. Árlaun 250 kr.
í Hólmavík. Árslaun 300 kr.
Á Hvammstanga. Árslaun
300 kr.
Á Mjóafirði. Árslaun 400 kr.
Á Norðfirði. Árslaun 600 kr.
Á Önundarfirði. Árslaun 300
kr.
Póstafgreiðslumönnunum verð-
ur gert að skyldu að setja veð,
er stjórnarráðið nánara ákveður,
til tryggingar póstfé, er þeim
verður trúað fyrir.
(Eítir Lögb.)
Skrítlur.
Eitt sinn hélt prestur nokkur
blótsaman vinnumann. Prestur
þurfti að láta tyría kirkju, er
var á prestssetrinu, og biður
hann vinnumanninn að gera það,
og hét honum rjólpundi til verð-
launa fyrir, ef hann blótaði eigi
við það starf. Vinnumaður tók
til starfa og hélt bindindið vel,
unz hann var að ganga frá síð-
ustu torfunni. Kemur prestur
þá til hans og segir: »Þér er-
uð þegar búnir með þetta verk,
Jón minn, og líst mér vel gert«.
Jóni var mikið í hug, þarhann
þóttist þegar búinn að vinna
fyrir rjólbitanum ogsagði: »Trú
mér til, hún lekur enn þá h....
líka hripið það tarna«.
A: »Eg hefi heyrt, að elzta
dóttir Þorláks gamla sé trúlof-
uð. Hver er sá lukkulegi?«
B: »Auðvitað Þorlákur gamli«.
»Hún er fremur trygg þér,
konan þín, Bensi minn«, sagði
einn nágranni við kunningja
sinn.
Bensi. (mjög hrærður): »Já,
það má nú fyrri vera trygða-
tröllið. Hú’n hefir víst einum 5
sinnum strokið í burtu frá mér,
með hinum og þessum, en alt
af þegar hún hefir verið orðin
leið á þeim og þeir á henni,
hefir hún komið aftur til gamla
mannsins«,
María. (sem er komin að
heimsækja vinstúlku sína):
»Hvaða hljómur er þetta hér i
húsinu niðri?«
Vinstúlkan: »Annað hvort er
það kötturinn að rífast við hund-
inn okkar, eða frúin að spila á
píano«.
B. (við betlarann): »Hvaða
drengur er með þér uúna?«
Betlarinn: »Það er frændi
minn, eg er að kenna hönum«.