Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 60

60
raig til að sína fram á eitthvað rammnorskt
hjá norsku skáldunura frá þessum tíma, sem ekki
geti líka verið r a m m í s 1 e n s k t. Öll norsku
skáldin, sem nokkuð kveður að, vóru komin á legg,
áður enn landnámstiðin var á enda (930), og er þvf
ekki við því að búast, að neinn munur sje á máli
þeirra og íslensku skáldanna um sama leiti, og þó
að hann hefði verið nokkur hjá þeim, sem lengst
lifðu (Eyvindi og Guthormi sindra), þá var honum
hætt við að hverfa á þeim langa tíma, sem kvæðin
geimdust í minni manna á Islandi. Enn hitt er min
skoðun, að hin níju lífs-skilirði, sem landnámsmenn-
irnir og sinir þeirra og sonasinir bjuggu við hjer á
landi, hafi smátt og smátt hlotið að gera nokkrar
breitingar á máli þeirra, skapa nl orð og breita
þíðingum gamalla orða. Þetta sína best orðin hverr,
laukr, þollr og fíbi í Völuspá. Sönnunargildi þessara
orða er svo ríkt einmitt af þvf, að það má sína fram
á, hvernig hin sjerstöku lífsskilirði hjer á landi
h 1 u t u að valda því, að hin upphafiega norska
þíðing þeirra breittist. Og fleiri slík orð munu finn-
ast, ef vel er leitað, enn hin öll ótalin, sem kunna
að vera sjerstaklega islensk enn eru svo vaxin, að
nú er ekki framar unt að sanna, að hin sjerstaka
þíðing þeirra eigi rót sina í sjerstökum íslenskum
lífsskilirðum. Aftur á móti hefur FJ. ekki tekist
að sanna, að eitt einasta orð komi firir í sjerstakrb
norskri þíðingu, enda er hann nú í svari sínu miklu
varkárari í því að fullirða slíkt, enn hann var áður
í Lit. hist., hvort sem hann nú hefur sannfærst af
ritgjörð minni eða ekki. Hann heldur að eins dauða-
haldi í það, að orðið eikja sje eingöngu norskt, þó
að það komi hvað eftir annað firir í íslenskum rit-
um, og að i>stund er til stokksins« í Hárbarðsljóðum,