Vísir - 28.07.1965, Blaðsíða 15

VIS IR . Miðvikudagur 28. júlf 1965.
15
JENNIFER AMES:
Manorán
og
ástér
SAGA FRÁ BERLlN
20
— Én veit það ekki. Hann hvarf
skyndilega í Vestur-Berlín. Ég er
sannfærð um. að hann var fluttur
hingað gegn vilja sínum. Ég fékk
dularfulla orðsendingu um, að hann
væri veikur og þyrfti á mér að
halda, en sannleikurinn er, að hann
hefir verið alvarlega veikur mán-
1 uðum saman. Ná vitið þér hvers
vegna ég er hingað komin — er
það ekki?
Hún mælti þetta klökkum bænar
rómi.
Allt í einu varð hann vinsamlegri
’ á svip og röddin hlýlegri:
— Afsakið, að ég taiaði ejns
og ég gerði. Þetta er ekki f fyrsta
; sinn, sem þeir hafa flutt vísinda-
menn hingað nauðuga og haft þá í
haldi. Höllin er afskekkt stendur á
gilbarmi. Það er orðrómur um, að
þeir sem neituðu samstarfi við
þá hafijl|0|fið — fram af gilbrún-
1 inni. * —
Hann yppti öxlum, nú alvarlegur
á svip.
— Ó, nei, hvíslaði hún og iagði
aftur augun sem snöggvas: en
stappaði í sig stálinu — nú var
allt undir þvf komið, að hún væri
róleg og sterk.
— Ég ætlaði ekki að hræða yð-
ur, ungfrú, en mér fannst að þér
yrðuð að vita þetta. Hafi faðir
yðar neitað samstarfi við þá -
eða neiti þvf, er líf hans í hættu.
Yðar líka.
Allt í einu greip hann f handlegg
‘ hennar.
' - Þér eruð ungar. Þér segið,;
' að faðir yðar sé hættulega veikur.;
Áf hverju reynið þér ekki að flýja ;
áður en Rudolph kemur út. Þér ■
sjáið skóginn þarna hinum megin ;
við engið. Kannski gætuð þér falið
vður þar og ég hiálpað yður eftir ]
að dimmt er orðið. Trúið mér, þér ■
'eggið líf yðar f hættu, ef þér hald- j
' ið áfram til hallarinnar með þess-!
um manni.
- Ó, þakka yður fyrir, sagði i
Linda. Hún riðaði og lá við yfir- j
liði, en það bráði af henni. !
— En ég verð að komast þang-1
að og hitta föður minn. Ég get |
ekki hugsað til bess. að hann sé !
þarna einn, veikur og kannski deyj-
andi. Hann er hræðilega þrár . . .
— Viljið þér ekki lofa mér að
hjálpa yður?
Rödd hans virtist bera því vitm,
að hann væri sár.
Skyndilega tók hún ákvörðun.
Hún varð að treysta á einhvern.
Hún hafði treyst á David. Nú varð
hún að treysta á þennan mann.
— Jú, þér getið kannski hjálp-
að mér. Ég held, að maður, sem
lfka vill hjálpa mér, komi á eftir
á bifhjóli. Ég skal reyna að sjá
um, að hann komi hér við.
— Hvernig getið þér það?
Hún þrýsti sígarettupakka í lófa
hans.
— Þegar við erum farin dreifið
þessum sfgarettum, hálfreyktum
stubbum, á veginn og afleggjarann
heim að húsinu. Gefið gætur að
honum — manninum, sem kann
að koma hvdnæ'r iem^TOra sidál
Segið honum allt,-sem-vþér hafdð
sagt mér — um höllina, hverjír
þar eru — og við hverju hann
megi búast. Ég legg Hf mitt og
sennilega föður míns líka í yðar
hendur, en ég hef á tilfinningunni,
að ég geti treyst yður.
Hann beygði sig niður og kyssti
hönd hennar. Hann gerði þetta svo
kurteislega og eðlilega, að það
vakti furðu hennar, enda kom þetta
henni og mjög óvænt, þar sem hér
virtist um sveitapilt að ræða.
— Þakka yður fyrir, ungfrú,
sagði hann. Þér sýnið mér mikinn
heiður. Ég mun ekki bregðast yð-
ur — og gera allt, sem í mínu
valdi stendur til þess að hjálpa
yður, bæði nú og síðar.
— Þúsund þakkir, sagði hún
hrærð.
Svo rétti hún úr sér ákveðin á
svip. Hún var staðráðin í að horf-
ast í augu við hverja hættu og
að láta ekki bugast.
