Dagur - 13.03.1998, Blaðsíða 4

ts - «PP V Ml Ft fln^fcmiTVÍSM
20-FÖSTUDAGUR 1 3.MARS 19 9 8

UMBÚÐALAUST
ILLUGI
JÖKULSSON
SKRIFAR
Það var eins og að upplifa að
nýju gamla martröð þegar fréttir
bárust út um það fyrir nokkrum
dögum að Sverrir Hermannsson
bankastjóri Landsbankans hefði
ekki bara eytt vænum slatta af
milljónum af peningum bankans
í laxveiðiferðir, heldur hefði góð-
ur hluti af þeim milljónum
runnið beint í bans eigin vasa af
þvf það vill svo skemmtilega til
að hann og Ijölskylda eiga eina
af þeim laxveiðiám sem Lands-
bankinn hefur helst sóst eftir
því að fá leigða fyrir sig og sína.
Þetta var eins og gömul martröð
vegna þess að svonalagað hélt
maður að hefði verið alsiða í
þessu litla spillta þjóðfélagi okk-
ar hér áður fyrr, en ég var að
minnsta kosti svo vitlaus að
halda að þetta væri meirog
minna úr sög-
S' irS Égstórefast líka um að ;ZEZi„
íTfi.-'S SverrirHermannsson ’p;
um88Úm'Eð'i- hafigerstbrotlegurvið íSíL “og S
Sverrir Hermannsson hafi gerst
brotlegur við einhverjar óskráðar
reglur og hefðir um hvernig
menn haga sér í stjórnkerfinu;
óskráð Iög af því tagi virðast
engin vera við lýði, vegna þess
að þá þyrfti það ekki að koma
upp á yfirborðið núna, eftir
mörg herrans ár, að bankastjóri
Landsbankans hefði ekki ein-
ungis skroppið í laxveiði á full-
um og glæsilegum launum sín-
um, heldur hefði hann í ofaná-
lag fengið greitt frá bankanum
fyrir að hann og kumpánar hans
hífðu einhverja óhrjálega Iax-
fiska upp úr hans eigin á. Þetta
hefði ekki þurft að koma upp á
yfirborðið í fyrirspurnartíma á
Alþingi, ef það væru yfirleitt til
einhverjar óskráðar siðareglur
fyrir æðstu valdamenn í stjórn-
kerfinu, því það skal enginn
segja mér að ekki hafi nokkur
maður vitað af þessu.
Átt að hnykla brýnnar
Auðvitað hefur fullt af fólki vit-
að fullvel að Sverrir Hermanns-
son á Hrútafjarðará - fullt af
fólki bæði í Landsbankanum,
hér og hvar í
stjórnkerfinu,
ferðir, ráðherra-
bíla og annan
lúxus helstu
valdamanna
þjóðarinnar;
þetta var ævin-
lega heldur dap-
urleg
einhverjar óskráðar
reglur og hefðir um
ar. Auðvitað
hefði eitthvað af
öllu þessu fólki
átt að minnsta
hvemig menn haga sér Í°^naJ h^a
umræða í stjómkerfinu; óskráð Svernr Her'
vanalega ^ ofpVÍ tdgÍ VÚðaSt
var drepið fljót-
lega á dreif í
einhverju þrugli
um öfund og
smásálarskap
þeirra sem voguðu sér að gagn-
rýna þetta, en samt ímyndaði
maður sér sem sagt að valds-
mennirnir hefðu lært einhverja
Iexíu á þessu.
Brotlegur við reglur?
En það er nú öðru nær, kemur
þá í Ijós.
Ekki veit ég hvort Sverrir Her-
mannsson hefur formlega séð
gerst brotlegur við einhver til-
tekin lög; reyndar stórefast ég
um það, því
hvorttveggja er
engin vera við lýði.
sagðist
mannsson
skellti á eftir sér
hurðinni að
bankastjóra-
skrifstofunni,
kominn í vað-
stígvélin og
farinn norður í
Hrútafjarðará að renna fyrir lax
með nokkrum kúnnum - eða
kannski bara kunningjum. En
enginn hnyklaði brýnnar, því
þetta hefur þá líklega verið bara
prýðilega í samræmi við óskráð
lög og reglur.
En þó Sverrir Hermannsson
hafi kannski ekki gerst formlega
sekur um að hafa brotið lög,
hvorki skráð né óskráð, þá er
hann nú sekur samt. Hann er
fyrst og fremst
sekur um lág-
að íslensk valda- „Og SveiTÍr HeV kúru. Hann .
stétt hefur áreið- ” sekur um þá
anlega _ aldrei mamiSSOU ejlíkd Sekur lágkúru að hafa
ekki getað látið
sér nægja að
þiggja sína
að lagið ogokkurhinmeð milljón á mán-
uði eða hvað
sinni lágkúm... “
talið nauðsynlegt
að setja lög um um að Skíta ÚthÍÓðfÓ-
svonalöguð mál
og svo hitt
þeir sem hefðu
kannski haft hug
á að hreinsa til í
litla spillta kerf-
inu okkar hafa sjálfsagt ekki haft
hugmyndaflug tíl að láta sér
detta í hug að svona gæti nokk-
ur maður gert - Iíkt og nýr for-
maður bankaráðs Landsbankans
viðurkenndi hreinskilnislega um
daginn. Eg stórefast líka um að
það nú er sem
hann fær í laun
og fríðindi og
hefur fengið samviskusamlega,
sama hversu mörgum milljörð-
um bankinn tapaði til skamms
tíma - hann gat ekki látið sér
þetta nægja, heldur þurfti líka
að krækja sér £ svolítinn auka-
pening með því að láta bankann
„Þetta var eirts og gömul martröð vegna þess að svonalagað hélt maður að hefði verið
als/ða í þessu litla spillta þjóðfélagi okkar hér áður fyrr, en ég var að minnsta kosti sra
vitlaus að halda að þetta væri meirog minna úr sögunni, “ segir lllugi Jökulsson meðal
annars.
