Þjóðviljinn - 23.12.1962, Blaðsíða 5

SuMnud-agur 23. desemfoer Í982
S!»A 5
Ævintýrí um kvöldroðann
Kvöld eitt sat ég á ásbrún-
inni og dáðist að gullrauðum
skýjunum, sem liðu um him-
ininn, eins og svo oft má sjá
um sólarlagsbilið. Þá kom
allt í einu- skrítinn gam-
all maður gangandi i áttina
til mín.
*— Já, tók gamli maðurinn
til máls. þau eru falleg þessi
rauðu ský á bláum himnin-
um. — Hann settist hjá mér
og við horfðum báðir hug-
fangnir á sólarlagið. — Ég
skal segja þér ævintýrið um
kvöldroðann, — hélt hann
svo áfram. — Faðir minn
sagði mér, en hver sagði hon-
um veit ég ekki. — Svo sagði
hann mér þetta ævintýri, sem
ég ætla nú að rifja upp og
segja ykkur.
Það var einu sirmi sólar-
geisli, sem langaði allt í einu
svo mikið að gifta sig. Hann
ferðaðist um allar jarðir að
leita að þeirri útvöldu. Og
það var sannarlega úr vöndu
að ráða, því margar fegurð-
ardísir urðu á vegi hans. Sú
fyrsta sem hann hitti var lít-
il og lagleg melasóley, sem
roðnaði enn þá meira þegar
sólargeislinn kyssti hana.
Melasóleyjan var ósköp
skemmtileg, en sólargeislinn
sá að hún mundi ekki vera
laufblaði. En daggardropann
gat hann ekki átt að vini,
því þegar sólargeislinn var
búinn að skína á hann og
ylja honum svolitla stund,
hvarf hann og varð að engu.
Það ætlaði líka að verða erf-
itt að finna góðan vin. Sól-
argeislinn hélt áfram og eft-
ir dálitla stund mætti hann
fallegu litlu fiðrildi. Skraut-
legt og gáskafullt flögraði
það til og frá í sólskininu.
gott konuefni, hún átti allt 0*- ■ ^ðlargeisihm-fór að^ tala vifr-
marga aðdáendur, sem sveim-
uðu í kringum hana. Fiðrildi,
býflugur og hunangsflugur
kepptust um að slá henni gull-
hamra og kyssa hana, og sól-
argeislinn sá að það var ó-
mögulegt að treysta henni.
Hún var of 'hverflynd.
Hann hélt áfram ferð sinni,
og allsstaðar sem hann kom
varð bjart og kátt. Birkið
teygði sig á tá upp til hans,
og fuglarnir flugu syngjandi
grein af grein. En sólargeisl-
inn var eirðarlaus og gat
ekki verið kyrr lengi á sama
stað. Að síðustu gafst hann
upp við að leita sér að konu,
en ásetti sér þess í stað að
finna góðan tryggan vin.
Hann hinkraði við hjá dagg-
ardropa, sem sat á dálitlu
fiðrildið, og stakk upp á því
hvort þau ættu ekki að vera
vinir til ævi'loka.
— Jú, það skulum við, —
sagði fiðrildið, — en þú mátt
aldrei fara frá mér nokkra
stund, og ekki skína á neitt
annað en mig. —
Sólargeislinn andvarpaði.
— Þvi er nú verr, litla fiðr-
ildi, það get ég ekki, því á
kvöldin verð ég að vera á
himninum, og á daginn þarf
ég að fara víða um og skdna
á marga. Það þurfa svo
margir á mér að halda, gras-
ið, blómin og fólkið, allt sem
lifir á jörðinni þarf á geisl-
unum mínum að halda.
Þegar fiðrildið heyrði þetta
varð það stúrið, gretti sig og
Dægra-
styttíng
Vinirnir Árni og Bjarni
ætla að glíma við að leysa
þessa þraut, sem þið sjáið á
myndinni.
Þeir eru bundir saman á
þennan hátt:
Annar endinn á bandinu er
bundinn utan um hægri úln-
liðinn á Áma, og hinn endinn
um þann vinstri. Nú er bandi
smeygt utan um það fyrra,
og því svo hnýtt um úlnlið-
ina á Bjama.
Hvemig eiga þeir Árni og
Bjarni nú að losa sig án þess
að skera eða slíta bandið?
Þetta virðist ómögulegt, fljótt
á litið, en lausnin er þó mjög
einföld — þegar maður veit
hana.
