Þjóðviljinn - 23.08.1945, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Fimmtud. 23. ágúst 1945.
Storkurinn
Þau voru svo fögur í tunglsljósinu, að storkur-
inn óskaði þess í fyrsta sinn á ævinni, að hann
gæti sungið.
„Lótusblómið sefur á fljótsbotninum allan
þurrkatimann,“ sagði fíkjutréð. En þegar regntím-
inn byrjar, vaxa á því græn blöð og leggurinn teyg-
ir sig upp á yfirborðið. Efst á hann koma brum-
knappar. Þeir springa út og blómin breiða úr sér.
En þau gera það aðeins á nóttunni. Á daginn, þegar
sólin skín, loka þau sér og hylja sig undir yfirborði
vatnsins.“
„Eins og vatnasóleyjarnar heima,“ sagði stork-
urinn glaður.
„En eru lótusblóm í Danmörku?“ spurði fíkju-
tréð.
„Nei, bara vatnalilja. En hún hlýtur að vera í
ætt við lótusblómið, þó að hún sé ekki eins stór og
falleg. Hún vaggar hvítu höfðinu ofan á vatninu.1'
„Þú viðurkennir þá, að lótusblómið sé fallegra en
kuldastráin upp úr ísvatninu heima hjá þér,“ sagði
fíkjutréð. „Það var mesta mildi, að þú sást loksins
eitthvað hérna, sem þér þykir nógu gott.“
„Þessi þlóm eru þúsund sinnum fallegri,“ sagði
storkurinn. „Þegar ég horfi á þau, gleymi ég öllu
því Ijóta og hryllilega, sem ég hef séð og gleymi
-meira að segja kærustunni minni, sem sveik mig.
Eg gæti setið hér alla mína ævi og horft á þau.“
Allt í einu kom stór og ljótur haus upp úr vatn-
inu. Það var Nílhestur. Það komu fleiri og fleiri.
Seinast var það orðin stærðar hjörð. Þeir stóðu í
bleytunni á digrum, stuttum löppunum. Augun
voru lítil og hátt uppi á enni. Það gljáði á gráan
skrokkinn á þeim í tunglsljósinu.
„Þessar ófreskjur eyðileggja lótusblómin,“ sagði
storkurinn.
„Þeir éta þau,“ sagði fíkjutréð. „Lótusblóm eru
bezta sælgæti Nílhestsins.“
„Viðbjóðslegt — hryllilegt!“ sagði storkurinn.
ÞETTA
skemmtilegar sög- Éitt sinn eftir að hann var
Marga
nr eru sagðar af orðheppni
Gríms Thomsen og brögðum.
Eitt sinn var hann boðinn í
kaffi til „fínnar“ frúar í Eng-
landi. í stað þess að nota
sykurtöngina, tók Grímur
mola með fingrunum úr syk-
urkarinu. Frúin tók sykur-
karið strax af borðinu og
henti því út um gluggann.
Grímur lét sig það engu
skipta. En þegar hann hafði
lokið við að drekka, tók hann
ballann og henti honum út
um gluggann. Sagðist hann
hafa halaið, að það væri sið-
ur í Englandi að henda leir-
tauinu, þegar búið væri að
mota það.
byrjaður að búa á Bessastöð-
um, var hann dag nokkurn
að dytta að girðingu rétt hjá
bænum. Bar þar þá að fransk
an skipstjóra af skipi, sem lá
hér við land. Tóku þeir tal
saman og mæltu á franska
tungu. Talaði Grímur málið
reiprennandi og ræddi af
mikilli þekkingu um erlendar
bókmenntir fyrr og síðar og
yfirleitt alla hluti milli him-
ins og jarðar. Undraðist skip-
stjórinn stórum menntun
þessa bjiandkarls. Spurði
hann Grím, hvort þeir væru
margir svona vel menntaðir,
íslenzku bændurnir.
„Ojá, ég er nú einn með
þeim lakari“, sagði Grímur.
