Vísir - 08.06.1965, Blaðsíða 15

VIS IR . Þriðjudagiir 8. júní 1965.
15
RACHEL LINDSAY:
ÁSTÍ
1. KAPlTULI
TJose Tiverton hagræddi orkidé-
unum í sellófanöskjunni, lok-
aði henni og brá um silkibandi og
knýtti snoturlega slaufu.
— Beztu þakkir, sagði maðurinn
við diskinn og brosti. Það var eins
og honum hefði létt. — Ég hefði
nú fengið orð í eyra, ef ég hefði
gleymt afmælisdegi konunnar minn
ar.
Rose gat ekki varizt brosi. Hún
var ekki í vafa um, að orðin komu
frá hjarta mannsins.
— Mér þykir vænt um, að ég
gat orðið að liði sagði hún, enn
brosandi.
— Hún andvarpaði dálítið, þegar
hún lokaði dyrunum á blómabúð-
inni. Maðurinn hafði ekki komið
fyrr en búið var að loka, en hún
hafði ekki getað annað en orðið
við innilegri beiðni um að hún
opnaði fyrir honum, en hún lýsti
sér í hverjum drætti andlitis hans,
þar sem hann stóð fyrir utan rúð-
una.
Jæja, nú var þessu lokið í dag
— að mestu. Hún tók blað og blý-
ant og fór að skrifa niður það,
sem hún þurfti að panta til sölu
' næsta dag. Þetta var talsvert verk.
Hún bar ekki aðeins ábyrgð á inn-
kaupunum, en einnig að vel væri
hirt um óseldu blómin, svo að þau
yrðu söluhæf næsta dag.
1 upphafi, þegar Rose fór að
vinna i blómabúðinni, annaðist
eigandinn, Marks að nafni, innkaup
in, en hann var fyrir löngu búinn
að fela Rose að annast þau. Og hún
var því síður en svo mótfallin, að
sjá um þetta. Og ein hennar mesta
unun var að ganga um og horfa á
angandi blómahafið í Covent Gard-
en. Rose féll vel starf sitt. Og
henni var ekki sízt yndi að því að
hagræða blómum, útbúa fagra,
smekklega blómvendi, hagræða
blómum f vösum og þar fram eftir
götunum. Og einu sinni sagði
Marks við hana:
— Að einu eða tveimur árum
liðnum legg ég upp Iaupana og
þá kaupið þér blómaverzlunina.
Rose brosti, en hugsaði með sér
að þetta væri ekki eins einfalt mál
og f fljótu bragði virtist, — hún
yrði víst komin á aldur við Marks,
þegar hún hefði efni á að kaupa
blómaverzlunina hans. Og þá kem-
ur röðin að mér að svipast um
eftir einhverjum, sem vildi kaupa
hana af mér...
Hún hló þar sem hún stóð fyrir
framan spegilinn og horfði á sjálfa
sig í honum. Hún var að farðabera
varirnar, en fórst það óhöndug-
lega aldrei þessu vant. Og hún
hugsaði sem svo, að svona færi
þegar maður væri að tala við sjálfa
sig. Hún þurrkaði varirnar og byrj
aði á nýjan leik og svo tókst allt
vel. Hún strauk þykka, jarpa hár-
ið og hagræddi því og brátt var
hún tilbúin til heimferðar.
Úti var hvasst og kalt, það fór
eins og hrollur um hana, og hún
hugsaði um, að það yrði gott að
komast aftur inn, þar sem hlýja
væri...
Á næsta horni varð hún að bíða
eftir grænu ljósi. Þá sá hún allt í
einu dálítinn seppa, sem kom
skokkandi yfir götuna í áttina til
hennar, en hinum megin kallaði
einhver eins og í angistarótta, að
ekið mundi verða yfir hundinn.
Án þess að hugsa um afleiðingarn-
ar fyrir sig steig Rose fram til
þess að þrífa í hundinn og náði
taki á hálsólinni. Það ískraði í
hemlum. Hún sá í svip stóran,
bláan bíl, svo fann hún, að hún
fékk högg í síðuna, og svo var
eins og hún væri að hrapa niður
í dimmt gil...
Þegar hún kom til sjálfrar sín
sá hún í fyrstu aðeins hvíta veggi
og lampa. Hún þoldi ekki birtuna
frá honum og lokaði augunum.
— Hún er að koma til meðvit-
'undar, sagði einhver.
