Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1981, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ & VÍSIR. FÖSTUDAGUR 27. NÓVEMBER 1981.
Smurbrauðstofan
BJORNINN
Njálsgötu 49_- Smi 15105
Nauðungaruppboð,
sem auglýst var 1 46., 50. og 53. tbl. Lögbirtingablaðs 1981 á hluta í
Guðrúnargötu 9, þingl. eign Steinunnar Friðriksdóttur fer fram eftir
kröfu Gjaldheimtunnar í Reykjavík á eigninni sjálfri mánudag 30.
nóvember 1981 kl. 14.45.
Borgarfógctaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð,
annað og síðasta á hluta í Hverfisgötu 49, þingl. eign Böðvars S. Bjama-
sonar sf. fer fram eftir kröfu Gjaldheimtunnar í Reykjavfk og Landsbanka
íslands á eigninni sjálfri mánudag 30. nóvember 1981 kl. 15.45.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð,
annað og síðasta á hluta Dunhaga 18, þingl. eign Þórodds Steins Skafta-
sonar o.fl. fer fram eftir kröfu Gjaldheimtunnar i Reykjavik á eigninni
sjálfri mánudag 30. nóvember 1981 kl. 16.30.
Borgarfógetaembættið i Reykjavik.
Nauðungaruppboð
að kröfu Jóns G. Briem hdl., Magnúsar Þórðarsonar hdl., Guðjóns
Steingrímssonar hrl., Ólafs Axelssonar hdl., Innheimtustofnunar sveitar-
félaga, Jóns Kr. Sólness hdl., Jóns Arasonar hdl., Guðmundar Þórðar-
sonar hdl., Vilhjálms H. Vilhjálmssonar hdl., Björns Ólafs Hallgríms-
sonar hdl., Vilhjálms Þórhallssonar hrl., og Innheimtumanns rikissjóðs,
verða eftirtaldir lausafjármunir seldir á nauðungaruppboði föstudaginn 4.
desember nk. kl. 16.00 við Tollvörugeymslu Suðurnesja, Hafnargötu 90,
Keflavík.
Bifreiðarnar: Ö-3932, Ö-7728, Ö-379, Ö-3443, 0-4187, Ö-
3224, Ö—7705, Ö—2460, Ö—7380, Ö—4647, Ö—5009, Ö—3556, Ö—
6796, Ö—687, Ö-6856, Ö-6244, 0-5671,0-312, Ö-2229, Ö-
2774, R—64025, Ö—7130, Ö—7380, Traktorsgrafa FM—70 Ö—734,
Ö—7277, Ö—6508, Ö—1278, Ö—7615, Ö—471, Ö—7665, Ö—2828,
Ö—3753, Ö—471, Ö—4872, Ö—845, Ö—6508, Ö—681, Ö—1213,
Ö—7337, Ö—570, Ö—1972,0-3391, Ö-5315, Ö-3960.
Ennfremur sófasett og stólar, litsjónvarpstæki, frystikista og Marantz
magnari.
Greiðsla fari fram við haifiarshögg.
Uppboðsskilmálar liggja frammi á skrifstofu embættisins.
Uppboðshaldarinn i Keflavík.
ÚTBOÐ -
INIMANHÚSSFRÁGANGUR
Barnavinafélagið Sumargjöf óskar eftir tilboðum í innrétt-
ingar og innanhússfrágang nýju Grænuborgar
v/Eiríksgötu Reykjavík. Gögn eru afhent hjá Arkitekta-
stofunni sf., Ármúla 11 Reykjavík, gegn skilatryggingu.
Tilboð verða opnuð 15. desember nk.
Byggingarnefnd Sumargjafar
Snekkjan+ Skútan
Strandgötu 1 — 3, Hafnarfirði
Dansbandiö og diskótek
sjá um stemninguna
tii kl. 3
í SKÚTUNNI verðúr
matur framreiddur frá
kl. 19.00. Borðapantanir
i símum 52501 og 51810.
Spariklæðnaður
Menning Menning
Leiðir „víkingatísk-
an” inn á sporbraut
„vestranna”
í kvikmyndum og
sjónvarpi?
Magnús Magnússon:
VÍKiNGAR - f strfði og friði.
Dagur Þorieifsson þýddi.
Bókaútgáfan öm og ÖHygur 1981.
„Víkingar eru í tísku um þessar
mundir” — vel að merkja hjá
Bretum, sá ég einhvers staðar haft
eftir höfundi þessarar bókar og
margfrægum sjónvarpsmanni,
Magnúsi Magnússyni. Hamingjan
hjálpi okkur, hugsaði ég með mér.
Víkingarnir skyldu þó aldrei vera á
sömu leið og kúrekarnir í amerískum
kvikmyndum og sjónvarpi. Norður-
Evrópumenn eru vonandi ekki í þann
Magnús Magnusson.
veginn að gera víkingaöldina að sínu
„villta vestri”. Það kemur ofurlítill
hrollur í bakið við þá tilhugsun og
maður huggar sig við það, að þetta sé
nú ekki alveg víst og skelli að minnsta
kosti ekki yfir á næstu árum. Og þó
— ef víkingarnir skyldu haldast í
tísku? Það gæti gerst. Þegar tíska
nær tökum á sögunni, er hætta á
ferðum.
