Þjóðviljinn - 09.10.1962, Blaðsíða 6

•«ra
|)IÚÐVILIINN
fJtgefandi Sameiningarilokkur alþýðu — SósíalistaflokKurinn. —
Ritstjórar: Magnús Kjartansson, Magnús Torii Ölafsson, Sigurð-
ur Guðmundsson (áb.) — Fréttaritstjórar: ívar H. Jónsson, Jón
Bjarnason. — Ritstjóm, afgreiðsla, auglýsing^r, prentsmiðja:
Skólavörðustíg 19. — Sími 17-500 (5 línur). Askriftarverð kr.
65,00 á mánuði.
Á verði gegn innlimun
ritt merkið um sívaxandi andstöðu þjóðarinnar gegn
áformum stjórnarflokkanna um innlimun íslands
í Efnahagsbandalag Evrópu er það, að innlimunarpost-
ularnir fara sér nú hægar á yfirborðinu, og vefja á-
róður sinn meira og meira í fyrirvara og umbúðir.
Samt er stefnan hin sama, Sjálfstæðisflokkurinn og
Alþýðuflokkurinn hafa ráðið það við sig, að ísland
skuli innlimað í þetta nýja stórveldi í Evrópu, þótt
það kosti að íslendingar varpi frá sér sjálfstæði sínu
og ákvörðunarrétti um hin mikilvægustu framtiðarmál
íslenzku þjóðarinnar, og verði eins og ósjálfráða hrepp-
ur í heildarríki, þar sem hinir öflugu auðhringar
Vestur-Þýzkalands, Frakklands og Ítalíu verða enn um
langt skeið ákvarðandi aðilar um þróun efnahagsmála
og stjórnmála.
★ ★ ★
C'ins og fyrri daginn þegar um erlenda ásælni hefur
verið að ræða hafa innlimunarflokkarnir, Sjálf-
stæðisflokkurinn og Alþýðuflokkurinn, reynt að láta
öskur um baráttu gegn kommúnismanum, kjörorð
Göbbels og MaCarthys, koma í stað upplýsinga og rök-
semda um málið. Það er ekki sízt Alþýðusambandinu
að þakka og fulltrúa þess í upphaflegu nefndinni um
Efnahagsbandalagsmálið, að ríkisstjórninni tókst ekki
að vaða áfram og sækja um aðild að gjörsamlega óat-
huguðu máli þegar í fyrra. Fulltrúar annarra félaga-
samtaka höfðu þá tekið jákvæða afstöðu sem í mörg-
um tilfellum byggðist á algerlega ónógum upplýsing-
um. En fulltrúi Alþýðusambandsins og Alþýðusam-
bandsstjórn gáfu sér tíma til að rannsaka málið og
tóku afstöðu til þess frá því sjónarmiði, að ísland ætti
áfram að vera sjálfstætt og fullvalda og ráða sjálft
málum sínum. Þau sjónarmið hefur Alþýðusamband-
ið nú i sumar lagt áherzlu á að kynna landsmönnum,
í hinum rökfasta og vel skrifaða bæklingi Hauks Helga-
sonar hagfræðings um ísland og Efnahagsbandalagið,
en Haukur var fulltrúi ASÍ í nefndinni.
jffcg fleiri og fleiri aðilar hafa komið til, félagasam-
^ tök og þjóðkunnir einstaklingar, menn fylgjandi
öllum stjórnmálaflokkum landsins og utanflokkamenn,
sem varað 'hafa við innlimun íslands d Efnahagsbanda-
lagið og unnið að kynningu á því hvað biði íslend-
inga, ef þeir létu ánetjast af áróðri innlimunarmanna.
