Þjóðviljinn - 07.05.1991, Blaðsíða 9

- ^
Umsjón Sif Gunnarsdóttir
Kvikindisleg frænka
Alls ekkert grín
Háskólabió
Ástin cr ckkcrt grín (Funny
about love)
Leikstjóri: Leonard Nimoy
Handrit: Norman Steinbcrg &
David Frankel eftir blaðagrein
Bob Greene
Framleiðendur: Jon Avnet &
Jordan Kerner
Aðalleikarar: Gene Wilder,
Christine Lahti, Mary Stewart
Masterson
að er sjaldan sem mað-
ur sér alveg afleitar
myndir, yfirleitt er hægt
að finna eitthvað já-
kvætt við allar myndir. En eng-
in regla er án undantekninga,
það koma fyrir myndir sem
eru alveg gjörsamlega mis-
heppnaðar, og Ástin er ekkert
grín er ein af þeim.
Þó er ekkert sem segir manni
fyrirfram að hún sé misheppnuð.
Leonard Nimoy (dr. Spock í Star
Trek) sýndi með myndinni Þrír
menn og bam að hann gat leik-
stýrt gamanmynd ekkert síður en
geimmynd. Gene Wilder er þaul-
reyndur gamanleikari (sem hefur
að vísu verið á hægri niðurleið
síðustu ár). Christine Lahti og
Mary Stewart Masterson eru
báðar athyglisverðar leikkonur
þótt þær hafi ekki hingað til sýnt
neina yfimáttúmlega kómíska til-
burði. En kannski misskildi ég
myndina gjörsamlega, kannski á
hún alls ekki að vera fýndin
(enda er hún það ekki), kannski á
þetta að vera hádramatísk mynd
um mann sem getur ekki eignast
bam? En hvað er þá Gene Wilder
að gera í aðalhlutverkinu?
Kanar em afskaplega upp-
teknir af bömum þessa dagana.
Að eignast eða eignast ekki böm,
það er spumingin. Og ef fyrri
kostur er valinn þá vandast málin
því að það virðist vera miklum
erfiðleikum bundið. (Munið þið
eftir Immediate family?) Líkum-
ar á þvi að fólk sem er í góðri
vinnu, á fallega íbúð (hús) og
skilningsríkan maka geti eignast
bam em sáralitlar. Hinsvegar em
sextán ára stelpur sem búa í
hreysum síóléttar og gefa við-
stöðulaust bömin sín. Svona er
lífið.
Gene Wilder leikur teikni-
myndateiknarann Duffy. Hann er
einhleypur gyðingur sem dreymir
um að eignast Qölskyldu. Hann
hittir kokk, Christine Lahti, verð-
ur ástfanginn af henni, giftist
henni og lífið er indælt þangað til
þau fara að mæla hitann og bíða
eftir egglosi því að þá gerist ekk-
ert. Úr því að þau geta ekki eign-
ast bam þá skilja þau (þó að
hjónabandið hafi verið fúllkomið
og allir vinir þeirra eyðilagðir) og
Dufíy lendir í stuttu ástarsam-
bandi við stelpu sem er þrjátíu
ámm yngri en hann, Mary Ste-
wart Masterson. Það virðist ætla
að ganga ágætlega, hún er villt
(berar bijóstin á sér í lyftunni og
svoleiðis) en hún getur heldur
ekki eignast böm - og Dufiy er
aftur kominn á byijunarreitinn.
Nimoy hefúr ákveðið að láta
Wilder ekki æpa og fóma hönd-
um eins og hann gerir venjulega í
kvikmyndum, heldur leika á ró-
legri nótum. Það mistekst því
miður, hæfileikar Wilders felast
greinilega í því að geta æpt og
fómað höndum í tvo tíma sam-
fleytt og ekki í öðm. Lahti og
Masterson em báðar með hálf
einhliða hlutverk, þar sem þær
gráta voða mikið en brosa þess á
milli hugrakkar í gegnum tárin.