Rose reyndi að ljrfta höfði sínu.
— Svona, svona liggið nú bara
kyrr, þá lagast þetta, var sagt
með sömu röddu.
- Höfuðið á mér, kveinaði
Rose, mig verkjar svo í höfuðið ...
— Auðvitað verkjar yður í höf-
uðið. Hvernig ætti annað að vera
I - eftir að hafa anað út á götu á
i rauðu ljósi og orðið fyrir bíl. Nú
; skuluð þér fá skammt til þess að
I sofa á, og þegar þér vaknið aftur
i iiður yður miklu betur.
i Rose reyndi að muna hvað gerzt
hafði. Hana rámaði eitthvað í, að
hún hafði verið að reyna að bjarga
hundi, — hundurinn tautaði hún,
hvernig fór það?
— Það fór allt vel, svaraði hjúkr
unarkonan, og það var yður að
þakka, en mér finnst nú að fólk
ætti að gæta betur hundanna sinna
i umferðinni... svona, svona, það
er bara andartak og svo stakk hún
í hana sprautunálinni. — Nú sofn-
ið þér...
Þegar hún vaknaði næsta morg-
un stóð einn læknanna við rúmið
hennar.
— Nú líður yður betur, sagði
hann vinsamlega.
Rose reyndi að lyfta höfðinu
frá koddanum, en tókst það ekki
sem bezt. '
— Já, sagði hún, mér líður bet-
ur, ef ég ligg alveg kyrr, sagði
hún og reyndi að brosa.
— Yður mun finnast á stundum,
eins og þér séuð að fá yfir höf-
uðið, sagði læknirinn. Þér fenguð
slæman heilahristing. Við bjugg-
umst sannast að segja ekki við,
að þér færuð að ná yður svona
fljótt.
— Hve lengi hef ég verið hér?
spurði Rose.
— Bara 3 daga, svaraði lækn-
irinn.
— Þrjá daga, sagði hún ótta-
slegin, hve lengi þarf ég að vera
hérna?
— Ekki nema vikutíma, býst ég
við og svo verðið þér að fá al-
gera hvíld í hálfan mánuð.
— En ég get ekki legið hér, ég
verð að sjá um blómabúðina.
Hún reyndi að setjast upp, en
svo hringsnerist allt fyrir augun-
úm á henni og hún hneig niður á
svæfilinn.
Hjúkrunarkonan tók í hönd henn
ar.
— Verið nú alveg rólegar. Við
höfum hringt til búðareigandans
og það er séð fyrir öllu. Þér getið
verið alveg róleg.
Rose gat auðvitað ekkert annað
i gert en hlýtt, og sannast að segja
var hún fegin, að mega nú sofa
áfram. Hana hafði aldrei á ævinni |
syfjað eins og nú. Hún veitti ekki j
einu sinni neina athygli þvf, sem \
í kringum hana var, og vissi ekki,!
að hún lá í eins manns sjúkra- j
stofu, hinni beztu sem völ v$r á >
í sjúkrahúsinu.
Það leið næstum vika þar til j
breyting varð og þegar hún leit I
í kringum sig sagði hún við hjúkr-
unarkonuna:
— Ég hef víst verið mikið veik
fyrst ég ligg héma. Þetta er víst
ekki venjulegt sjúkrahús ...
— Hafið engar áhyggjur af því,
sagði hjúkrunarkonan og brosti.
Frú Rogers borgar.
— Frú Rogers, ég þekki ekki
neina frú Rogers, sagði Rose undr-
andi. Hvaða afskipti hefur hún
af þessu?
— Frú Rogers á hundinn, sem
þér björguðuð. Vesalingurinn, hún
hefur varla „haldið sönsun", með-
an þér láguð meðvitundarlaus kom
hingað daglega og hafði meira að
segja hundinn með sér. .. en það
var ekki leyft, skiljið þér, að neinn
kæmi til yðar
Rose lokaði augunum brosandi.
Og allt þetta gerðist, vegna þess
að hún hafði bjargað hundi. . .
— Nú megið þér ekki fara að
sofa, ekki alveg strax, sagði hjúkr-
unarkonán. Þér fáið heimsókn .. .
Rose settist upp og var næst-
um óttaslegin á svip:
— Af hverju sögðuð þér það
ekki strax. Er það herra Marks?
— Nei, það er seppamamma, ég
meina auðvitað frú Rogers. Nú fer
ég og læt hana vita .. .
