Voröld - 18.02.1919, Blaðsíða 3

"Wmnipeg, 18. febrúar, 1919
VORÖLD.
Bis. í
Minnisvarða málefni
Röskvari en kjallaranefnd Jóns Sigurðssonar styttunnar, rausn-
ast hún út í blöSin nú, og hlammar sér á þröngsetinn þjóöræknisbekk-
inn og eggjar almenning, þessi minnisvarða uppkreista í Winnipeg,
bún, sem hlaöa ætlar “Heiðursteikn yfir leiði” hniginna hermanna
íslenzkra. Henni virSist það víst tímabærasta tiiþrifið á þeirri leið, að
greiða raunagötu þá sem framundan þeim liggur, sem afturkoman
auðnast, lifandi að vísu, en lamaöir á hug og heilsu.
Með þessum línum skal ekkert sagt af illum hug til hermannanna
islenzku, þeirra sem féllu, né hinna sem á fótum eru. En ætlað er
þeim, að vara íslenzkt vinnufólk og bændalýð við því, að sem aflögu-
eyri kunna að hafa, að hrapa mjög að gjöfum í þá hít, að sinni, en
verja heldur því fé til brýnni bráSaþarfa þeim liðsmönnum íslenzkum
sem uppi standa og heim hverfa.
þeir “dauSu liafa sinn dóm með sér” sem sagan kveður upp síö-
ar, til eftirdæmis eður aðvörunar, og þá verður auðveldara, að
glöggva sig á einhverju því atriði, sem íþrótt vorri og orðstír inna
föllnu, kynni að geta staSið “ótrotgjarnt í Bragatúni” að verðugu
vitni.
Samt skal því samsint vera, að enginn er líklegari en Einar Jóns-
son til þess, að ganga á bug glitsnjáöa tízku sem þræðir venjuna og
smásnotrið, og mætti hann einn umráða., væri hann vísastur til að
leysa af hendi eitthvert stórskoriö útdýri, sem opnaði huganum fagurt
fjallsýni, inní örlaga lieim norrænnar daðar og drengskapar, svo að
jafnvel fyrir óslcygnum augum okkar ratanna, tofaði fyrir nokkurri
1ign kringum sjálfa óhappamennina, eins og Sigynar, sem stendur
og heldur mundlauginni yfir höfði Loka, allar aldir fram til ragna-
raka, til varnar því, að öll jörS skjálfi og mennirnir deyi af meiðslum
við kvalateygjur hans, sem verstur á að hafa verið.
Einstaka sinnum, en örsjaldan, hepnast stölmm manni, að af-
kasta því sem aldrei verSur eins vel gjört oftar. Eddu-sögnin um
Sigyn, er eitt dæmi þess. Engin þjóösaga neinna trúarbragða, hefir
dregið upp eins göfuga konumynd. “Madonnur” snillinganna verða
hégómlegar við hliðina á henni.
Lengi mun íslenzk íþrótt geta leitað sA' uppi margan ódainsakur
í landrými öræfanna og aldanna, fyrir lögun eður liti. Við vitum ei
nema það sé stærra landnám þar nú en nokkurn grunar. Ennþá fer
okkur svo, “að sá stendur mitt á meðal vor, hvern vér ekki þekkjum”
það er allra landa borgarbragur.
En tslendingar góðir—Við eigum fyrst úr lifandi vandræðum að
leysa: liögum heimlcominna hei’manna. J)ar mun okkur ekki veita
af öllu okkar aflögufæra fé og forsjá, fremur en öðru fólki hér, eigi
ekkert ilt af að hljótast. Svo hefir þaS reynst öSrum þjóðum áSur.
Hervald spenti þýzkaland megingjörðum upp lír sigursæld. Her-
mála-brugg Frakka liafSi nærri farið þjóðstórn þar aS forgörðum út
af sömu sökum. Ýmsir óvandaðir togar ófust inn í uppistöðu Banda-
ríkjastjórnar, eftir borgarastríðiS þar. ViS eigum sömu viðsjár í
vændum, þótt hitt berist uppá bi'áðasta hönd, að þjóðin svíki ekki af
sjálfri sér, líf og limu, með loforðum um bráuö og björg, sem brotin
eru. Eftir þeim efndum eigum við íslendingar einnig að ganga hvað
sem það kostar. Grunsamt er, að hinir heimalentu viti allir hvér aö
réttur þeirra sé, né tökin sem til þurfa, að ná honum,án þcss slíkt verSi
málfærslu mönnum mak á krók. Svo fór það í Bandaríkjunum fyrr-
um. Að eðlisfari eru fslendingar nokkuð tómlátir í bráðir. Ekki er
örvænt, að þeir úrgengjust í ösinni. “Voröld” hefir því hafiS þarft
verk, ef svo er sem hún býSur, að hún veiti íslenzkum liðsmönnum þá
aðstoð ókeypis, eftir föngum. En er hún þess umkomin svo n egi?
