Vísir - 26.05.1965, Blaðsíða 15

VlSIR . Miðvlkudagur 26. maí 1965.

" * ■”fi- m*

»J£*
w
sasmiszMN
eftirMarvinAlbertfbyggð ásamnefndri kvikmynd.
Þeir voru Ifkir í róm, frænd-
urnir, að minnsta kosti þekkti
Artoff, sem stóð við hinn enda
línunnar allar götur suður í Róma-
borg, þá ekki í sundur. „Var að
koma, húsbóndi,“ sagði hann og
hélt sig vera að tala við Sir
Charles Lytton, “lögreglan hefur
látið mig afskiptalausan enn sem
kom’ið er. Ég heyri því fleygt að
prinsessan eigi von á mjög merki
legri heimsókn á morgun ... minnt
ist hún ekkert á það Við þig, að
hún væri á förum?“
George, sem skildi hvorki upp
né niður í þessu dularfulla sím-
tali, spurði undrandi: „Hver er
þetta?“
Og nú heyrði Artoff hvers kyns
var og skellti talnemanum óðara
á.
George fór ekki strax að dæmi
hans, enda þótt hann heyrði að
sambandið var rofið. Honum þótti
allt þetta harla undarlegt, þóttist
vita að ekki gæti um hendingu
eina að ræða eða að sá, sem talaði
hefði fengið skakkt samband. Eft
ir nokkurt andartak ákvað hann að
hringja heim til hennar .hátignar,
Dölu prinsessu.
„Prinsessan hélt af stað til
Rómaborgar fyrir stundu síðan,“

svaraði afgreiðslumaðurinn við
skipt'iborðið.
„ Já, einmitt.... þakka yður fyr
ir,“ varð George að orði. Hann
lagði talnemann á og gekk hægum
skrefum og þungt hugsi aftur inn
í svefnherbergið og klæddist úr
þeim blautu spjörum, sem eftir
voru á kroppi hans.
Loks hafði Sir Charles tekizt að
mjaka sér eftir örtæpri sillunni
alla leið að glugganum á sínu eig-
in svefnherbergi. Hann var í þann
veginn að gera tilraun til að opna
hann, þegar hann sá George koma
á slopp út úr baðherberginu. Sir
Charles mjakaði sér til baka sem
með þurfti til að hann sæist ekki
innanfrá og bölvaði lágt en inni-
Iegk á nokkrum tungumálum.
George náði sér í þurr föt f
klæðaskápnum. Þegar hann var að
koma út þaðan rak hann annan fót
inn í eina af ferðatöskum frænda
síns, svo hart, að hann greip um
tærnar. En það þótti honum und-
arlegt, að taskan gaf ekki hið
minnsta eftir og valt ekki heldur.
Það var að sjá inni í skápnum, að
Sir Charles hafði tekið allt upp
úr töskum sínum — en ekki var
þessi tóm, það sýndi sig.
George starði um stund á tösk-

orge lyfti töskunni — botninn
hafði hrokkið upp og í bilinu á
milli hans og faiska botnsins, var
komið fyrir þunnu, svörtu leður-
hylki George tók hylkið og opnaði
það.
Leðurhylk’ið reyndist hafa inni
að halda hin fjölbreyttustu og fag-
legustu innbrotstæki, auk þessa
var þar stór hönk af tundurþræði,
lítið vasaljós, svartir gúmhanzkar
og öll hugsanleg tól til að opna
læsingar, sprengja upp peninga-
skápa og opna dyr.
En undarlegast af öllu því, sem
hylkið reyndist hafa að geyma, var
hvítur hanzki, merktur ísaumuðu
„V“-i. George stóð drjúgt andar-
tak með hanzkann í höndunum,

ívSáJÍJáíSi'KíwíííS'
Ég vetrð
enga stund,
kallaði Simone.
Rennblautur
í fylgsni sínu
una, yppti svo öxlum o^ tók að
klæða sig. Hann var kom'inn í
skyrtuna, buxurnar og sokkana,
þegar forvitnin náði aftur tökum
á honum. Hann hélt aftur inn í
fataskápinn; lyfti ferðatöskunni
eins og í tilraunaskyni. Það leit
sannarlega ekki út fyrir að hún
væri tóm.
Hann lagði töskuna á gólfið
og opnaði hana. Þrátt fyrir öll
þyngslin, varð ekki séð annað,
i en að hún vær’i galtóm. George
í hnyklaði brúnir; þetta var honum
f , j ráðgáta. Og svo var eins og hann
j kæmi auga á eitthvað merkilegt
, , - , j f sambandi við þessa dularfullu
I tðsku'
Hann bar hana út úr skápnum,
ram í svefnherbergið og setti
i hana þar upp á borð, að hann gæti
j athugað hana sem bezt. Sir Char-
j les stóð úti fyrir glugganum á
örtæpri sillunni og gætti fyrir
röndina á gluggakarminum svo að
hann gæti fylgzt með allri athöfn
bróðursonar síns.
George fór fingrum um botn
fc-rðatöskunnar, unz örlítill hnapp
ur varð fyrir gómum hans. Hann
ýsti á hnappinn.
Það heyrðist iágur smellur. Ge
Þegar verzlunarmennirnir, sem
þú selur þetta Mitj vinur láta
þig aðeins hafa tvö sverð fyrir
svona marga steina þá rænir
hann þig og Köngulóarættbálk-
inn, sem finnur þá, hann hefði
átt að segja þér raunverulegt
verðmæti þeirra. Aðeins einn lít-
ill gullsteinn af þessari stærð er
virði tíu sverða. Farðu ekki með
gull'ið, sem Köngulóarþjóðin
finnur til þess verzlunarmanns
fyrr en ég get farið með ykkur.
virti Hann fyrir sér og hið einkenni
lega símtal fyrir stundarkom'i síð-
an rifjaðist upp fyrir honum.
Þegar hann tók loks að gruna
sambandið þar á milli, varð hann
fyrst og fremst öldungis dolfall
inn. En svo var eins og hann
áttaði sig; hann brosti og bros
hans var þrungið aðdáun.
„Fari það nú I hoppandi og hurð
arlaust...“ tautaði hann og það
var undrunar- og virð'ingarhreimur
í röddinni.
Ef til vill var George ekki slík
ur námshestur, sem hann lézt
vera, en hann var að mirvnsta kosti
eldfljótur að hugsa. Kannski þarf
líka öllu' snjallari gáfur til að
geta tallð öllum trú um að maður
hafi hlotið hæstu einkunnir við
Harvard heldur en að hljóta þær í
raun og veru.
Hann setti hvíta hanzkann aftur
á sinn stað í leðurhylkinu, ásamt
öllum hinum margbrotnu tækjum
og tólum; gekk síðan frá öllu þar
með sömu verksummerkjum og
verið hafði. Bar töskuna síðan aft
ur 'inn í skápinn og setti hana þar,
sem hún hafði staðið, en skildi
hylkið með tækjunum eftir á borð
inu. Þegar hann kom aftur, stakk

Ég veit ekki um steinana Tarzan,
ég veit bara það, sem verzlunar
maðurinn segir mér og núna það
sem þú segir mér.
Rest bezt koddar
Endurnýjum gömlu saengum-
ar, eigum dún- og fiðurheld |
ver, æðardúns- og gæsadúns-1
sængur og kodda af ýmsum
stærðum — PÓSTSENDUM. I
Dún- og fiður-
hreinsun,
Va.. ostíg 3 — Sími 18740
(Örfá skref frá Laugarvegi).
EIZ3B