Eimreiðin - 01.09.1903, Blaðsíða 4

IÓ4
Og ljúft mundi hugurinn hneigjast á leið
Til hellenzkrar sælu
Frá »ultima Thule« um skammdegis skeið
Og skakviðra fælu.
Til munaðar-eyjar þá Morfevs1 mig bar
I mjúklegum faðmi, —
Til skrúðgrænnar eyjar í skínandi mar
Með skuggsælum baðmi.
Og fyrri ég varð ekki var en ég lá
far vaxið var rósum,
Og hóp þar á blómgrund ég svífandi sá
Af svarteygum drósum.
Um hrafnsvarta lokka — því gaf ég vel gaum, —
Með glitfagra kranza
Um blómstrandi völlinn við gígjunnar glaum
Eg glatt sá þær dansa.
Og ein kom með blómkerfi broshýr til mín
Með blíðlátum örum,
Og gullbikar önnur með glóskært bar vín
Mér góðlát að vörum.
Og vinalegt krýndi mig vífið með sveig
Svo vart ég mér réði;
Ur bikarnum hinnar ég vínsins drakk veig
Með velsældar gleði.
Og enn kom hin þriðja og Teika tók lag
Á lýrunnar strengi,
Og ástar um sæluna söng hún mer brag,
Svo sætt kvað mér engi.
Hve sælt væri’ að vefja það vífið sér að
Og vera þess sjafni,
Því neita skal eigi: sú niftin, sem kvað,
Var Násíku jafni.
1 Draumguðinn