Sólin skein glatt inn um stóra
gluggann og varpaði ljóma á hið
fagra og síða hár Rose og fölt, fín-
gert og fagurt andlit hennar.
Hún brosti feimnislega til hinnar
glæsilegu, gráhærðu konu er kom-
in var, klædd dýrindis loðkápu.
Guði sé lof, að yður líður bet-
ur, stundi frúin og settist við rúm-
ið hennar. — Þér hafið ekki hug-
mynd um hve óttaslegin ég hef
verið. Og nú get ég loks þakkað
yður fyrir að hafa bjargað litla
Benjy mínum.
— Þetta fór allt vel, sagði Rose.
Eftir nokkra daga verð ég alveg
búin að ná mér.
- En þér eruð allt of fölar,
stundi frú Rogers áhyggjufull á
svip.
— Það er nú meðfram vegna
þess, að ég hef ekki komið undir
bert loft dögum saman.
— Það er nú svo, sagði frú
Rogers, en það, sem þér þurfið
er langt frí, algera hvíld og sól —
og ég skal svo sannariega sjá um
að þér getið notið alls þessa.
Rose horfði á hana undrandi og
fyrr en hún gæti svarað nokkru
hélt frú Rogers áfram:
— Þér eigið að fara í skemmti-
ferð til Miðjarðarhafsins, — lof-
ið mér að talá út. Ég hef talað við
herra Marks. Þér fáið starfið yðar
aftur hvenær sem þér óskið þess.
Hún strauk handarbak Rose.
— Mótmælið nú ekki, þetta er
það minnsta, sem ég get gert...
— Ég get ekki þegið þetta sagði
Rose, ég ...
— Auðvitað getið þér það. sagði
frú Rogers ákveðin.
— En það er ekki nauðsynlegt
— þetta væri allt of mikið. Faðir
minn á heima 1 Devon. Ég gæti
dvalizt hjá honum meðan ég er
að ná mér ...
Frú Rogers stóð upp.
— Við ræðum þetta ekki frekar.
Þér eruð sami þrákálfurinn og allt
ungt fólk á þessum seinustu og
verstu tímum. En ég er líka þrá
— það skuluð þér fá að sjá. Og
nú fer ég, en ég kem aftur á
morgun. Og þá ræðum við málið
frekar...
En það var ekkert frekar, sem
ræða þurfti, sagði Rose, þegar hún
var aftur orðin ein. Þetta var i
rauninni hlægilegt, hreinasta fjar-
stæða, þótt konan hefði ráð á
þessu. Hvílík fjarstæða: Að bjóða
henni í skemmtiferð til Miðjarðar-
hafs af því að hún hafði bjargað
hvolpi frá að verða undir bíl.
Og Rose gat ekki varizt hlátri.
En ffú Rogers var slægari en
hún hafði ætlað og þegar hún kom
daginn eftir, sagði hún:
- Ég sá það þegar ég virti fyr-
ir mér andíitssvip yðar í gær að
; það mundi ekki vertja auðvelt að
sannfæra yður, svo að ég tók til
minna ráða. Og ég datt niður á
annað sem er miklu betra en
hitt . . .
vestmanna-
EYJAR
Afgreiðslu VÍSIS í Vest-J

Þú sýður gullsteina Tarzan.
Hellir gullsúpu í farið, sem þú
gerðir í jörðina. Gullsúpan verð
ur hðrð. Þú sýnir okkur hvemig
á að búa til hlutina,
þörfnumst.
Þú ert ekkj öruggur Ah-Yu ef
menn í hinum stóra heimi, sem
þú hefur aldrei séð, vita að þú
hefur svo mikið gull. Það er
betra fyrir þig að nota gullíð
hérna í stað þess að verzla með
það.
mannaeyjum annast
Bragi Ólafsson, sími
2009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
bangað ber að snúa
sér, ef um kvartanirer
að ræða.
SUÐURNES
Útsölustaðir VÍSIS á
Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson. >
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar:
Verzlun Bjöms Finn-
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.
ÁRNESSÝSLA
Útsölur VÍSIS í Ámes-
sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunln
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjöm SigurgeirS'
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.

VÍSIR
ÁSKRIFEND AÞJÖNUST A
Askriftar-
Kvartana-
síminn er
11661
virka daga k). 9-20. nema
(augardaga ki. 9 <-13.