Eimreiðin - 01.09.1914, Page 3

í59
VI. GRÍMA.
Síðsumarsnóttin er svört sem bik.
Sofandi kyrð yfir vötn og móa.
Flöktandi málmloga bláhvít blik
í bjarmaröð út viðsjónrhring glóa.
Sveiflast með hraða og sorgþungt
hik:
Sálir, er himnarnir ekki fróa.
Bundnar við eldfornt og ryðgað ryk
þær reika sífelt um auðnarflóa.—
Andar úr hrauninu annar blær.-
Aflþrungin haustmerktu blómin
gróa.
Bjarkirnar klifrast um bjarga tær
og brjótast framtíðar yfir snjóa.
Pær hábatt ei minninga höfginn
vær,
sem hringonum lætur til einskis
sóa.
VII. DÖGUN.
Sólris í sölleitum skýjum Nú sé ég í fyrsta sinni,
silfrar hvert einasta strá. þó sæi ég hundrað slík.
sem haf bros á heimsmorgni nýjum
er himinsins ásjóna blá. Og anda minn fæðir nú aftur,
við árbjarmans skínandi haf,
Svífur í sálu minni. al-lífsins eilífi kraftur,
sólarroðs undrun rík. er eittsinn mér sjálfan mig gaf
VIII. GÓUDAGUR.
Yfir landið skiftast sorti og skin.
Skýjadrif, — með sól að mökkvans baki.
Og sál mín finnur djúpan litadyn,
sem draumasvanir bernsku minnar kvaki.
En blásæ himins ber við nakinn hlyn
með blik frá greinum ofar skuggans þaki.
Hann tindrar eins og augu í gömlum vin,
af ást, er hnekkir rúms og tíðar blaki.
Og bölið gleymist. — Glitra dulin log:
Hvert geislatár á lífsins óravog
um eilífð geymist inst í drottins sál.
Pað er sem ljúkist upp öll hugans hlið
og hjartað þyrsta teigar ljúfan frið
og fögnuð dýpri og hærri, en mannlegt mál.
n*