Það hefur til dæmis mjög skýrzt fyrir mönnum hvað
biði sjálfsíæðra atvinnuvega íslendinga, ef þjóðir sem
samanlagt hafa á annað hundrað milljóna íbúa ættu
að fá algjört jafnrétti við íslendinga til fjárfestingar og
atvinnureksturs á íslandi, og heimilt yrði að flytja
ótakmarkaðan fjölda erlends verkafólks til varanlegr-
ar búsetu hér á landi. Norska stjórnin, sem sótt hefur
nú þegar um aðild að bandalaginu, hefur neyðzt til
þess að lofa þjóðaratkvæðagreiðslu um endanlega á-
kvörðun í málinu. Og valdamenn bandalagsins hafa
sagt Norðmönnum alveg afdráttarlaust að landhelgi
Noregs yrði að vera opin og aðgangsfrjáls öllum banda-
lagsþjóðum eins og Norðmönnum sjálfum, að undan-
■gengnu nokkurra ára ,,aðlögunartímabili“, sem gæti þó
undir engum kringumstæðum orðið lengra en átta ár.,
Tjað er eitthvað svipað sem innlimunarmennirnir ís-
lenzku eru að stefna að. Þeir einblína svo á gyll-
ingar hinna „vestrænu" vina sinna, að þeir gæta í
engu hagsmuna íslenzku þjóðarinnar, en vilja í blindni
sinni stuðla að því, að hún týnist í þann svelg auð-
hyggju og mannhafs sem Efnahagsbandalaginu er ætl-
að að verða.
Getur ekki verið langt að bíða...
„Ég þori ekki að hengja mig upp á það, að
þeir kunni ekki að sprengja upp j(|rðina áðhr $■ Rætt við
en langt um líður, en ég geri ekki ráð fyrir því ■.........
að þeir komi því í verk.
Gunnar í Frumsképm sjötugan
Og ef jörðin fær að hanga saman og lífið að
lifa samkvæmt sínum lögmálum getur ekki ver-
ið langt að bíða þess að mannkynið gangi í
einni samhuga fylkingu brautir sósíalismans.
Auðvaldsskipulagið er á grafarbakkanum á
heimsmælikvarða.“
Hveragerði, bær blóma og .
skáida! Blóm hafa aldrei verið
þar fleiri en nú, en liðin er
sú tíð þegar þar bjuggu í röð
sr. Gunnar Benediktsson, sr.
Helgi Sveinsson og Kristmann
Guðmundsson og handan göt-
unnar Jóhannes úr Kötlum
gegnt Kristmanni og Kristján
frá Djúpalæk gegnt Gunnari.
Nú er Kristmann horfinn úr
rósagarðinum, Kristján lýsir á
himni Akureyrar og Jóhannes
hefur þokazt hálft hundrað km
nær uppruna sínum. En „skáld
koma og fara — og koma aft-
ur“ segir Gunnar. Og enn er
elskað, ort og málað í Hvera-
gerði, þótt ekki stilli þeir út
sinni elskuðu með augun í
naflastað og brjóstin á tánum.
Sá regin-kennimaður og
kommúnisti, Gunnar Bene-
diktsson, er sjötugur í dag.
Fæddur á Viðborði við rætur
skaftfellsku jöklanna; og er
ekki annað svæði svipmeira á
landi voru en vestur frá
Eystra horni og vart mun finn-
ast elskulegra fólk á öðrum
stöðum. En í stað þess að
rækta jörð sunnan Vatnajökuls
gerðist Gunnar um skeið sáð-
maður á akri kristninnar norð-
an jökuls. Með fyrri konu
sinni, Sigríði Þorsteinsdóttur,
eignaðist Gunnar þrjá syni:
Þorstein kennara á Núpi,
Benedikt byggingafræðing, •
starfsmann hjá Rafmagnsveit-
um ríkisins og Styrmi, stýri-
mann á Akureyri. Þau skildu,
er Gunnar kvaddi prestskap-
inn. Með síðari konu sinni,
Valdísi Haildórsdóttur frá As-
bjarnarstöðum, hefur Gunnar
e;gnazt dóttur, Heiðdísi, fóstru
í Reykjavík og Halldór 12 ára,
heima í föðurgarði.
Við hittum Gunnar í Frum-
skógum, en svo heitir réttu
nafni skáldagatan fræga í
Hveragerði. Og við uppgötvum
að fleiri eiga þar garða en
Kristmann, og ekki aðeins rós-
ir heldur skóg. Og það var
skógur þar, kvað Jóhannes á
berangr'num handan götunnar.