Þótt þessi orð Magnúsar um
tískuvíkinga vektu þessa skelfingu í
huga mínum er með öllu óréttmætt
— enn þá — að tengja víkinga
Magnúsar í sjónvarpsþáttum og
bókum um þessar mundir við slíka
hrakspá. Hans verk er af hinu góða
— fræðsla, rétthermi, skemmtun og
söguskilningur fara þar saman. Hann
hefur alla burði, vit, vilja og metnað
til þess að koma víkingum — í stríði
og friði — á skilríkt framfæri við
unga kynslóð í þessum heimshluta og
kann að beita til þess töfrasprot-
anum í námshætti nútímans —
myndsjánni — með fuiltingi orðsins.
Það hlýtur að vera okkur
íslendingum óblandið ánægjuefni
hve farvegur þeirrar kynningar er
islenskur. Við hljótum að gefa
Magnúsi einkunnina tíu fyrir þetta.
En hvað gerist ef víkingatískan
helst í Bretlandi og breiðist til Þýska-
lands og Frakklands — um alla álf-
una og yfir höfin djúp og breið? Þar
gætu þættir og bækur Magnúsar
farið sigurför í fararbroddi með
miklu gengi og hver mundi harma
það að norrænn menningararfur
hugtæki heiminn meðslíku tilhlaupi.
En eftirleikurinn — drottinn minn
dýri — hver yrðí hann? Víkingar og
athafnir þeirra eru stórfenglegt
myndaefni. Hið góða og illa eru ærið
oft samfastir síamstvíþurar og fylgist
að sem dagur og nótt. Verði vikinga-
tískan langæ taka alls kyns
gullgerðarmenn að framleiða
víkingakvikmyndir, víkingaþætli,
víkingaskáldsögur,víkinga-sjónvarps-
þætti alveg eins og „vestrana” sem
flæða yfir ár og sið. Og þar kemur
enginn Magnús Magnússon við sögu,
aðrir með annan tilgang hafa þá tekið
við, og hamingjan hjálpi okkur sem
eigum að gæta víkingaarfsins þá. Við
skulum vona að vikingatískan sem
Magnús minntist á verði ekki allt of
langlíf og hinn mikli og myndarlegi
skerfur hans nú á dögum — sem
vafalaust á einhvern þátt í víkinga-
tískunni — leiði ekki af sér slíkt fár
eða verði að lúta lögmálinu um
samfylgd góðs og ills.
Við skulum því hrista af okkur
þessar hugsanir og njóta vel þess sem
Magnús hefur á boðstólum núna,
þátta i sjónvarpi og góðrar bókar,
sem bókaútgáfan Örn og Örlygur
hefur sent frá sér og gert að
stofnsjóði nýs bókaklúbbs. Magnús
segir að þessi bók hafi orðið til
jafnhliða handriti og töku kvik-
myndaþáttanna. Það þykir mér
trúlegt, enda eru það skynsamleg
vinnubrögð. Magnús varð að gera
tvennt áður en til skarar skreið — í
myndatöku — að kanna heimildir
sínar að hverjum þætti sem best og
gera sig heimakominn á vettvangi til
þess að sagan öðlaðist líf fyrir auga
kvikmyndavélar. í þeim sporum var
auðvitað haganlegt að taka saman
hið girnilegasta í bókarþátt, sem nota
mætti ljósmyndir úr kvikmyndatöku
í, samfara myndum af gögnum úr
handritum og fornleifagreftri.
Þessi bók er auðvitað ekki skrifuð
handa þeim íslendingum, sem eru
heimalesnir I íslenskum sögum um
víkinga, og þeir hljóta að finna i
henni ýmislegt sem þeim finnst óþarfi
að segja og sjálfgefið, en eigi að síður
stækkar bók Magnúsar töluvert
víkingaaldarsjónhring slíkra manna
með þvi að færa erlenda aðdrætti úr
sögum og fornfræðirannsóknum í
samhengi við íslenskan arf og það af-
markar einnig betur um leið geira
þessa sjónþaugs með því að raða þar
saman því sem saman á í tíma, rúmi
og atburðarás, og gerir mynd okkar
sem teljum okkur hafa lesið ofurlítið
um víkinga áður, miklu heillegri og
skýrari til skilgreiningar. Þessi frá-
sagnarháttur er þó enn betur við hæfi
ungs fólks, sem lítil skil kann á
víkingum, lífi þeirra og öld og væri,
að ég hygg ágæt kennslubók eða
Iestrarbók í ungmennaskólum. Að
gera víðtæku og stórbrotnu söguefni
skil með þessum hætti er mikil og
vandasöm frásagnarlist. Magnús
kann með ágætum til verka i þeim
víngarði. Hann ber kennsl á það sem
máli skiptir og hefur bæði þolgæði
og víðsýni til þess að velja það úr og
skipa því saman, og einnig bæði augu,
nef og listburði til þess að gera úr
vali sínu hugtæka, spennandi en jafn-
framt trúverðuga frásögn þar sem
mynd og orð vinna saman, bæta
hvort annað upp en troða ekki um
tær. Það er einmitt þessi nána sam-
beiting orðs og myndar sem færir frá-
sögn af þessu tagi í annað veldi. Þeim
áhrifamætti er víkingabók Magnúsar
gædd. Hún er í senn
bráðskemmtilegur lestur og handhæg
uppflettibók. Pappír, prentun og
band með miklum ágætum, svo að
hún er friður gripur.
Þýðing Dags Þorleifssonar virðist
mér ágætt verk. Mál hennar er
fallegt, merkingaskýrt, liðugt og
orðríkt og fellur vel að efninu. Það
hefur vafalítið verið þýðanda til hag-
ræðis hve frásagnarháttur og
málfarsleiðir höfundar eru í raun
íslenskar.
Andrés Kristjánsson.