Væri hitt ekki hægt, og nauðsynlegt, aS með samtökum Islendinga
væri haldiS uppi einhverju ráðfærslu athvarfi í Winnipeg, undir
stjórn færs og dugandi manns, sem annaðist þau mál, hermönnunum
aS kostnaSarlausu ? Ókununugur spyr.
Heitorð þjóSarinnar við hermennina ættu ekki að verða aö tví-
mælum. Ekki þó fyrir þá skuld, að þeir heimhorfnu sem litla eiga
sér úavegi, eigi unjönnun alþýðu skyldugar skiliS, en inargir hennar
heimamanna, sem lagt hafa, líf og heilsu sína í sölurnar, fram á fall-
andi í'ót, til upþgangs fyrir þetta auðnadand, en sjálfir ekkert úr
býtum boriS, annaS en erfiSið og fátæktina. En það verður léleg
sanngimi, þó lögs séu saman tvö rangindi.
Líkt er það sennilegt mjög, sem “Voröld” víkur á, að ýmsir, sem
þo vilja halda uppi minningu þessarar “darraðar dróttar” séu orðnir
svo saddir á þessum steinaldar hugsunarhætti, sem aldrei dettur neitt
nytt 1 hug, en steypir sjálfan sig altaf upp, að nú hafi þeir í hyggju,
a reyta til. það hafði jafnvel veriS haft orS á því, í næsta kota-
þorpmu hérna á útkjálkanum, áSur en “Voröld” sagSi frá þessu.
Annars hefir “Ileimskringla” lagt til þessa máls, það sem líklegt
væn ti að fá fylgi fólks, allvel færi á, og er að auki málamiSlun.
1 > un getur þess að Winnipeg-bær, þessi Aþena Islendinga í NorSvest-
urheimi, ætli aS efna sér til safns af listaverkum. Með svo sönnum
rökum og gremagóðum að óþarft er aS endurtaka, sýnir blaSið fram á,
aS það se þjoðrækmsskylda Vestur-fslendinga, aS eiga hlut þar að.
Svo er það lika, og a baSa bóga, eykur við álit ættjarSar okkar, meS
að koma því á framfæn sem þar er bezt gjört, og auðgar fósturlandið
hérna aS góðum gripum. Ekla er ólíklegt, að einhverir íslendingar
vestan liafs, éigi þegar nokkra muni heimagerða, sem sæmdu slílcu
safm, og iélu þá af hettdi rakna^ Næstum víst, að nokkrir myndu
unna safninu þeirra eftir sinn dag, ánægSir yfir, að leifa dýrgripi sína
í svo góSri geymslu. Vænta mætti, að enhverir Vestmemr, sem til
íslands ferðast framvegis og peningaráð liafa, myndu finna sér metn-
að í, að auka ýmsu góðu viS.
pá tclur “Heimskringla” þaS helzt viS hæfi, að minnismerki yfir
hermennina föllnu, eftir Einar Jónsson, ef úr því yrSi, væri ekki lagt
upp lengra en fyrir sæti á safninu, að svo komnu. þetta er þjóSráð,
ems og á stendur. Miklir og dýrir minnisvarðar, yfir herkonga og
hernaSarfrægð, hafa það til, að falla fyrir örlög fram, þegar samvizku-
morauSur borgarmúgur gengur bcrserksgang um torgin. Söfnin
mnanhúss eru þá vísari griSastaður fyrir þesskonar. Minnisvarðar í
orgum úti, vekja minni eftirtekt cn virðast mætti. Sökurn þess hve
a ^engir þeir eru, hrífa þeir hugina viðlíka vel eins og handbókar
a irvor í messunum — þessir dvergar, í nágrend viS loftlýti einhvers
s jas.wnans. í safnhúsi sjást þeir fremur af þeim sem meta kunua.
vo yi i þaö eiimig ólíkt ódýrara, en eitthvað báltn í bæarjaSri, en
í.i tan no.vkur, að s:eki í það sem “sjóðþurkur” nefnist hér í blöðun-
!ini Pegar landsfé hrekkur illa til útgjalda, eigi almenningur að reisa
þennan mmnisvarða-ás um .öxl sér, aS mildu leyti. Áhæta er, að svo
an iynr, féhirði fyrirtækisins sém Ögmundi sál. Sigurðssyni, sem
re.una kvað, sífeldur “sjóðþurSur verði í peningahólfum hans.”
