Vísir - 05.08.1965, Blaðsíða 15

VÍSIR . Flmmtudagur 5. ágúst 1965.
15
JENNIFER AMES:
SAGA FRA BERLÍN
— Leitt, að ég skyldi ekki geta
verið þar, hvíslaði hann, svo hóst-
aði hann aftur. En ég ætla að vera
við, þegar herra Sell kemur næst,
þá ætla ég að vera búinn að ná
mér. Hann er viðfeldinn, ungur
maður, einstakur í sinni röð. Ég
gæti trúað að hann ætti hvergi
sinn lfka. Hann reyndi svo lítið bar
á, að leggja áherzlu á hvert orð.
Og Lindu skildist, að faðir henn-
ar hafði þá verið * íbúð Hans Sell
daginn sem hann hvarf.
— Mér þótti svo vænt um, að
geta skoðað safnið og eftir á rædd
um við saman — indælt.
Og meðan hann þagði eft’r að
hafa sagt þetta skildist henni, að
hann væri að segja henni hvað
gerzt hefði á sinn máta. Ótal spurn
ingar vöknuðu í huga hennai og
hún var smeyk um að hjúkrunar-
konuna færi að gruna eitthvað,
ef hann héldi áfram I þessum dúr.
Hans hafði sagt henni, að faðir
hennar hefði ekki komið í íbúðina.
Hann hafði fullvissað hana um, að
hann hefði ekki séð föður hennar
þetta síðdegi. Fyrst hann hafði sagt
allt ósatt um þetta hvemig gat hún
þá treyst því, að hann hefði sagt
satt um annað? Hann hafði sakað
David um að hafa myrt Frankie
Dixe, en gat ekki hugsazt, að
hann vissi sjálfur hver hafði gert
það? Og var það ekki furðulegt
iafn hrifinn og hann hafði þótzt
vera af föður hennar, að hann
skyldi ekki hafa heimsótt hann
hérna? Eða hafði yfirhershöfðing-
'nn kannski ekki gefið leyfi til þess.
— Þú skalt heilsa herra Sell
trá mér, góða mín, sagði hann nú
næstum hvasslega þótt hann talaði
lágt. Mig langar hræðilega til að
hit.ta hann.
I þessum svifum kom Rudolph
inn og sagði, að tfminn væri lið-
inn.
— Kannski fæ ég að heimsækja
hann aftur síðdegis? spurði Linda.
— Yfirhershöfðinginn tekur á-
kvörðun um það.
Á leið til herbergis síns var hún
sannfærð um það, að faðir henn-
ar hafði aldrei verið andlega hraust
ari en nú, og fyrir bragðið var
hún bjartsýnni en ella. en það olli
I henni miklum kvíða sem hann
! hafði gefið henni í skyn um Hans
Sell? Það var engu líkara en að
Hans Sell hefði haft einhver af-
skipti af hvarfi föður hennar frá
Vestur-Berlín? Væri svo var skýr
ing fuiidin á mörgu og henni fannst
þetta ógurlegt um að hugsa.
Hún hafði litið á Hans sem vin.
I Hún hafði lagt trúnað á, að hann
vildi og gæti hjálpað henni, en ef
hann hafði tengsl við kommúnista
og hafði hjálpað þeim til að ræna
föður hennar gat hún vissulega
engrar hjálpar vænzt frá honum.
Og jafnframt var henni ljóst I hve
geigvænlegri hættu hún var, ef
svo var, sem hana var farið að
gruna, að þetta væri maður, sem
einskis svifist.
— Ég fæ ekki tækifæri til göngu
um garðinn fyrr en síðdegis sagði
Rudolph. Bfðið eftir mér þangað til
ég kem.
— Ég er ekki lengur sjálfráð
gerða minna, .svaraði hún kulda-
lega og lokaði dyrunum á eftir
sér.
Er hún hafði neytt hádegisverð-
ar — ein að venju, var ekki um
annað að ræða en bíða. Henni í
fannst biðin löng, o g er þernan
kom eftir bakkanum bað hún hana
að spyrja hvort hún mætti ganga
um garðinn.
— Ég skal spyrja, ungfrú, sagði
þernan.
Hún brosti til Lindu. Það var I
fyrsta sinn, sem hún brosti til henn
ar. Og Lindu hlýnaði um hjarta-
ræturnar við brosið, og flýtti sér
að spyrja:
— Hafið þér verið hér lengi?
