Óðinn - 01.11.1913, Blaðsíða 2

58
ÓÐINN
hefur verið yfir 20 ár í sóknarnefnd og 7 ár ver-
ið umsjónarmaður dómkirkjunnar.
Hann sat í 11 ár í niðurjöfnunarnefnd kaup-
staðarins uns hann var kosinn bæjarfulltrúi 1885
og var það til 1887 og aftur kosinn 1903 og er
hann enn í dag í bæjarstjórn. Það starf hefur
hann rækt trúlega sem öll önnur, enda verið þar
störfum hlaðinn, t. d. jafnan verið í byggingar-
nefnd, veganefnd, fátækranefnd o. fl. nefndum.
Hann var brunamálastjóri bæjarins í 4 ár.
Hinn 12. dag maímán. 1907 var hann viður-
kendur sem konunglegur sænskur vísikonsúll í
Reykjavík.
Kristján hefur um langa hríð flutt mál fyrir
undirrjetti, og er það almæli, að oft hafi spreng-
lærðir lögfræðingar mátt vara sig þar, sem móti
honum var að sækja eða verja, enda hefur hann
oft borið hærra hlut í viðskiftum þeim. Hann
hefur lengi haft »skrifstofu almennings«, tekið að
sjer skuldheimtu o. fl. Ekki er það starf til að
auka vinsældir þess, er með það fer, síst þar sem
sá hugsunarháttur er ríkjandi, að óhæfa sje, og
jafnvel glæpur, að fá menn til að standa við lot-
orð sín með laga aðstoð, er engin önnur ráð duga
við óreiðu og óskilamenn. Eins og jafnan er um
menn, er mikið koma við almenn málefni, hefur
Kristján átt sjer óvildarmenn og hafa þeir sísl
sparað að nota skuldheimtur hans sem vopn gegn
honum í almenningsálitinu. Er það háski mikill
og óhæfa, að ala svo rangsnúinn hugsunarhátt og
óreiðu manna í milli. En af þessum störfum
Kristjáns er það sannast að segja, að svo hefur
hann rækt þau, að hann hefur sjaldan fengið á
bak sjer nje brjóst álas rjettra málsaðila, heldur
hefur samið svo, að báðir hafa mátt vel við una
og reynst hinn vægasti og veglyndasti í garð ör-
eiga, þvert ofan í álygar og illmæli þeirra, er af
forsi miklu en minni þekkingu hafa um hann
dæmt og einhvers þótst eiga sín í að hefna.
Oss höfuðstaðarbúum er Kristján ekki síst
kunnur fyrir leiklist sína. Hann hefur jafnan leik-
ið öðru hvoru síðan 1881, eða í 32 ár, í leikfjelög-
unum í Reykjavík, oftast verið gjaldkeri í flestum
leikfjelögum bæjarins og meðlimur »Leikfjelags
Reykjavíkur« frá því það var stofnað. Honum
má óefað mjög þakka, hve leikir hafa hjer getað
borið sig fjárhagslega, fyrir skynsamlega fjármála-
hagsýni hans, auk þess sem hann sjálfur hefur
persónulega aukið stórum aðsókn að hverjum leik,
er hann hefur leikið í, t. d. Kammeráð Kranz í
»Æfintýri á gönguför« ogFranzisku í »Háa C-inu«,
Örnúlf úr fjörðum í »Víkingunum á Hálogalandi«
og Mörup í »Drengnum mínum«. Hann má heita
jafnvígur á að leika sorgar- og gleði-hlutverk —
einkum vekur hann þó aðdáun og hlátur áhorf-
endanna í gamanleikunum, enda er hann svip-
breytingamaður meiri og gerfiförulli en flestir eða
allir aðrir íslenskir leikendur. Svipbrigðamaður
er hann svo mikill, að hann getur vel borið uppi
lil aðsóknar heilan leik með svipbrigðunum einum.
þótt hann segi lítið eða ekkert á leiksviðinu.
Kristján er tvíkvæntur. Fyrri konu sinni
kvæntist hann 25. nóv. 1882, ungfrú Guðrúnu
Nikulásdóttur frá Norðurkoti í Vogum, er andað-
ist 1908. Börn þeirra eru Guðrún, gift Hans Hofl-
mann verslunarm., Þorgrímur cand. phil., kennari
í verslunarskólanum, og Kristinn, á verslunarskól-
anum. 2 börn þeirra dóu ung.
Síðari kona hans er Helga Magnea, ekkja M.
Johannesens kaupm. í Reykjavík.
Kristján rak um eitt skeið bókaútgáfu og bók-
sölu. Fyrsta bók, er hann gaf út, var »Saga hinna tíu
ráðgjafa« (ásamt Agli Jónssyni). Hann gaf út
m. a. Lögfræðislega formálabók eftir M. St. og L.
Svbj., Ljóðmæli Stgr. Thorst. og Matt. Joch., Helga-
postillu o. fl. bækur, og voru allar útgáfur hans
óvenjulega vandaðar og ólikt betri en útgáfur hjer
þá gerðust.,
Kristján var rilstjóri »Þjóðólfs« 1880 —1882.
Hann var og ásamt Einari heitnum Þórðarsyni
útgefandi »Suðra«, blaðs Gests Pálssonar, alla tíð,
er það blað kom út. Einnig var hann 4. útgefandi
ágætisritsins »Iðunn«. Hefur Kristján þannig eigi
lítið stutt íslenskar bókmentir og rithöfunda, þótt
ekki hafi hann sjálfur gefið sig að ritsmíðum.
Kristján er gleðimaður mikill, síkátur, fyndinn
og gamansamur, og óvíða hefur verið glaðara á
hjalla en inni hjá Kristjáni í þessum bæ í kunn-
ingjahóp hans og vina. Þó er hann maður all
seintekinn, en seinn að slíta vináttu þar sem hann
hefur tekið henni. Hann er ekki allra, en allur
þar sem hann er á annað borð. Er svo um hann
sem komist er að orði um suma forfeður vora,
að hann er »góður vinum en grimmur úvinum«.
Hann legst jafnan með kappi og harðfylgi að
máli því, er hann vill fram koma, en ekki síður
í móti, þar sem honum hrýs hugur við. Hann er
ákafamaður og ör í lund, en sáttfús, þótt eitthvað
beri á milli í svip. Sá, er línur þessar ritar, hefur
haft færi á að kynnast honum vel um mörg ár