því herrann yissi það hentast mér,
AS hafa þá ekki of marga,”
orti Ögmundur, og eins fór það þegar hann dreymdi, aS bezti vinur
ans og bjargvættur, væri orðinn konungur Dana, og eins og viS var
aS búast og öll stjórnarvöld gera, sem kunna hæfileik sinna vina,
gerði hann ömund þegar að gjaldkera ríkisins. Ögmundi fanst líka
hagur sinn hækka, þar sem hann sat í fjárhirzlunni, meS raðir af
dalakútum á öllum hillum. ])að varð þó skammgóður vermir. Út-
borganir drifu aS honum, úr öllum áttum. Ilann lagði þær saman, og
taldi í kútunum, hvaS ofaní samt:
“Eg var að telja, og taldi brattan
Tíu sinnum hvern skildings skrattann,”
því launa-horfur hans sjálfs versnuSu sífelt, þangað til að:
“Handa mér varð ekkert ettir,
utan kútar, rófubrettir: ”
sem þýSir víst sama og tómir.
Viöbúið væri, að allur upptíningurinn eyddist fyrir okkur, til
aS bisa bjarginu upp á gatnamót, en lítið yrði afgangs til að launa
Einari sinn starfa, annað en ávísan á þjóðræknisþörf okkar og hrós
fyrir handarvikiS. “Toading is his long suit”—smajaðriö er hans
kjólklæðnaður—segja þeir sem enskuna kunna, um þá, sem lagnir eru
aS mýkja sitt fram með fagurgala, og viS kynnum aS bregða því fyrir
okkur í fjárþröng, og Einar er líklega lítill kaupmaður. Okkur hefir
farist nú sem oftar, og eins og öðrum mönnum gjarnast gengur, tekið
trúanlegt erlendra manna mat á Einari, en ánægjulegra var, hefðum
viS uppgötvgað liann sjálfir, fyrstir manna. En svo gerum við það
nú viö næsta mann, þegar viS förum að draga okkar deild aS listasafn-
inu í Winnipeg, því það hollræSi “Heimskringlu” ættum við að hafa.
Meðal innlendra er nú mjög skvaldrað um það, aS í hverri borg
og bygS skuli reist almenningshýsi, einskonar Vingólf, fyrir allan
félagsskap og mannfagnað hvers nágrennis, í þeim á aS vera eitt
“allra lielgasta” er geymi minjar um sína sveitunga sem féllu, og
stríðið. þetta kann að veröa, en sú hreyfing hefir tæplega áttað sig
glögglega enn.
Sé þaS annað en ímyndun okkar til ánægju, að til muni íslenzkir
miljónarar í Winnipeg, og jafnvel þó að ekki væri um aöra aS gera
þar, en vel efnaða menn, ættu þeir úrtölulaust að fá, aS kosta til hvers
konar minnisvarða, sem þeir kysu. Helzta réttlæting, einstaklings
auðlegöar, hefir löngum verið sú, hvílíkur bjargvættur fyi’irtækjanna
hún væri, og listanna líka. þarna gæti hún gengið sér í góöar þarfir.
Einliverstaöar í Bretasögu er getiS um karl sem Cromwell hét.
Hann var byltingaseggur og “bolsheviki” sinna tíma. það var sú
taugin sem lialdiS hefir uppi inum betri orðstír hans, ávalt, síðan
hann leið undir lok jarðar. Einnig var hann heljarmenni og haröráð-
ur. Um þaS gerði alþýSusamvizkan sína munnmæla sögu, sem enn
er til í æfintýrum. Hvar sem Cronrvvell var staddur, í heimahúsi eöa
ríkisráði, blasti ætíð við öllum óstorkinn blóödropi á hálsklútnum
hans. Einu gilti þó klúturinn væri nýr, á sama' stóð þó liann væri
þveginn, blóSdropinn kom óðara í ljós aftur, jafnskjótt og Cromwell
hafði hnýtt honum um hálsinn. þessi litla, meinlausa ógeðsfylgja
hans, varð honum grimmara böl en ýmsum aörar stærri.