Nimoy leikstýrir þunglama-
lega, myndin er hæg og vantar
allar áherslur þannig að í þau fáu
skipti sem það kemur gamansamt
atriði þá týnist það. En handritið
á sökina, það er ekki neitt neitt.
Og mér er fyrirmunað að skilja
hversvegna þessi mynd var gerð.
Háskólabíó
Danielle frænka (Tatie Danielle)
Leikstjóri: Etienne Chatiliez
Handrit: Florencc Quentin og Eti-
ennc ChatiUez
TónUst: Gabriel Yared
Aðalleikarar: Tsilla Chelton, Eric
Prat, Laurence Février, Catherine
Jacob, lsabclle Nanty
♦ ♦ II höfum við eflaust
átt, eða þekkt ein-
hvern sem átti, erfið-
an ættingja. Ein-
hvern sem fær enga
ánægju út úr lífinu lengur nema
með því að gera öðrum lífið leitt.
Ef svo er þá ættuð þið að fara á
Daniellu frænku því að flestir
verða dýrlingar við hlið hennar.
Hún er svo hræðilega andstyggi-
leg að maður man varla eftir
öðru eins á hvita tjaldinu, helst
líkist hún vondu nornunum og
stjúpmæðrunum í ævintýrum
bernsku minnar, ómenguð ill-
mennska.
Danielle frænka hefur verið
ekkja í 50 ár, síðan maðurinn
hennar (hinn rangeygi Eduard) lést
í stríðinu, nánar tiltekið á friðar-
daginn (það er kannski von að hún
sé svona fúl). Hún býr í stóru húsi
í Burgundy ásamt ráðskonunni Od-
ile og hundinum Gættuþín. Dani-
elle er afskaplega leiðinleg við
ráðskonuna (og að sama skapi góð
við hundinn), vekur hana allar
nætur til að færa sér vatn, kvartar
yfir matnum, stelur peningunum
hennar og svo mætti lengi telja.
Danielle á engan að nema tvö
frændsystkin sem búa í París. Þau
halda að hún sé indæl og veik-
byggð gömul kona og heimsækja
hana reglulega. Svo kemur að þvi
að Odile getur ekki meira og dettur
niður dauð og þá þurfa frændsystk-
inin að sjá um frænku gömlu. Og
ekki stendur á þeim, frændi hennar
býður henni að búa hjá sér og fjöl-
skyldu sinni í París. Hann hefði
betur sett hana á elliheimili - eða
bara látið hana eiga sig.
Danielle kúgar fjölskýlduna
miskunnarlaust þangað til þau eru
öll orðin hálf taugaveikluð og flýja
í sumarfrí til Grikklands. Áður en
þau fara ráða þau: unga konu,
Sandrine, til að líta eftir ffænkunni.
Danielle setur sig í stellingar til að
hrella húshjálpina, en það lítur út
fyrir að hún hafi loksins hitt ofjarl
sinn.
Danielle frænka er ákaflega
sérstæð mynd, ef t.d. Kanar hefðu
gert hana þá hefði hún annaðhvort
reynt að vera drepfyndin eða farið
alla leið út í hryllinginn. Þessi
mynd gerir hvorugt, hún er of and-
styggileg til að geta verið sérstak-
lega fyndin (a.m.k. var ég orðin
svo pirruð á kcrlingunni að mér
var ekki hlátur í huga) og hún er of
raunsæ til að geta verið hrollvekja.
Danielle er kona með hausinn í
lagi en samt er alltaf talað við hana
eins og hún sé smábam, og þegar
hún hittir loksins manneskju sem
er ekki hrædd við hana og kemur
fram við hana á jafnréttisgrund-
velli þá sýnir hún á sér alveg nýja
hlið - a.m.k. í smá tíma.
TsiIIa Chelton er kvikindislega
frábær í aðalhlutverkinu og skygg-
ir á aðra leikara í myndinni sem
standa sig þó með prýði, sérstak-
lega eiginkonan sem Catherine
Jacob leikur.