■,—— Ring Lardner:
Hnefalei L — kakappmn -Jj
þann, sem sat við hliðina á
mér: Líttu á þessar herðar!
engin undur að hann getur
slegið, sagði ég við hann.
— Láttu mig bara slá, og
það er búið með þann vesa-
ling, sem fyrir því verður,
sagði Midge, ég get gengið af
þeim öllum dauðum.
Manndrápin með orðum
héldu áfram þar til veitinga-
stofunni var lokað. Um leið
og Midge og hinn nýi vinur
hans tókust í hendur að skiln
aði mæltu þeir sér mót dag-
inn eftir.
Þeir voru óaðskiljanlegir í
næstum viku. Það var hið á-
nægjulega hlutverk Hirsch
að hlusta á Midge segja frá
eigin afrekum, og borga í
hvert sinn sem glasið hans
varð tómt. En svo kom eitt
kvöld að Hirsch stundi því
upp að hann yrði að fara
heim í kvöldmat.
— Eg ætla á stefnumót
klukkan 8, játaði hann fyrir
vini sínum. Eg gæti verið
þangað til, en ég þarf að ,þvo
mér og fara í sparifötin, því
hún er fallegasti lítill hlutur
í Milwaukiee.
— Gætum við ekki verið
tveir? spurði Midge.
— Eg veit ekki hverja ég
ætti að ná í, svaraði Hirsch.
Bíddu samt. Eg á systur og
ef hún er ekki upptekin, er
allt í lagi. Hún er fjandi snot
ur líka, skal ég segja þér.
Þannig atvikaðist það að
Midge, Emma Hirsch, bróðir
hennar og hinn fallegasti litli
hlutur í Milwaukie voru sam-
an komin hjá Walli og döns-
uðu þar hálfa nóttina. Og
Midge og Emma dönsuðu
saman, því þótt sérhvert
„onstep“ virtist auka þess
eigin þorsta varð Hirsch
aldrei það fullur að hann
dansaði við systur sína.
Morguninn eftir, staur-
blankur og að lokum ráðalaus
þrátt fyrir góða hæfileika til
þess að láta aðra borga brús-
ann, fór Midge til ráðninga-
stjórans hjá Star til þess að
láta skrá sig til næstu keppni
— Eg get látið þig keppa
við Tracy næst, sagði ráðn-
ingastjórinn.
— Hv'að hef ég upp úr því?
— Tuttugu, ef þú stendur
þig-
— Vertu nú góður. Stóð ég
mig kannski ekki vel síðast?
— Jú, víst svo, en þig skort
ir mikið á ennþá til að jafn-
ast á við Freddie Welsh.
— Eg er ekki hræddur við
Freddie Welsh né neinn
þeirra, svaraði Midge.
. — Alveg sama, við borgum
ekki hnefaleikurum okkar eft
ir brjóststærð, svaraði hinn.
Eg er að bjóða þér leikinn
við Tracy. Viltu hann eða
viltu hann ekki?
— Þá það. Eg geng að því,
sagði Midge, og hann lifði
ríkmannlega hjá Duanes um
kvöldið, út á kep'pniskráning-
una.
Kvöldið fyrir keppnina
kom umboðsmaður Tracys til
Midge.
— Hvernig lízt þér á kapp-
leikinn, sagði hann.
— Mér? sagði Midge, ágæt-
lega. Hvað áttu annars við?
— Eg á við það, sagði um-
boðsmaður Tracy, að okkur
er mjög í mun að vinna þenn-
an leik, því ef Tracy vinnur
þessa keppni fær hann að
keppa við Philly næst.
— Hvað býðurðu? spurði
Midge.
— Fimmtíu.
— Heldurðu að ég sé fífl?
Láta slá mig niður fyrir
fimmtíu. Nei, ekki ég!
— Sjötíu og fimm þá, sagði
umboðsmaður Tracy.
Það varð samkomulag um
áttatíu og önnur atriði ákveð-
in fljótlega. Og næsta kvöld
fékk Midge voðahögg á háegri
frarnhandlegginn og varð að
hætta.