— Og nú er víst bezt, að við
kveðjumst, bætti hún við. Það er
sjálfsagt heppilegast að herra Man
heim sjái okkur ekki ræðast við.
12. kapítuli.
Eftir að þau fóru frá bóndabýl-
inu lá vegurinn upp í móti og gegn
um furuskóg. Linda hélt áfram að
rekja, en reykti þó minna, því að
henni var ekki grunlaust um, að
Rudolph væri farinn að gruna eitt-
hvað. Einnig var henni mikil hug-
hreysting í því, að pilturinn á býl-
inu myndu vísa David veginn, ef
fundum þeirra bæri saman. Engin
byggð var neins staðar og skógur-
inn virtist verða þéttari og þétt-
ari, og svo — allt í einu, þar sem
bugða var á veginum blasti höllin
við. Og hún var hátt uppi í fjalli
— nærri á tindinum. Einhvern tíma
hafði höllin verið falleg, en byggt
hafði verið við hana til mikilla út-
Iitslýta. Viðbyggingaráma var úr
rauðum múrsteini og skar sig mjög
frá aðalbyggingunni.
— Engelbert-höll, sagði Rudolph.
— í viðbyggingunni eru rannsókn-
arstofur visindamannanna. Svefn-
stofur þeirra eru líka þar. í raun
og veru er álman sérstök bygging,
aðgreind frá aðalhöllinni.
Hún veitti því athygli, að járn-
grindur voru fyrir öllum gluggum
í nýju álmunni — og leit hún
frekast út sem fangelsi. — Rann
henni sem kalt vatn milli skinns
og hörunds og nú magnaðist ótti
hennar. Hvernig mundi föður henn-
ar líða þar? Var hann kannski
fangi — og hvernig mundi líðan
hans, jafn bágborin og heilsa hans
var, vera nú, eftir að hafa verið
lokaður harna inni þótt ekki væri
nema nokkra daga?
— Skyldi ég fá tækifæri til þess
að heilsa upp á föður minn þegar í
stað? sagði hún hálfkæfðri röddu.
— Já, ef hershöfðinginn fellst á
það, svaraði hann digurbarkalega.
— en fyrst verðið þér að heilsa
upp á Engelbert greifa, sem er
síðastur Engelbertanna, — en að
vísu hef ég heyrt, að hann eigi
frænda, sem kannski erfir hann
Líkurnar eru þó meiri að ríkið j
taki við höllinni og gósinu. Greif-
inn er hér ■ raunverulega nú sem
gestur rífððns?
— En er þetta ekki hans eigið
heimili?
Hann svaraði kuldalega, næstum
fjandsamlega:
--- X þessum hluta Þýzkalands j
situr ríkið í fyrirrúmi fyrir öllu, j
ungfrú.
í þessum ? svifum sveigði hann :
inn á mjóan, brattan veg, sem lá j
upp að höllinni. örskammri stundu
síðar námu þau staðar fyrir framan
tröppurnar úti fyrir aðaldyrunum.
Otidymar voru rammlegar og jám
slegnar.
Rudolph blés tvívegis og dyrnar j
opnuðust. Ot kom maður ,sem leit
frekar út sem lögreglumaður en ■
dyravörður. Hann kom niður tröpp- ■
urnar og tók tösku Lindu. Hvomg-
ur þeirra gerði sig líklegan til að
opna bílhurðina fyrir hana.
— Greifinn bíður eftir að taka j
á móti ungfrú Redfern.
Linda kipptist við, er hún heyrði
sitt eigið nafn, en vltanlega vissu
þeir hér, að hún var dóttir Red-
ferns' prófessors.
Rudolph veitti athygli undrun
hennar og var hann á svipinn sem
honum skemmti.
— Við sleppum alveg þessari
„ó-Farrel-vitleysu“ hér, sagði
hann. Sannleikurinn er sá, að við
létum það aldrei gabba okkur. Nú
verðið þér að fara inn svo að
gre'ifinn geti boðið yður velkomna.
Það er eitt af því sem hann enn
fær Ieyfi til, að taka á móti gestum
Forstofan var ferhyrnd og rúm-
góð, gólfið flísalagt. Á einum veggn
um var gríðarmikill arinn.
— Þessa leið, ungfrú, sagði bryt-
inn, ef hann var þá bryti, og leiddi
hana gegnum opnar eikardyr inn
í eitt fegursta herbergi; sem Linda
nokkurn tíma hafði komið inn í.
