Vísir - 12.05.1967, Blaðsíða 12

V1 SIR . Föstudagur 12. maí 1967.
12
Kvikmynd asaga Nr.
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar 20
„The Lonely GirT'
„Þeir gáfu mér gagnlegar vísbend-
ingar um CurraghveÖreiðarnar“.
Ég vissi aö hann mundi hef ja ræð- j
una yfir mér um leiö og þeir heyröu
ekki lengur til.
„Ekki átti ég von á þér“, varð
mér aö orði.
„Ég átti ekki heldur von á
þessu“, sagði hann og fór að leita
í vasanum á frakkanum sínum.
Loks dró hann upp hréf. „Ég á
erindi við þig, ungfrú góð. Þú hag-
ar þér eins. og hundheiðin ...“
„Hvað er þetta?" spurði ég og
þreif bréfið af þonum. Það var vél-
ritað og ég las það af ákefð.
„Kæri herra Brady!
Það er tími til kominn að þér
fáið að vita í hvaða félagsskap
dóttir yðar hefur lent. í meir en
tvo mánuði hefur hún verið í
slagtogi við kvæntan mann, sem
ekki býr lengur með konu sinni.
Hann er alkunnur í borginni
sem stórhættulegur maöur. Eng-
inn veit hvaðan honum kemur
fé. Hann er gersamlega trúlaus.
Hann sendi eiginkonu sína aftur
heim til Bandaríkjanna, og notar
nú heimili sitt sem gildru fyrir
ungar stúlkur, sem hann lokkar
þangaö og notar eiturlyf til aö
komast yfir þær. Dóttir yöar
hefur þráfaldlega fariö- þangað
með honum, ein síns liðs. Ég
vona innilega að þessi viðvör-
un sé ekki um seinan. ' Ég er
þannig gerður, að ég vil ekki
til þess vita að góð og vönduö
kaþólsk stúlka verði leiksopp-
ur gerspilltra vantrúarmanna.
Góöur vinur".
Ég las það yfir aftur og það
komu tár fram í augu mér. Ekki j
vegna þess að faðir minn stóð i
þarna hjá mér og var að rifna afí
bræði. Heldur fyrir það, að nokkur,
maður skyldi ætla Eugene annaö
eins og þarna kom fram.
„Það er heldur þokkalegt eða
hitt þó heldur, fyrir vesælan og
aldraðan föður að verða fyrir ööru j
eins reiðarslagi", sagði hann. Ég
hafði gersamlega gleymt því hve j
hranaleguc bann. gat oröið og há-;
vær við vín, einkum ef hann reidd- j
ist.
„Þetta er ekki satt“, sagði ég.!
„Ekki stakt orð“. Og svo bætti ég
við eftir andartaks þögn: „Ég
þekki þennan mann aö vísu, nóg
til þess, að ég veit að þetta er ekki
satt. Baba þekkir hann líka, og
konan, sem við búum hjá ...“
„Er hann ekki fráskilinn?"
„Hann er það, en ..“
Faöir minn varð enn rauðari í
andlitinu. „Hvar er hann? Ég skal
berja úr honum líftóruna!"
„Hann er farinn", sagði ég.
„Og hann hefur ekki samband
við þig framar? Þú sérð hann ekki
aftur?“
Þetta var meira en ég gat þolað.
„Ég ræð mér sjálf!“ hrópaði ég.
„Ég geri það sem mér sýnist".
„Ég þoli ekki nein mótmæli ... “
öskraði faðir minn.
Frú Bums kom hlaupandi fram
í búöina til að sjá hver Qsköpin
gengju þar eiginlega á. Hún reyndi
að fullvissa föður minn um, aö ég
væri góð og siðsöm stúlka, og
stakk upp á því, að ég færi með
hann heim til Jóhönnu og gæfi
honum te. Hún vildi umfram allt
losna við hann úr búöinni, vegna
háreystinnar í honum og hve tryllt-
ur hann Var.
Jóhanna vildi líka losna við hann
hið bráðasta.
