Vísir - 20.08.1966, Blaðsíða 7

VÍSIR- Laugacdagur 20. ágúst 1966.
INN UM ÞRÖNGA HLIÐIÐ
KIRKJAN
Og hann fór um borgir
og þorp og kenndi og hann
hélt áfram ferð sinni til
Jerúsalem. En einhver sagði
við hann: Herra, eru það
fáir, sem hólpnir verða?
Og hann sagði við þá: Kost-
ið kapps um að komast inn
um þrönga hliðið.
Lúkas 13. 22—24.
, Jesús frá Nazaret prédikaði
fagnaðarboðskapinn um Guð og
ríki hans og hvað mönnunum
beri að ástunda umfram annað.
Guð er kærleiksríkur faðir allra
manna, skaparinn mikli, gjafar-
inn góði. Hann er ósýniiegur
andi, býr í því ljósi, sem enginn
fær komizt til í þessu lífi, en þó
svo nálægur hverjum manni, að
hann heyrir bænir hans og and-
vörp. Hann veitir anda manns-
ins frið og styrk og gerir hon-
um fært að berjast hinni góðu
baráttu. Boðskapur Jesú er trú-
arboðskapur og auk þess kenn-
ing um kærleika og frið. í allri
kenningu hans — í dæmisögum,
iíkingum og ræðum, er að finna
hina háleitu lífsspeki og siða-
reglur. Þessi kenning heillaði og
hreif fólkiö — alþýðuna — svo
að því fannst það sjá nýjan
himin og nýja jörð. En Jesús
þekkti veikleika mannanna og
vanmátt. Þetta kemur fram í
textanum'. Maðurinn spyr: Eru
það fáir, sem hólpnir verða? Og
Jesús svarar: Kostið kapps um
að komast inn um þrönga hliðiö.
Hér kemur fram aðalatriðið í
kenningu Jesú, sem hann þreytt-
ist aldrei á að boða. Með þrönga
hliðimi á hann við veg iðrunar
og trúar. í þessu var svo mörg-
um áfátt. Þá eins og nú vildu
mennirnir fara sínu fram, vera
frjálsir og óbundnir en ekki lúta
vilja Guðs.
Jesús taldi sig hafa þvi hlut-
verki að gegna að boða híh há-
leitustu lífssannindi, vegna hins
nána samfélags við Guð. Þar
var hinn óbifanlegi veruleiki,
sem veitti honum styrk. Þann
kraft vildi hann að mennirnir
fengju. Þess vegna hvatti hann
þá til iðrunar og trúar, því að
það var lífsvegurinn fyrir alla
menn, leiðin til hins sanna sam-
félags við Guð.
Svo að vitnað sé til orða
postulans: Vitið þér eigi, að þér
eruð musteri Guðs og að andi
Guðs býr í yður (I. Kor. 3.15).
Já, bara að vér mennirnir hefð-
um þetta ávallt í huga. — Þá
væri mörgu óhappinu afstýrt.
Musteri Guðs táknar hér íbúð
Guðs. Hann á að vera í oss og
vér í homim. Hér er átt við
samfélag trúarinnar. Hún er svo
máttug að hún getur flutt fjöll
— þ. e. komið því til leiðar, sem
fyrir manna sjónum virðist ó-
mögulegt. Trúin leysir úr læð-
ingi hulda krafta. Enginn hefur
sýnt það I ríkara mæli heldur
en Jesús sjálfur í lífi sínu og
starfi. Það sýna kraftaverk hans
— hinar undraverðu lækningar.
En sá, sem læknast átti, hann
þurfti einnig að eiga sterka, efa-
lausa trú á líknarmátt Jesú
Þetta kemur svo víða fram.
„Trú þín hefur læknað þig“,
segir Jesús, ekki trú mín. Svona
margslungið er þetta afl, sem
Jesús kom til áð benda mönnun-
um á og biðja þá að nota. Hann
leiðir hugi mannanna til Guðs
og samfélagsins við hann, bend-
' ir á kærleika hans og miskunn,
Játning
Ég trúi á Guð hinn góða,
Guð föður allra þjóða
Krist Jesú, kónginn sanna,
kónglnn í sálum manna,
helgan hulinn anda,
hjálpræði alira landa.
Vilji Guðs vaxi og dafni
svo verði í Drottins nafni.
Valgeir Helgason
Hugvekjan á kirkjusíðu Vísis í
dag er rituð af sr. Valgeiri
Helgasyni, Ásum í Skaftártungu.
Hann er Borgfirðingur að ætt,
fæddur á Þyrli á Hvalfjarðar-
strönd 1903, stúdent í Reykjavík
1925 og tók guðfræðipróf í febr.