Og undir skaftfellsku björkun-
um er angan og friður, enda
hefur skapari garðsins, Va’.dís,
ekki hleypt þar inn nein-
um hefnigjörnum valdníðslu-
guði með sv:pu og sverð.
Hverfum aftur til upprun-
ans. Foreldrar Gunnars voru
Benedikt Kristjánsson og Álf-
heiður Sigurðardóttir, Skaft-
fellingar í aldir fram. Systkin-
in voru 12 en 1 dó á fyrsta
ári. Skaftfellingar hafa jökla
skammt ofan túna sinna og
myndu því sauðfjárbændur
annarra héraða fljótt spyrja,
hvar afrétturinn væri. Þess
vegna spyrjum við Gunnar
fyrst hvernig gengið hafi að
metta þennan hóp.
— Við vorum mjög vel mett,
svarar Gunnar. Eg minnist
þess aldrei að maður liði fyrir
það að það vantaði mat. Pabbi
hugsaði vel um það. Hafði
fleiri kýr en almennt gerðist
og skar sauði til búsins en
ekkí úrgangsféð. Sjó sótti hann
á vetrum frá Skinneyjarhöfn
og mun hafa verið formaður
á sínum báti um 50 ár. — Það
var löng leið niður á sandinn
á hverjum degi. Við fluttum
að Einholti 1898. Það var allt-
af fært frá og safnað skyri og
smjöri til vetrarins. Eitt vor
man ég eftir að skyrfyrningar
voru svo miklar þegar kom að
fráfærum að keröld og ámur
voru enn ekki tóm. Þá komu
nágrannakonur með skjólur og
vatnsgrindur og báru skyr frá
Einholti. Faðir minn mun
lengst hafa haldið við þeim
sið þar að færa frá.
Við höfðum alitaf nógan
fisk á sumrin; drógum fyrir
kola í ósnum við Melatanga.
Fyrir kom að hlaðið var upp
á lista á fjögurra manna bátn-
um okkar. Þetta var kölluð
lúra. Marga daga á eftir át
rnaður ekki annað en lúru, sil-
ung og ný kriuegg. Fiskurinn
var einnig saltaður og hertur.
Hert lúran var lostæti, eink-
um ef hún var hleypt, þ. e.
stungið inn í glóð, en þá losn-
aði fiskurinn af beinunum;
hleypt lúra með sauðasmjöri
— það var dýrlegur matur.
— Hvað er þér minnisstæð-
ast?
— Það sem mér er minnis-
stæðast frá uppvextinum í Ein-
holti er viðureignin við vatnið.
Ég mun hafa verið um 10 ára
aldur þegar ég fæ það hlut-
verk að reka og sækja kýrnar
og smala ánum. Og þá varð
maður að gera svo val á eig'n
ábyrgð að sjá það út hvar
væri reitt og hvar væru ekki
sandb’.eytur. Þá íékk maður
æfingu í því að fara sínar
eígin götur á eig'in ábjmgð.
Um hið andlega uppeldi er
í stuttu máli að segja að þegar
hann kom í skóla hafði hann
allflest lesið í bókmenntum og
sögu þjóðarinnar og skrifaði
villulausa stíla. Enda hafði
komið til ta’.s að hann tæki að
sér barnafræðslu í sveit sinni
áður en en hann fór í skóla.
— Hvenær fórstu í skóla,
Gunnar?
— Haustið 1912 fór ég í 1.
bekk Gagnfræðaskólans á Ak-
ureyri. Það var helzt til þess
ætlazt að ég færi í Kennara-
skólann haustið 1911 en varð
ekki af, og næst setti ég mark-
ið hærra og ákvað að fara í
gagnfræðaskólann með það
fyrir augum að geta orðið
kennari en opna mér jafnframt
leið til að ganga menntaveg-
inn.
— Hvernig féll þér í skólan-
um?