Engum skildi meinað, að þvo blett úr hálsklútnum sínum með
hverju sem honum kemur til hugar.
Stephan G—
Nokkur orSumfriða rþingi#.
Eftir Séra Hallöor Jónsson
Fram á það er farið í friðarstefnu Wilson’s að settur verði á fót
alþjóðadómstóll—nokkurskonar alþjóöa hæsti réttur, sem rannsaki og
dæmi í þeim ágreiningsmálum sem upp kunna að koma milli ríkjanna
og sakfelli þær þjóðir sem brotlegar kunna að gerast við alþjóða-
lögin; líkt og dómstólar ríkjanna, nú dæma í deilumálum þegnanna og
úrskurða þeim einstaklingum hegningu sem brotlegir gjörast við
landlög og rétt.
Gert er énnfremur ráð fyrir alþjóðalöggæzluliði (Intemational
Police Force) sem hlýða boðum alþjóðaráðsins og framkvæmi og
fullnægi dómum alþjóðadómstólsins, þ.e. hegni og brjóti til Mýðni
þær þjóðir og ríki sem brotleg kunna að finnast við alþjóðalögin,
svipað því sem löggæslulið hinna ýmsu ríkja gerir gagnvart þeim
einstaklingum, sem í sekt hafa verið dæmdir (þessi tvö atriði verða
hér athuguð í einu lagi, til hægðarauka)
Að útkljá ágreiningsmál ríkjanna með friðsömum dómum í stað
þess að ráða þau til lykta með vopna viðskiftum, hefir ekki svo
sjaldan verið gert á umliönum öldum.
þannig er alloft talað um gerðardóma í sögu Grilckja og Róm-
verja. Árið 387 f.k. gerði Ai’taxerxes, konungur Persa, í málum
Apenu og þebumanna gegn Spartverjum. í sögu Rómverja er þess
líka getið að bæði Juííus Cæser, Pompey hinn mikli og fleiri Róm-
vcrskir landstjórar (Pro-Consuls) hafi dæmt í málum austurlenzkra
konunga og smá þjóða.
Á miðöldunum voru slíkir gerðardómar mjög tíðir. Oftast voru
það Rómversku páfarnir sem þessa dóma dæmdu einkum meðan veldi
Rómversku kirkjunnar stóð í mestum blóma. þannig skifti Alex-
ander páfi hinum sjötíu löndum í Suður-Ameríku milli Spánverja og
Portugalsmanna, með gerðardómi, og Clement ellefti dæmdi í málum
Lúðviks fjórtánda, Frakkakonungs og Leopolds keisara.
Á síðari árum hefir slíkum gerðardómum farið mjög fjölgandi.
þannig útkljáðu t.d. Bretar og Bandaríkjamenn með gerðardómi, ill-
kynjað mál sem lengi hafði staðið milli ríkjanna útaf stríðsnekkj-
gmni Alabama, sem Sunnanmenn á þræla styrjaldar tímabilinu, bjuggu
út á Englandi, og að öllum líkindum með vitund enslcu stjórnarinnar,
til hernaðar gegn kaupskipum Norðanmanna. Árið 1889 gerði Óskar
Svíakonungur um þrætumál stórveldanna þriggja, Bretlands, Banda-
ríkjanna og þýzkalands útaf SVnoa eyjunum í Kyrrahafinu, sem öll
þesi riki vildu eignast.
Margar þjóðir hafa líka á síðari árum bundist samningum við*|
önnur ríki, aS þannig skyldu, á friðsaman hátt öll deilumál þeirra
á millum verða útkljáð í framtíðinni. þó voru oftast tvö mál undan-
skilin þessari skuldbindingu,, nefnilega þau mál sem álíta mætti að
snertu sóma eða sjálfstæði ríkjanna.
