Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 12.12.1965, Blaðsíða 5

:<££?; s Y-
SÆHES TURINN
(Frá skektunni segir í ,.E>eg-
ar Víkur-Sigga gretti sig“.)
Á haustin þegar minnkaði
um róðra lét faðir minn skekt-
una upp að húsinu. Hann hafði
kengi, sinn í hvoru húshorni,
sem hann batt kænuna fasta
við með blökkum, og sennilega
hefur hann líka notað blakk-
irnar til að draga hana upp
með. Þar áleit hann svo vel
gengið frá bátnum að hann
þyrfti ekkert að óttast að neitt
kæmi fyrir hann.
Svo skeður það seint á jóla-
föstu í blíðskaparveðri um
næturtíma þegar tungl óð í
skýjum, fjörðurinn speglaðist
af logni og það var svo alger
kyrrð þarna að ekki heyrðist
nokkur hlutur nema skrafið í
sjónum þegar hann var að
draga sandinn upp og niður í
fjörunni.
Faðir minn las oft lengi fram
eftir á kvöldin því hann var
mikið bókhneigður og alltaf
sílesandi. Þetta kvöld sofnar
hann með bókina í höndunum.
Einhverntíma löngu seinna
vaknar hann við það að hann
missir bókina á gólfið.
Úr því hann var vaknaður
á annað borð mátti hann til
að líta til veðurs. Hann varð
að ganga gegnum herbergi sitt
og yfir í herbergi mömmu
sinnar, sem var í norðurend-
anum á húsinu. Úr þeim
glugga blasti ströndin við,
sandurinn út um eyrina, sem
kölluð var Fagraeyri. Þetta
var stuttur vegur, en þarna
var ljómandi fallegt umhverfi.
Og þar sem faðir minn stóð og
var að dást að fegurð nætur-
innar sér hann í hálfbirtunni
einhverja skepnu á gangi.
Fyrst hélt hann að þetta væri
hestur, því þarna var mikill
búskapur í kring og nógir
hestar.
Þegar þetta kemur nær fer
hann að nudda augun, því
hann trúir ekki sjálfum sér:
þetta er eitthvert kvikindi sem
hann hafði ekki getað látið sér
detta í hug að væri til. Og nú
blossaði upp í honum veiði-
hugurinn. Þetta varð hann að
ná í! Hann átti stóran norskan
selariffil með sprengikúlum í
— og hann var afbragðs riffil-
skytta. Hann hleypur inn í
herbergi sitt til að ná í riffil-
inn. Þarna var alveg gefin
veiði!
En nú, þegar hann kemur
skálmandi með riffilinn og ætl-
aði út að taka á móti dýri
þessu, ris amma gamla upp og
(Frá Þorst. segir áður í sögunni
Sæhestur leggur hug á konu).
Þorsteinn bóndi í Gvendar-
nesi átti beitarhús suður í
Gvendarneshálsi og fór á
hverjum degi til að gefa á
beitarhúsin. Þarna er mjög
greiðfært; frá Gvendarnesi
suður á hálsinn eru mýrar sem
frjósa á veturna svo yfir þær
er gott gangfæri.
Fyrri hluta vetrar var bóndi
eitt sinn staddur á beitarhús-
unum undir kvöld. Hann hafði
gefið á garðana, en húsin stóðu
í hálsinum hérumbil niðri
undir sjó.
Það var gustur í Þorsteini,
hann var að flýta sér heim því
nóg var að gera. Hann gekk á
mannbroddum til að standa
betur á svellunum. Hann gekk
greiðlega upp mýrarnar og
þegar hann er vel hálfnaður er
að detta á myrkrið.