— í fyrsta bekk fannst mér
ég hafa sáralítið að gera við
lestur, svo ég skrifaði skáld-
sögu, sem sr. Jónas Jónasson
ætlaði að birta í Nýjum kvöld-
vökum. En svo hvarf ég frá
því, vegna þess að þá kom £
hugann heill sagnaflokkur þar
sem þessi saga átti að vera nr.
3, og átti allt saman að heita
Sögur úr Keldudal. Þá byrj-
aði ég á fyrstu sögunni,
Signýju, sem kom út á Akur-
eyri haustið 1914 Næsta vetur
las ég svo saman 2. og 3. bekk
og skrifaði sögu nr. 2 úr
Keldudal. Þe'gar ég fór suður
um haustið skildi ég handritið
eftir í prentsmiðjunni, en um
jólaleytið hringdi ég norður og
bað að senda mér það, þóttist
þá hafa uppgötvað að þetta
væri fjári lítill skáldskapur
allt saman — , en sé nú eftir
því að hafa giatað handritinu;
ég hefði líklega getað orð'ið
rok-reyfarahöfundur!
Já, skólavistin á Akureyri
var mér mjög ánægjuleg, en
þegar ég kom suður í Mennta-
skólann 1914 fór mér að leið-
ast, enda mátti heita að ég
kæmi peningalaus til Reykja-
víkur. Á Akureyri hafði ég lít-
ið þurft fyrir náminu að hafa,
nema mér var ólagið að nema
erlend mál, nema málfræðina.
— Hvernig gekk svo námið
syðra?
— Fimmta og sjötta bekk
las ég utanskóla á 2 árum og
náði mér í aura með forfalla-
kennslu í barnaskólanum.
Kenndi t. d. fyrir Jón frá Flat-
ey þegar hann var gerður
vsrkstjóri í atvinnubótagrjót-
inu í; Öskjuhlíð, fyrir Jörund
meðan hann var á þingi. Einn
mánuð vann ég í Landsbank-
anum og eftir það köliuðu þeir
oft á mig þegar vantaði mann
við sparisjóðinn.
Tvo fyrstu veturna í Háskól-
anum hélt ég sama hætti, sótti
lít'ð tíma en vann, enda var
ég orðinn fjölskyldumaður.
Konan mín hafði matsölu -pg
tók að sér brauða- og mjólkur-
sölu ;— og ég held að það
hafi verið eina mjó’kursalan
sem aldrei v> lokað í spönsku
veikinni 1918. Einn daginn tók
ég upp á því að verða veikur
af flenzunni og fékk mann
fyrir mig i mjó.kurbúðina, lá
einn dag í rúm’nu, en næsta
morgun kemúr lykillinn heim
til mín, þar sem handhafi var
lagztur, og þá fór ég á fætur
og skipti mér ekki meira af
inflúenzunni. Kona mín lagð-
ist aldrei he’dur, en annaðist
tvo lungnabólgusjúklinga sem
voru leigjendur í húsinu.
Þriðja veturinn minn í guð-
fræðidelldinni sé ég að þetta
gengur ekki lengur, ég vsrð að
fara að Ijúka námi og tek
jólafríið í að lesa. Þá uppgötva
ég að þetta er ekki nokkur
skapaður hlutur, ég get klárað
þetta fyrir vorið, en þá var
venjan að guðfræði tæki 3 ¥2
ár. Það ýtti líka und’r mig að
ég vissi að Grundarþing voru
iaus. Eg færði það í tal við
biskup, sem tók því feginsam-
lega, því það hafði enginn sótt
um þau í heilt ár. Um vorið
lauk ég prófi og var settur að
Grundarþingum og fékk prest-
vígslu (1920).
— Var skemmti’.egt að vera
prsstur?
— Já, það er mjög ánægju-
legt að minnast pi'eststarfsins.
Eg komst í kynni við gott fólk,
vissi ekki af öðru en vináttu
við fólkið, á ekkert annað en
ljúfar endurminningar frá sam-
vinnu við það. Sérstaklega man
ég kynni mín við Kristínu í
Káragerði (skáidkonu Sigfús-
dóttur), — og svo við blessað
fermingarbarnið hana Möggu í
Valdís Halldórsdóttir og Gunnar Bencdiktsson í garði sínum i
Frumskógum.