Árið 1899 var alþjóðadómstólnum í Hague komið á fót. í þenn-
an dóm skyldu stórveldin nefna sína fjóra dómarana hvert, en þó
gátu þau ríki cr mál sín vildu leggja fyrir þennan dómstól leitað til
dóms í sínum málum. Ekki var ríkjunum heldur gert. að skyldu að
leggja mál sín fyrir þennan dómstól. þeim var aðeins boöið að nota
Jiann vildu þau útkljá mál sín á friðsamlegan hátt. Ekki gat hann með
neinu móti, heldur þröngvað viðkomandi þjóð að lilíta úrskurSum
sínum, og var þessi alþjóðadómstóll því áhrifa lítill%
tryggi friðinn en fyrirbyggi styrjaldir með því að gefa öllum þjóöum
Illutverk friðarþingsins cr nú að stofnsetja alþjóðardóms’ól sem
jafnan rétt til að sækja mál sú’ eða verja fyrir óháðum, óhlutdræg-
um dómstól sem dæmi mál þjóðanna eftir lögum og sanngirni. Til
þess að slíkur dómstóll kæmi að tilætluðum notum þyrfti hann að
fullnægja vissum ákveðnum skilyrðum:
1. —það verður að gera öllum þjóðum það að úfrávíkjanlegrí
skilyrðislausri skyldu að leggja þau mál sem ríkin eða þjóðirnar geta
ekki útkljáð sín á milli á friðsaman hátt, nndir þcnnan dómetóL
Hin minsta tilraun til þess að koma málum sínum fram með ofbeldi
verður að skoðast brot á alþjóðalögunum og bein svik við anda og
stefnu alþjóðasambandsins. í slíku tilfelli verða allar aðrar þjóðie
að skoða það sem sjálfsagðá og háleita skyldu sína að aðstoða sam-
band þjóðanna 1 því að hegna þeim sem brotin fremja.
2. —Alþjóðadómstóllinn verður að geta þröngvað þjóðunum tíí
þess að hlýða dómum sínum. Uppástunga Sir Roberts Ceeil, aðstoð'
ar utanríkismála ráðgjafa í ráðaneytinu Breska fer fram á að dóm
stóllinn aðeins dæmi í deilumálum ríkjanna, en láti þau svo sjálfráð»
um það þvort þau hlíti þeim dómi eða ekki. Ef þessi uppástunga-
næði fram að ganga mundi gagnsemi alþjóðadómstólsins að mikhs
leyti eyðilögð. Fyrst, vegna þess að þá gæti hann ekki gefið ríkjma-
um neina verulega tryggingu fyrir því að mál þeii’ra yrðu til ly'k trs
leidd á friðsaman hátt, en meðan svo er munu þau telja sér nauðsyií
að vera búin til ófriðar, en allur herútbúnaður og liðsöfnun æsir
hemaðar fýsnina meðal þjóðanna. 1 öðru lagi mundu þjóðimar^,
þó þær ef til vill kinokuðu sér vlð að þverskallast við dómum alþjóð •
adómstólsins þegar um smærri mál er að ræða, ekki vera líklegar tii
þess aö skeyta slíkum dómum ef um þau mál væri að ræða sem vera
lega snerta hag þeirra.
3. —Alþjóðasambandið þarf að hafa alþjóða löggæzlulið, seiíí
spursmálslaust hlýðir bóðum sambandsins og framkvicmir dóma at
þjóðadómstólsins.
4. —það verður að takmarka herlið og herútbúnað hinna ein-
stöku þjóða svo ekkert ríki geti ógnað alþjóðabandalaginu með her-
valdi. Með öðrum orðum, það má ekki leyfa neinu ríki að hafa eio^
mikið herlið á sjó eða landi eins og alþjóða bandnlagíð hefir yfir aB
ráða. Gæta verður þess að þetta virðist fara i beina mótsetningu vITl
stefnu Breta, sem búast við hér eftir sem hingað til að verða einráðie
á, hafinu (sbr. ræðu Churehill’s ráðherra og Sturdee’s sjóforingja og;
fleiri leiðandi manna). Einstöku menn í Bandaríkjimum hafa líka
farið fram á að þau ykju svo flota sinn að þau stæðu Bretum þar
jafnfætis. Ef þær stefnur næðu fram að ganga yrði jafnvæginu rask •
að. Einstöku þjóöir ættu þá að fá framgang sinna mála undir lögran
og dómstólum. en aðrar undir hervaldi og vopnaviðskiftum með þvi
að þær þyrftu ekki að hlýða alþjóðadómstólum fremur en þær sjálfae
vildu.
