Eimreiðin - 01.07.1899, Qupperneq 61

181
Kom nú hik á marga, og fór fyrir þeim eins og skáldið segir:
»Féllust öllum hendur hér, að horfa á tröllin fóru.«
Fylkingin kom nær og nær. Hún færðist snúðugt áfram, og
sáu allir, sem á táinu stóðu, sinn kost beztan að víkja úr vegi.
Það var margt einkennilegt við þessa herdeild. Hermennirnir voru
í engum einkennisbúningi, og ekki nóg með það, heldur voru þeir
allir í kvennbúningi. Það var engin furða, þótt menn yrðu for-
viða, og vissu ekki hvað þetta ætti að þýða.
En það kom þá upp úr kafinu, að þetta var saumaklúbbur-
inn, sem gekk um strætin með fána og hljóðfæraslætti til heiðurs
við Mr. Johnson.
Sú, sem gekk í broddi fylkingar, hafði digurt brauðkefli í
hendi, og sló með því högg ýmist beint út í loftið, niður til
hliðar eða upp, til leiðbeiningar fyrir þær, sem á eftir gengu, og
léku á hljóðfærin. Hljóðfæraflokkurinn hafði eina harmoniku, þrjár
munnhörpur og eina skrækhljóða hljóðpípu, en í bumbu stað höfðu
þær tinskál, sem þær börðu i sífellu. Þetta var hátíðisdagur fyrir
hinar háttvirtu konur saumaklúbbsins. Þær fundu til þess, að þær,
sem fulltrúar fyrir hina kúguðu og þjökuðu kvennþjóð, voru að
taka þátt í stjórnmálum landsins, og ef þær bara fengju atkvæðis-
rétt, treystu þær því, að alt mundi færast í lag í rikinu. Engar
mútur framar, enginn tollur, kaffi sett niður um helming, engar
æsingar, ekkert vin. A fundi, setn þær höfðu haldið kvöldið áður,
hafði frúin sagt, að þúsund ára ríki drottins á jörðunni gæti ekki
byrjað, fyr en allar konur hefðu fengið atkvæðisrétt (og kaffið
lækkað í verði).
Jú, þær sómdu sér dável í fylkingunni, og voru fagrar á að
líta og girnilegar til fróðleiks, enda vissi enginn það betur en þær
sjálfar. Fáninn, sem blakti yfir þeim, var rauður dúkur, og á hann
var saumað með hvitum stöfum:
SAMÚEL H. JOHNSON.
IN HOG SIGNO VINCES.
Merkið sómdi sér vel, enda leyndi það sér ekki, að þær voru
meira en lítið hreyknar af því. Koma þeirra hafði orðið til þess,
að draga athygli margra frá viðureign þeirri, sem fór fram í kjall-
aranum. Mönnum þótti eitthvað svo nýstárlegt að sjá konur ganga
með fána um strætin. Af því nokkurt hlé varð á ryskingunum,
gerði lögreglan, sem altaf hafði verið að reyna að tvístra hópnum,
harða atrennu, og tókst það nú svo vel, að heita mátti, að flokk-