Þjóðviljinn - 21.04.1949, Blaðsíða 10

10
ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 21. apríl Í349.
GleSilegt sumar!
SMimar!
Belgjagerðin h.f.
GleSilegf sumar!
Skipaútgerð iríkisins.
sumar;
EINARSSON & ZOEGA
4&l@ðilegt sumarl
Á. Einarsson & Funk — Nora Magasin
Gíeðilegt sumar!
Slippfélagið í Reykjavík
GleSilegf sumar!
Sölufélag garðyrkjumanna
GleSilegf sumarí
Miðgarður
Þórsgötu 1.
; > '*!i'UHHÚHUIIIM t ;I<i: fí íi)!
EVELYN WAUGH:
10. DAGUK.
ÁSM, JONSSON
þýddi.
„Vitið þér þá ekki, hvar keisarínn er?“
„Það getur vel verið að hann sé þarna yfir í
virkinu — hann var að minnsta kosti þar í gær.
Þessi ungi fábjáni slær upp allskonar tilkynning-
um í borginni. Eg hef annað að gera en hafa
áhyggjur af Seth hinum unga. En reynið þér að
halda vinnumönnunum yðar í hæfilegri fjarlægð
frá trúboðsstöðinni okkar — annars verð ég að
grípa til minna ráða. Eg hef heilan hóp af
okkar fólki í tjaldbúðum hér, til að halda þeim
frá sollinum, og ég vil ekki að það verði fyrir
neinum hreilingum — verið þér sælir herforingi.“
Connolly herforingi hélt áfram. Það var eng-
inn lífvörður sjáanlegur við virkið. Garðurinn
var auður, að undanteknu líki Alís, sem lá þar
á grúfu í rykinu. Snærið, sem hann hafði verið
hengdur í, var enn rammsnúið um hálsinn.
Connolly velti líkinu við með fætinum, en þekkti
ekki bólgið og svarblátt andlitið.
„Jæja — hans hátign hefur dregið huliðshjálm
yfir sig.“
Hann skimaði inn í tóma varðstofuna á neðstu
hæð virkisins. Síðan brölti hann upp vindustig-
ann, sem lá til herbergis Seths, og þar lá keis-
arinn af Azaníu þversum í hermannarúmi klædd-
ur silkináttfötum, sem hann var rétt búinn fá
frá Place Vendome. Hann svaf fast eftir efa-
semdir og skelfingar næturinnar.
Seth vildi ekki hlusta á í rúminu nema rétt
undan og ofan af sigurfréttunum. Síðan sendi
hann herforingjann burt, og með aðdáunarverðri
sjálfstjórn fór hann að búa sig eftir öllum
kúnstarinnar reglum og af mikilli listfengi, áður
en hann kynnti sér ástandið nánar í smáatrið-
um. Þegar hann loksins kom niður stigann
klæddur blettlausum hátíðaeinkennisbúningi
riddaraliðsins, var honum talsvert niðri fyrir.
„Þarna sjáið þér, Connolly“, sagði liann og greip
hönd hans hrærður, „ég hafði rétt fyrir mér
•— ég vissi, að við gátum ómögulega beðið ósig-
ur.
„Það var nú samt fjandans nærri því nokkr-
um sinnum“, sagði Connolly.
,Bull, kæri vinur. Við erum framfaramennirnir
— nýi tíminn. Ekkert getur stöðvað okkur —
getur yður ekki skilst það? Heimurinn er þegar
á okkar valdi, það er okkar heimur, því við
erum nútíminn. Seyid og villimanna- og ræn-
ingjahjarðir hans eru fortíðin — svartasta villi-
memiska. Þeir eru eins og köngulóarvefur í
horni, eins og lágt og ámátlegt hvísl í dimmum
og sólarlausum helli. Við erum Ijósið og hraðinn
og krafturinn, stálið og gufan, æskan, dagurinn
í dag og morgundagurinn er okkar. Skiljið þér
ekki, að sigur okkar vannst á öðrum vígstöðvum
fyrir fimm hundruð. árum síðan?“ Það Var for-
kláraður ljómi yfir svip hins unga blökkumanns,
- > U—--—Á-A------------------- . ■
þar sem hann stóð þarna. Augu hans ljómuðu.
Hann hóf höfuðið — hann var ölvaður af eigin
orðaflaumi. Hvíti maðurinn sló úr pípunni sinni
á skóhælnum og þreifaði ofan í jakkavasann
eftir tóbakspungnum.
„Eins og yður þóknast, Seth. Það sem mig varðar
mestu er, að þessi sigur minn vannst í gær með
tveim æfagömlum vopnum — lygum og lagspjót-
um“.
„En skriðdrekinn minn -—- var ekki sigurinn
honum að þakka?“
, Pjáturbaukurinn hans Marx? Jú — það var
dálaglegt gagn að honum. Eg sagði yður, að það
væri sama og að kasta peningunum í sjóinn, en
þér vilduð endilega fá þetta apparat. Það heppi-
legasta, sem hægt er að gera við hann úr því
sem komið er, er að gefa Debra-Dowaborg hann
sem stríðsminnismerki — ef nokkur leið væri að
flytja slíkt verkfæri til í þessu landi og í slíku
sólskini. Eftir tíu mílna akstur var hann orðinn
rauðglóandi, og Grikkjaræksnin, sem áttu að aka
honum voru með óráði. Jæja — hann kom nú
samt að notum áður en lauk — við notuðum
hann fyrir tugthús, og það var í rauninni eina
refsingin, sem þessir svörtu skarfar óttuðust.
Það er gott og blessað að tala fagurlega um
framfarir og tækni og allt það, þegar hættan
er liðin hjá — það sakar engann. En eigi ég að
segja yður allan sannleikann, þá er hann sá, að
í síðustu viku voruð þér ákaflega nálægt því,
að fara í hundana með allt draslið. Vitið þér,
hvað þrælbeinið hann Seyid gerði ? — Hann
náði í mynd af yður í Oxfordstúdenta skykkju
og húfu og öllu því drasli, og lét prenta
nokkur þúsund eintök og dreifði þeim út
á meðal hermannanna, Hann sagði þeim
að þér væruð búinn að svíkja ensku
kirkjuna_ og þarna gætu þeir sjálfir séð yður í
hátíðarskrúða múhameðstrúarmanna. Allir her-
mennirnir, sem höfðu verið á trúboðsskóla bitu á
agnið. Það stoðaði ekkert að reyna að koma
vitinu fyrir þá -— nóttina eftir gengu þeir hundr-
uðum saman í lið með óvinunum. Eg var dauð-
ans matur — ég gat ekkert aðhafst. Þá datt
mér dálítið í hug. Þér vitið, hvaða töframátt
nafn Amuraths hefur meðal viltu ættflokkanna.
— Jæja — ég kallaði á ráðstefnu alla höfðingja
Wandanna og Sakuyanna, og stakk að þeiin
góðri lygasögu. Eg sagði þeim að Amurath
væri alls ekki dáinn — og það var nú líka sann-
færing flestra þeirra — hann hefði bara brugðið
sér yfir hafið, til að ráðgast við anda forfeðr-
anna, og þér væruð Amurath í eigin persónu,
sem væri kominn aftur — bara í öðru gerfj en
áður. Þeir gleyptu þetta glóðvolgt. Þér hefðuð
bara átt að sjá smettin á þeim — um leið og
^ t
sögunni var lokið, vildu þeir óðir ráoast á Séyid
DAVÍÐ