5. —Alþjóðadómstóllinn má ekki vera háður áhrifum sérstakrr*
þjóða,- Ilann verður að gefa öllum þjóðum örugga tryggingu fyriv
því aö allar séu þær fyrir honum jafnréttar, en mál þeirra dæmt eftir
málavöxtum. í dómara sætin verða þeir einir að vera valdir sem njó-
ta og verðskulda alþjóða álits fyrir lærdóm og réttsíni. Engin þröng-
sýn þjóðemis eigingirni má komast þar að, menn verða aö skilja það
alment að slíkur dómstóll á ekki að vinna að hagsmunum neiunac
sérstákrar þjóðar, heldur að sameiginlegri heiil alls mannkynsins.
6. —Hann má ekki vera einskorðaður við að dæma í málum þeirrrá
þjóða, einungis, sem taldar verða fullveðja meðlimir bandalagsins..
Margar þjóðir eru og verða eítir friðarþingið, þrátt f yri e
allar yfirlýsingar um hið gagnstæða, háöar öðrum ríkjunx
eða undirokaðar aðrar þjóðir. Slíkar þjó'Öir Iiafa siðferðis-
lagan, og vera að háfa lagalegan rétt til að ieggja stjálf
stæðiskröfur sínar fyrir alþjóöa dómstólinn, annars yi’ði alþjóðasam
bandið þröskuldur í vegi fyrir vaxandi frelsislöngun þjóðanna. En
hér stöndum við andspænis mjög’ eiwiðu spursmáli, nefnilega hva'ð
langt geur eða verður alþjóðasambandið aö ganga í því að hlutast til
um þau mál sem við vanalega skoðum innanríltis mál þjóðanna.
Hvernig á það að fyrirbyggja innanlands óeirðir? Hvernig á það að
sjá um að smá þjóðirnar eöa þjóöarbrotin sem innlimuð hafa verlt?>
móti vilja sínum í önnur ríki, nái rétti sínum?
Um þetta mál verður nánar talað síðar.
(Framhald)
GILLINIÆÐAR
VALDA MÖRGUM SJOKDÖMUM
pú getur helt ofan í þig Öllum
meðölum sem hægt er að kaupa;
—eða þú getur látið skera þig og
tæta allan í sundur eins og þér sýn-
ist—
—Og samt losnar þú aldrei við þá
sjúkdóma sem af gilliniæðum stafa
FYR EN J)ÆR ERU LÆKNAÐAR.
(Sönnunin fyrir þessu er sú að
ekkert sem þú hefir reynt hefir
læknað þig til fulls)
ER ANNARS NOKKUR pöRF A
AÐ SEGJA p£R þETTA
V£R LÆKNUM til fulls hvern ein-
asta mann sem hefir GILLINIÆO
og til vor leitar hvort sem veikin er
í láu stigi eða lagi langvarandi eða
skammvinn. Vér læknum með
VEIKUM RAFMAGNSSTRAUMUM
eða ef þér læknist ekki þá þurfið
þér ekki að borga eitt einasta cent.
Aðrir sjúkdómar eru einnig Iknaðir
án meðala.
Ef þér getið ekki komið þá sltrifið.
Axli sem vaxa af útkynjaðri giilini-
jeð þegar þær blæða ekki eru þær
kallaðar blindar giiliniæðar; þegar
þær blæða öðruhvoril, eru þær ka'R-
aðar blæðandi eða opnar.
—Orðabók Wehsetxa
DRS.
503 McGreevy Block
AXTELL & THOMAS
Winnipeg, Man.

White & Manahan, Ltd.
18882—Stofnsett fyrir 36 árum—1918.
Kaupið Jólagjafir yðar fyrir Karlmenn hjá hinni gömlu og
áreiðanlegu búð. Yér liöfum gjört þúsundir fólks ánægt stt5-
astliðin þrjátíu og sex ár. Vér höfum gjört betri ráðstafanir
þetta ár en nokkra sinni fyr til að láta ferðir yðar í búð vore
verða sem ánægjulegastar.
ÚRVALS HALSBINDI
5Qc. 75c. $1.00 $1.50 $2.50.
...Margar tegundir af Skirtum, Pyjamas, Vetlingum, SilM-
klútum, Axlaböndum, Húsfrökkum.
VERÐ MJÖG SANNGJARNT.
White & Manahan, Ltd.
500 MAIN STREET