Þetta var eins og að hverfa aftur
til liðins tíma. Húsgögnin voru án
efa margra alda gömul, veggtjöld
slitin og máð, en litsta vel gerð
og enn fögur. Linda horfði á allt
af aðdáun. Fyrir framan arin stóð
hávaxinn, glæsilegur maður klædd
ur fötum, sem voru í sniðinu eins
og þau hefðu verið saumuð fyrir
þrjátfu árum. Það var ekki fyrr
en Linda horfði í augu hans, að
henni fannst, að hún hefði séð
hann fyrr — eða var það einhver
líkur honum en. yngri?
Hann gekk á móti henni með
framréttar hendur
— Velkomnar til Engelberg-hall-
ar, ungfrú Redfern, sagði hann.
Hún kinkaði kolli.
— Þakka yður fyrir, Engelbert
greifi. Það er vinsamlegt af yður
að taka á móti mér.
— Það gleður mig sannarlega. að
hafa fengið tækifæri til þess að
taka á móti yður og ég vona, að
þér verðið ánægðar hér, en ef þér
kæmuð til með að hafa yfir ein-
hverju að kvarta bið ég yður að
minnast þess, að ég er ekki leng-
ur húsbóndi á mínu eigin heimili.
Rudolph, sem hafði numið staðar
úti við dyrnar, hóstaði allt í einu,
og mátti skilja það sem aðvörun.
— Vilduð þér ekki vera svo
vænn, sagði Linda við greifann,
að fylgja mér til föður míns þegar
í stað. Mér skilst, að hann sé mikið
VéTkúfr'“Við höfum~ek:Ki vefið'áð-
skilín nema nokkra daga, ‘ en samt
finnst mér heil eilífð síðan ég sá
hann.
Hann lyfti lítið eitt hvítum,
grönnum höndum.
. — Það er ekkert á mínu valdi
lengur, ungfrú Redfern. Hið eina,
sem ég get gert er að bjóða yður
velkomna, og fullvissa yður um, að
ég mun gera það, sem ég get til
þess að fari vel um yður. Viltu
gera svo vel að vlsa ungfrú Redfern
til herbergis hennar, Gustav.
— Þökk, Engelbert greifi.
Henni tókst með naumindum að
stynja þessu upp. Svo var henni
fylgt upp stiga og inn I herbergi,
sem var miklu nýtfzkulegra en það,
sem hún hafði verið í niðri. En
þegar hún leit í áttina til glugg-
ans varð hún óttaslegin, þvl að
járngrindur voru fyrir glugganum
— sams konar og fyrir gluggunum
I álmunni.
Hún gekk út að glugganum og
horfði út og minntist þess, sem
pilturinn hafði sagt um gilbarm-
inn. Höllin var byggð næstum á
barminum. Kannski járngrindurnar
væru til öryggis — og henni var
nokkur frðun f þeirri tilhugsun.
IPn ...AN7 TAKZAN, UNWATCWE7 7UStlN6 THE AK.GUIWENT, STKUS6UES TO CLEAK KOZENHU'S VOFB FKOfA

HIS 5KAIN.

Á meðan að Kozenku reyi.
að tefja fyrir því að senda Tarz
an, meðvitundarlausan til aðal-
stöðva samsærismannanna þang
að til flugmaðurinn hefur hjálp
að honum að finna bátinn, sem
iieiur verið stolið. ag skal sý-n,.
ykkur hvernig á að skjóta af
byssum sem ég fann I bát þeirra.
Við bíðum ekki með að drepa
vondu mennina með spjótum eft
ir að þeir eru sofnaðir heldur
gerum þuö strax meo
Og Tarzan sem ekki er fylgzt með
meðan á þrasinu stendur, berst
við að losna við áhrif sem eitur
Kozenkus hefur haft á heila
hans. Ég hlýði því sem mér hefur
J..0 wKn^io ti.vU, láttu
mig hafa Tarzan eða ég tala við
foringjann í talstöðinni og segi
honum að þú látir fyrirskipanir
hans eins og Vind um eyru þjóta.
VlSlR
ASKRIFEIMDAÞJONUSTA
Askriftar- . .
r, simmn er
Kvartana-
i 1661
virka daga Ki. »- 20. oema
laugardaga K». 9—13.
áUGLÝSING
i VÍSI
efkur viðskiptin
tisis
KÓPAVOCUR
Afgreiðslu VÍSIS í Kópa
vogi annast frú Birna
Karlsdóttir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða
HAFNARFJORDUR
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
KEFLAVIK
Afgreiðslu VíSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.