Svar: Björn gerir lykkju á
band sitt, hann bregður lykkju
unni að sér, undir bandið um
annan úlnlið Áma og fram
fyrir hönd hans, og kemur.’-þá
í lijós að þeir eru lausir.
sagðist ekki vilja eiga vini í
félagi með öðrum. Svo flögr-
aði það í burtu og settist
á fallega rauða rós, skammt
frá, og hvíslaði að henni æv-
intýrinu, sem það hafði lent
í með sólargeislanum. •—
Ennþá hélt sólargeislinn
áfram. Gegnum dimma skóga,
yfir ása og fjöll, og straum-
þung vötn. Loksins var hann
kominn alla leið til jökuls-
ins, þar sem snjórinn hverf-
ur aídrei allan ársins hring.
Þegar sólargeislinn skein á
jökulinn, glampaði á sjóbreið-
una eins og hún væri alsett
demöntum.
— Komdu sæll, hvíti jökull
þú ert það hreinasta og fall-
egasta, sem ég hef á ævi
minni séð. Eigum við ekki að
vera vinir, alltaf? — sagði
sólargeislinn. — Hjartað í
mér bráðnar næstum þegar
þú kyssir mig, — svaraði jök-
ullinn — þessvegna þori ég
ekki að vera vinur þinn, því
þá á ég á hættu að bráðna
upp til agna og verða að
engu. Sjáðu nú bara hvernig
fer fyrir snjónum niðri í
dalnum, hann bráðnar í sól-
arhitanum og verður að engu.
Ég vil vera einn hér uppi,
því hér er ég óhultur fyrir
geislunum þínum, sem bræða
mig. Svo þú sérð það sjálf-
ur að við getum ekki verið
vinir. —
Sólargeislinn sá að jökull-
inn mundi ekki reynast góður
vinur, og kvaddi hann, ofur-
lítið hryggur. Þegar hann fór
var snjórinn eftir, hvítur og
kaldur og engir demantar
skinu þar lengur.
Sólargeislinn fór nú aftur
niður í dalinn, og þar mætti
hann ósköp fa'llegri lítilli
stúlku. Sólargeislinn dansaði
kringum hana og gerði ljósa
hárið hennar logagylt. Telp-
an brosti til hans, og hann
ætlaði einmitt að fara að
spyrja hana hvort þau ættu
að vera vinir, þegar móðir
hennar kom út úr húsinu og
kallaði til hennar: — Komdu
strax inn, Anna mín, þú get-
ur orðið veik og sólbrunnið
í svona sterku só'lskin. — Svo
leiddi hún telpuna inn í
skuggann. — Sólargeislinn
var hryggur og leiður. Það
var komið kvöld og hann
sneri heimleiðis. Þegar hann
var rétt að komast heim
hitti hann látið hvítt ský. —
Hvað ég er búinn að bíða
lengi eftir þér, — sagði ský-
ið, — mér þykir svo vænt um
þig. Ef þú vilt, skaltu alltaf
finna mig hér þegar þú kem-
ur heim á kvöldin. Ég báð
alltaf eftir þér, af því þú ert
svo hlýr og góður. —
— En ég verð alltaf að yf-
irgefa þig svo fljótt, ég hef
bara þessar stuttu kvöOd-
stimdir til að vera hjá þér,
sagði sólargeislinn.
— Það gerir ekkert til, —
svaraði hvíta skýið, — Ég
verð þér alltaf trúr og trygg-
ur vinur, og bíð þín á hverju
kvöldi. — Þegar sólargeislinn
heyrði þetta kyssti hann litla
hvíta skýið, og það roðnaði
af gleði.
Þannig var ævintýrið um
kvöldroðann. Á hverju
kvöldi, þegar sólin gengur til
viðar, kyssir geislinn hvílta
skýið, neðst á himinhvolfinu
og það roðnar af hamingju-
Gamli maðurinn þagnaði.
Ég þakkaði honum fyrir þetta
fallega ævintýri. Ég var ekki
garnall þegar þetta var, en af
því að ævintýrið var svo fal-
legt man ég það ennþá vel.
Hver
annars þjónn
Einu sinni var mjög dramb-
samur svertingjakóngur í
Afríku. AHir óttuðust hann
og hlýddu öllum boðum hans.
Eitt sinn var hann að gorta
af valdi sínu.
— Allir menn eru þjónar
mínir, — sagði hann.
— Nei, sagði gamall negra-
spekingur. — AÍIir menn eru
hver annars þjónar. — Þessu
reiddist kóngur, kallaði spek-
inginn fyrir sig og sagði: —
Heldur þú að ég sé þjónn
þinn? Sé svo, þá sannaðu það.
