Þjóðviljinn - 17.06.1967, Blaðsíða 14

14 SlÐA — ÞJÓÐVFjJXNN — Ijaugardagur 17. júní 1967.
P.N. HUBBARD
BROTHÆTT
GLER
24
inni á móts við norðurendann á
eynni. Slóðin var að vísu ekki
skýr eða- þekkjanleg fremur en
bílförin, en hún var þarna. Og
það var áuðséð að farið hafði
verið um skóginn. Einhver hafði
gengið þama um, ýtt greinum
frá og troðið á öðrum. Satt að
segja tapaði ég slóðinni áður en
ég kom niður að vatninu, en ég
vissi vel hvert hún lá. Ég þok-
aði mér niður á yið í áttina að
vatninu, alltaf í skjóli trjánna
og alltaf eins hljóðlega og mér
var unnt, þótt ég gæti með engu
móti útskýrt þá nauðsyn. Það
var naestum logn og hvergi
heyrðist nokkurt hljóð nema
dauft skrjáf í laufinu fyrir of-
an mig.
Reyndar heyrði ég hljóðið
naestum samtímis þvi sem ég
kom auga á vatnið. Það var
gutlhljóð, lágt, endurtekið skvamp
eins og einhver væri að sulla
með hendinni í grunnu vatninu
undir trjánum. Það kom Crá
vinstri. Ég gekk í áttina þangað,
eins fljótt og hljóðlega og ég
gat þangað til ég gat ,alls stað-
ar séð vatn á milli trjánna. Þar
var ekkert. Hvað svo sem or-
sakaði gutlið þá var það hinum
megin. Ég læddist niður að
vatnsborðinu, skreið og klöngrað-
/
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistola
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta) /
Simi 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
ist undir lágar greinarnar og ég
sá betur og betur yfir vatnsál-
inn-
Rétt á eftir -hætti hljóðið en
andartaki áður en það hljóðnaði
sá ég hvað olli því. , Það var
lurkur, býsna langur lunkur sem
teygður var niður að vatnsborð-
inu innanúr skjóli trjánna. Ég
sá sem snöggvast, en aðeins í
svip, í hönd sem hélt urh hinn
cndann á honum, en ég hefði
reyndar getað gizkað á að það
væri hönd, og meira sá ég ekki.
Lurkurinn var að kilóra í vatns-
borðinu, sulla vatninu upp i leir-
flag sem flóðið hafði ekki náð t.il.
Ef mér skjátlaðist ekki, þá var
hann að útmá varlega, en tveim
sóllarhringum of seint, slóðina
sem ég hafði séð liggja niður í
vatnið hinum megin.
Nú var alveg hljótt. Lurkurinn
var hættur að klóra í vatnsborð-
ið og hafði verið dreginn inn
undir greinamar. Ég reyndi að
greina, en gat það ekki, þruslk í
einhverjum sem hörfaði upp
bakkann hinum megin. Ég fór
sjálfur að þoka mér til baka, en
áður en ég gerði það horfði ég
vandlega á leirinn mín megin
við víkina. Ég sá það. sem eg
hafði búizt við. Engin fbtspor
en ósléttan votan blett þar sem
sporin höfðu legið uppúr mín
megin. ,*
Þegar ég kom lengra burt írá
vatninu fómáði’ég kyrrðinni fyr-
ir hraðann. Ég stefndi beint «ð
löngu breikkunni landmegin víð
brúna. Ég kom fram á veginn
rétt fyrir ofan hana, en þokaði
mér niður að henni í skjóli
trjánna. Þá nam ég staðar og
hlustaði. Enn var ekkert að
heyra nema daufan þytinn í
vindinum í trjákrónunum. Ég
gekk varlega út á vegarbrúninn
en sá ekki neitt. Ég fór yfir
brúna, gekk hálfa leið upp bratta
brekkuna hinum megin og beygoi
inn á millli trjánna til vinstri.
Næstum um leið heyrði ég ein-
hverja hreyfingu og snarstanzaði.
Hljóðið kom frá hægri, rétt hjá
beygjunni á veginum þar sem
rhododendrorunnarnir byrjuðu.
Andartaki síðar heyrði ég að ein-
hver kom gangandi niður ak-
brautina í áttina að brúnni. Ég
sneri 'andlitinu að veginum og
beið.
