Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 78

334
ATHUGASEMDIR UM KRISTNITOKUNA ieimreiðin
inn fær i raun réttri ekkert. Hann gengur inn á það að
afnema sjálfan sig, en hann sest ekki þar með í nein völd,
sem hinir hafa hrifsað. Hann fær að eins að sitja kyr við
sitt eins og hlaut að vera, og hinir sömuleiðis. Að þeir
taka aftur úrsögn sína var engin ívilnun til »heiðinna«
manna. Það var jafnt í beggja þágu. Þeir ganga að sjálf-
sögðu inn í íslenska ríkið aftur þegar þeir eru búnir að
hafa sitt fram, og það er orðið kristið ríki, og goðin rekin
á dyr. Það má líkja þessu við verkfall á vorum dögum,
þar sem verkamenn fengju kröfum sínum framgengt. Það
kallar enginn það ívilnun af þeirra hendi þó að þeir taki
þá til vinnu aftur. Nei, hér er um beinan sigur að ræða hjá
kristna flokknum, og það sem biður úrlausnar er því
þetta: Hvað var það, sem tefldi sigrinum í hendur kristna
flokknum, þó að hann væri í miklum minni hluta?
Þegar vér lesum Ólafssögurnar, Tryggvasonar, þá hlýtur
það að vekja eftirtekt vora, hve ósleitilega Ólafur rekur
kristniboð sitt. Nú vitum vér auðvitað ekki með vissu, hve
áreiðanlegar sögurnar eru, en þó mun mega hafa fyrir satt, að
andanum í kristniboði Ólafs konungs sé þar rétt lýst. Bæði
hefir það geymst i minnum manna, og svo sýna merkin
verkin, því Ólafur hefði ekki kristnað »5 lönd á 5 ár-
utn«, eins og komist er að orði, ef hann hefði ekki gengið
að því með oddi og egg. Það er eins og Ólafur Tryggva-
son eigi í raun og veru aldrei nema eitt og sama aðal
erindið við menn, og það er að kristna þá. Hitt er alt
auka atriði. Engin friðindi eru of góð fyrir þá, sem kristn-
inni taka vel. Þeir þágu af konungi fé og forráð, uppgjöf
saka og góð kvonföng, en á hinn bóginn er ekkert til
nógu grimmilegt handa hinum, sem þverskallast. Dauðinn
sjálfur er þeim of mildur, nema hann sé kryddaður alls-
konar herfilegustu pyntingum. Og Ólafur gekk ríkt eflir
þessu. Hann lét ekki reka á reiðanum með kristniboðið.
Hvar sem hann spurði, að einhver maður væri, sem stæði
gegn trúnni, þá sendi hann eftir honum eða fór sjálfur,
og hætli ekki fyrri en yfir lauk.
Og nú hafði þessi konungur snúið sér að því, að krislna
ísland.