Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 73

73
íisnir vóru tornmenn eigi síður enn vjer. Enn þær
Geirríður og Þóra sitja einmitt úti til að laða
g e s t i, auðvitað þar sem hæst bar á (á bæjarhóln-
'um= á haugi) og þær gátu best sjeð mannaferðir,
og sje jeg þá ekki, hver munur er á »stólsetu«
þeirra og »haugsetu« annara. Svo situr Þrymr á
haugi og tekur á móti Loka, þegar hann kemur í
jötunheima, og hirðirinn situr á haugi firir utan
Gymis garða og tekur á móti Skírni, þegar hann
kemur að vitja Gerðar. Þó að hvorugur þessara
veiti gesti sinum blíð atlot, þá er það ekki að
marka, því að gestrisnin var ekki á háu stigi í
jötunheimum, enn þó lætur Gerðr ambátt sína þeg-
ar bjóða Skírni inn, er hún veit, að hann er kominn.
Um hinar »almennu ástæður« FJ. get jeg verið
fáorður, og það því fremur sem hann játar nú sjálf-
■ur, að »ef ekkert væri annað að halda sjer við en
þær, væri það hæpið að niðurstaða sín (o: FJ.) væri
rjett«. Jeg skal að eins taka fram fá atriði. FJ.
hefur ekki fært neinar sönnur á það, að skilirðin
firir þvi, að slíkur kveðskapur sem Eddukvæðin irði
til, hafi verið betri í Noregi enn á Tslandi. Hann hafði
haldið því fram, að skáldskapur (»skjaldedigtning«)
hefði eigi birjað á íslandi fir enn um 950, og því
væri ólíklegt, að Eddukvæðin hefðu verið ort þar1.
Enn jeg benti honum á, að hann hefði »gleimt Eigli
■Skallagrímssini«! Nú leiðrjettir hann þetta þannig
(á 16. bls.), að »hirðskáldskapur íslendinga hafi ekki
birjað fir enn um 950«, og segir, að Egill hafi aldrei
verið hirðskáld. Eins og það geri nokkuð til í þessu
máli! Eddukvæðin eru ekki hirðskáldskapur, og
liirðskáldskapur er ekkert skilirði firir því, að
þau geti orðið til. Þó ekki væri nema Egill einn,
1) Lit. Hist. I, 63. bls.