Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Side 79

79
— erumk leið sonar reiði —
vald á frœgt und foidar
feðr — einn oJc guð kveðja1.
Þessi hjartnæmu orð eru líka sprottin frá instu hjart-
ans rótum. Af líkum trúarblendingi er Völuspá
sprottin. Annars er kvæðið að minni higgju alveg
óskiljanlegt. FJ. skorar á mig að gera einhverja
grein firir, hver hafi verið hugsun og tiigangur
þess manns, sem orti Völuspá. Jeg skal gera það í
stuttu máli; það getur verið, að jeg reini síðar til
að gera það betur. Það er ofur einfalt. Alt kvæð-
ið miðar til að sína, að sigur kristninnar ifir heiðn-
inni sje óhjákvæmilegur og nauðsinlegur, að heiðin
trú, þó að hún sje virðingarverð í sjálfri sjer, beri
í sjer sinn eigin dauðadóm, sín eigin ragna rök, og
að eftir hana muni koma hið eilífa ríki hins »rika,
sem kemur að regindómi öfiugur ofan, sá er öllu
ræður«. Þaðerþessi skáldlega og háleita »tragiska«
hugsun, sem gengur í gegn um alt kvæðið, alt stefn-
ir það að næstsíðasta erindinu, og liún kemur fram
með því meira afli, sem þessi spádómur er lagður í
munn heiðinni völu. Af því að völvan er heiðin,
er það og eðlilegt, að hún láti ekki í ljósi neinn
efa um þær heiðnu hugmyndir, sem hún setur fram,
og má ekki af því álikta, að höfundur kvæðisins
hafi skoðað það alt sem helgan sannleika. Núverð-
ur líka skiljanlegt sambandið milli síðasta erindisins
og þess, sem á undan fer. Allur hiun síðari huti
kvæðisins er spádómur um ragnarök, endurfæðingu
heimsins og komu Krists, og endar á 65. er. Þá
kemur síðasta vísan:
1) Hallfr. s. 6. k. Fornsögur (Leipzig) 94.—95. bls. Sýnis-
bók Konráðs Gíslasonar 18.—19. bls. Fras. II, 52.—53. bls.