Dagur - 20.03.1999, Qupperneq 6

VI-LAVGARDAGUR 20. MARS 1999

MINNINGARGREINAR
Aima Jónsdóttir
Það er vetur og það er dimmur
morgunn. Stór rúta stoppar fyrir
framan Héðinsminni, hálf full af
krökkum. Valdimar ýtir á takka
og segir um leið og dyrnar opn-
ast: „Uthlíðin er ekki komin, ætli
Jón hafi þurft að keðja?“ Þeir
krakkar sem ekki eru orðnir ungl-
ingar troðast hver um annan
þveran út úr bílnum og ryðjast
inn um dyrnar á skólanum.
Strákarnir tala um færð á vegum
því þeir hafa sérstakan áhuga á
sköflum. Einn er ekki viss um að
Jón eigi neinar keðjur en umræð-
urnar Ieysast upp eftir að stígvél-
um og skóm hefur verið sparkað
af litlum fótum. Allir flýta sér inn
í eldhús því þar situr hún Anna
fyrir endanum á borðinu og það
er eins víst og að sólin komi upp
á morgnana. Það er eitt af því fáa
sem við getum verið viss um.
Nú hefur Anna Jónsdóttir,
gamli kennarinn minn frá því
forðum daga í Akraskóla verið
kölluð yfir í aðra veröld eftir erf-
iða baráttu við illvígan sjúkdóm.
Síðast þegar ég hitti Onnu var
hún kominn á Landspítalann og
spurði hún mig hvort að ég héldi
að hún þyrfti ekki að reyna að
breyta einhverju hjá sér, því hún
fyndi að dauðinn væri að nálgast.
Mér fannst eins og eggið ætti að
fara að kenna hænunni, þegar
þessi kona sem ég hafði alltað lit-
ið upp til og kennt mér spurði
mig ráða enda datt mér ekki í
hug að hún hefði nokkru sinni
gert eitthvað annað en það sem
var best og réttast. Eftir að ég
hef komist til vits og ára verður
mér oft hugsað til þeirra forrétt-
inda sem börn í Akrahreppi
njóta, að fá að ganga í þennan
litla og rótgróna skóla, þar sem
hægt var að ganga að öllu vísu.
Bekkurinn okkar var frekar stór
miðað við aðra bekki. Við vorum
engin lömb að leika við, því auð-
vitað þurftum við að beijast um
athygli kennaranna fyrir vikið.
En Anna virtist aldrei þreytast á
ærslagangi okkar krakkanna og
var eins og klettur í hafinu, svo
ótrúlega þolinmóð, hverju sem á
gekk. Við höfðum mismikinn
áhuga á lærdómnum eins og
gengur og enn þann dag í dag hef
ég nokkurt samviskubit yfir að
hafa ekki verið duglegri að prjóna
og hvað það nú var sem ætlast
var til að við gerðum í handa-
vinnu, því Anna tók það nærri
sér. Anna gerði aldrei upp á milli
okkar krakkanna, aldrei var ég
vör við að hún hampaði einum
fram yfir annan.
Sigríður Gunnarsdóttir
***
Minnisstæður er sólríkur haust-
dagur fyrir rúmum fimmtíu
árum. Þann dag hittumst við í
Reykjavík fjórtán stúlkur sem
vorum að hefja nám í Hús-
mæðrakennaraskóla Islands er
þá var settur í þriðja sinn. Skól-
inn var þá til húsa í Háskóla Is-
lands og skólastjórinn Helga Sig-
urðardóttir lagði okkur lífsregl-
urnar í námi og skólastarfi.
Þessi nemendahópur sem var
víðsvegar af landinu átti eftir að
deila daglegri önn og gáskafull-
um gleðistundum innan veggja
skólans næstu árin í bóklegu og
verklegu námi.
Það sýndi sig fljótt að þó við
værum á ólíkum aldri með mis-
munandi undirbúning unnum
við af samheldni og einhug að
erfiðum verkefnum undir ströng-
um skólaaga. Þarna var Iagður
grunnur að þeirri órofa vináttu
sem hefur yljað okkur öllum
fram á þennan dag. Þar átti ekki
síst hlut að máli Anna skólasystir
okkar sem nú er kvödd. Hún var
í eðli sínu náttúrubarn, geislandi
glöð, hjálpsöm og hlý í viðmóti.
