Alþýðublaðið - 22.04.1965, Blaðsíða 7

þökkum veturinn.
Brunabótafélag Islands
Beztu
Sumcrrkvebjur
sendum við öllum félagsmönnum
og öðrum viðskiptavinum
Kaupfélag SuÖurnesja
Keflavík.
Á jubileumsmessu...
Framhald af 5. síðu.
fóru út á göturnar að moká til
að bjarga mér og kommúnism-
• anum og það tókst reyndar. —
(Bandamanni vorum Erhard til
sárrar hrellingar).
Mikið var um að vera í skemmt-
analifinu, eins og nærri má geta.
Frábærir listamenn á öllum svið-
um þyrptust til borgarinnar að
stytta kaupstefnugestum stundirn-
ar. Oistrach feðgarnir komu frá
Eússlandi, Senegalballettinn sunn-
an frá Afríku og bítlahljómsveit
frá V-Berlín. Þá voru að sjálf-
sögðu stöðugir tónleikar hjá Ge-
wandhaus hljómsveitinni og Tóm-
asarkórnum fræga. Reyndar er
sagt, að Tómasarkórinn sé í öldu
dal um þessar mundir og drengja
kór Krosskirkjunnar í Dresden
standi honum fx-amar. Stjórnend
iur þessara kóra eru feðgar, Maus
erberger að nafni.
Á fjölum óperunnar var Aida
eftir Verdi, sérstök hátíðasýning
með Lazaro og einhverri ítalskrt
sópransöngkonu í aðalhlutverkum.
Gisela May, leikkona frá Brecht
leikhúsinu í Berlín, hélt Brecht
Ijóðakvöld, sem við misstum af
vegna ferðar til Dresden.
En það verð ég að segja, að held-
ur var „pop”menningin á lágu
stigi þar ytra. Á miklu kabarett-
kvöldi, þar sem fram komu lista-
menn frá Frakklandi, Bretlandi,
V-Þýzkalandi, Tékkóslóvakíu og
A-Þýzkalandi, var varla eitt ein-
asta atriði, sem var þess virði að
því væri sérstakur gaumur gefinn,
en fagnaðaplátum hinna a-þýzku á
heyrenda ætla ég ekki að reyna
að lýsa. Einkum og sér í lagi
keyrði úr hófi með klappið, þegar
V-Berlínarbitlarnir komu fram
ásamt einhverju stelpustrái, sem
kallaði sig Manuelu og hljóp um
senuna eins og kálfur á vordegi.
Dugnaðurinn í stelpukvikindinu
var svo skelfilegur, að þegar hún
var búin að vera hálftíma á svið-
inu, flúðum við landar húsið og
viti menn: Forsalur og allir gangar
voru troðfullir af fólki, sem beið
þess að sjá alla dýrðina á næstu
sýningu, sem átti að fylgja strax á
eftir.
M. a. sem kom þarna fram, var
stór djasshljómsveit frá Prag. Ekki
er að efa, að þarna voru frábærir
tónlistarmenn á ferðinni, en músik
in sem þeir spiluðu var einskonar
sambland af Ellington og Kenton,
sem ég gat ekki með nokkru móti
fellt mig við. Þýzka heimahljóm:
sveitin, sem lék undir hjá sumum
listamönnum, var hinsvegar að
mestu skipuð strengjahljóðfærum
og var spil hennar heldur þunnur
þrettándi í okkar vestrænu eyru.
En ekki skyldi maður dvelja við
hin óskemmtilegri málin. Engum
er greiði gerður með því. Seinna
fcngum við tækifæri til að sjá frá-
Leiksviðið, þar sem leikið var allan daginn þann hálfa mánuð sem afmæiissýningin stóð yfir. Lúðra-
sveitin ti I lxægri.
bæra listamenn á öðrum sviðum
að vísu, og mun það seint gleym-
ast. í Ríkisóperunni í A-Berlín
sáum við gestaleik Kómísku óper-
unnar á Salome eftir Richard
Strauss. Það varð ógleymanlegt
kvöld og síðasta kvöldið okkar
þar í borg komum við svo fi
Berlíner Ensemble og sáum
GLEÐILEGT SUMAR
stórkostlega sýningu á Der
Messingkauf eftir Bertold Brecht.
Frægustu listamenn þessa rómaða
leikhúss skemmtu áheyrendum
sínum af þeirri snilld, að málið
varð hreint aukaatriði.
Ekki verður svo skilið við þessa
frásögn, að ekki sé minnzt á Hótel
International í Leipzig, þar sem
við bjuggum við íburð og frábært
atlæti. Á síðkvöldum var athvarf
okkar gjarna í forstofunni, þar
sem við gátum fylgzt með öllum
þeim mai-glita gestagangi, sem
streymdi þar um dyrnar. Kolsvart-
ir Afríkunegrar, virðulegir Ind-
verjar, stoltir Tyrkir, fólk af öll-
um kynþáttum og þjóðernum
lagði leið sína þarna um og í for-
stofunni var sérstakur þjónn, til
að bera veitingar þeim sem þurftu
að bíða einhverra hluta vegna.
Á daginn gekk þar um beina lít-
ill og hnellinn kall, eins og upp-
hafinn músikprófessor í framan.
Honum leiddist þetta starf aldeil-
is óskaplega og tók við pöntunun-
um af þvingaðri kurteisi. Á kvöld
in tók svo kollegi hans við. Við
kölluðum hann Berliner Ensemble,
vegna þess að hann veitti okkur
margar ánægjustundir þarna í for-
stofunni, og eins fyrir hitt, að
hann var Berlínarbúi. Kollegar
hans gaukuðu þvi að okkur, að því
miður væri ekki hægt að nota
hann í salnum og við sáum brátt
hversvegna. Undir miðnætti var
hann venjulega orðinn kófdrukk
inn og frjálsmannlegri í framkomu
en hæfa þótti í hátíðlegum veizlu
sölum hótelsins. Þessi maður
gekkst mjög upp í starfi sínu og
þegar líða tók á kvöldið, sveif hann
umsvifalaust á allar kellingar sem
inn komu, bukkaði sig niður í gólf
og spurði af forkláraðri kurteisi
hins drukkna séntilmennis, hvort
hann mætti ekki færa þeirn ein-
hverjar veitíngar. Ef einhver les-
enda minna á leið um A-Bei-lín
og kemur á veitíngastaðinn Adlon
við Friedrichstrasse, þá bið ég kær
Framhald á 11. síðu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 22. apríl 1965 J