Eimreiðin - 01.09.1903, Blaðsíða 46

20Ó
þessa um sig. Ég má með öllum rétti álíta, að Tímon haíi sóað
mér svo ógegndarlega og kærulaust, einmitt þess vegna, að hann
hafði engan vinarþokka á mér. En þá, sem varðveita mig innan
dyra og í myrkri, til þess ég gildni og verði feitur og digur, en
snerta mig ekki og lofa mér ekki að komast í dagsbirtuna, til
þess að enginn maður sjái mig, þá álít ég vera heimskingja og
saka þá um misþyrmingu, þar sem þeir láta mig saklausan drafna
í slíkum fjötrum, en gæta þess ekki, að þeir verða sjálfir að fara
innan skamms og eftirláta mig einhverjum lánsmanninum.
16. Ég lofa því hvorki þessa né þá, sem eru of fljótt búnir
með mig, heldur þá, sem hafa hóf á hlutunum, eins og jafnan er
fyrir beztu, og hvorki halda. sér alveg frá mér né fullkomlega
varpa mér á glæ. Pví í Sevs nafni, hugsaðu nú eftir því, Sevs!
ef einhver gengi að eiga unga konu og fagra á löglegan hátt, en
gætti hennar ekki síðan og væri svo afbrýðislaus, að hann lofaði
henni að fara hvert sem hún vildi bæði dag og nótt og hafa sam-
búð við hvern, sem hún vildi, já, meira að segja, leiddi hana
sjálfur til legorðs með öðrum, lyki upp fyrir henni annarra dyrum,
kæmi henni saman við aðra til saurlífis og byði öllum mönnum
til hennar, ætli þá svo mundi þykja sem sá maður væri réttur
elskari? að minsta kosti mundir þú, Sevs! víst aldrei fallast á það,
þú sem ert svo margreyndur í ástarefnum.
17. En ef nú hins vegar einhver maður leiddi frjálsborna,
blómlega og fríða yngismey heim í hús sitt til þess að geta við
henni lögmætt afkvæmi, en hvorki snerti hana sjálfur né leyfði
öðrum svo mikið sem að horfa á hana, heldur héldi henni inni-
lokaðri í ungfrúrstandi sem afkvæmislausri óbyrju, og segðist þó
engu að síður hafa ást á henni og sýndi enda utan á sér merki
þess með litverpu hörundi, megruðu holdafari og holum augum,
mundi ekki sá maður þykja viti sínu fjær, þar sem hann, í stað
þess að geta börn og njóta yndis af hjúskapnum, lætur hina fríðu
og elskuverðu meyju morna og þorna og heldur hana æfilangt,
sem væri hún hofmey Demetru?1 fetta er nú það, sem mér mis-
likar, að sumir troða mig háðulega undir fótum, tæta mig í sundur
og tæma mig, en sumir hefta mig í fótjárnum eins og brenni-
merktan strokþræl.
18. Sevs. Pví ertu nú svo gramur við þá? hvorum tveggja
1 Demetra (Demeter), gyðjan sem réð fyrir akuryrkju og félagslegri skipun-