Gunnar Benediktsson að skrifa um biblíuna — hin helga bók
liggur opin á borðinu.
Öxnafelli, sem sagði mér
svo margt um aðra heima.
Svo hætti ég prestskap 1931
og um sama leyti skildum við
hjónin. Þá henti ég mér út í
pólitíska baráttu.
— Hvers vegna?
Tildrög þess geta menn
nánar kynnt sér í Skriftamál-
um uppgjafaprests, bók sem
nú er að koma út.
— Ekki hefur þú getað lifað
á pólitíkinni einni saman 1931?
— Þá hugsaði ég mér að
fara út í kennsju og sótti um
kennarastöðu við Fiensborgar-
skólann, en koinst að því um
haustið að það var engin leið
fyrir mig, að fá nokkurstaðar
kennslu! Sumarið 1931 var
sumarþing í Rvík og auglýst
eftir þingskrifurum. Milli 20
og 30 sóttu en 6 voru teknir,
og valdir eftir prófi, og komst
ég í þingskriftir um sumarið
— en aldrei framar!
Næsta vetur held ég mér
dá'ítið uppi á fyrirlestrum í-
Reykjavík. Fékk Varðarhúsið
lánað fyrir sáralítinn pening
og flyt þar sama erindið
Njálsgata 1 og Kirkjustræti
16, fjórum sinnum og fékk
sæmilegan skilding fyrir. Gaf
það s:ðan út. Svo þegar ég
kom með annað erindi og ætl-
aði að endurtaka þetta sagði
Sigurgísli hjá Zimsen mér að
sér væri bannað að lána mér
húsið!
Þá tók ég Nýja bíó, en það
var of dýrt. Samt flutti ég 3
fyrirlestra: Bæjarstjórnin og
biblían, Baráttan um barns-
sálina og Skriftamá! uppgjafa-
prests.
Og svo var ég í kaupavinnu
á sumrin, á Fljótsdalshéraði
1933 og í Skagafirði 1934. Á
þessum árum fór ég víða um
landið og flutti erindi, undan-
tekningarlítið fyrir fullu húsi.
Og maður dróst fram á þessu.
— Og svo flytur þú austur
fyrir Fjall?
— Já, 1935 gifti ég mig aft-
ur og sezt að á Eyrarbakka.
Þar var konan mín kennari,
og strax fyrsta veturinn hafði
ég þar unglingaskóla — með
tilskildum styi’k frá í’íkinu.
Tvö næstu sumur var ég í
kaupavinnu í Boi’garfirði, en
svo keypti ég hús og lóð með
landsnytjum á Eyrarbakka —
og næsta sumar stundaði ég
garðrækt.
•— Það hefur koxnið sér vel
fyrir þig að vera hraustui’.
— Já, sumarið 1940 er eina
skiptið sem ég hef kennt
krankleika. Það sumar lá ég
fyrir í taugabólgu, en skrifaði
þó Sóknina miklu, liggjandi
uppíloft á bekk.
— Hún vakti töluverða at-
hygli þá.
-— Það liggur fvrir yf'rlýs-
ing um það í í’éttarskjölum að
sú 'bók var uppse’d hjá forlag-
inu á hálfum mánuði.
— Varstu lengi krankur?
— Nei, veturinn eftir, 1940—
1941, var ég hjá Bretanum í
Kaldaðarnesi.
Vorið 1941 er ég kvaddur til
ráða' um það hvernig við megi
bregðast eftir að Þjóðviljiiin
hafði verið bannaður og blaða-
menn hans fluttir af landi burt.