En hún var Iíka verkvön og list-
feng og það lék allt í höndunum
á henni. Hlaut hún því sérstaka
viðurkenningu fyrir að vera dug-
Iegust matselja á vorprófi fyrra
árið í skólanum.
Um sumarið starfaði skólinn á
Laugarvatni. Þar var einkum lögð
áhersla á fjölþætt verldegt hús-
stjórnarnám, garðyrkju, mjaltir,
svínarækt og hænsnarækt sem á
þeim tíma þótti nauðsynlegur
undirbúningur fyrir kennara við
húsmæðraskóla í sveit. Þar var
Anna á heimavelli, vön öllum
sveitastörfum og fyrirmynd okkar
sem óreyndari vorum. Það leyndi
sér ekki að hún var ein af þeim
sem hafa „græna fingur“ og geta
látið allt spretta. Oft höfum við
minnst þessa sumars. Það rigndi
næstum hvern einasta dag og við
vorum að basla við að rækta
grænmeti. Hekla gaus og stór-
bruni varð á Laugarvatni þegar
kviknaði í Héraðsskólanum. Mik-
ið var þvf um gestakomur og ófyr-
irséð viðfangsefni. það var þess
vegna kærkomin tilbreyting að
taka þátt í Landbúnaðar- og
garðyrkjusýningu sem haldin var
í Reykjavík. Hlutverk okkar þar
var að sýna margskonar græn-
metisrétti o.fl. Auk þess frædd-
um við um geymslu grænmetis.
Síðari veturinn tók við hefðbund-
ið skóalnám og kennsluæfingar.
Að námi loknu dreifðist hópur-
inn og flestar réðust til kennslu-
starfa.
A skólaárunum kynntist Anna
ungum Skagfirðingi Sigurði Jó-
elssyni og þau giftust ári eftir að
við lukum námi, settust að á
Stóru-Ökrum og bjuggu þar upp
frá því. Anna og Sigurður eignuð-
ust sjö mannvænleg börn. Þegar
um fór að hægjast við barnaupp-
eldi og heimilisrekstur hóf Anna
kennslustörf við Grunnskólann í
Akrahreppi og auk sinnar
kennslugreinar sótti hún nám-
skeið í handmenntum og byrj-
endakennslu. Kennslan átti vel
við hana og hún minntist þess
tíma með mikilli ánægju.
Þann 2. júní sl. héldum við há-
tíðlegt 50 ára kennaraafmæli
okkar. Anna var þá á meðal okkar
hlý og brosandi þó hún gengi
ekki heil til skógar. Hún skrifaði
vonglöð í gestabók einnar okkar:
„Sjáumst að vori svona hressar'.
Sú ósk rætist því miður ekki.
Hún er nú horfin okkur, sú fjórða
úr hópnum sem við sjáum á bak.
Aður eru fallnar Rósa Þorgeirs-
dóttir frá Hlemmiskeiði, Jóhanna
Björnsdóttir frá Stóru-Giljá og
Guðrún Sigurðardóttir frá
Reykjahlíð.
Við vottum eiginmanni Önnu
og fjölskyldunni allri innilega
samúð og kveðjum kæra skóla-
systur með virðingu og þakklæti.
Bryndts, Dótnhildur, Eltn,
Jóna, Sigrún, Sigurborg, Stef-
anta, Þorbjörg, Þorgerður og
Þórunn
Markmið Útfararstofu íslands er að veita trausta og persónulega
þjónustu. Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings
sem er. Útfararstofa íslands er aðstandendum innan handar um alla
þá þætti er hafa ber í huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar
Útfararstofu íslands búa yfir mikilli reynslu og hafa starfað við
útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í
samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
- Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna í kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
- Legstað í kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutning kistu út á land eða utan af landi.
- Flutning kistu til landsins eða frá landinu.
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allann sólarhringinn.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
ORÐDAGSINS
462 1840

Soffía Júnía
Sigurðardóttir
Sólvölliuii
Soffía Júnía Sigurðardóttir
fæddist á Brattavöllum Arskóg-
strönd 22. júlí 1906. Hún lést
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 5. mars sl. Foreldrar
hennar voru Anna Sigríður
Sigurgeirsdóttir húsmóðir f.
