Vísir - 22.06.1965, Blaðsíða 15

V1 S I R . Þriðjudagur 22. júní 1965.
— .............I'l'lll Ml'> ' II
RACHEL UNDSAY
15

SBsasasa
RIVEMUNNI
— Ég veit ekki hvernig ég get
komið orðum að því, sagði hann,
það er erfitt fyrir þá, sem aldrei
hafa orðið fyrir slysi, að gera sér
fulla grein fyrir öllu.
Rose sá hve fölur hann var, hve
þreytulegur augnasvipurinn var.
Honum leið ila, það var auðséð.
Hún sneri sér undan, til þess að
hann sæi ekki tárin, sem voru
komin fram í augun á henni.
— Farðu ekki að gráta, Rose,
sagði hann. Ég sé fyrir öllu. Þú
mátt ekki láta þér detta í hug að
fara að vinna aftur . . . þú getur
ferðazt séð heiminn gert það,
sem þig langar til . . .
— Hvaða dauðans vitleysa er
þetta sagði hún, ég gæti ekki lif-
að I iðjuleysi. Læknirinn segir að
vísu að ég verði að fara varlega,
kannski í misseri. Slysatrygging-
in . . .
— Slysatryggingin ... þú heldur
þó ekki, að ég láti vátryggingar-
félag annast þig — það var vegna
þess, að þú vildir hjálpa mér, —
það er mér að kenna, að þú verð-
ur ... bækluð ..
Hann hafði reiðst er hún minnt-
ist á slysatrygginguna, og gætti
sfn ekki fyrr en um seinan og
þagnaði í miðri setningu og vatt
sér að henni, greip um hendur
hennar og sagði:
— Rose þú verður að lofa mér
að hjálpa þér. Ég kem aftur á
morgun og þá tölum við nánar
um þetta.
Hún hélt aftur af tárunum þar
til hún var orðin ein. Bækluð
hafði hann sagt. Það var hræðilegt
orð en hún yrði að horfast í augu
við staðreyndirnar. Það skipti
engu þótt báðir fætur væru ekki
jafnlangir — en án Lance yrði
lífið óbærilegt .
Síðdegis opnuðust dyrnar og sást
fyrst ekkert nema gríðarstór
blómakarfa, en svo kom Alan í
Ijós. Hann heilsaði henni með
kossi á kinnina áður en hann sett
"i$t og sagði svo:
- Hvað get ég gert fyrir þig
Rose, — segðu bara til — hvað
sem er . . .
Hún hristi höfuðið brosandi.
— Mér er meinilla við það, þeg-
ar konur eru of sjálfstæðar, þú
ættir að . . .
Hún lyfti hönd sinni í aðvörunar
skyni:
— Ég er búin að fá nóg af heil
ræðum í dag — annars veit ég að
þetta er vel meint.
Alan hallaði sér aftur i stólnum. |
- Jæja, á hverju eigum við að .
byrja — eigum við að tala um I
björgunina eða Enid Walters?
— Heldur um björgunina.
— Þú manst að hraðbáturinn
stefndi beint á snekkjuna, — þú
gerðir þér grein fyrir því — eða
hvað? — Gott og vel, — Lance
náði taki á þér einhvern veginn og
skipverjar á snekkjunni drógu ykk
ur á þilfar. Það var komið með þig
hingað og Lance ók heim. Ég gat
róað hann — að minnsta kosti
nægilega til þess að hann talaði
ekki við Enid fyrr en daginn eft-
ir.
Hann hló stuttlega.
— Ég var eþki viðstaddur, svo
að ég get ekki sagt þér frá þessu
í einstökum atriðum, en Enid var
rokinn burt innan klukkustundar.
— En Tino?
Allan hló hátt
— Það var leitt að þú skyldir
ekki fá að sjá það sjálf. Hann
bjó þarna eins og þú veizt. Þessi
vinur vor átti sér einskis ills von
kom Iabbandi niður tröppurnar til
þess að neyta morgunverðar . . .
veslings bjáninn. Hann settist
ekki að morgunverðarborði. Hann
varð að horfast í augu við Lance.
Það var stuttur en aflei^ingaríkur
fundur. Hann rauk upp^stigann'
aftur og var á bak og burt áður
en Lance hafði lokið úr kaffiboll-
anum.
