Vísir - 01.10.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 1. október 1963.
75
pspss.
sMaiw^.-A
fií s; >
kriMiá&iAI&SSAGAU
r» jí
F I
U'!‘, P''^*!®‘ rí k
s. W4í5 «a 'A '&fe. & W
Barbara hrópaði: — Philip,
Philip, nei-ei.
Dyrnar bílstjóramegin voru
hálfopnar og hurðin slóst til.
Barbara hafði setið sammhnipr-
uð í framsætinu og í fyrstu hafoi
hún alls ekki gert sér grein fyrir,
hvað var að gerast. Nú stirðnaði
hún upp af hræðslu, en fór síðan
að mjaka sér í áttina að stýrinu,
hemlinum og lyklinum. Bíllinn
nálgaðist beygjuna með ískyggi-
lega miklum hraða og Barbara
sá, að hún myndi ekki ná að
grípa í stýrið f tæka tíð.
Hún gaf upp alla von og
kúrði sig niður í sætið í örvænt-
ingu, eins og hún gæti á þann
hátt flúið frá því, sem var að
gerast. Rétt í því birtist stór
vörubíll á beygjunni og bílstjór-
inn náði ekki að hemla nógu
snemma — til allrar hamingju,
því að ef hann hefði getað það
þefði Dailmerinn þotið fram af
l^lettasnösinni — þannig að
DaiKnerinn rakst harkalega á
hlið vörubílsins. Barbara kast-
aðist fram á mælaborðið, rak
höfuðið í — en lífi hennar var
borgið.
í fyrstu gat Barbara alls ekki
hugsað skýrt, en svo brast hún
í grát — þungan hjálparvana
grát. Hún var óbrotin og einu
meiðslin, sem hún hafði hlotið,
var skurður á enninu.
Vörubflstjórinn kom askvað-
andi og var engu síður æstur
en Barbara og skömmu síðar bar
Philip að.
— Elskan mín, hvernig vildi
þetta eiginlega til? Og hvernig
líður þér? Guði sé lof fyrir að þú
lifir.
Vörubílstjórinn sór, blótaði og
kallaði á alla engla himinsins sér
til vitnis um, að þetta hefði ekki
verið honum að kenna. Hann
hafði komið akandi hægt og ró-
lega og átt sér einskis ills von,
þegar þessi kvenmaður, þessi vit
leysingur, þessi umferðar-
ófreskja ....
Philip bölvaði honum og bað
hann að halda sér saman.
Hann skyldi fá þetta bætt, þegar
þar að kæmi. Bílstjórinn þagnaði
og fór að athuga bílinn sinn, til
að geta reiknað út hve mikils
hann gæti krafizt af Bretanum.
Philip steig upp í Dailmerinn
og ætlaði að taka Barböru í fang
sér: — Hvernig hefur þú það
elskan mín-------meiddirðu þig
illa? — Það blæðir mikið úr sár-
á ég að fara með þig til
mu
1 læknis? Svona, svona, þetta líður
hjá.
En Barbara hélt áfram að
gráta: — Láttu mig vera,.
Philip sýndi henni alla þá um
i hyggju, sem hægt var að hugsa
sér. Hann fór fótgangandi til
næsta þorps, náði í bíl, og sá svo
um, að hún kæmist undir læknis
hendur. Svo leigði hann herbergi
á litla gistihúsinu í þorpinu og
kom henn.i í rúmið. Aftaróg afí
ur formælti hann sjálfúm sér
fyrir að gleyma handbremsunni
og þakkaði forsjóninni fyrir, að
allt skyldi fara svona vel. Fram-
koma hans var á allan hátt eins
og hægt var að búast við hjá
nýkvæntum manni, sem hafði
næstum því misst ástkæra eigin
konu sína.
Þegar hann kom aftur til her-
bergis þeirra eftir að hafa farið
með bílinn á verkstæði og greitt
vörubílstjóranum skaðabætur,
hafði hann meðferðis stóran
rauðan rósavönd handa henni:
— Hvernig gengur það ástin
mín? Er þér ennþá illt í höfðinu?
— Þakka þér fyrir, sagði Bar-
bara þreytulega, mér líður miklu
betur nú.
En þegar hann beygði sig nið-
ur til að kyssa hana, sneri hún
ósjálfrátt andlitinu undan.
— Ég er með blóm handa þér
Barbara. Rósir, þær rauðustu
sem ég gat fengið. Alveg nýaf-
skornar . . .
Barbara reyndi að brosa.
