Alþýðublaðið - 28.07.1965, Blaðsíða 16

Boumedienne liinn nýi leiðtogi Alsír hefur lýst því yfir aS hann
mun þiggja aðstoð hvaSan sem er. ef ekki fylgi nein pólitísk skilyrði.
— Verð ég þá í raun og veru að ýta sjálfur!
jafnvel þótt hann æti á kránni.
Þegar kráin opnaði undir stjórn
hans var honum gefin skinnsvunta
eins og danskir veitingamenn bera
gjarnan, og sá, sem gaf honum
svuntuna, skrifaði nafnið sitt
þvert á liana. Þetta gaf Júlíusi
Bredo hugmynd. Eftirleiðis lét
hann alla gesti sem komu í krána
skrifa nafnið sitt á skinnsvuntuna,
og þegar hann hætti veitingarekstr
inum núna fyrir fáeinum vikum
átti hann orðið yfir fjörutíu svunt
ur, sem allar voru útskrifaðar.
Júlíus Bredo hætti veitinga
mennskunni fyrir skömmu og sneri
sér eingöngu að málverkasölu, en
þetta tvennt sameinaði hann all
an tímann, sem liann var vert.
Kráin hans var líka oft nefnd mál
verkakráin. En hún var fræg fyr
ir fleira en það. Til dæmis hefur
þessi saga gengið lengi um krána.
Salernið á kránni var bak við
aðrar dyr til hægri inn af veit
ingasalnum, og lágu tvö þrep nið
ur að því. Einu sinni voru tveir
gestir dálítið hátt uppi og spurðu
um salemið. Þeim var sagt að það
væri aðrar dyr til hægri og þeir
beðnir að gæta sín á þrepunum.
Á leiðinni villtust þessir heiðurs
menn og opnuðu dyrnar að lyftu
skápnum í staðinnn. Lyfta var
þarna að vísu engin. en þeir hlunk
uðust alla leið niður í kjallara.
Þegar þeir höfðu náð sér eftir
hrapið, segin annar þeirra hátt:
— Nei, Pétur, ég létti á mér
hér. Ég ætla ekki að taka hitt
þrepið.
Júlíus Bredo segir reyndar að
þessi saga sé lygasaga, en hún
er reyndar ekkert verri fyrir það
En á hinn bóginn sven hann að
þessi frásögn sé sönn:
Einu sinni kom til hans maður
mikill á lofti og heimtaði herbergi.
Bredo var með allt tómt, en svar
aði að því miður væru ekki nema í
tvö herbergi laus, annað fyrir átta
krónur, hitt á níu krónur. I
— Nú, hvaða munun er þá '&
herbergjunum? spurði sá stærláti.
— Jú, sjáið þér til — svaraðl
Bredo.' — Á dýrara herberginu er
rottugildra, sem ekki er til í hinu.
— Það spurði mig einhver
að því hérna um daginn
hvernig ég hefði farið að því
að verða svona gamall. Það
er einfalt að svara því. —
Ég bara beið og þetta kom
smám saman.

Mikið gasalega er annars
alltaf sætt á Þingvöllum,
_ sagði skvísan mín, þegar við
" skrflppum þangað um helg'
ina.
Við lásum úm Júlíus Bredo í
dönsku blaði, og þá kom upp úr
kafinu að hann er allfrægur mað
ur í Danmörku að minnsta kosti.
Þó hefur Júlíus Bredo ekki unn
ið nein þau afrek, sem skipa hon
um í efsta bekk í tignarstiga þjóð
félagsins, en hann hefur komið
víða við og fengizt við margt um
dagana. Nú síðast hefur hann ver
ið vert á Langalandi og rekið þar
eina forláta mikla bjórkrá og gisti
hús, en áður en hann sneri sér-
að veitingastörfunum var hann
pi-entari og um skeið lagði hann
stund á hnefaleik. Hann var meira
að segja svo fær í þeirri íþrótta
grein, að hann sigraði á innan
héraðsmótum í sínum þyngdar
flokki. En hnefaleikaferillinn tók
snöggan enda. Einu sinni lenti
liann á móti andstæðingi, sem fór
ákaflega mikið í taugarnar á hon
um. Hann beitti öllum brögðum
til að komast hjá því að vera bar
inn, en af því að hnefaleikar ganga
nú einu sinni út á barsmíðar, þá
likaði Bredo þetta illa. Og í eitt
skiptið, þegar andstæðingurinn
sneri bakinu í Bredo til að forðast
kjaftshögg, gerði minn maður sér
lítið fyrir og gaf lionum duglegt
spark í afturendann. Fyrir þetta
var hann sviptur keppnisréttinum.
Júlíus Bredo var prentari að at
vinnu, en eins og fleiri í þeirri
stétt þótti honum meira gaman að
sitja á veitingastöðum en heima
hjá sér, svo að ekki sé talað um
að vera í vinnunni. Þá frétti hann
allt í einu af krá, sem var til söju
og honum datt undii-eins í hug
að það væri eitthvað fyrir sig. Og
kona hans féllst á að þau keyptu
krána, þegar- hann benti henni -á,-
að þar með væri hann alltaf heima