Bókasafnið - 01.01.1976, Blaðsíða 4

menn og má þar frægan telja Þorstein
skáld frá Hamri. Núna vinna með honum
í safninu bókbindari, Guðmundur Ólafs-
son, fyrrum bóndi á Skógaströnd, bóka-
verðirnir Þórunn Theodórsdóttir og Krist-
ín Guðmundsdóttir, svo og nýr forstöðu-
maður safnsins, Hi'afn Hai’ðarson.
Jón er fæddur á Patreksfirði 1917,
sonur hjónanna Jóns Indriðasonar, skó-
smiðs þar og Jónínu Guðx’únar Jónsdóttur,
en ólst unn hjá Þórði Guðbjartssyni verka-
manni og Ólínu Jónsdóttur konu hans.
„Ég tók snemma þátt í félagsstarfi
verkalýðshi’eyfingarinnar fyrir vestan og
eitt af fyi’stu vei’kefnum mínum þar var
að stofna bókasafn með jafnöldi’um mín-
um. Þá var ég um fermingu og tókst okk-
ur að kaupa 12 bækur fyrir safnið fyrsta
árið.“
Jón hefur víðal eitað menntunar, nam
við Unglingaskólann á Patreksfirði, Hér-
aðskólann á Núpi, Alþýðuskólann i
Brunnsvík í Svíþjóð og Nordiska Folkskól-
ann i Genf, þar sem hann ferðaðist sumar-
ið 1959 um Sviss, Frakkland og Norðui’-
löndin. Kunnastur er hann fyrir ritstörf
sín. Hann var lengi ritstjói'i Otvai’pstíð-
inda. Ljóðabækur hans eru níu að tölu.
Sú fyrsta kom út 1957 og seinasta bókin
1972. Ljóð eftir hann hafa verið þýdd i
tíu löndum. Sýnisbækur ljóða hans hafa
komið út í Svíþjóð og Noi’egi, og nú á
þessu hausti kemur ljóðaúrval í Finnlandi.
Flestir þekkja Jón auðvitað fyrir ljóð
hans um Þoi’pið. Hann ólst upp í litlu húsi
á Patreksfii’ði. Hann lýsir því svona:
„Húsið okkar heitir Sjóbúð
og við höfum aldi’ei eignast það“.
„Þetta hús hef ég kallað Vör,
og það hefur verið hlegið að mér fyrir það,
því naustatóftirnar sjást þar enn
og lömbin hoppa upp á þær á vorin
og niður af þeim aftur,
og þarna hefur ætíð verið Sjóbúð“.
— „Síðustu fregnir að vestan herma“,
segir Jón, „að þessu fyrirferðalitla húsi
hafi nú vei’ið ýtt fyrir bakka“.
— „Hvaða hug berðu til æskustöðv-
anna?“
— „Flestra hugur leitar þangað sem
æskudögunum var eytt. Ég á þaðan marg-
ar bjai’tar minningar. Þar á ég enn fox-na
vini og þar er fóstri minn, hin aldna kempa
og séi’stæði persónuleiki, enn á lífi. Ég
ber því að sjálfsögðu hlýhug til Pati’eks-
fjarðar. — En nú hef ég verið kópavogs-
búi í 30 ár. Hér hef ég unnið mitt ævi-
starf.“
Möi'g undanfarin ár hefur Jón úr Vör
átt við mikla vanheilsu að stríða. Hann
hefur því sagt lausi'i forstöðumannsstöoi^^
sinni við bókasafnið frá næstu áramétum
að telja, mun þó enn um sinn starfa við
safr.ið sem aðstoðarmaður.
Að lokum gefum við Jóni úr Vör orðið:
„Ég get ekki kvartao undan neinu í sam-
bandi við skipti okkar við bæjaryfirvöld.
Ég held að safnið hafi fengið að vaxa með
eðlileeum hætti, eins og aðrar stofnanir í
þessum hraðvaxtarbæ. Það hefur ekkert
verið til þess sparað f járhagsleea. En kann-
ski hef ég ekki gert nógu miklar kröfur.
Ég er í eðli mínu sparnaðarsinni.
Safnið á nú um það bil 25 þúsund bindi
bóka og tímarita. Auk aðalsafnsins hafa
verið tvær útlánrdeildir í barnaskólum og
ennfremur í félaesmáladeildinni fyrir ald1’-
aða. Það er orðið of þröngt fyrir safnið^
í Félagsheimilinu og því nú fyrirhimaður
staður i einu af þeim stói’hýsum sem verið
er að reisa á miðbæjarsvæðinu. Þar verð-
ur allt með meiri myndarbi’ag en áður
hefur vei’ið. -- Nú þegar é" hætti að bera
ábyrgð á safninu er mér efst í huga bakk-
læti til allra samstarfsmannanna. Ég óska
eftirmanni mínum Hi’afni Harðarsyni til
hamingju með það öfundsverða hlutskinti,
sem honum ungum hefur fallið í skaut.
Ég er bjartsýnn á framtíð safnsins."
H. H.
4