í þetta skipti fór Midge
framhjá veitingastofum
þeirra Niemanns og Duanes,
nú skuldaði hann álitlega
upphæð hjá báðum, nú nærði
hann sig hjá Steins, nokkurn
spöl lengra burtu.
Þegar hagnaðurinn af við-
skiptunum við Tracy var all-
ur genginn til þurrðar, fékk
Midge að heyra það í eigin
persónu hjá ráðningamönnum
hnefaléikaklúbbanna, að þeir
vildu ekkert með hann hafa,
jafnvel ekki einu sinni láta
hann taka þátt í lélegustu
undirbúningskeppnunum. —
Hungurdauðinn var ekki yfir-
vofandi þótt svona færi með-
an Emma og Lou Hersch
voru á lífi, en fjórum mánuð-
um eftir ósigurinn við Tracy
komst Midge að þeirri niður-
stöðu að það væri alls ekki
eftirsóknarvert að eiga heima
í Milwaukee.
— Eg get lamið þá alla í
klessu, en ég fæ aldrei tæki-
færi, máske gengur mér bet-
ur annars staðar. Og auk
þess —
En rétt í því að Midge
hafði keypt farmiða til Chi-
cago fyrir peningana sem
hann hafði fengið lánaða hjá
Emmu Hersch „til að kaupa
skó“ var þung hönd lögð á
öxl honum og þegar hann
leit við sá hann alókunnugan
mann.
— Hvert ætlið þér að fara
Kelly, spurði eigandi hinnar
þungu handar.
— Ekkert, svaraði Midge.
Og hvern fjandann kemur
þér það við.
Ókunni maðurinn svaraði:
— Móðir. Emmu Hersch
hefur falið mér að sjá um að
þér gerið skyldu yðar við
hana. Og þangað til að því er
lokið verðið þér kyrr.
— Það er sjálfum þér fyrir
verstu, ef þú ætlar að reyna
að leika á mig svaraði Midgé.
Samt sem áður fór hann
ekki frá Milwaukee það
kvöld. Tveim dögum síðar
gerðist ungfrú Emma Hirsch
frú Kelly og gjöf brúðgum-
ans á brúðkaupskvöldið var
rokna löðrungur á föla kmn
brúðarinnar.
Næsta morgun fór Midge
frá Milwaukee á sama hátt
og hann hafði komið þangað
— með flutningalest.
— Það er þýðingarlaust að
bollaleggja lengur um þetta,
sagði Tommy Haley. í versta
falli gæti hann farið niður
í þrjátíu og sjö. Hann á
heima í þungaflokki, það er
þar sem hann á heima, og
hann veit það eins vel og ég.
Hann hefur' vaxið óskaplega
á síðustu sex mánuðunum. Eg
sagði við hann um daginn, ég
sagði: ef þú hættir ekki að
stækka verða engir.fyrir þig
til að berjast við, nema Willi-
ard og slíkir. Ilann svaraði:
Eg mundi ekki hopa fyrir
Williard ef ég væri tuttugu
pundum þyngri.
— Hann hlýtur að hata
sjálfan sig.
— Eg hef engan góðan
þekkt, sem ekki hefur gert
það, og Midge er góður, það
bregst ekkh Eg vildi að við
hefðum náð í Welsh áður en
strákurinn óx svona mikið.
En nú er það of seint. En ég
+oi hað, gott ef við gætum
látið hann keppa við Hollend-
inginn.
— Hvern áttu við?
— Goetz, sigurvegarann í
þungavigt. Það er ekki víst
að við græddum svo mikið á
keppninpi, en peningarnir
myndu streyma inn. Við
myndum fá óhemju aðsókn,
því fólk kaupir sig inn til
þess að sjá bardaga, og Midge
er hinn rétti bardagamaður.
Og við myndum vinna titil-
inn strax og Midge yrði nógu
þungur.
— Geturðu ekki samið um
keppni við Goetz?