Rose hló.
— Ég hefði viljað vera þar,
sagði Rose, — ég held annars að
Enid sé skárri en hann.
— Alltaf þarft þú að koma kyn-
systrum þínum til varnar — mér
finnst nú framkoma hennar ekki
beint fögur.
— Ég er þér sammála, en því
skyldi það ekki geta komið fyrir
stúlku að verða hrifin af manni
þótt hún sé heitin, — en þessi
Tino, að vera með tvær í takinu.
— Vertu ekki að hugsa um
Didi, hann var leikfang og ef það j
hefði ekki verið hann hefði það!
verið einhver annar. Leikur — eng j
in alvara á bak við.
— Hefir hún alltaf verið svona j
hégómleg?
— Nei, en síðan maðurinn henn j
ar dó. Þegar henni varð ljóst, að j
hún var orðin einmana kona. —
Maðurinn hennar sem var mörg-
um árum eldri hafði komið fram
við hana jafnan sem væri hún
ung stúlka og dekrað við hana úr
hófi fram. Og þegar hans missti
við gat hún ekki skilið, að aðrir
litu ekki á hana sem enn unga —
og hélt áfram að haga sér sem
væri hún ung — og endaði með
því að kaupa sér aðdáun slíkra
manna sem Tinos.
Alan leit á hana.
Fyrirgefðu að ég tala svona mik
ið um þetta fólk, ég er ekki van
ur því, en ég lit á þig næstum
sem værir þú í fjölskyldunni...
— Ég vissi þetta um Enid og
Tino, sagði Rose hægt. Ég ...
Alan horfði á hana næstum
skefldur á svip.
— Vissirðu um það? Hvernig .. ?
Hún sagði honum frá þvi, sem
hún hafði verið vitni að í gistihús
inu. Hann hristi höfuðið. Svo
mælti hann:
— Þú hefur víst rétt fyrir þér.
Ég hefði ekki getað sagt Lance frá
þessu.
— Það er auðvitað engin von
til þess, að' hann gæti sætzt við
hana?
— Sætzt við hana? Nei, þú þekk
ir Lance illa ef þú heldur, að slíkt
hafi flögrað að honum. Það er allt
búið þeirra milli og það grær
aldrei um heilt.
Rose brosti veiklega.
— Heldurðu það, Alan? Ástin á
sér furðu djúpar rætur stundum
— það er ekki hægt að uppræta
slílít í einni svipan, kannski aldrei
— Ég er þér sammálá, sagði
Alan, ég hef reynt þetta — ...
— Hefur þú reynt slíkt sjálfur,
Alan? spurði Rose undrandi en
reyndi að tala I léttum tón.
— Ætli ekki það, sagði hann
í sama tón og fékk sér ferskju
úr körfunni.
— Á ég að afhýða hana handa
þér? spurði hann.
Er hann hafði gert svo borðaði
Rose hana og hugsaði sem svo,
að ef hann vildi ekki ræða reynslu
sina f ástarmálum frekar yrði hún
að láta kyrrt liggja. Ekki gat hún
farið að spyrja nánar um þetta.
Henni leið mun betur næsta
morgun. Hún gat hreyft fæturna,
en kenndi þó mikið til — í öllum
líkamanum. Mesti ótti hennar við
afleiðingarnar var horfinn. Hún
hafði komizt að þeirri niðurstöðu,
að hún yrði að horfa djarflega
fram — og að hún gæti það gæti
tekið upp lífsbaráttuna á ný, er
hún hafði safnað þrótti. Hún fór að
skipuleggja það, sem framundan
var. Fyrst yrði hún að heimsækja
föður sinn. Þau mundu njóta þess
að vera saman. Og nú var sem
hún sæi hann fyrir hugskotsaug-
um sínum og það greip hana svo
áköf þrá eftir honum, að hún
hefði helzt viljað fljúga beint
heim.
Hún gerði sér ljóst að hún
mundi ekki geta leynt hann neinu
hvorki varðandi heilsufarið eða
annað. Hann mundi lesa allt úr
augum hennar.
Frú Hammond sendi henni blóm
og skrifaði henni vinsamlegt bréf
og í því stóð meðal annars:
— Það væri mér mjög að skapi,
að þér kæmuð hingað og byggjuð
hjá okkur, en Lance segir víst það,
sem segja þarf, þegar þar að kem
ur.