— Ef þú getur' látið mig
hlýða skipun þinni og þjóna
þér, áður en sól gengur til
viðar, skal ég gefa þér 100
kýr, en getir þú það ekki
verður þú tekinn af lífi. —
í sama bili bar að betlara,
sem bað um ölmusu. Speking-
urinn hraðaði sér til hans, til
þess að gefa honum. En þeg-
ar hann fór fram hjá kóngi,
hrasaði hann, missti staf sinn
og lá við falli. — Ó herra
konungur. hjálipið mér, —
sagði hann. Kóngurinn studdi
hann, og rétti honum stafinn.
— Þá kallaði spekingurinn: —
Verið nú allir vottar að því
að sjálfur konungurinn hefur
þjónað mér. Ég hef þjónað
betlaranum, og þannig er
hver annars þjónn, svo að
ég hefi sannað mál mitt. 100
kýmar á ég en ég gef bein-
ingamanninum þær. — Kóng-
urinn varð svo hrifinn af
þessu að hann gerði speking-
inn að æðsta ráðgjafa sín-
um. En það varð til mikillar
blessunar fyrir konunginn og
alla þjóðina. Því að nú var
stjórnað bæði af viti og mildi.
Lengi getur vont versnað.
Þú segir að ég sé tileygður,
en þú ættir að sjá hann
frænda minn. Þegar hann er
í miðri vikunni, þá sér hann
báða sunnudagana í einu.
A: Eg heyri sagt að konan
þín hafi orðið fyrir bíl-
slysi.
B: Já, það var ekkert alvar-
legt. Það máðist bara of-
urlítið af málningu af
báðum.
Vinur barnanna
Á jólunum Jesús fæddist,
í jötu var rúmið hans,
en englarnir sungu og syngja
í sálu hvers dauðlegs manns.
Því hann var í heiminn sendur
á heilagri jólanótt,
að minnka hjá okkur öllum
það allt, sem er dimmt og ljótt.
Og því verður heilagt haldið
í hjarta og sálu manns,
um eilífð í öllum löndum
á afmælisdaginn hans.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Jó/asælgætí sem þið
getíð búið til sjálf
Það gæti verið gaman að
búa sjálfur til eitthvað af
jólasælgætinu. Hér eru upp-
skriftir, sem þið getið auð-
veldlega fariö eftir.
Súkkulaðikaramellur
% lítri rjómi,
250 gr. sykur,
2 msk. kakó,
1 bréf vanillusykur.
Sjóðið saman sykur, rjóma
og kakó í 35 mínútur, og
hrærið stöðugt í á meðan.
Þá er lögurinn orðinn þykk-
ur og seigur, þið prófið hann
með að láta dropa í kalt vatn,
ef hann. stífnar í vatninu er
hann hæfilega þykkur. Breið-
ið pappír í ofnskúffuna og
berið smjör á. Hellið svo kara-
melluvökvanum á pappírinn,
og þegair hann byrjar að
harðna skerið þið karamell-
urnar í hæfilega stóra fer-
kantaða bita, síðan getið þið
vafið mislitum pappír utan
um.
Kókoskúlur
150 gr. kókosmjöl.
175 gr. flórsykur.
100 gr. kakó.
1 eggjahvíta.
grænn og rauður ávaxtalit-
ur.
Hnoðið saman kókósmjöl,
flórsykur, kakó og vanillu, og
búið til litlar kúlur. Litið
kókosmjölið með fáeinum
dropum af matarlit. Veltið
síðan kókoskúlunum upp úr
ávaxtalitnum. Látið þoma dá-
litla stund á köldum stað.
íssúkkulaði
Sjóðið súkuklaði á venju-
legan hátt. Þegar það er orð-
ið kalt, er því helHt í glös,
Glösin þó aðeins hálffyllt.
Setjið þá út í hvert glas tvær
matskeiðar af vanilluís, og
eina matsk. þeyttan rjóma.
Með þessu á að bera fram
teskeiðar og drykkjarrör.
BÆN
Jón litli var á þriðja ári.
Hann svaf einn í herbergi.
Þar las hann bænimar sínar
áður en hann sofnaði.
Eitt sinn heyrðu foreldr-
ar hans að hann var að biðja
guð að gefa sér reiðhjól.
Þeim. kom nú saman um að
uppfylla þessa bæn hans. Þau
keyptu hjól, en af því Jón
var svo lítill, þá keyptu þau
þríhjóL
Næsta kvöld kom drengur-
inn inn 3 svefnherbergið og
sá gjöfina. Þá sagði hann:
— Himneski faðir, veiztu þá
ekki hvemig hjólhestur á að
vera?
E.V NVJNN
<3»ONGUM

«/f»v SlfíhlUNhtí
KLCPPSVEG 2) *> á'c<\