Ég tók af skarið með það: ég
skyldi gefa út b’.að og taka
persónulega ábyrgð á þvi, og
þá vígði ég nýjan blaðamann,
Jón nokkurn Bjarnason, og
■ekki má gleyma Haraldi Sig-
urðssyni, en hann hafði hlotið
sína vígslu áður. Þegar rit-
stjórn Þjóðvi’.jans kom úr her-
leiðingunni afhenti ég henni
blaðið og fór aftur í Bretavinn-
una og þá sem túlkur. Það
var skritinn svipurinn á yfir-
manni mínum um veturinn
þegar ég fór til hans og sagð-
ist þurfa að fá háifsmánaðar
fri til að sitja í tugthúsinu
fyrir að móðga Breta í blaða-
grein! Þegar ég kom aftur
brostu Bretarnir mjög hlýlega
— og yfirmaðurinn sagði: „Þeir
eru ekki svona skeleggir við
fastistana í Bretlándi“.
Ég var hjá Bretanum tíl
haustsins 1942 en gerðist þá
fastur starfsmaður hjá Sósíal-
istaflokknum. sá um Nýja tim-
ann, hafði samband við fylgj-
endur úti um land og gegndi
ýmsum störfum, var m.a. í
nefndum, t.d. póstmálanefnd og
nefnd til að gera tillögur um
samgöngur milli Reykjavíkur
og Suðurlandsundirlendisins —
en á tillögum hennar var svo
byggt frumvarpið um Austur-
vcg — Þrengslaveginn. Nokkr-
ar vikur í Nýbyggingarráði í
forföllum Einars Olgeirssonar
og átti m.a. mikinn þátt í lög-
unum um landnám, nýbyggðir
og endurbyggingar í sveitum,
en Nýbyggingarráð fól okkur
Steingrími Steinþórssýni að
ganga frá frv. um það.
— Svo þú ert m.a. höfundur
landnámslaganna.
— Já, og upphaf’egn frum-
varpið er samið hér ; þessari
stofu. við Kristinn E. Andrés-
son gerðum það. en hann
og Brynjólfur fluttu bað svo
í efri deild, sem visaði því til
Nýbyggingarráðs. Við Stein-
grimur gerðum svo nauðsynleg-
ar breytingar til að ná sam-
komulagi — síðar varð þetta
svo að lögum.
— En öll þessi atvinnuleysis-
og atvinnuár varstu jafnframt
að skrifa bækur.
— Já, það var m.a. atvinna
mín á Eyrarbakka. og færði
mér nokkrar tekjur. Þar skrif-
aði ég Sýn mér trú þína ...,
Skilningstréð og Sóknina miklu,
ennfremur leikritið Að elska
og lifa. Þá var maður glaður:
Leikfélag Reykjavíkur var bú-
ið að taka leikinn ti! sýningar!
Soffia Guðlaugsdóttir hafði
ieikstjórnina og aðalhlutverkið
að eigin ósk. Og leikaravalið
fint maður: Haraldur, Brynj-
ólfur, Gestur Pálsson. Edda
Kvaran, Gunnbórunn og a.m.m.
Marta Indriðadóttir.
Það var farið að æfa leik-
inn haústið 1939 og ég var
tvisvar búinn að fara suður til
skrafs og ráðagerða. en u.þ.b.
sem 3 æfingar voru afstaðnar
réðust Rússar á . frændur" vora
Finna — og bað vir hætt að
æfa! En ég trúi ekki öðru en
það sé eitthvað varið í ritið
fyrst Soffiu Guðlaugsdóttur
lanaaði til að leika aðalpers-
ónuna.
Á Evrarbakka skrifaði ég
líka Það brýtur á boðum. Síð-
asta verk mitt á Evrarbakka
mun hafa verið Hinn gamli
Adam í oss.
— Oa prestskaparbækurnar
þar 1 áður vöktu líka st.yrr.
— Þær voru Niður hjarnið,
Við þjóíveginn og Anna Sig-
hvatsdóttir. Við þjóðveginn
kosíaði málaferli á annað ár,
þar sem gerð var krafa utn
að bókin yrði gerð upptæk,
með fádæma vitna’.eiðs’.um og
svardögum og á annað hundr-
að máisskjala.
Auk þess skrifaði ég þá
bæklinginn Var Jesús sonur
Jóseps? og Ævisögu Jesú frá
Nazaret.
— Hvenær fluttirðu í skálda-
•bæinn?