— Þessar sáraumbúðir klæða
þig alls ekki illa. Þvert á móti.
Þú ert fallegti en nokkru sinni
fyrr. Er ekkert, sem ég get gert
fyrir þig?
— Nei, þakka þér fyrir. Þetta
er allt ágætt eins og það er.
— Ég mun aldrei geta fyrir-
gefið sjálfum mér. Ég hegðaði
mér alveg eins og strákur, sem
er að byrja að læra á bíl — með
handbremsuna. En þú hlýtur að
skiija, að ég er vanur litla bíln-
um mínum — þessi er helmingi
stærri og fjórum sinnum kraft-
meiri. Ég segi þetta alls ekki, af
því að ég sé að verja mig — það
er alls engin vöm til. En þetta
er þrátt fyrir allt útskýring —
það hlýtur þú að skilja.
— Já, það skildi Barbara.
Utan frá séð, var þetta að-
eins smátöf, óhapp sem fékk góð
an endi en hafði seinkaö ferðinni
um þrjá daga. En samt — það
var eitthvað öðruvísi en áður ...
Það sem gerzt hafði, hafði
slökkt eitthvað innra með Bar-
böru — gleðina, hið hreina og
beina. Og það, Bem var komið í
staðinn, var vantrú og hræðsla.
Það voru margar spurningar,
sem ekki hafði verið svarað.
Hvernig hafði bíllinn byrjað að
renna? Hvers vegna hafði Philip
farið út og sagt að hann þyrfti
að líta á dekkin? Nú mundi hún
auk þess eftir því að dekkin
höfðu verið athuguð nokkrum
stundum áður, er þau tóku benz-
ín. Og hvers vegna hafði hann
ekki sett handbremsuna á? Var
það virkilega gleymska? Spurn-
ingarnar voru svo margar — Bar
bara gat ekki svarað þeim sjálf
og hafði eiígön til að-Spyrja,
nema Pjjjlip. j
Það Var" ekki' aðeins ‘ spúrning
um hvernig, heldur einnig hvers
vegna. Þau voru nýgift og ham-
ingjusöm. Hvers vegna skyldi
Philip vilja henni eitthvað illt?
Hugsanirnar hringsnerust í
höfði hennar, en orðið peningar
hvarflaði aldrei að henni. Aðeins
hugsunin um, að Philip vildi
henni eitthvað il|t, var allt of
fjarstæðukennd. Hún vildi ekki
trúa því — gat ekki trúað því.
Húrt var æst, hafði fengið tauga
áfall — það var líklega skýringin
á þessum hugsunum hennar.
Barbara reyndi að tala um fyrir
sjálfri sér: — Er nauðsynlegt að
ímynda sér það versta? Þú verð
ur að taka þig á þú sérð vofur
um hábjartan dag. Svona Bar-
bara, reyndu nú að vera róleg.
— Þú ert föl, sagði Philip
órólegur. Á ég ekki að senda boð
eftir lækni?
— Nei, þetta lagast af sjálfu
sér, sagði Barbara og bandaði
frá sér með hendinni.
Hún var raunverulega föl.
Hún svaf ekki á nóttunni — en
það var að sjálfsögðu tugaáfall-
inu að kenna. Hún lá vakandi
og hlustaði á andardrátt Philips
— eðlilegan og rólegan.
Þremur dögum eftir slysið
héldu þau af stað. Veður var
þungbúið og það rigndi. Barböru
var kalt þrátt fyrir hitann í bíln
um. Philip var órólegur og bölv-
aði veginum, veðrinu, landinu —
öllu. Svo kom röðin að íbúum
héraðsins:
— Gráðugir bændur, sem að-
eins hugsa um að auðgast. Meðal
annars á óhamingjuannarra. Tök
um sem dæmi vörubílstjórann —
þú skalt ekki halda að hann hafi
tapað á þessu slysi. Hann sá um
að fá gert við allan bílinn — á
minn kostnað.
— Ég lít svo á að það hafi
verið þess virði, sagði Barbara
og byrsti sig nú meira en hún
hafði áður gert. Ég hefði gjarnan
keypt nýjan vörubíl handa hon-
um. Þegar allt kemur til alls er
það honum að þakka að ég lifi.
Philip svaraði ekki strax eu
steig benzíngjafann í botn, svo
að bíllinn þaut eins og elding
eftir bugðóttum veginum. Reiði
Barböru hvarf því að hjarta henn
ar barðist af hræðslu. Var það
ætlun hans að drepa þau bæði?