borga fyrir að hann sjálfur
veiddi í ánni sinni. Og hann
þurfti líka að styrkja sérstaklega
eigendur Hrútafjarðarár þegar
hann var í Byggðastofnun eða
einhverju álíka batteríi; þá
slepptu skattborgarar þjóðarinn-
ar rándýrum laxaseiðum þar
handa Sverri Hermannssyni og
borguðu honum svo fyrir að
veiða þau sömu seiði.
Varpar öndioni léttar
og skreppur í lax
Þetta er svo ömurlega lágkúru-
Iegt eins og nokkuð getur verið,
og síðan er Sverrir jafnframt
sekur um þá lágkúru að kunna
ekki að skammast sín, heldur
ætla að þumbast við, þegja sem
fastast og biðja í hæsta Iagi um
einhverja rannsókn, yfirlit ein-
hverrar nefndar, einhverja
skýrslu sem hann vonar náttúr-
lega að verði ekki lokið fyrr en
skammtímaminni þjóðarinnar er
uppurið, umburðarlyndið aftur á
móti komið í botn og ekki nokk-
ur maður hafi lengur áhuga á
þessu - varpa þá öndinni léttar
og skreppa kannski í lax. Hann
er líka sekur um fullkomna lág-
kúru þegar hann biður um rann-
sókn á „meintum“ kaupum
Landsbankans á veiðileyfum í
Hrútafjarðará; ekki veit ég hvort
þetta orðalag, „meint“ kaup um
það sem auðvitað fer ekkert
milli mála, er hluti af linnulitl-
um tilraunum bankastjórans til
karlagrobbslegrar fyndni eða
hvort hér er um að ræða upp-
hafið á klassískri íslenskri vörn
þegar svona mál koma upp -
þetta er allt frekar loðið og óljóst
og afstætt hvað er rétt og hvað
er rangt, þetta er spurning, þetta
er í hæsta lagi á einhveiju gráu
svæði, en á hinn bóginn ... og
svo framvegis og svo framvegis;
það er þyrlað upp ryki þangað til
fyrrnefnt skammtímaminni
þjóðarinnar er búið og pöpullinn
hunskast niðraf dekkinu.
Og Sverrir Hermannsson er
líka sekur um að skíta út þjóðfé-
lagið og okkur hin með sinni
Iágkúru; það er eitthvað veru-
lega aumt og jafnvel sorglegt fyr-
ir okkur öll að heyra til þjóðfé-
lagi þar sem svona Iágkúra við-
gengst og þykir ekkert óeðlileg
útí Ilrútafjarðará valdsmann-
anna; það er lítið gaman að
þurfa reglulega árum saman og
áratugum að vera að hneykslast
á bruðli eins og laxveiðiferðum,
ráðherrabílum og öðru slíku,
eins og það sé nú ekki annað að
fást við í þessu þjóðfélagi - það
er Iítið gaman að finna sig aftur
og aftur í þeim sporum að vera
eins og að öfundast af tómum
smásálarskap út í sældarlíf
þeirra á toppnum; það er lítið
gaman að fá aftur og aftur sömu
þreytandi martröðina.
Skringileg svör
Gunnar Helgi Kristinsson
stjórnmálafræðingur var spurður
um það í sjónvarpinu um dag-
inn, af þessu tilefni, hvort ekki
væri þörf á að setja reglur um
gjafir, sporslur, fríðindi og annað
þess háttar sem litlu valdsmenn-
irnir okkar úthluta hver öðrum
og sjálfum sér; hann tók mjög
skringilega í þá spurningu, full-
ur af umburðarlyndi og gott ef
hann fór ekki að gefa eitthvað í
skyn um grá svæði og sennilega
væri best að mynda fyrst óskráð-
ar reglur, því þetta væri allt svo
loðið og óljóst og afstætt. En
hafi sá lágkúrulegi subbuskapur
sem Sverrir Hermannsson hefur
nú gert sig sekan um sýnt okkur
fram á eitthvað, þá er það þvert
á móti að við höfum ekkert að
gera með óskráðar reglur í þess-
um efnum. Við þurfum skrifaðar
reglur og Iög, og það ströng Iög
og nákvæmar reglur. Ella munu
alltaf einhverjir meintir banka-
stjórar eða aðrir litlir gráðugir og
makráðir kallar verða til þess að
við fáum aftur og aftur sömu
martröðina - nema náttúrlega
það sé öfugt og það hafi ekki
verið annað en draumur að við
lifðum í þokkalegu réttlátu nú-
tímasamfélagi, og rumskum svo
við raunveruleikann - að þetta er
spillt bananalýðveldi og um-
burðarlyndi og stórlyndi er frá-
tekið handa bankastjórum.
Pistill Illuga varfluttur í morg-
umítvarpi Rásar 2 í gær.