— Um það bil eitt ár, ungfrú.
— Eruð þér úr þessu héraði?
— Nei, ég er pólsk.
— Pólsk?, endurtók Linda undr
andi.
— Já, einu sinni vorum við svo
stolt af landi okkar. Við héldum
jafnvel, að við myndum geta varið
það gegn Hitler.
Hún brosti beizklega.
— Og nú verðið þið að fara var-
lega til þess að reita ekki kommún-
ista til reiði gæti ég trúað?
— Við og við fáum við leyfi til
þess að taka okkar eigin ákvarðan-
ir, sagði þernan og yppti öxlum.
Ég var I póisku fre'sishreyfing-
unni. Ég var alin upp hjá frænku
minni, sem er gift, og á heima
hérna ekki fjarri,
— Hér nærlendis? Hvað heitið
þér?
- Helga Rav/itz, svaraði þernan
og brosti, en brosið hvarf fijótt.
— Já, frænka mín giftist austur
þýzkusn bönda, sem býr skammt
héðan.
— Þetta er einkennilegt, sagði
Linda. Á leiðinni hingað höfðum
við viðdvöl skamma stund á bú-
garði hjá fólki sem bar ættarnafn
ið Götz. Þar voru tvær systur,
Gréta og Anna.
— Já, frú Götz er frænka mín,
sem ég talað'i um og Gréta og
Anria systur tnínar, og nú, ef þér
viljið afsaka mig, ungfrú ætla ég
að fara og spyrja hvort þér megið
ganga um garðinn.
Hún hikaði, en hvíslaði svo:
— Ef ég get orðið yður að ein-
hverju liði, ungfrú, þá látið mig
vita. Það er þó ekki mikið, sem
ég get árætt að gera en lífið hér
er ekki mikils virði, og ef það
er eitthvað, sem ég get gert fyrir
yður geri ég það með glöðu
geði.
— Þúsund þakkir, sugði Linda
með tárvot augu.
Þetta vináttutilboð var henni sem
að líkum lætur afar mikils virði.
Henni flaug I hug sem snöggvast,
að ef til vill væri eitthvað grun-
samlegt við þetta tilboð stúlkunn-
ar, en svo hratt hún þeirri hugs-
un frá sér. Svipur stúlkunnar bar
því vitni, að hún var heiðarleg og
góð stúlka — og hún var áreiðan-
lega undir niðri ekki á bandi
þeirra sem rænt höfðu föður
hennar.
Helga kom að vörmu spori.
— Þér megið ganga um garðinn
ungfrú, sagði hún og bætti svo við
með áherzlu: j
— Þér vitið, að varðmaður verð
ur yður alltaf nálægur.
— Já, ég geri mér það Ijóst.
— Megið þér njóta göngunnar,
sagði Helga og fór.
L'inda var allóstyrk á taugum,
meðan hún bjó sig til göngunnar.
Mundi David vera þar, sem hann
hafði sagt, að hann yrði? Hve mik
ið gat hún sagt honum? Var það
ekki allt byggt á grunsemdum, sem
hún gat sagt honum. Jú, eitt var
staðreynd. Faðir hennar hafði verið
í íbúð Hans Sellers daginn sem
hann hvarf.
Eins og daginn áður fylgdi vörð
ur henni eftir, en ávallt gætti
hann þess, að nokkurt bil væri milli
þeirra. Það var hámark þeirrar til-
litssemi, sem honum var leyft að
sýna henni. Eins og daginn áður
gekk hún fyrst um rósagarðinn og
horfði áhugalaus á litríkar, fagrar
rósimar. Svo gekk hún í áttina að
gilinu, og það var eins og það
hvíldi nær sami skuggi yfir því
og áður, og nú veitti hún athygli
sillu í gilveggnum eins og tvo
metra neðar gilbarminum. Hún
sneri sér fljótt undan. Hún hafði
minnzt þess, sem Rudolph hafði
I sagt. Svo gekk hún gegnum garð-
] inn að ánni litlu á mörkunum, og
I hún varð að stilla sig að kæfa gleði
óp, sem næstum kom yfir varir
' hennar, þegar hún sá fiskimann-
! inn, þar sem hann sat áiútur á
bakkanum og var að dorga. Það
; var eins og-hún hefði vængi og
• gætí hafið sig til flugs, en hún
i 'gætti þess að herða ekki gönguna,
; og svo bar hana þar að, sem hann
; sat.