Rose leit á klukkuna. Líklega
mundi hann ekki koma í dag,
hugsaði hún. Þetta var sá tfmi
dags, er menn sátu undir beru
lofti fyrir framan gistihúsin,
drukku hanastélsdrykki og mösuðu
saman. Allt í einu flaug henni í
hug, að Lance kynni að vera þar.
Með hverjum skyldi hann vera, ef
svo væri. Fráleitt mundi hann
vera einn. Henni fannst ekki
skemmtilegt um það að hugsa, en
mundi hann ekki freistast til þess
einmitt nú, er hann hafði orðið
fyrir sárum vonbrigðum, að reyna
að gleyma. Hann var frjáls ...:
Hún ýtti frá sér diskinum.
— Þér hafið ekki borðað neitt,
sagði hjúkrunarkonan skömmu síð
ar er hún kom eftir mataráhöldun
um. — Þér náið ekki kröftum
nema þér borðið vel.
— Ég hef enga matarlyst svaraði
Rose.
— Þér eruð að horast, sagði
hJöKmnarkonan vinsamlega, og
það er vfst eðlilegt, en þér hafið
fráleitt nokkurn tíma verið fegurri
gæti ég trúað.
Og hjúkrunarkonan hafði rétt
fyrir sér. Hörundsliturinn var
hraustlegri og frísklegri en nokkru
sinni fyrr, hárið gljáandi og það
var eðlilegur gljái. Og augun stór
og dökk og djúp, virtust enn feg-
urri vegna fölva andlitsins.
— Þér vilduð nú kannski heldur
fá gullhamra frá öðrum en mér,
sagði hjúkrunarkonan og gekk til
dyra. — Á ég að segja herra
Hammond að koma.
— Er hann hérna, spurði Rose
undrandi.
Og svo sagði hún við sjálfa sig
Gerðu þér engar vonir. Hann vill
bara gera skyldu sfna. Sýna mér
ræktarsemi af þvf að hann telur
sig hafa valdið slysinu.
| óstyrkur. Svo dró hann andann
djúpt og spurði;
Rose viltu giftast mér?
Það var dauðahljótt í herberginu
„Þig er að dreyma," sagði Rose
við sjálfa sig. Það er ekki Lance
sem stendur þarna og segir þetta
við þig. Hún horfði á höHs. flann
leit ekki út eins og biðill, sem bfð
ur óþreyjufullur svars, miklu frem
ur eins og sá, sem öskar sér þess
að hanni værl kominn eitthvað
langt, langt í burt.
lí*1 .
... ..%■ ;
Afgreiðslu VISIS í Kópa
vogi annast frú Birna
K^risdóítir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
Hann kom oft til hennar meðan
hún lá á sjúkrahúsinu, en þegar að
því leið, að hún fengi að fara
þaðan, varð hún þess vör eitt
sinn, er Lance kom, að honum var
mikið f hug. Hann fór að ganga um
gólf hugsi á svip undir eins og
hann var kominn inn.
— Viltu ekki setjast, Lance?
sagði hún. Það hefur slæm áhrif
á taugarnar að sjá þig stika svona
fram og aftur.
— Ég er slæmur á taugum, sagði
hann. Ég ... .
— Er eitthvað að flýtti hún sér
að spyrja.
— Já og nei, allt er undir þér
komið.
— Mér?
— Já, nú er allt undir þér komið
sagði hann og var hraðmæltur og
HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
KEFLAVIK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanii
er að ræða
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
sírninn er
Heyrirðu það, hvíti villimaður, leyfðu mér að vera sá, sem verzlunarmaður þekkirðu reglurn Tarzan, bið um það núna. Ég hef
segir Rudolfo. Hann vill sjá skýtur hann fyrst. Róaðu félaga ar. Verzlunarleyfið á að sýna fengið nóg Rudolfo af afskipta
verzlunarleyfi þitt. Ha, ha, þinn, vinur, ef þú ert löglegur hverjum sem biður um það. Ég, seminni í honum.
11661
virka daga kl. 9 — 20, oema
taugardaga ki. 9—13.
^AA^AAAAAAAAAA^WV