Leikstjóm Etienne Chatiliez er
oft gamansöm en tekur stundum á
sig hrollvekjublæ, hann á víst
svona frænku. Danielle frænka er
óvenjuleg mynd um einstaka konu
sem maður hittir ekki á hveijum
degi. En endirinn kom eins og
skrattinn úr sauðarleggnum eigin-
lega, og olli mér dálitlum von-
brigðum.
Vandræöi í HollywQpd
^ rið 1974 var myndin hafði mest notið að lcíiaf En hann
A Chinatown tilnefnd til var ekki ánægður með handrit
/ \ ellefu Óskarsverð- Towne, honum fannst Jake hafa
1 V launa og gerði leikar- breyst og heimtaði breytingar á
ann Jack Nicholson að stór-
stjörnu. Það var lengi í bígerð að
gera framhald að henni og það
leit loksins dagsins ljós í fyrra og
verður frumsýnt í Háskólabíói á
næstunni.
En framhaldið sem heitir The
two Jakes er nú þegar komið á
spjöld Hollywood-sögunnar fyrir
framleiðsluvandræði. Það voru
Jack Nicholson (stjaman), Robert
Towne (handritshöfundurinn) og
Robert Evans (framleiðandinn)
sem ákváðu, árið 1984, að nú væri
kominn tími á framhaldsmynd sem
yrði náttúrlega stærri og betri en
frummyndin. Nokkrar breytingar
vom nauðsynlegar, Towne myndi
ekki aðeins skrifa handritið heldur
líka leikstýra (Polansky sem leik-
stýrði frummyndinni var í útlegð í
Frakklandi) og Evans myndi bæði
framleiða og leika annað aðalhlut-
verkið á móti Nicholson.
í apríl 1985 var allt í fullum
gangi hjá Paramount en ýmislegt
átti eftir að fara úrskeiðis. Evans
hafði hafið feril sinn í Hollywood
sem leikari og ekki fengið lof fyrir
og þótt hann hefði framleitt met-
sölumyndir eins og Marathon Man
langaði hann mikið til að sanna sig
sem leikara. Towne hafði áður
leikstýrt einni mynd Personal Best
sem hafði verið rökkuð niður og
honum var mikið í mun að sýna að
hann gæti gert betur. Nicholson
vildi framhald vegna þess að Jake
Gittes var sú persóna sem hann
handritinu. Þrátt fyrir þessa
óánægju var verið að byggja svið,
kaupa bíla frá fimmta áratugnum,
sauma búninga og ráða leikara, þar
á meðal Kelly McGillis, Dennis
Hopper og Harvey Keitel.
Þegar komið var að tökum kom
í ljós að Evans gat ekki leikið og
Towne gat ekki leikstýrt. Towne
skellti skuldinni á Evans og vildi
reka hann en Evans grátbað for-
stjóra Paramount um að leyfa sér
að vera. Paramount neitaði að setja
meira fjármagn í mynd sem virtist
ætla að ganga svona illa og i byij-
un maí neituðu þeir að halda áfram
með verkefnið. Kvikmyndin The
two Jakes var úr sögunni, bílamir
voru seldir og sviðin rifin niður.
Ekki er sopið kálið þótt í ausuna sé
komið, eins og þar stendur.
En árið 1989 var myndin gerð
eftir allt saman. Paramount fékk
áhuga á henni aftur. Robert Towne
var fenginn til að selja handritið án
þess að fá að leikstýra því og Nic-
holson var látinn leikstýra i stað-
inn. Hann hefur áður leikstýrt
tveimur myndum Drive she said og
Goin’ south, hvorug þeirra þótti
áhugaverð. Evans er enn skrifaður
sem framleiðandi en var lítið sem
ekkert viðriðinn myndina. Og nú
verður gaman að sjá útkomuna.
P.s. Robert Towne ku vera að
skrifa handrit að þriðju myndinni
um einkaspæjarann Jake.Gittes!
Síða 9
ÞJÓÐVILJINN Þriðjudagur 7. maí 1991