„Hver veit nema hann æli út
gólfábreiöuna", sagði hún. „Eða
hann berji Gustav niður ...“ Við
helltum upp á te frammi í eldhús-
inu, en faðir minn sat með flösk-
una inni í stofu, og skýrði sjálfum
sér frá því, hvemig hann skyldi
leika Eugene, ef hann hefði hendur
í hári hans.
Ég tók þrjú pund úr einum vas-
anum á frakkanum hans, sem hékk
frammi í anddyrinu og angaði af
áfengislykt og tóbaki. Ég bjóst
ekki við að hann mundi sakna
þeirra, þv£ að það voru punds-
seðlar í öllum vösum hans. Hann
h'Taut a’ hafa fengið greiðslu fyr-
ir beitina, því að hann átti enn
eftir nokkurn engjaskika, þótt hann
væri búinn að missa eignarrétt á
jörðinni að mestu leyti.
Þegar hann ha-fði drukkið teið,
skipaði Jóhanna mér að koma hon-
um út, því að hann var að sofna
í stölnuoi.
Ég leiddi hann eftír gangstétt-
mni að símaklefa og hringdi á leigu
bíl til þess að aka honum á jám-
brautarstöðina.
„Þú kemur líka heim, kelli mín“,
sagði hann.
Ég gekk nokkur skref á undan
honum, svo hann næði ekki tök-
um á mér. „Ég get ekki faris úr
vinnun. fyrirvaralaust", sagði ég
rólega.
„Heldurðu að þér þýði nokkuð
að ætla að standa uppi 1 hárinu á
mér“, hrópaði hann. „Þú kemur
heim, og ekkert múöur með þaö".
Hann ýtti nýja hattinum aftur
á hnakka, og klóraði sér á enninu,
þar sem var rauð rák eftir leður-
boröann innan ■ hattinum.
„Þú mátt ekki öskra svona úti
á götunni", sagði ég. Allmargir af
viðskiptavinum okkar bjuggu
þarna, og ég vildi ek-ki að hann
niðurlægði mig í augum þeirra.
„Þú komur heim“, öskraði hann.
„Láttu mig um það“.
Ég vildi ekki fyrir nokkurn mun
fara heim. Mér leiddist þar alltaf,
jafnvel þegar allt var í lagi með
fööur minn. Hann hafði neyðzt til
að selja mestan hluta jarðarinnar
skömmu eftir að móðir mín drukkn
aði, og flutti þá í hjáleigukot, en
nýi eigandinn leigði nunnum nokkr-
um ibúðarhúsið, sem var mjög
stórt og rúmgott, en þær fluttust
þaðan eftir að 'hafa búið þar í ár,
vegna þess hve mikill saggi var í
húsinu og kyndingarkostnaðurinn
allt of hár, að þeim þótti. Þá stóð
húsiö autt um skeið, og þá fóru
óðara að myndast sögur um að
móðir mín gengi þar aftur. Banka-
starfsmaður nokkur, sem ætlaði að
taka húsið á leigu, riftaði samning
unum þegar hann heyrði um reim-
leikana, og í örvæntingu sinni fékk
eigandinn föður minn til aö setj-
ast aftur að í húsmu, ef það mætti
verða til þess að kveða orðróminn
um reim-leikana niður.
Ég hringdi á næstu bflastöð og
bað þess að bílstjórinn tæki okkur
við símaklefann. Svo biöum við.
Ég stóð þögul og sneri mér undan.
„Þú ert ekki sérlega skrafhreif-
in við -hann föður þinn“, sagði hann
eftir nokkra þöign.
„Því skyldi ég vera þaö?“ Ég
hirti ekki um að leyna gremjunni
í rödd minni.
Ég reyndi að finna einhver ráð
til undankomu, en sá um leið að
það myndi gersamlega þýðingar-
laust. Við biðum enn um stund,
og mér var orðiö sárkalt á tánum.
„Þarna kemur bíllinn", sagði ég
og rétti upp höndina. Bílstjórinn
sá okkur og hemlaði.