— Hingað til Hveragerðis
flutti ég 1943, og þá fyrst og
fremst til að stytta leiðina til
Reykjavikur vegna þess hve
ég starfaði þar mikið þá.
— Og síðan hefur þú verið
hér á kafi í bókaskrifum og
kennslu.
— Já, hér hefur verið blóma.
skeið ævi minnar. Haustið 1946
fór skó’.anefrd fram á það við
mig að taka að mér unglinga-
skó’a. er hafði verið starfrækt-
ur ] ár sem kvöldskóU. Þá
sagði ég upp starfi hjá flokkn-
um og gekkst í því að þessi
skóli var viðurkenndur sem
miðskóli, samkvæmt spánnýj-
um fræðslulögum, Síðan hef ég
verið kennari við þann skóla,
og er nú að hefja mitt 17. og
síðasta ár.
Árið 1956 tók ég að mér
skólastjórastarfið við barna-
og miðskólann út úr vandræð-
um og það haust byrjaði kon-
■an aftur að kenna. til að geta
staðið við hlið mér i þessum
ný.ja vanda. en hafði hætt því
1941. Skólastjóri var ég 12
ár. en , þá Josnaði ég aftur.
Mér hefur ifal’.ið mjög vel
kennslustarfið og við krakk-
ana.
— Svo varstu hér í fram-
boði?
— Eftir að ég kom hingað
var é°' í framboði i Áí'ne='ý=''u
fv’-i- Þósíalistsflnkkinn við Al-
þÍ^ SVrr^r-rt - ~ l- ov>
1°1° bá sg ért ég varð
annað’-vnrt bætt.n bví eða
hætta pfl skrifa. Einmit't þá
sóttu á mig ný verkefni í sam-
bandi við hernámið — sem
leiddu mig aftur út í Sturlungu.
'— Já. bú sökktir þér í sagn-
fræði — jafnframt skólastarf-
inu.
—- Já, hér hef ég skrifað
f.iórar sasnfræðibækur: Saga
þín er saga vor. ísland hefur
jarl, Snorri skáld í Reykholti
og Sagnameistarinn Sturla. Áð-
ur hafði ég skrifað bér Bónd-
ann í Kreml, ennfremur Um
daginn og veginn. en um eitt
skeið var ég tíður í útvarpinu
og bókin er kaflar þeirra er-
inda.
— Og hvað hefur þú nú á
prjónunum?
— É? er hættur við Sturl-
umu. nema besar mér dettur
eitthvað sérstakt í hug, t.d.
erindi sem éa er rýbúinn að
ta!a inn hjá útvarninu. Annars
er ég hættur við Stur’unsu.
Mér sagði fyrrverandi með-
blaðamaður minn. Haraldur
Sigurðsson. að þrennt væri það
sem auðveldast gerði hvern
mann vitlausan: tafl, ættfræði
og Sturlunga.
Ég hef snúið mér meir að
biblíunni í seinni tíð.
— En er ekki líka auðvelt
að verða vitlaus af henni?
— Ég hef enga trú á því
að hún sé banvæn fyrir mig.
Og í sambandi við biblíuna er
það verk sem m.ætti segja að
ég hefði nú á prjónunum.
— En er ekki að koma út
bók eftir þig?
— Jú, Skriítamál uppgjafa-
prcsts. 1 henni eru ritgerðir og
erindi frá nrestskaparárunum
og meðan ég var í uppgiörinu
við prestskapinn. Ritgerðirnar
birtust m.a. í Degi, Rétti.
Straumum. Skirni. Iðunni —
og svo fvrirlestrar, sem áður
höfðu komið út sérprentaðir,
og vöktu mikið umtal á þeim
tíma. Skriftamá’.in hafa aldrei
birzt áður.
— Segðu mér svo: hvernig
er að vera hér í Hveragerði?
— Hér er mjög gott að vera.
Mér er mikið ánægjuefni að
Framhald á 10. síðu.
1 g) - ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 9. október 1962
Þriðjudagur 9. október 1962 — ÞJOÐVILJINN — (7