— Gott kvöld, sagði fiskimaður
: inn og tók í hattbarðið.
— Hafið þér haft heppnina með
■ 1 dag, fiskimaður?
— Ekki enn, ungfrú. Þér munið
kannski að ég lofaði yður fyrsta
urriðanum? Kannski verð ég svo
| heppinn að veiða hann seinna f
i dag og þá skal ég koma með
j hann sjálfur til hallarinnar.
— Það væri mjög vinsamlegt af
yður.
Hún þagnaði sem snöggvast:
— Ég vona að ég fái tækifæri
til þess að taka móti honum sjálf.
— Það vona ég líka ungfrú.
Varðmaðurinn hafði numið stað
ar svo nærri, að hann hlaut að hafa
heyrt hvað milli þeirra fór, en iík
lega hafði honum leiðst mas þeirra,
því að hann gekk kippkom í burt
og fór að skemmta sér við að
kasta steinum út f ána.
Linda gekk nær David og hvísl-
aði:
— Hann Sell er hér.
— Ég veit það — þér hlýtur að
vera rórra.
Það var broddur í þessu, en
hún flýtti sér að segja:
— Nei, ég treysti honum ekki
lengur, sagði hún áhyggjufull.
Pabbi reyndi að leika sitt hlutverk,
; sem væri hann orðinn kalkaður og
I hálfruglaður, en hann kom mér í
| skilning um, að hann kom í íbúð
: Hans Sell daginn, sem hann hvarf.
! — Jæja, er það allt og sumt, sem
; þú fékkst vitneskju um?
— Nei, austur-þýzka lögreglan
leitar mfn. Hans segir að þú sért
gnjpa$ur um morð á Erankie.Hann
er sannfærður um að þú hafir myrt
hana.
— Eða kannski hann sé að reyna
að sannfæra þig um það — og það
er víst mergur málsins — eða
hvað? -
— Sennilega.
— Guði sé lof og þökk fyrir að
þú trúðir honum ekki, Linda.
— Hvernig veiztu að ég trúði
honum ekki.
Hann brosti rólega til hennar.
— Þú mundir ekki segja mér
allt þetta, ef þú tryðir honum?
— Nei, hvíslaði hún.
Þau voru niðursokkin í það, sem
þau voru að hugsa um, að þau
höfðu ekki veitt því athygli ,að
einhver nálgaðist.
- Linda, ég hefi leitað þín um
allan garðinn.
Það var Hans Sell, sem talaði úr
nokkurri fjarlægð.
Hún sneri sér snöggt við. Hann
gekk f áttina til þeirra og hún
varð skyndilega óttáslegin. Hún
hafði alltaf óttast ,að þeir myndu
hittast, Hans og David. Og nú var
stundin runnin upp. Mundi gervi
Davids duga? Mundu hin athugulu
brúnu augu Hans sjá gegnum blekk
ingarkuflinn?
'wvwwwvwvwwwy
VÍSIR
ASKRDFENDAÞJONUSTA
Áskriftar*
Kvartana-
síminn er
11661
vlrka daga kl. 9 — 20. aema
| iaugardaga kl. 9—13.
WWVWVSA/WVWVSAA/
vjmile GRoeey,
LEG - NllíáBEF,
TA.KZAN, KESCUE7
BYTHE UKURUS,
IS CARRIE7 TO
THE HIJACK.EF .
RIVER CRUISER...
T
á
R
Z
A
Á meðan Tarzan er fluttur til
bátsins. Ég skaut byssuna úr
hendi þinni sem lexíu um að þú
hótaðir mér ekki. Ég vil ekki
drepa félaga Kozenku. Við höf-
um bát vondu mannanna svo að
kannski þeir reyni að fljúga i
burt í himnavélinni. En ég veit
hvernig á að gera himnavélina
eins og að særðum fugli svo hún
fljúgi ekki frá okkur.
wsswm
KÓPAVOCIIR
Afgreiðslu VÍSIS í Kópa
vogi annast frú Bima
Karlsdóttir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
HAFNARFJORÐUR
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
KEFLAVÍK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
AfgreiðsJan skráir
’ nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér. ef um kvartanii
er að ræða.