Ég opnaði afturdyrnar og faðir
minn brölti inn.
„Ég get ekki farið án þess að
taka fötin mín með mér“, sagði
ég. „Ég ætla að skreppa eftir þeim
heim".
„Screppa ... við ökum þangað“,
sagði faðir minn tortrygginn.
„Þess þarf ekki“, sagöi ég. „Og
bíllinn kemst ekki heldur inn í
öngstrætið. Ég verð enga stund“.
Ég skeHti aftur hurðinni, en hann
öskraði, þegar ég tók til fótanna
f áttina heim til Jóhönnu. Ég vissi
að það rmmdi taka bflstjörann
nokkrar sekúndur að snúa bflnum,
og kæmist ég ekki undan heim til
Jóh&inu, var ég staöráðin í að
berja að dyrum á næsta húsi og
fela mig þar. Konan, sem átti þar
heima þefckti mig og ég hafði
stundum gefið bömum hennar sæl-
gæti.
Ég hljóp eins og fætur toguðu.
Rakst á haltan mann, og gaf mér
ekki einu sinni tíma til að biðja
afsökunar. Ég var komin að götu-
horninu þegar ég hejn-ði í bflnum
fyrir aftan mig.
„Komdu!“ kallaði faðir minn, og
ég herti sprettinn. Vissi að hann
var of drukkinn til þess að geta
veitt mér eftirför. En þá óku þeir
fram i'r mér f bílnum, og faðir
minn stökk út. Hann náði hand-
festu á kápubeltinu þegar ég ætl-
óði að snúa við.
„Þetta er þýðingarlaust fyrir
Þip-“_.
„Ég fer ekki heim... ég fer
ekki heim!“ æpti ég í von um að
einhver sem færi um götuna, kæmi
mér til aðstoðar.
„Inn f bílinn með þig“, öskraöi
faðir minn.
„Ég kalla á lögregluna", hrópaði
ég. En nú var bílstjórinn kcaninn út
og gekk f lið með föður mínum.
Þeir drógu mig að bílnum, og
ég var hrædd um að þeir kynnu
að rífa nýju kápuna mína, sem Eug-
ene hafði gefið mér.
Hópur af krökkum hafði að sjálf
sögðu safnazt að, og bílstjórinn
sagði mér að ég mætti skammast
mín fyrir að vilja ekki fara heim
með föður mínum, sem viidi reyna
að draga mig upp úr göturæsinu.
Þeir hrundu mér inn f bíliim, og
ég sat eins Tangt frá föður mfnum
og sætið leyfði, þegar ekið var af
stað. Á leiðinni á jámbrautarstöð-
ina, las hann mér stöðugt lexíuna,
eða hann skýrði bílstjóranum frá
því á kjamyrtu máli, hvflíkt vand-
ræðakvendi ég væri og hvílika
skömm og svívirðu ég gerði sálugri
móður minni í gröfinni.
Presturinn spyr Ngura, þegar þeir eru
komnir í þorpið: „Hver er þessi maður, sem
hefur í frammi þessi skrípalæti ?“ „Það er
galdraiæknirinn okkar, sem með dansi sín-
um reynlr að hrekja andana illu, sem ásækja
föður minn, burt“.
„Það mun líða langur timi áður en hjá-
trúin meðal fólks míns víkur fyrir trúnni á
lyf ykkar hvítu mannanna.
Inni f kofanum iiggur faðir Ngura fyrir
dauðanum. „Svo þið hafið komið til að
hlakka yfir dauða minum“. „Nei! Við kom-
um til að bjarga Iffi þínu“.
Þessi samstæða kostar að-
eins kr. 2410.—
HÚSGÖGN
Vegghillur, veggskápar, vegg-
skrifborð, smáskrifborð, snyrti-
kommóður.
Smíðum vegghlllur úr tekki,
eik, mahony og öðrum viðar
tegundum eftir pöntim.
Langholtsvegur 62 (á móti
Landsbankanum)
Sími 82295.