Hún gekk rösklega níður stíg-
inn nokkra metra frá mér. Hún
var háleit, munnurinn lokaður,
göngulagið reglulegt. Það var
ekkei-t laumulegt í flari hennar.
Ég sagðí: — Olaudia! og gekk út
á stiginn. '
Hún hafði stanzað og kom síð-
an til móts við mig. Hún sagði:
— Johnnie! Hvað ert þú að pukr-
ast inni í skóginum?
— Að leita að þér, sagði ég.
Ég var að volta fyrir mér hvað
orðið hefði af þér.
— Ég hef verið önnum kafin.
— 1 sambandi við Jocik?
— Jock? Nei, ekki sórstaiklega.
— En hvað hofur gerzt í sam-
bandi við það?
— Ekkert hefur gerat mér vit-
anlega. Hundurinn er dauður og
grafinn.
— Grafinn? Hver gróf hana?
Ekki þú?
— Nei, ekki ég. Auðvitað
Coster. Nú, einhver varð að
gera það. Það eru tveir dagar
síðan hann d;ó. Eða hólztu að við
myndum bara flleygja honum út
í víkina.
Ég hafði ókkert haldið um það
til né frá- Ég sagði: — Léztu
gera athugun á hræinu?
Hún hristi höfuðið.— Til hvers
hefði það verið? Elisabet frænka
telur víst að hann hafi dáið úr
slagi.
— Og hvað helldur þú?
—| Ég held hvorki eitt né neitt.
Ég eitraði ek'ki fyrir hann og þú
segist ekki hafa gert það. Þetta
hefur svo sem getað venð
hjartas'lag . miín vegna. Það er
engin önnur skýring tiltæk. I-Iún
var hvorki önug né ögrandi. Húr.
virtist bara ekki hafa sérlega
mikinn áhugn, eins og hún skildi
ekki hvers vegna væfi verið að
gera veður út af þessu.
Ég sagði: — Ilvernig kemst
Elísabet frænka af án hundsins.
Hún yppti öxilum lítillega, Eins
og' við er að búast. Mjög skap-
lega. Hún hafði ekíki nema talk-
martkaða þörf fyrir hann. Og hún
bjargast.
— Hvað um heiBsubótargöng-
una hennar.
— Cosler hefur úíbúið stíu
handa henni. Nokikurs konar
leikgrind. Hún notar staf og
þrammar hring eftir hring innaní
henni. Hún er að því núna.
— Hefur hún ekki notað staf
fyrr?
— Nei. Hann kemur í staðinn
fyrir hundinn.
— Fílabeinsstaf með útskornu
hondfangi — af því taginu?
— Nei, síður en svo. Þú hef-
ur séð hana sjálfa? Askur, næst-
um eins sver og handleggurinn
á mér. Hún gæti barið þig nið-
ur með honum. Nema hvað hún
myndi auðvitað ekki vita hvar
hún ætti að berja.
Ég gelik af stað í áttina að hús-'
inu. Hún hikaði og kom síðan á
eftir mér. ■«
— Hvert ertu að fara? sagði
hún.'
— Mig lanfear að sj^ nýung-
arnar — einikum og sér í lagi
göngustafinn og ieikgrindina.
Hvar -er Coster?
— Coster er ekki heima.
— Láttu mig þá ekki tefja
þig ef þú hofur öðrum hnöpp-
um að hneppa. Skómir hennar
voru tandurhreinir, en reyndar
myndi mjúkur undirgróðurinn ,
skóginum elcki hafa atað þá út.
Það var engan leir að sjá á
höndum hennar eða fötum. Hún
gekk enn við hliðina á mér en
með tregðu að því er virtist. Ég
sagði: — Hvemig gengur með
afsólknarbrjáilæðið? Eilífur elt-
ingaleikur?
— Enginn er að elta m.ig,
John-nie. ^Og ekki þig heldur að
því er ég’bezt veft,
— Nema við hvort annað að
sjálfsögðu.
— Erum við að elta hvort ann-
að?
— Er það efkki? Ég hef verið
að reyna að ná í þig í tvo und-
anfama daga og þessa stundina
fæ ég ekki betur séð en þú elt-
ir mig allldyggilega. Ég stanzaði
snöggilega og greip um hendur
hennar. Ég dró hana að mér.
