Þjóðviljinn - 01.02.1976, Blaðsíða 23

Sunnudagur 1. febrúar li)76. ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 2»
BYLTINGAR
Ég tók mynd af Jose og
Joao. »,Ertu með saltfisk
uppi i þér?" spurði ég.
Joao hristi kollinn. „Það
er miklu betra en
matur," sagði hann.
,,Gettu nú." ,,Gettu hvar
þú ert," svaraði ég. „í
Lissabon," sagði Joao.
„Þú ert líka inni í mynda-
vél," sagði ég. „í henni
ferðutil íslands, sem sel-
ur rándýran saltfisk."
;,Hvaðer ísland?" spurði
Jose. „Land, sem vill
græða," svaraði ég.
„Áður voru þar flestir fá-
tækir, eins og þið. En ís-
lendingar hafa gleymt
því og vilja græða á fá-
tæku fólki í staðinn."
Þetta skildi Jose ekki.
„AAá ég sjá mig í kassan-
um?" spurði Joáo. Hann
skoðaði myndavélina, en
sá sig ekki. „Ég sé ekki
heldur, hvað er uppi í
þér," sagði ég.
6.
Við ræddum um þetta
furðuverk. En nú gerðist
dálítið skemmtilegt á
torgi gleðinnar. Sjálf-
boðaliðar brunaliðsins
komu með börur úr segl-
dúk. Á börunum lá
Viktoria. Brunaliðsmenn-
irnir voru að bera hana út
i sólskinið. Og þá tók
Joáo út úr sér leyndar-
málið og sýndi það Ijós-
myndavélinni. Það var þá
ekkert annað en gamla
góða tyggjóið. „Ég á
tyggjó," sagði Joáo voða
montinn, eins og hann
ætti allan heiminn.
„Tyggjó er óhollt," sagði
ég. „Tyggjó er betra en
matur," sagði Joáo. „Ég
tygg það allan daginn, og
það er aldrei búið."
Antonío verður alvar-
legur. „AAatur er betri,"
sagði hann. „Ég verð
saddur, ef ég borða."
4.
Joáo gáði inn í mynda-
vélina. Hann sá ekki
neitt. Antonio var ekkert
forvitinn. „Ég veit, hvað
er í kassanum og uppi í
Joao," sagði Antonío.
Antonío er ólæs, samt er
hann mikill spekingur.
Hann segist eiga -vinkonu.
Hún heitir Viktoría. „Það
merkir sigur," sagði
Antonío. Ég hef stundum
séð Viktoriu. Hún er
svört. Viktoría er frá
Afríku. „Pabbi Jose fann
5.
,, Við gengum berfættir,
þegar við áttum heima i
sveitinni," sagði Antonío.
„Nú er pabbi í lögregl-
unni, og ég fékk skó. Ég
hnýti alltaf reimarnar."
Ég tók mynd af Antonío
við þetta þarfaverk. Joáo
reyndi að sjá, þegar
bróðir hans fór inn í vél-
ina. En hvað var uppi í
Joáo? „Þú ert uppi í
mér," sagði hann. „Ég
gleypi þig, ef þú gieypir
okkur." „Ég kemst ekki
upp í þig, þú ert svo lít-
hana í skóginum," sagði
Joáo. „Það var búið að
höggva af henni höfuðið.
En pabbi Jose lét það af t-
ur á hana." „Höfuðið á
ill," sagði ég. „Við erum
hundrað sinnum stærri en
kassinn. Við komumst
ekki inn i hann," sagði
Joáo. „Það er allt ann-
Viktoriu situr skakkt á
hálsinum," segir Jose.
„Hún átti heima í Gíneu-
Bissá í Afríku. Pabbi var
þar hermaður."
að," sagði Antonío.
„Þetta er vél. AAamma
sagði, að kröfugöngur
gangi inn i litlar vélár og
séu lifandi I bíó."
„Ég fæ lítinn mat,"
sagði Joáo. „AAamma
lætur tyggjó á sykur-
mola." Og hann sýndi
með þumal- og vísifingri,
hvað hann fékk lítinn
mat, en stórt tyggjó.
„Gefðu mér mat, þá hætti
ég að tyggja tyggjó,"
sagði hann. Ég gaf hon-
um nokkra smápeninga
og fór að hugsa um
krakkana á íslandi, sem
fá nóg af mat, tyggjói og
sælgæti. Þeir hafa enga
hugmynd um, að börn
svelta í mörgum löndum
heims. En foreldrar
söddu barnanna vita það.
Engu að síður er þeim al-
veg sama. Þeir vilja að-
eins selja saltfisk og
græða, svo að þeir geti
keypt sér bíla. Foreldrar
sömu barnanna kaupa vín
fyrir það, sem þeir fá
fyrir saltfiskinn, og
grenja f ullir á laugardög-
um.
8.
Joáo horfði undrandi
inn i myndavélina, eins
og hann gæti fesið hugs-
anir minar, en tryði þeim
ekki.
En við vorum ekkert að
hugsa um pakksöddu
börnin, eða hvort pabbi
þeirra og mamma sætu
grátandi og full á Hótel
Sögu. Við hlupum að
strigabörunum, til að
skoða Viktoríu. Fólkið á
torginu hafði hópast sam-
an til að horfa á hana í
sólinni. Það var satt, höf-
uðið var á réttum stað, en
dálitið skakkt á hálsinum.
Pabbi Jose var hávær og
glaður. Hann hló, svo að
glumdi i lögreglustöðinni
og slökkvistöðinni við
Gleðitorgið. „Hún verður
komin á fætur eftir ár,"
sagði hann. „Viktoría
hefur sigrað." En saga
hennar er önnur saga.