Þegar hann á snerpuspöl eft-
ir. eða um 7—10 mín. gang
verður honum litið afbur fyrir
sig. Þá sér hann stutt frá sér
einhverja sgepnu. og hann tek-
ur til fótanna upp á líf og
dauða og ætlar sér að hlaupa
hana af sér, en næst þegar
hann lítur við er hún komin
rétt að honum.
spyr hvert strákurinn ætli að
fara. Hann sagði henni í fáum
orðum að komið væri sjó-
skrímsli og það væri a.m.k. í
þágu vísindanna nauðsynlegt
að leggja það að velli.
Amma gamla var dulræn á
svipinn þegar hún sneri sór að
honum og sagði:
„Þessa skepnu er ég búin að
sjá þrjú kvöld í röð, og þú
ættir alveg að láta það vera
að fara að eiga nokkuð við
hana.“
Hann sér að það er engin
leið að komast undan þessari
skepnu, því þótt hann hlypi
mikið var hún samt enn fljót-
ari, og hún virtist ákveðin í
að ná fundi hans.
Þá lýstur því niður í huga
hans að þarna rétthjá var
botnlaust dý, þar sem allt
hvarf sem í því festist. Það
var enginn tími til umhugsun-
ar, hann sá glampa á vatnið í
pyttinum og fleygði sér yfir
hann. í sömu andrá heyrir
hann skvamp fyrir aftan sig,
dýr þetta hafði þá verið kom-
ið það nálægt honum, að þegar
það hlammaðist niður í pytt-
inn skrvettist vatnið yfir hann.
Hann hægði ekki á sér, en
hentist áfram og yfir túngarð-
inn heima hjá sér. Þá leit hann
fyrst við, en alveg hissa: þessi
blessaður pyttur, sem mörgum
sauðnum hafði fargað hafði
honum bjargað með því að
gleypa þetta kvikindi líka! Það
hafði sokkið í dýið, eins og
allt annað sem í því lenti. —
Og þar er það enn!
Þorsteinn á Gvendarstöðum
var einn af þessum fálátu,
traustu mönnum sem sagði lít-
ið, en ef hann sagði eitthvað
mátti fara eftir því.
En meðan þau eru að ræða
málið kveður heldur betur við
brestur, húskofinn hristist svo-
litið til og því fylgdi viðeig-
andi brauk og braml úti. Svo
datt allt í dúnalogn; sami frið-
urinn og kyrrðin ríkti sem
fyrr.
Þarna úti í rökkrinu hefur
gerzt eitthvað dularfullt, sem
menn hafa ekki getað áttað sig
á, því þeir trúa ekki öðru en
því sem þeir geta séð og þreif-
að á.
Morguninn eftir þegar faðir
minn kom út mætti honum
heldur ömurleg sjón: blessaður
fallegi guli báturinn okkar var
svo kurlbrotinn að ekki var
heil álnarlöng spíta eftir í
honum.
— Og þar fór fallegasti bát-
ur sem ég hef nokkru sinni
séð á ævinni.
Löngu seinna ræddi ég um
þetta við ömmu, sem sagðist
muna vel eftir þessu og hafa
séð það þrjú kvöld í röð. Dýri
þessu lýsti hún sem heldur
minna en hesti, en miklu gild-
vaxnara, og henni virtist haus-
inn á skepnu þessari — sem
var miklu lengri en hesthaus
— ganga fram í trjónu.
FRÍMERKI
Framhald af bls. 362.
ítalir höfðu vanmetið her-
styrk landsins og þeir biðu
herfilegan ósigur í orustunni
við Adawa 1. marz 1896. Eft-
ir stríð þetta dróst það að
vísu nokkuð að póstþjónusta
Ethíópíu kæmist í gott lag,
en þegar járnbrautin frá
Franska-Somalilandi var lögð
frá Djibouti til höfuðborgar-
innar Addis Abeba, var hún
endurskipulögð og frímerkin
frá Frökkum, sem með fleiru
höfðu valdið styrjöld, tóku
að berast víða vegu á blöð-
um og bréfum.
Og þar er það enn
SUNNUDAGUR — 365