10.01. 1880, d. 19.05. 1953
og Sigurður Flóvent Sigurðs-
son bóndi á Brattavöllum f.
02.07. 1876, d. 07.07. 1937.
Systkini Soffíu voru Gunn-
laugur f. 21.08. 1902, d.
24.06. 1986, Sigurlaug f.
23.10. 1908, d. 03.04. 1929,
Anna Soffía f. 17.08. 1911, d.
03.03. 1983.
Hinn 1. des. 1926 giftist
Soffía Konráði Sigurðssyni frá
Kjarna í Arnarneshreppi f.
28.09. 1902, d. 15.07. 1994.
Foreldrar hans voru Sigurður
Jón Sigurðsson útvegsbóndi
Hjalteyri f. 21.11. 1868, d.
25.05. 1939 og kona hans
Margrét Sigurlína Sigurðar-
dóttir f. 02.02. 1870, d. 27.12.
1910.
Börn Soffíu og Konráðs eru
1) Alfreð Sigurlaugur f. 14.07.
1930, maki Valdís Þorsteins-
dóttir. Þau eiga 6 börn, 17
barnabörn og 8 barnabörn. 2)
Sigurður Tryggvi f. 15.09.
1938, maki Ingibjörg Þórlaug
Þorsteinsdóttir. Þau eiga 6
börn, 15 barnabörn og 1
barnabam. 3) Gunnlaugur f.
16.07. 1946, maki Valborg
María Stefánsdóttir, þau eiga 4
börn og 5 bamabörn.
Soffía og Konráð bjuggu fyrst
á IJrimnesi Árskógströnd, þái á
Brattavöllum sömu sveit, síðan
á Selá sömu sveit, þaðan fóru
þau til Hjalteyrar og svo til Ak-
ureyrar. 1954 fluttu Soffía og
Konráð til Árskógssands,
byggðu nýbýlið Sólvelli þar
sem Konráð gerðist útgerðar-
maður, og bjuggu þar til ævi-
loka.
Mig langar til að minnast
tengdamóður minnar, Soffíu
Júníu, sem andaðist að morgni 5.
mars s.l. á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri. Hún var á 93.
aldursári og bar gæfu til að vera
á sínu heimili til æviloka. Soffía
var bráðmyndarleg í sjón og
raun, afskaplega Iistræn, það var
alveg sama hvort hún sinnti sín-
um fallega skrúðgarði, málaði
myndir á postulín, rekavið, flauel
eða hvað sem henni datt í hug að
mála á, allt varð af dýrgripum úr
hendi hennar. Um miðjan aldur
fékk hýn áhuga á .steinasöfmin,
en lyrsta steininn fann hún í
fjörunni í Hrísey og var það
norskt granít, og í dag eru þús-
undir steina í hennar eigu sem
hún fann víðsvegar um landið.
Soffíu nægði ekki að leita að
steinum heldur fékk sér steina-
sög og tæki til slípunar. Bjó hún
til fjölda af fallegum hlutum sem
hún svo gaf afkomendum sínum.
Það er ekki of sterkt í árina
tekið að Soffía Júnía var fjöllista-
maður. Henni nægði ekki að
sauma og sníða á sína hér á árum
áður, heldur var hún virkur þátt-
takandi í félagsstarfi sveitarinn-
ar. Hún söng í kórum og lék á
leiksviði í mörg ár, enda sögðu
gamlir samtímamenn hennar að
hún væri líklega sú kona sem
mest hefði hlegið, dansað, sung-
ið og leikið í sinni sveit.
Soffía naut ekki langrar skóla-
vistar frekar en margir af alda-
mótakynslóðinni heldur var skóli
lífsins hennar háskóli.
Að lokum þakka ég tengda-
móður minni fyrir nær 50 ára
samskipti, og bið að kærkeikans
Ijós umleiki hana á nýjum slóð-
um, þar sem hún mun syngja,
dansa og hlæja. Kærleikansíjós
umleiki alla hennar afkomendur.
Valdts
Nú legg ég augun aftur
Ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ virst mig að þér taka
mig yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
fJ :■ Egilsson)