Hún kom mótspyrnulaust en
samt var eins og hún vissi ekki
enn hvaða læti þetta væru. Ég
sagði: — Hvað hefur komið fyr-
ir þig, Claudia? Þú ert komin
í einlhyerja órafjarlægð. Svo
mikla fjariægð að ég veit að það
er vonlaust fyrir mig að reyna að
ná til þín, en þó er eins og ég
geti ekiki hætt að reyna. Það *>r
síðan þessi hundskratti hrökk
upp af. En þó get ég ekki skilið
hverju það breytir. Þér virðist
ekki þykjá það mikilvægt sjálfri.
Ég kyssti hana.
Hún endurgalt kossinn og
sagði: t- Með hundinn? Nei, ég
hcld að það sé ekkert mikilvægt.
Ég sleppti höndunum á henni
og við gengum áfram áleiðis að
húsinu. Við sögðum okkert langa
stund. Það var eins gott, því að
þegar við komum íyrir beygjuna
á heimkeyrsflunni og ætluðum
niður brekuna að hiúsinu, stóð
Blisabet frænka fyrir framan
okkur. *
Hún var enn í tvídfötunum og
þungu skónum, en í þetta sinn
var hún með enga hanzka. Hend-
ur hennar voru hið eina ffnlega
við hana, furðu nettar á þessum
stórvaxna líkama, en þær hétdu
um grófgerðan stafinn með sýni-
legum og ótvíræðum styrk. Ég
stéð kyrr og volti fyrir mér hvort
við Oloudia hefðum í raun pg
veru gengið í tafct eins og ég hélt.
Claudia hélt áfram í áttina til
hennar.
— Olaudia?
— Já, Elísabet frænka?
— Hvar hofurðu verið? Ég hélt
ég hefði heyrt mannamál frá
hinum enda akbrautarinnar.
— Það held ég að geti ekki
verið. Ég er að koma þaéan.
Nema ég sé farin að tala við
sjálfan mig eins og Coster. Það
er efclri ólhugsandi.
— Þú hefldur að svipað álag
hafi svipaðar afleiðingar — jafn-
vel þótt driflkrafturinn sé mjög
mismunandi að mínu áliti?
Kringiótt grá augun horfðu yfir
öxlina á Ciaudiu og að þvl er
virtist beint á mig. Augnaráðið
minnti á uglu. Efcki vitru, gömlu
ugluna í bama.silcólanum, heldur
dýrið sem músin sér. Ef ég hefði
séð nofckur ráð tiil þess að berja
hana í rot þar sem hún stóð og
sleppa með það, þá hefði ég ekki
hikað andartak.
Claudiá stóð með hcndur fyr-
ir aftan bak, gfleiðstíg og horfði
A. báðum bátunum er fylgzt nákvæmlega með loftbólunum.
Fyrst virðast þær koma frá tveim, síðan þrem, og. síðan aftur
tveim .../.. — Þórður sér, að andstæðingur hans fellur niður.
Hann leysir fljótt af honum allt þungt svo auðvelt sé að koma
honum upp. — Nu sér hann sér til mikillar furðu, að Angélique
kemur og hjálpar honum að bjarga manninum, en verður svo
ein eftir niðri. Hann getur ekki hindrað hana í því, meðan hann
heldur á meðvitundarlausum manninum í fanginu- — Hún veit
hvað hún 'vill. Meðan hann fer upp á yfirborðið eins fljótt Dg
hann kemst, tekur hún málmkistilinn og festir hann við djúp-
sökkuna.
CHERRY BLOSSOM-skóábnrður:
Glansar liet nr- endist betnr
SKOTTA
— Ég var að búa til poþkorn fyrir heila viku, svo borðar þú það
á hálftíma!
Bifreiðaeigendur
Þvoið, bónið og sprautið bílana ykkar sjálfir. Við
sköpum aðstöðuna. Þvoum og bónum ef óskað er,
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
Frá Raznoexport, U.S.S.R.
2-3-4-5 og 6 mm.
Aog B gæðaflokkar
MarsTrading Companyhf
Laugaveg 103 sími 1 73 73
ATHUGIO!
Breytið verðlítilli krónu
í vandaða vöru
Húsgagnaverzlun Þorsteins Sigurðssonar,
Grettisgötu 13 (stofnuð 1918) sími 14099, leysir vandann.
Gerið við bíla ykkar sjólf
Við sköpum aðstöðuna. —
Bílaleiga.
BILAÞJÓNUST AN
Auðbrekku 53. Rópavogi — Sími 40145.