1931. Með námi sínu og að því
loknu stundaði hann kennslu unz
hann var settur prestur á Stóra-
Núpi og vígður þangað 7. ágúst
1932. Síðan 1933 hefur hann ver-
ið prestur í hinu gamla Þykkva-
bæjarkiaustursprgstakalli (Álfta-
ver, Meðalland, Skaftártunga) og
setið í Ásum. Jafnframt var
hann lengi barnakennari í Tung-
unni. Síðustu 3 árin hefur hann
verið prófastur Vestur-Skaftfell-
inga. Sr. Valgeir er ókvæntur og
stundar einn búskap á prests-
setursjörðinni Ásum.
réttlæti hans og forsjón. Sjálfur
er hann boðberinn, sem á að
leggja íögmál Guðs í hjörtu
mannanna, birta þeim vilja hans
og áform. Hann á aðeins eitt
markmið — að leiða mennina á
guðsríkisbraut, fá þá til að
treysta honum, lifa honum í
anda og sannleika. Þetta eiga
mennirnir að kosta kapps um að
gera og öðlast við það blessun
og styrk og fúsleika til að þjóna
hverjir öðrum í trú og kærleika.
Hér sem annars staðar er Krist-
ur sjálfur hin mikla fyrirmynd.
En þó að við getum ekki nálgazt
hann í góðverkum og mannkær-
leika, ber okkur að hafa £ huga
áminningu hans: Elskið hver
annan á sama hátt og ég hef
elskað yður og þetta skal vera
grunntónninn í allri viðleitni
okkar til batnandi sambúðar.
Þessa er vissulega hin mesta
þörf. Mannleg farsæld hlýtur
alltaf að byggjast á kærleika og
fómfýsi. Þar þarf svo víða um-
bóta viö. Hugirnir þurfa að
mildast og hlýna, samúðin að
vaxa. Mörg -eru ágreinmgsefnin.
Þykkvabæjarklausturskirkja í Álftaveri,
Frækorn
Það dýrmætasta, sem guð hefur
gefiö okkur, er hæfileikinn til
að trúa og biðja. Þeir hæfileik
ar eru eins konar ósýnilegir
vængir. Þeir eiga að göfga vitið,
stæla viljann, þroska samvizk-
una. Ef við notum þá ekki, ef viö
látum ill áhrif veiða okkur i búr,
svo að viö hættum að hugsa um
guö, gleymum trúnni, glötum
bæninni, verðum við siöpp til
alls góðs, förum á mis við mestu
gæfu lífsins og vantar krafta þeg
ar mest reynir á.
(Sigurbj. Ein.).
En getum við ekki sameinazt
um eitt: afstöðuna til kristin-
dómsins. Geta ekki hugsjónir
hans um frið og kærleiksríka sam
búð verið öllum hjartans mál. í
kristinni trú og kristinni lífs-
skoðun eiga allir að geta veriö
' eitt, svo að sundrung og deilur
víki og réni, en sáttfýsi og ein-
ing setjist í öndvegi.
Það er það sem koma skal
og að því ber að vinna. Eining
í starfi og baráttu sé aðalsmerk-
ið, þetta: Kostiö kapps um að
komast inn um þröngu dyrnar.
Þetta er hvatning Jesú til mann-
anna til að velja hina réttu leið
í lífinu; leið trúar og fórnfýsi,
einingar og friðar. Öll þurfum
við að finna þessa leið og feta
hana eftir mætti. Hún iiggur
þangað sem Ijúft er aö vera,
þar sem farsæld, öryggl og frelsi
býr, til guðsríkisins, sem Jesús
segir að sé mitt á meðal vor —
hið innra með oss og vex og
þroskast að sama skapi og vér
lærum að gera vilja Guðs.
ÞJÓÐIN
Þann 11. þ.m. voru liðin 175 ár frá dauöa þess merka manns,
sr. Jóns Steingrímssonar, hinnar alkuimu hetju úr Skaftáreldum.
Var þess minnzt með hátíðarmessu á Prestbakka og góðum fagn-
aði í samkomuhúsinu á Kirkjubæjarklaustri 7. ágúst.
Prestbakkakirkja er ein stærsta og fegursta sveitakirkja á land-
inu, byggö fyrir konungsfé og vígö á skírdag 1859. Þá var sum-
ardagurinn fyrsti. Þótt Prestbakkakirkja sé ekki byggð fyrr en
eftir daga sr. Jóns Steingrímssonar er hún tengd honum órjúf-
anlega. Á Prestbakka bjó sr. Jón alla síha tíö á Síðunni og þar
sem kirkjan var byggð hafði hann spáö að helgidómur mundi
rísa. í kirkjunni eru margir góðir gripir. Birtist hér mynd af
einum þeirra, skírnarfonti, sem er skorinn út af Ríkaröi Jóns-
syni og gefinn kirkjunni af kvenfélögum safnaðarins á aldaraf-
mælinu. Á hliöum fontsins eru 3 myndir, af hinum fræga at-
burði Eldmessunni, sem sr. Jón söng yfír söfnuði sínum 20. júlí
1783. Á einni myndinni er sr. Jón aö blessa fólkið í messulok,
á þeirri næstu er söfnuðurinn að ganga úr kirkjunni. Sú þriðja sýn
ir fólkið vestur við Systrastapa bar sem það viröir fyrir sér
hraunrennslið þar sem þaö hefur stöövazt £ Eldmessuteanga.
Sk£rnarfontur þessi er hinn merkasti gripur og er talandi vottur
um rækt þá, sem Prestbakkasöfnuður hefur sýnt minningu sr.
Jóns Steingrfmssonar.