Frjáls verslun - 01.03.1998, Qupperneq 63

•..................
agnúa hjá a.m.k. sum-
um leikenda en Auði
Bjarnadóttur tekst að
gera. Það er td. erfitt
að trúa því, að Hinrik
Ólafsson þurfi að vera
jafii stirðlegur í fram-
göngu sem von Trapp;
á frumsýningunni var
engin leið að skynja
þær kenndir sem Mar-
ía á að kveikja í hon-
um. Af fastakröftum
L.A var Aðalsteinn
Bergdal sérlega góð-
ur sem tækifærissinn-
aður heimsmaður, háll
og sleipur.
Leiksviðsumgerð
Messíönu Tómas-
dóttur þjónaði verkinu
af látleysi, dró aldrei til sín athygli á kostnað leiksins. í heild var
sýningin fulllöng og hefði vel mátt styttast á stöku stað. Tónlistin
hljómaði vel í mínum leikmannseyrum. Það er ekki heldur að
sökum að spyija; uppselt á sýningu eflir sýningu langt fram í tím-
ann. Skaði að leikfélagið geti ekki lagt neitt lyrir til mögru ár-
anna. Næst verður það að finna einhvern fámennan farsa til að
fylla húsið. Sex í sveit staðfært að Flúðum?
Lágt rísið í Loftkastalanum
„Trainspotting" í Loftkastalanum *
Leikgerð: Henry Gibson eftir skáldsögu Irvine Welsh
Þýðandi: Magnús Þór Jónsson, Megas
Leikstjóri: Bjarni Haukur Þórsson
Leikmynd og búningar: Axel Hallkell Jóhannesson
vað í ósköpunum kemur ungu íslensku leikhúsfólki til að
leggja á sig að koma jafn lítilfjörlegu leikriti og þessu upp á
sviðið? Fylgist það svona illa með því sem er skrifað af nýj-
um leikritum í útlandinu? Eða er ástæðan sú, að verkið fjall-
ar um eitt af helstu tískuefnum samtíðarinnar, dópismann?
Imynda menn sér, að þeir séu að leggja eitthvað af mörkum til
umræðunnar um þau efni með því að sýna það? Eða er tilgangur-
inn - eins og bæði leikstjóri og þýðandi ýja að í leikskránni - und-
ir niðri sá að ganga frarn af fólki? Sé svo, er óhætt að fullyrða, að
það tekst ekki. Flestir nútíma leikhúsgestir eru orðnir svo vanir
alls kyns sora, jafht í orðbragði sem athöfhum, að það þarf eitt-
hvað kröftugra „stöff1 en þetta til að senda þá heim í sjokki.
Kannski menn ættu næst að líta tíl Söru Kane, Mark Ravenhills
eða annarra fiilltrúa þess ruddaskapar-raunsæis, sem hefur verið
ofarlega á baugi í bresku leikhúsi að undanförnu.
Leikrit þetta er byggt á skáldsögu, sem einnig hefur verið
gerð eftir vinsæl kvikmynd. Leikritið var samið á undan kvik-
myndinni og er mjög ólíkt henni. Það er á flestan hátt síðra; þar
vottar ekki fyrir áhugaverðum söguþræði og persónurnar eru
flestar eins leiðinlegar og hugsast getur. Manni stendur hjartan-
lega á sama um allt
þetta lið; jafn hörmu-
legum atburði og
dauða kornabarns í
dópgreni er m.a.s. lýst
svo kauðalega, að van-
máttugar tilraunir leik-
enda að gera úr því
drama geta aðeins ork-
að pínlega. Varð þó
dauði barnsins og aft-
urganga í einu af
æðisköstum aðalper-
sónunnar eitt af áhrifa-
meiri atriðum kvik-
myndarinnar í krafti
snjallrar tækni og svið-
setningar. Þegar á líður
leysist leikritið upp í
samsafn ótengdra og á
köflum allt of langdreg-
inna atriða, sem reynt er að hressa upp á með ýmsum þekktum
leikhúsbrögðum, ljósagangi, tónlist, dansi, smástrippi og öðru
slíku. En það lífgar enginn lík með því að setja það í öndunarvél.
Bjarni Haukur Þórsson, sem titlar sig „framleiðanda" að
amerískum hætti, hyggst greinilega nota sama bragð og þegar
hann setti upp Master Class í fyrra; að láta einn stæltan stórleik-
ara halda „sjóinu" uppi. Fjórir leikendur standa hér í ströngu, en
Ingvar E. Sigurðsson ber hita og þunga kvöldsins í aðalhlut-
verkinu. Ég gagnrýndi Ingvar nýlega fyrir að vera að festast í
ákveðinni leikara-tilgerð; hér vottar varla fýrir henni. Hann hvílir
í ógeðfelldu hlutverki sínu af því fyrirhafnarleysi, sem einkennir
alla góða leiklist, og maður tekur varla eftír því að hann er ftill
gamall fyrir það, a.m.k. sé miðað við myndina, þar sem þetta var
aðeins stráklingur að leggja út á eiturbrautina. Þröstur Leó
Gunnarsson stekkur úr einum ham í annan af mikilli fimi, en
Gunnar Helgason ofleikur hressilega allan tímann. Þrúður Vil-
hjálmsdóttir er daufgerð í hlutverkum sem bjóða víst ekki upp á
nein sérstök tilþrif.
Ekki hefur Bjarni Haukur fyrir því, frekar en í fýrra skiptið, að
láta þýða heiti verksins; ég á a.m.k. bágt með að trúa því að
Megas hafi gefist upp fyrir því. Það á sem sé að selja herlegheit-
in út á bíómyndina. Tungan fer ekki fyrir mikið, þegar beinhörð
markaðslögmálin eru annars vegar. Hvað þýðir annars orðið „tra-
inspotting'? Ég tók ekki eftir því í leikritinu og finn það ekki í
orðabókum. Er þetta kannski skoskt dópslangur?
Að lokum eitt atriði varðandi almenna umgengni í Loftkastal-
anum. Hvað eru stjórnendur leikhússins að hugsa að hleypa
mönnum með bjórglös inn í salinn? Það er engin aðstaða í sætun-
um til að stunda slíka drykkju, hvergi hægt að leggja glösin frá
sér, svo að ekki þarf nema smáslysni til að sessunauturinn fái
innihaldið yfir sig. Þegar sýning er hafin leggst bjórremman yfir
salinn og þegar upp er staðið skrölta plastglösin fýrir fótum
manna, því að flestir eru svo snyrtílegir að fleygja þeim einfald-
lega frá sér að drykkju lokinni. Loftkastalamönnum veitír sjálf-
sagt ekki af því að selja sem mestan bjór, en það eru líka hags-
munir þeirra, að fólk flýi ekki staðinn sökum sóðaskapar. Œj
Úr Sex í sveit. Frá vinstri: Rósa Guðný Þórsdóttir, Edda Björgvinsdóttir, Halldóra
Geirharðsdóttir og Ellert Ingimundarson.
Leikhúsgagnrýni Jóns Viðars Jónssonar
63