Hún starði á hann og spurði,
sjálfa síg: Hver er hann eigin-
lega? 1 rauninni vissi hún alls
ekkert um hann . , .
Hann hægði á ferðinni: — Fyr
irgefðu mér sagði hann stutt
lega. Ég meinti það ekki þannig.
Og skömmu síðar bætti hann
við: — Við erum bæði langt frá
því að vera í jafnvægi, og hvað
iWfeSixeatt‘ 'er,.þa8 ófyrirgefan-
lÍ&ÍÍLHaJitt leit af veginum og
brosti til hennar: — Sannaðu til,
að það verður betra þegar við
komum sunnar.
Barbara iðraðist strax alls
þess, sem hún hafði hugsað og
skammaðist sín fyrir grunsemd-
ir sínar.
Ferðin gekk nú vel, og fjórum
dögum eftir að þau fóru frá litla
franska þorpinu komu þau til
Brindisi og fór þaðan með ferj
unni til Grikklands.
Ferðin yfir Adriahafið var dá
samlegt. Barbara hafði gott af
sjóferðinni og hvíldist alveg. Þau
lágu á dekkinu, sleiktu sólskinið
o’g syntu í sundlauginni. Veðrið
var dásamlegt.
Sólarhring síðar voru þau kom
in til Patras og þaðan voru að-
eins 22 mílur til Aþenu. Vegur-
urströnd Pelopsskaga, og Bar-
inn lá eftir fjöllum þakinni norð-
böru var stöðugt hugsað til litla
vegarins í Frakklandi, þar sem
slysið hafði átt sér stað. En nú
ók Philip rólega og öruggt —
T
A
R
Z
A
N
VOU POW’T FRISHTEK ____,0\ 'PEPO' OM j
AEKOW-HfcA? K.ILLS QUlCKLY- SUT I, TOO, ^
K.WOW 'PEPO'S' HAKWLESS WHEN WE P’K.INK. IT1
Tarzan, segir Joe æstur, ég hefi
séð nokkra dropa af þessu eitri
drepa ljón. En það er of seint að
stöðva þá. Þeir hafa þegar lyft
skálunum, og tæmt eitrið úr
þeim. Þegar þeir eru báðir búq-
ir, segir Nikko: Þú hræðir mig
ekki Medu, ég veit vel að Dedo
eitur á örvaroddi drepur fljótt,
en það er hættulegt að drekka
það. Tarzan og Joe standa á-
léngdar og horfa spenntir á.
Sérðu, segir Tarzan, það er eins
og Nikko hafi séð draug. Og
Medu hlær háðslega: Þá ert þú
dauðans matur Nikko, nú get ég
horft á þig deyja. Nikko finnst
eins og eldtunga fari svlðandi um
æðar sínar.
og loks voru þau komin til
Aþenu, á leiðarenda.
Frá svölunum á íbúð þeirra á
hótel King George gátu þau séð
Akrópólis, unaðslega fagra í
kvöldsólinni. Þau gátu meira að
segja séð Parthenon, hof gyðj-
unnar Aþenu.
Þau stóðu þögul hlið við hlið
og horfðu út yfir borgina. Niðri
á götunni var allt á iði. Risastór
ir bílar óku um með ólöglegum
hraða, en þeir, sem voru fót-
gangandi, létu þá ekki hagga ró
sinni.
— Er þetta ekki dásamlegt,
andvarpaði Barbara: — Ég er
svo hamingjusöm, að fá að upp-
lifa þetta allt með þér. Philip
tók hana í faðm sér.
En hamingja Barböru varð
ekki langæ.
Mundu nú eftir að skr ifa heim.
Hérna er ávísanaheftið þitt.
TWntun þ
prentsmlðja t, gúmmlstlmplegerft
Efnholtl 2 - Slml 20960
Pússningarsandur
Heimkeyrður pússningarsandur
og vikursandur, sigtaður eða
ósigtaður við húsdyrnar eða
kominn upp á hvaða hæð sem
er, eftir óskum kaupenda.
SANDSALAN
vlð Elliðavog s.f.
Sími 32500.
Heilsuvernd
Námskeið mín í tauga-
og vöðvaslökun og önd-
unaræfingum fyrir kon-
ur og karla hefjast mánu
daginn 7. október.
Uppl. í síma 12240.
VIGNIR ANDRÉSSON,
íþróttakennari.
*
Odýror þykkar
!
drengiapeysur
HAGKAUP
Miklatorgi