Vísir - 19.06.1968, Blaðsíða 4

I

V
Nýtt húla-
hopp-æði
— eða
hvað?
Fyrst voru það húlahopp-gjarð-
ir, svo komu kengúruboltar og
sitthvað fleira, en nú eru það ...
tja, hvað skyldi maður eiginlega
nefna það? — Rölt-tölt-pottar!
Þetta er nýr leikur, sem fréttir
barast af frá Danmörku. Þeir ku
vera mikið hrifnir af honum Dan-
irnir — jafnt ungir sem gamlir.
Er hann þar iðkaður jafnt á barna
leikvöllum og gangstéttarflfsum,
sem í danssölum hljómplötu-
klúbba.
Danir leika sér með
„rölt-töltpotta"
Þeir kalla hann „go-go-potter“,
sem getur alveg eins útlagzt sem
„rölt-tölt-pottar“, eins og eitt-
hvað annað.
Leikurinn er fólginn í því, aö
maður gengur á sitthvorum
blómsturpottinum, en heldur í
blómsturpottana um leið með
snúru. Þetta er dálítið vandskýrt,
jafn einfalt og það er.
Blómsturpottarnir snúa á hvolfi
og í botn þeirra er hundin snúra,
hvorn fyrir sig. Meðfylgjandi
mynd ætti að geta skýrt þetta
betur.
Þaö var einhver Grethe Elling,
sem fyrst átti heiðurinn að þessu
uppátæki, en á stuttum tíma hef-
ur hún selt i,rölt-tölt-potta“ í þús
unda vís. Hún á þá til í allra
handa litum.
*

Þannig ganga menn, eða jafnvel dansa, á rölt-tölt-pottum.

nvrri kvikmynd

Það er ávallt eitthvað sprell,
þar sem Dirch Passer er á ferð-
inni. Um þessar mundir leikur
hann í mynd, sem ber nafnið:
„Ég og litli bróðir minn. — II.“
Ekki bregður hann í þeirri
mynd út af vananum og eiga
menn vafalaust eftir að finna tölu
vert aðhlátursefni í myndinni,
þegar hún verður til sýningar.
Á myndinni hér sjáum við
Dirch ásamt Poul Reichardt (ann
ar frægur leikari, sem Danir eiga)
en þeir fara með hlutverk bræðr-
anna, sem eru ólmir f þetta ný-
móðins sport útlendinga — nokk-
urs konar minikappakstur.
Hvorugur þeirra vinnur þó
þennan kappaksturinn. Miklu
frekar er það framleiðandinn og
leikstjórinn, Lau Lauritzen, sem
fer með sigur af hólmi í þessn
einvígi.
Hins vegar höfðu áhorfendur,
sem söfnuðust saman við Jersie-
kappakstursbrautina í Danmörku,
mikið gaman af. Þar var þessi
sviðsmynd tekin.
......................
til tekst hverju sinni. Auðvitað
veröa hins vegar allir að vera
viðbúnir því að verða fyrir von-
brigðum með veðrið, en veður-
Blöðruhátíðin hiikla.
íslenzkt lýöveldi er ekki gam
alt í hettunni, en síðan árið
1944, þegar vIL tókum okkur
17. júní sem þjóðhátíöardag, þá
hefur verið að þróast sá háttur,
sem við höfum á að gera okkur
dagamun. Auövitað hefur þjóð-
hátíöarbragur okkar oröið fyrir
erlendum áhrifum, eins og marg
ir aðrir siðlr okkar, en helztu
vandræðin eru í sambandi við
það að ýmis atriði útihátíðar
eru svo háð verðinu að þau fara
ekki vel fram nema í cóðu veðri.
Því er það svo, að ýmislegt
þaö, sem vel fer fram, þar sem
hiti er og jafnviöri, það getur
farið gjörsamlega út um þúfur,
þegar við ætlum aö framkvæma
svipuð atriðl hérlendis til há-
tíðabrigða. Góðveðursdagarnir
eru svo miklu færri en hretViðr
in, þó um sumar sé, aö hátíða
höldin njóta sín vart nema aö
hálfu, eitt og eitt ár inn í tnill-
um. Og þegar verið er aö láta
allt fara fram. samkvæmt aug-
lýstri dagskrá, þá fjúka jafnvel
drekka kók. Blöörur og pappírs
hattar hafa venjulega sett mjög
sterkan blæ á' hátíöarskarann,
þegar vel hefur viðráð, svo að
sum skemmtiatriðin burtu af
skemmtisvæðinu, eins og sumir
fallhlífastökkvaranna 4 þetta
sinn, þó það atriði sé í sjálfu
sér sérstætt hér hjá okkur og
skemmtilegt.
En hvernig eigum við þá að
fara að í sambandi við þjóðhá-
tíð? Því er varla gott að svara,
en flestir hafa gaman af dans-
inum á götum úti, þó veðriö
verði áfram að ráða, hvernig
guðirnir taka ekki alltaf tillit
til, hvort dagurinn er hátíðar-
dagur eða ekki.
Annars hafá hátíðarhöldin
undanfarin ár mótazt mjög af
börnunum eins og vera ber og
svo stúdentunum með hvíta
kolla, sérlega árin sem vel hef-
ur viðrað. Börnin hafa fengið að
gera sér dagamun, en óskirnar
eru þá þær helztar að fá að
kaupa blöðru, borða pylsu og
legið hefur við, að stúdentshúf-
urnar hafi horfið í litahafið,
innan um mislitu pappírshúf-
urnar og blöðrurnar. í þetta
sinn var þetta ekki eins áber-
andi, kannski einmitt vegna veð
ur$ins, því það var alls ekki
pappírshúfu- né blöðruveður. Þó
þegar veður tók að batna, þegar
dansinn stóð sem hæst I mið-
borginni á hátíðarkvöldinu urðu
blöðrurnar aftur miög áberandi.
1 ■ ’ * % *
Ekki ætla ég að arnast við blöðr
unum, en þær eru aðeins vottur
um það, hvernig við viljum
halda hátíð og gleðjast. Ekki er
hægt að segja að þessi pappirs-
hatta- og blöðruhátíð sé beint
þjóöleg, en það er ekki um svo
margt að velja, og þessi ánægju
vottur er vart skaðlegur, þó
hann minni óneitanlega fremur
á kjötkveöjuhátið suður f lönd-
um, ef sleppir öldrykkjunni,
sem víðast fylgir slíkum gleð-
skap. En hér virðist í þess stað
hafa aukizt áfengisneyzla á þjóð
hátíð á götum úti og er það út
af fyrir sig slæm þróun.
Vafalaust munum við einnig
í næsta sinn halda þióðhátfð á
sama veg, háð veðri og vind-
um, enda eigum við ekki margra
kosta völ, og enn hafa ekki kom
ið fram hugmyndir sem breytt
geta hátíðarbragnum.
Þrándur í Göto.